Polacy we Francji w 1940 roku

[Albinos]

Po zakończeniu walk w Polsce wielu naszych żołnierzy udało się na zachód. Oczekiwali, że tam będzie im dane przygotować się do odwetu na Niemcach. Jednak historia miała inne plany. Wraz z uderzeniem Niemców na Francję Polacy byli zmuszeni po raz kolejny stanąć z nimi oko w oko, po raz kolejny byli też zmuszeni uznać ich wyższość.

Jak oceniacie wkład, i postawę Polaków podczas obrony Francji w 1940 roku?

[mch90]

Co do wojsk polskich we Francji, bardzo razi mnie użycie przez Francuzów naszej Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich, która dopiero co wróciła z Norwegii, gdzie walczyła pod Narwikiem. Nasi żołnierze bronili mitycznej "reduty bretońskiej" (która nigdy nie powstała), straconej pozycji, gdy w tym czasie francuskie pododdziały wycofywały się na całej linii frontu. Karność i dyscyplina w oddziałach polskich była na najwyższym poziomie i głównie z winy generała Bohusza-Szyszko, który nakazał jej trwać do końca na pozycjach, doszło do rozproszenia i rozbicia brygady. Jedynie niewielka część żołnierzy po licznych wędrówkach i przygodach dotarła do Wlk. Brytanii, gdzie Batalion Podhalan wszedł w skład nowo powstającej 1. DPanc.

[Albinos]

Co do wojsk polskich we Francji, bardzo razi mnie użycie przez Francuzów naszej Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich, która dopiero co wróciła z Norwegii,

To jest w ogóle ciekawa historia. Nasza SBSPodh. wróciła do Francji 14 czerwca. Jest to o tyle interesujące, iż niewiele wcześniej przepływała ona przez Greenrock. Brygada została skierowana do rejonu Dol de Bretagne, mimo iż brakowało jej dosłownie wszystkiego, od amunicji, przez artylerię i kuchnie polowe po środki transportu i łączności. Gen. Szyszko-Bohusz 2 dni później zameldował Sikorskiemu, iż Brygada jest w fatalnym stanie. Sikorski obiecał wsparcie, jednocześnie rozkazując mu pozostać nad rzeką Couesnon (m.in. w miasteczkach Antrain i Pontorson). Już następnego dnia marszałek Petain wydał rozkaz zawieszenia broni. W efekcie merowie Antrain i Pontorson ogłosili swoje miasta miastami wolnymi i wraz z francuskimi oficerami zaczęli nalegać na Polaków aby opuścili swoje pozycje i wycofali się. Jednak rozkazem generała Bethouarta nasza SBSPodh. została skierowana do zamknięcia kierunków na Combourg i Meillac (kierunków opuszczonych przez Francuzów) celem zapewnienia osłony wycofującym się Francuzom. W nocy 17/18 czerwca bataliony wycofują się a już 18 czerwca dochodzi do starcia z niemieckimi czołgami z XIV Korpusu Pancernego(?). Około godziny 11:30 I Batalion został rozbity w Combourg, około 12:00-14:00 III Batalion w rejonie Dol de Bretagne. W tym samym czasie (tj. około 12:00-14:00 dnia 18 czerwca) II Batalion rozwiązał się w okolicach St-Domineuc. Z kolei IV Batalion, i resztki III, rozwiązały się zaraz po opuszczeniu swoich pozycji. Na Wyspy dostało się 30 oficerów i 137 szeregowych.