Manewr na Houffalize, ofensywa styczniowa 1945

[mch90]

"W środę 27 grudnia 1944 roku, sytuacji w Ardenach nadal nie można było uznać za opanowaną, a wojsk fuhrera za pobote. Po 12 dniach nieustępliwych zmagań, obie strony zbliżały się do granicy wyczerpania. Liczne amerykańskie odwody mimo, iż zapowiedziane, nie zdążyły jako dotąd wejść do walki, lub nawet dotrzeć do strefy przyfrontowej".

Następny miesiąc, styczeń 1945 roku, miał przejść do historii jako miesiąc najbardziej zażartych walk na ETDW, miesiąc, w którym wojska amerykańskie poniosły największe straty, jeśli chodzi o zabitych w walce i rannych, w całej kampanii w północno-zachodniej Europiev (od 3 do 28 stycznia: 6138 zabitych, 27262 rannychm 6272 zaginionych).

Gdy niemiecka ofensywa zimowa w Ardenach zaczynała wygasać w ostatnich dniach grudnia 1944 roku, sprzymierzeni postanowili przejść do kontrofensywy, która miała na celu odzyskać utracone terytoria i wypchnąć Niemców na ich pozycje wyjściowe z 15 grudnia, dnia przed ich wielką ofensywą. W wyniku burzliwych dyskusji pomiędzy Bradleyem, Pattonem i Montgomerym, postanowiono przyjąć ograniczony cel, zaatakować i odciąć końcówkę niemieckiego klina wbitego w pozycje amerykańskie we wcześniejszych tygodniach. Nacierająca, pomimo bardzo trudnych warunków pogodowych od 3 stycznia 1945 od północy 1. Armia, od południa 3. Armia miały się połączyć w mieście Houffalize. Nieco później, 9 stycznia wystartowało natarcie wspierane przez wojska brytyjskie, w centrum, gen. Collinsa, zajmującego teren po wycofujących się Niemcach i idącego w kierunku Rochefort i Houffalize.

Walki były niezwykle zacięte, a średnie tempo posuwania się atakujących wynosiło 1-2 kilometry na dobę. Oddziały niemieckie metodycznie odchodziły na kolejne pozycje, realizując nakreślony przez gen. von Manteuffla plan powolnego odwrotu, tak, że jak po wojnie pisał amerykański historyk S.L. A. Marshall, połączenie w Houffalize było tak naprawdę "pustym osiągnięciem. Tak wolno postępował atak i tak bardzo został opóźniony przez Niemców, że większość oddziałów nieprzyjaciela zdążyła uciec z okrążenia".

16 stycznia w godzinach przedpołudniowych doszło do połączenia się w Houffalize nacierających z przeciwnych kierunków 1. Armii i 3. Armii. Do 28 stycznia, gdy niemiecka Grupa Armii "B", w wyniku ciężkich, przewlekłych walk wycofała się na pozycje wyjściowe sprzed 16 grudnia, Amerykanie połączonymi siłami dwóch armii stopniowo i za cenę wysokich strat wypierali na ich linie wyjściowe Niemców.

Jestem ciekaw, co sądzicie o tych walkach? Jak oceniacie plan ofensywy aliantów, postawę ich dowódców?

"Nie mogłem w to uwierzyć że po dwóch tygodniach walk w okrążeniu chcą nas pchnąć do ataku. Na Boga, wyobrażałem sobie, że nas stąd zabiorą i dadzą jakieś ubrania albo coś w tym rodzaju"- wspomina z goryczą sierżant John Martin, 506. PPS, 101. DPD.

Za: "Obywatele w mundurach" Stephen Ambrose; "Ostatnia ofensywa" Andre Zbiegniewski; "Ardeny 1944-45" Norbert Bączyk; "Generał Patton" Stanley Hirshson.

[Albinos]

16 stycznia w godzinach przedpołudniowych doszło do połączenia się w Houffalize nacierających z przeciwnych kierunków 1. Armii i 3. Armii.

Czy dowództwo alianckie wyznaczyło sobie przed rozpoczęciem działań termin dojścia do Houffalize?

Tak wolno postępował atak i tak bardzo został opóźniony przez Niemców, że większość oddziałów nieprzyjaciela zdążyła uciec z okrążenia".

Spodziewano się zamknąć konkretne siły, czy raczej atakowano z myślą, żeby zamknąć kogo się tylko da? Jaką część oddziałów niemieckich dokładnie udało się zamknąć?

[mch90]

Czy dowództwo alianckie wyznaczyło sobie przed rozpoczęciem działań termin dojścia do Houffalize?

Nic mi o tym nie wiadomo, podejrzewam jednak, że nie.

Spodziewano się zamknąć konkretne siły, czy raczej atakowano z myślą, żeby zamknąć kogo się tylko da? Jaką część oddziałów niemieckich dokładnie udało się zamknąć?

W wybrzuszeniu, które zamierzali odciąć alianci, znajdował się (stan na 3 stycznia, czyli początek ofensywy) LVIII KPanc, XXXIX KPanc, XXXXVII KPanc (czyli cała 5. APanc) i elementy I i II KPanc SS. Nic mi jednak nie wiadomo, jakie dokładnie oddziały niemieckie znalazły się w alianckim okrążeniu 16 stycznia, ani jakie dokładnie straty ponieśli Niemcy.

Jestem ciekaw, jak oceniacie dowódców alianckich? Czy można powiedzieć, że podczas ofensywy styczniowej nierozważnie szafowali krwią żołnierzy amerykańskich? Nie ulega wątpliwości, że straty w tych walkach były nadzwyczaj wysokie, czy mogły być mniejsze? Jak oceniacie sposób prowadzenia walk w tym okresie przez aliantów?