Zjawisko irredenty polskiej w XIX wieku

[Narya]

Irredentyści to zwolennicy orężnej walki o niepodległość, ale także osoby, które przybliżały do warunków do walki zbrojnej (a więc zarówno zwolennicy walki zbrojnej jak i pracy organicznej i pracy u podstaw). Ramy czasowe dla tego zjawiska określa się od 1768 (konfederacji barskiej) po 1918 (odzyskanie niepodległości). Nastąpiła więc ewolucja idei, od pierwotnej walki o złotą wolność szlachecką po walkę o niepodległość państwa polskiego i wolność narodu polskiego. W kontekście irredenty polskiej spory o powstania to w gruncie rzeczy spory o teraźniejszość, których oceny [powstań] są niepewnością o sens powstańczego wysiłku.

Epilogiem irredenty było powstanie warszawskie 1944 roku. Powstańcze sukcesy i porażki to doświadczenia pokoleniowe, które wpływały na rozwój świadomości narodowej i społecznej narodu polskiego.

Co sądzicie o tym zjawisku?

(na podstawie notatek z referatu prof. Suleji)

[piterzx]

Witam.

Narya, tak jak obiecałem zaczynam odpowiadać, tylko powoli, bo na razie cały czas mam sporo na głowie

Zatem odnośnie tematu, powstania XIX-wieczne doprowadziły do ewolucji polskiej świadomości i to nie tylko tej powstańczej, ale także i narodowej. Zmieniało się podejście społeczeństwa do różnych spraw, konsolidowało się. W pewnym stopniu mogę odważyć się nawet na tezę, że powstania były jednym z czynników, jeśli zgoła nie największym, które zastąpiły nam państwo jako czynnik powodujący przemianę ludności w nowoczesne społeczeństwo.

W ciągu całego XIX stulecia zmieniało się polskie podejście także do samej kwestii powstań. O ile zjawisko irredenty nie ustało, o tyle zmieniała się motywacja, skład społeczny, postulaty. To wszystko miało wpływ na całe porozbiorowe dzieje Polski i o ile zjawisko to naturalnie ustało, o tyle umiejscowione w takim, a nie innym etapie procesów dziejowych i te procesy powodujące, moim zdaniem, nieodwracalnie wpisało się dalsze losy Polski i Polaków.

Pozdrawiam

PS Mam nadzieję, że wszyscy zrozumieją co tu napisałem, bo niestety dzisiaj myślę trochę zawile i niekoniecznie mogę logicznie wyrażać swoje zdanie

[Narya]

Jeżeli dobrze zrozumiałem twoją wypowiedź, to jest do niej wyjątek w postaci Wielkopolski w II połowie XIX wieku (praca u podstaw, praca organiczna).

[piterzx]

Jeżeli dobrze zrozumiałem twoją wypowiedź, to jest do niej wyjątek w postaci Wielkopolski w II połowie XIX wieku (praca u podstaw, praca organiczna).

Niekoniecznie wyjątek, gdyż praca u podstaw, a tym bardziej praca organiczna nie wykluczały wystąpienia powstania zbrojnego, co więcej, nie uważały (generalizuję rzecz jasna), że samą pracą można wywalczyć niepodległość, ale przygotowywały grunt dla nowych pokoleń Polaków. Te przygotowanie obejmowało wiele aspektów, ale nie wykluczało walki zbrojnej w przyszłości, byle były po temu okoliczności i środki. Poza tym, co wpłynęło na rozszerzenie się filozofii organiczników, jeśli nie powstania właśnie? I tu m.in. objawia się właśnie owo nowe spojrzenie, o którym pisałem wyżej.

Pozdrawiam

[Narya]

No tak, a jaka jest twoja (i innych) opinia do tego zdania?

W kontekście irredenty polskiej spory o powstania to w gruncie rzeczy spory o teraźniejszość, których oceny [powstań] są niepewnością o sens powstańczego wysiłku.

Czy tak jest faktycznie dzisiaj? Czy widmo irredenty w tym kontekście wciąż wisi "nad naszymi głowami"?