Alianci oraz polski rząd emigracyjny a martyrologia Polaków i Żydów

[Don Pedrosso]

Wypowiedź Stanisława Mikołajczyka na konferencji prasowej dla dziennikarzy zagranicznych w brytyjskim Ministerstwie Informacji, 9 lipca 1942, Londyn:

Macie Panowie przed oczyma streszczenie mojego przemówienia, które wygłosiłem w Radzie Narodowej RP jako minister odpowiedzialny za informowanie Rządu Polskiego o sytuacji w Polsce(mowa tutaj o posiedzeniu Rady Narodowej RP 7 lipca 1942- przyp. Don Pedrosso).

Uderzy Was zapewne liczba 400 tysięcy obywateli polskich rozstrzelanych lub zamorodowanych. W rzeczywistości ta liczba jest wyższa. Ograniczm się do wypadków, których dowiedziono ponad wątpliwość. Przed rokiem liczba ta wynosiła 80 tysięcy, potem 140 tysięcy, a w ciągu ostatnich kilku miesięcy wzrosła do 400 tysięcy Polaków i Żydów.

Dwie są przyczyny tego ogromnego wzrostu- wzrostu terroru stosowanego wobec Polaków oraz rozpoczęcie masowego wyniszczania Żydów. Fala niemieckiego terroru zazwyczaj wzrasta albo jako wstęp do wojskowej ofensywy, albo w wypadkach rosnącego oporu połączonego z groźbą gwałtownego wybuchu. W Polsce w grę wchodzą oba powody. Był tam jeszcze jeden dodatkowy. Ziemie polskie dzielą Niemcy od terenów walk na wschodzie i Niemcy mają szczególny kłopot z tłumieniem oporu Polaków. Przede wszystkim jednak stosując swoje metody w Polsce, dążą do wyniszczenia całej ludności Polski, aby włączyć całe terytorium naszego kraju do swojego "Lebensraum" jako ziemię wyczyszczoną z wszelkich śladów życia polskiego i kultury polskiej.

Tym tłumaczy się wyjątkowe okrucieństwo niemieckiego terroru w Polsce, połączone z niezwykle niszczycielskim systemem gospodarczym, społecznym i politycznym [Niemców], których zdaniem, jest [to] najlepszym sposobem zmazania Polski z mapy Europy. Te postanowienia niemieckie wzmocniły niepowodzenia prób zyskania Polaków w 1939 roku i odmowa Polaków przystąpienia do krucjaty przeciwsowieckiej w 1941 roku. Przekonali się, że nie mogą ani złamać, ani zdemoralizować Polski.

Wydaje się rzeczą niemożliwą wyniszczenie narodu 35-milionowego, ale liczba 2 500 000 ludzi, którzy zniknęli z Polski od jesieni 1939, wliczając 550 000 zabitych, świadczy, że to jest możliwe.

Nie wchodząc w to, straty ponoszone przez nasz naród wskutek straszliwego spadku liczby urodzin i wzrostu śmiertelności, wskutek epidemii i systematycznego głodzenia- są ogromnie wysokie, są tym właśnie "błogosławionym osiągnięciem" hitlerowskiego ładu.

Dlatego właśnie mój kraj nawołuje najgoręcej swój rząd i rządy sojusznicze:

1) o otwarcie drugiego frontu dla przybliżenia porażki niemieckiej i

2) o rozpoczęcie bez zwłoki represji wobec narodu niemieckiego, który rozumie tylko jeżyk natychmiastowej kary za zbrodnie.

Dwa są inne powodu niemieckich okrucieństw. Pierwszy to strach, który każe im rozdzawać broń cywilnej ludności niemieckiej w Polsce i zapewnić pełną bezkarność, drugi, to przekonanie, że skończyły się czasy Blitzkriegu i że trzeba masy narodu niemieckiego wciągnąć do współodpowiedzialności za zbrodnie, aby wzmocnić ich postanowienie do walki do ostatka z obawy przed słuszna karą.

Chciałbym zwrócić uwagę Panów na dwa szczegóły: na braki zasobów ludzkich, które zmuszają Niemców na terenach inkorporowanych do wciągania Polakow do przymusowej służby wojennej, oraz że czynią to i w tzw. Generalnym Gubernatorstwie, wysyłając Polaków do Niemiec, a potem rozdzielają małymi grupkami wśród oddziałów niemieckich na frontach wojennych.

