Bagnet czy karabin skałkowy?

[mostostal]

Nie mogły wynikać skoro Anglicy w Hiszpanii większość oddziałów stanowiła prosta piechota uzbrojona Brown Bess'a ( gładka lufa ) a sztucery Baker'a były dopiero używane w lekkiej piechocie( np. w lekkich brygadach King's German Legion, choć w innych oddziałach chyba też , nie jestem pewien ,ale może w brygadzie płk. Omptedy pod Waterloo.

Wellington nie był przkeonany do sztucerów i chyba pod koniec jego życia go okłamywano, że nie są wydawane piedniądze czy coś takiego(ale ta wiadomość to tak sklerotycznie). W Bakery uzbrojone były 95 Pułk Piechoty, 60 Pułk Piechoty, bataliony strzeleckie Królewskiego Legionu Niemieckiego, i w czasie wojny w Hiszpanii także portugalscy Cacadores.

[Owca.von.Kozic]

Do czasu wprowadzenia gwintowania w standardowych karabinach w połowie XIX wieku, bagnet utrzymywał co najmniej równowagę znaczenia z siła ognia.

Anglicy akurat tradycyjnie woleli walkę na dystans i już od połowy XVIII wieku szkolili piechurów do strzelania "w cel" zamiast "w masę" i do szybkiego ładowania. W efekcie ich salwa była lepiej mierzona i częściej oddawana.

Reszta armii waliła "w masę".

Warto zwrócić uwagę, że zwycięskie dla herbaciarzy bitwy były z reguły obronne, lub obronno-zaczepne. Jeśli Redcoates przechodzili do natarcia, często brakło im determinacji i impetu.

Francuzi z kolei zbyt często negowali potrzebę dobrego szkolenia strzeleckiego i sens walki ogniowej. Np. pod Albuherą poszli do ataku w tak ciasnym ugrupowaniu, że kiedy dowódcy uznali, ze należy zmiękczyć wroga ogniem - nie mieli miejsca na rozwinięcie.

Ogólnie rzecz biorąc, w epoce napoleońskiej ogień piechoty "dało sie przejść", zdecydowany szturm na bagnety często rozstrzygał bój. Co ważne, do prawdziwej walki wręcz dochodziło rzadko, z reguły w terenie trudnym, lub jeśli obie strony dysponowały zdeterminowanymi, elitarnymi oddziałami (lub byli to Rosjanie i Polacy ). Najczęściej jednak jedna ze stron podawała tyły, nie wytrzymując psychicznie.

Francuzi i Polacy dopadali czasem wroga, nawet już w odwrocie, dlatego, że dopuszczali tzw. "krok szturmowy", 120 kroków na minute, z zastrzeżeniem, ze tak można atakować tylko na krótki dystans, inaczej bowiem szyk się rozpadał.

Bywało jednak i tak, że ciągły, choćby nawet niezbyt celny, ogień, stopował przeciwnika, zwłaszcza, jeśli ten miał słabsze oddziały. Mn. tak było pod Aspern, kiedy słabszym liczebnie Francuzom udawało się zatrzymać ogniem natarcie kolumn landwehry austriackiej...