Czy historycy są nam jeszcze potrzebni?

[Albinos]

Takie pytanie zadawał swego czasu prof. Szarota, w artykule nt. Jedwabnego. Pisał dokładnie coś takiego:

Gdy czytam niektóre wypowiedzi prasowe uczestników dyskusji o Jedwabnem, odnoszę niekiedy wrażenie, że my - historycy - już nie tylko przestajemy być potrzebni, ale wręcz nasza praca, polegająca na ustalaniu wszelkich okoliczności i zdarzeń poprzedzających zagładę jedwabnieńskich Żydów w dniu 10 lipca 1941 r., zaczyna być traktowana jako żenująca próba pomniejszenia zbrodni, popełnionej przez polskich mieszkańców tego miasteczka na ich żydowskich sąsiadach.

(...)

Gdy czytam, że i tak niczego to nie zmieni, zastanawiam się, czy jest w ogóle sens, bym dalej się zajmował uprawianiem mego zawodu. Na tej samej zasadzie można przecież także podważyć zasadność przeprowadzanego obecnie przez Instytut Pamięci Narodowej, zupełnie na nowo, śledztwa w tej sprawie.

Za: Szarota T., Debata narodowa o Jedwabnem, "Więź" 4 (510)/2001, s. 38-46.

Czy istotnie historycy już nie są nam potrzebni?

[Narya]

Też się czasami zastanawiam czy mój kierunek studiów jest przyszłościowy. A na poważniej, myślę obiektywnie, że historycy są nadal potrzebni. Oni przedstawiają historię w swoim warsztacie naukowym. Są, a przynajmniej powinni być, ponad emocjami. Emocje w ich pracy nie biorą góry i dlatego są potrzebni.

[Wroobel]

Sprawa pokazana w zagajeniu to po prostu kwestia polityki . Zagadnienie w rodzaju : wpływ polityki na sposób prezentowania historii .

Ponadto w poruszonej sprawie to raczej nie historycy tam rozstrzygają ,ale raczej czynniki prokuratorskie, a historycy może jako biegli mogą wystąpić.

Potrzebni są historycy mało podatni na różne takie naciski zewnętrzne . Zwłaszcza jeśli chodzi o specjalności takie jak historia Polski i historia najnowsza . Mamy bowiem tutaj garb w postaci zakłamań szeroko rozpowszechnianych w peerelu przez historyko-propagandzistów na usługach reżimu. Niestety to zatrute ziarno dalej owocuje jak widać nawet w niektórych tutejszych dyskusjach dot .tej tematyki.

Niech więc młode pokolenie historyków ukazuje nam historię prawdziwą. Bardzo dobrze prezentują się tu dr S. Cenckiewicz i dr D. Ratajczak.

[Lu Tzy]

Albinosie, w wypowiedzi pana profesora widze frustracje faktem, ze tak zwana publicystyka popularna albo ignoruje, albo traktuje jak rowna sobie wszelka inna forme podawania informacji. Tak jest od zawsze, pan profesor to wie na pewno, tylko musial zolci sobie upuscic. W pelni rozumiem.

Tym samym jego pytania nie moge potraktowac powaznie.

[Albinos]

Emocje w ich pracy nie biorą góry i dlatego są potrzebni.

Z tymi emocjami to bym polemizował

Tym samym jego pytania nie moge potraktowac powaznie.

Biorąc jednak pod uwagę doświadczenie prof. Szaroty, wcale nie byłbym pewien, czy pytanie to można złożyć na karb frustracji. To jest jednak pewien problem. Jeśli tak publicystyka popularna zaczyna zdobywać sobie coraz szersze rzesze zwolenników, to nie można tego bagatelizować.

[Don Pedrosso]

Bardzo dobre pytanie Albinosie. Czytając niektóre gazety można dojść do wniosku, że nie. Ostatnio u mnie na lekcji WOS-u była gorąca dyskusja nt. śmierci Sikorskiego. Gdy tak zapalczywie rozprawialiśmy o tym, kolega w końcu zapytał: a po co nam to wiedzieć, czy to coś zmieni? I tutaj dochodzimy, wydaje mi się do meritum sprawy. Chodzi o mentalność, jednych to kompletnie nie interesuje, przeczytają jakąś cząstkową wiadomość i im to wystarczy(tych jest zdecydowana większość) a drudzy będą szukać i drążyć.

[Lu Tzy]

Biorąc jednak pod uwagę doświadczenie prof. Szaroty, wcale nie byłbym pewien, czy pytanie to można złożyć na karb frustracji. To jest jednak pewien problem. Jeśli tak publicystyka popularna zaczyna zdobywać sobie coraz szersze rzesze zwolenników, to nie można tego bagatelizować.

W ciagu ostatnich 50 lat media wszelakie zajely regiony obiegu informacji obslugiwane ongis przez kolejki, magle, knajpy. To jest sprawka najpierw TV, a potem internetu. Prasa musiala sie dostosowac, zeby przetrwac. I tak ledwo robi bokami.

Spadek poziomu mediow to - przykra prawda - dostosowanie tego poziomu do poziomu nowych rzesz odbiorcow. Czyli moje zdanie: to nie "taka" publicystyka znajduje sobie coraz wiecej "takich" chetnych. Takich "chetnych" zawsze bylo pod dostatkiem, ale publicystyka sie nimi, jako polpismienna mierzwa, nie przejmowala. Mierzwa sie doksztalcila, no i mamy klops.

Platon w takim momencie zaczal marzyc o idealnym panstwie...