Jaki był stosunek Aliantów do terroru hitlerowskiego w Polsce? Co wobec działań niemieckiego okupanta robił rząd emigracyjny?

[Don Pedrosso]

Temat rzeka a chętnych do rozmowy brak...

Rzeczą wiążącą się z tym tematem jest niewątpliwie samobójcza śmierć Szmula Zygielbojma. Przemówienie przewodniczącego Rady Narodowej prof. Stanisława Grabskiego podczas uroczystości pogrzebowych:

"Stoimy przed trumną bojownika, który nie widząc jakby swoją pracą i walką mógł skutecznie bronić przed eksterminacją swój naród- złożył dla ratowania go w ofierze swe życie. Szmul Zygielbojm zadał sobie śmierć, by przez nią zawołać głośniej i wymowniej o pomoc narodów i państw sprzymierzonych dla wymordowywanej w Polsce przez Niemców ludności żydowskiej, silniej niż to czyniły wszystkie wypowiedziane dotychczas słowa.

Śmierć Szmula Zygielbojma to jaskrawy, dramatyczny moment tej strasznej tragedii, przez którą przechodzi od przeszło trzech lat społeczeństwo polskie naszego kraju wraz z całą Polską. Większe, sroższe cierpią u nas Żydzi prześladowania od chrześcijan. Natężenie nienawiści, którą żyje dziś pogański nacjonalizm niemiecki, silniejszy jest w stosunku do Żydów, niż do jakiegokolwiek z narodów zamieszkujących podbite przez armie Hitlera kraje.

Ale giną dziś Żydzi, choć liczniej od Polaków, dlatego tylko, że giną i Polacy, że została we wrześniu 1939 r. złamana na razie przez pancerne dywizje i lotnictwo niemieckie polska siła oręża, która broniąc granic Rzeczypospolitej, broniła życia, mienia i godności ludzkiej również żydowskich naszych współobywateli.

Należy stwierdzić, że Szmul Zygielbojm od pierwszej chwili wojny świadom był w pełni tego ścisłego związku losu polskiej społeczności z losem Polski. Wziął on czynny udział w obronie Warszawy. A gdy wydobył się spod okupacji niemieckiej, wziął też czynny udział w polskiej polityce państwowej.

W Radzie Narodowej był on- samo się to przez się rozumie- przede wszystkim rzecznikiem interesów żydowskiego proletariatu i socjalistycznego na świat poglądu. Ale nie ograniczał się do ich jedynie obrony i propagandy. Stał on mocno i konsekwentnie na gruncie państwowości i polskiej, niepodległości na całości naszej Ojczyzny. Popierał zawsze wszystkie rezolucje, którymi Rada Narodowa dokumentowała niezłomną wolę narodu polskiego i walki aż do pełnego zwycięstwa w obronie pełnej suwerenności i integralności państwa polskiego.

Jako wyznawca idei socjalistycznych, proklamujących dążenie do odmiennego od dzisiejszego światła społecznego, Szmul Zygielbojm wypowiadał często krytyczne zdania o bieżącej rzeczywistości polskiej. Ale w tych jego krytycznych wypowiadaniach się nie było nuty nienawiści klasowej, partyjnej czy rasowej. Dźwięczało w nich przede wszystkim szczere, gorące współczucie z cierpiącymi rodakami, upośledzonymi warstwami społecznymi i wszystkimi ofiarami narodowosocjalistycznego barbarzyństwa.

Bo było serce Szmula Zygielbojma nie tylko mężne, dzielnego bojowca. Było to serce gorąco i głęboko czujące. Nie rozpaczliwie załamanie się moralne podyktowało mu samobójstwo. Z listów jego do Prezydenta RP i do Premiera wynika jasno, że samobójcza śmierć jego była ofiarnym czynem w imię doprowadzonego do najwyższego napięcia współczucia z ginącymi z rąk hitlerowskich rzeszami żydowskimi w Polsce. Przed taką ofiarą chylić musi czoło każdy, kto kocha swój naród.

W imieniu Rady Narodowej składam hołd pamięci tak tragicznie i ofiarnie zmarłego kolego Szmula Zygielbojma.

Kolego Zygielbojm- nigdy w świecie żadna ofiara złożona z czystym sercem w imię miłości nie poszła na marne. I Twoja też nie będzie nadaremną.

Za: "Żegnając zwłoki Szmula Zygielbojma" Dziennik Polski, Londyn, 22 maja 1943, nr 879.

Ponowię pytanie: jaki był stosunek Aliantów do wydarzeń w Polsce?