Strzelcy konni w walce z piechotą i jazdą

[Furiusz]

J. Jaszowski, Pamiętnik dowódcy rakietników konnych, Warszawa 1968, s. 78-79 Karabinierów Francja miała tylko te dwa pułki, złożone z wyborowych żołnierzy, opatrzonych długimi karabinami, z których celnie i daleko z koni sięgali; że to punkt słabszy i prawie klucz pozycji, ich więc tam, jako dzielniejszą jazdę, postawiono i zalecono, że gdyby im ciężko było wytrzymać nieprzyjacielskie natarcie, ażeby w czasie takiego ataku przemknęli się galopem plutonami przez odstępy naszych dział i puścili tę jazdę nieprzyjacielską na nasze kartacze, uformowawszy się znowu w szyk za nami dla naszego bezpieczeństwa. I któż by uwierzył, że do tego nie przyszło? Wszystkie uderzenia (charges) jazdy połączone z wściekłymi wrzaskami Moskali i dzikich Azjatów tęż jazdę składających, swą zimną krwią i celnym ogniem odesłali z niczym; ostatnie szarże były już słabsze, bo karabinierzy stosami ludzi i koni pobitych front swój niejako zasłonili. Natarć takich było przynajmniej siedem.Milczenie we froncie karabinierów było głębokie, czasem się tylko oficer półgłosem odezwał: "serrez" albo "Ne bougez pas". Ogień szedł na komendę szeregami jak w piechocie, a konie stały jak mur, chociaż im cugle puszczono, bo obie ręce przy długim karabinie były koniecznie potrzebne, chyba który może, mając żywszego konia, cugle w zębach trzymał.

Chłapowski zaś o konnych strzelcach miał zdecydowanie gorsze mniemanie. Pisał w swoich wspomnieniach, ze ogień konnych strzelców nic nie jest wart gdyż rzadko bywa celny i najczęściej przenosi. Choć wspomina też Za cesarzem maszerował szwadron strzelców konnych liniowych (bo gwardya była jeszcze daleko z tyłu). Cesarz kazał mi wziąć ten szwadron i wpaść do wsi. Strzelcy mimo strzałów piechoty wpadli cwałem, a potem zsiadając z koni, nacierali; kilkaset Austryaków poddało się (...).D. Chłapowski, Pamiętniki, Poznań 1899, s. 59

Wszelkie uzupełnienia i informacje mile widziane