Konspiracja a najbliżsi

[Albinos]

Jedną z podstawowych zasad działalności w konspiracji było milczenie w temacie tajemnic organizacyjnych. O tym co, kiedy i gdzie się robi wiedzieć mieli tylko i wyłącznie bezpośrednio zaangażowani w robotę. Poza nimi należało nikomu o niczym nie mówić. Nawet najbliższym członkom rodziny, przyjaciołom. Niektórzy wręcz starali się ograniczać kontakty z tymi osobami do minimum. Tak robił chociażby Kazimierz Leski "Bradl" [Życie niewłaściwie urozmaicone. Wspomnienia oficera wywiadu i kontrwywiadu AK, t. I, Gdańsk 2009, s. 333]. Prof. Tadeusz Mikulski w szkicu biograficznym Tadeusza Wiwatowskiego pisał [Miniatury krytyczne, Warszawa 1976, s. 42]:

Nawet o najbliższych nie wiedziało się wówczas, gdzie zgłosili się do roboty, gdzie służą.

Z kolei Barbara Sapińska "Baśka" w liście z dnia 30 czerwca 1942 r. pisała do Macieja Dawidowskiego "Alka" [Bohaterowie "Kamieni na szaniec" w świetle dokumentów, oprac. T. Strzembosz, Warszawa 2007, s. 125]:

Tak jak mi kazałeś, dla rodziców jestem grzeczna. Znoszę wszystkie tyrady ojca na temat młodzieżowej konspiracji itd.

Jakie zachowania przeważały? Kompletne milczenie czy dzielenie się sprawami organizacji, rozmowy na jej temat? Jak często zdarzało się, że członkowie konspiracji - tak jak "Bradl" - ograniczali czy wręcz unikali spotkań z rodziną i najbliższymi przyjaciółmi (pomijam sytuacje bezpośredniego zagrożenia)?