Übermensch czy Untermensch?

[Antek]

Sam sobie ofiarą…

Historia związana z „żydowskim esesmanem” rozdziera groby w niewielkiej niemieckiej miejscowości Waiblingen, w Szwabii: czy zdeklarowany nazista, który z powodu jego żydowskiego pochodzenia strzela sobie w łeb, jest ofiarą?

Początek sprawy: Walter Müller, podjął w roku 1927 jako młody lekarz-radiolog pracę w szpitalu w Waiblingen. Znakomity lekarz, przystojny, pilny, lubiany przez pacjentów, rychło zostaje ordynatorem szpitalnego oddziału. Żeni się z urodziwą, mądrą lekarką z tego samego szpitala.

Erudyta doktor Müller szybko ulega zauroczeniu narodowo-socjalistyczną ideologią rasistowską, faszyzmem. Zostaje członkiem szturmówki SS, wchodzi na salony śmietanki towarzyskiej Waiblingen. Na lokalnych uroczystościach paraduje w czarnym mundurze członka formacji SS.

Chełpi się przynależnością do „rasy panów”, określa siebie mianami "Herrenmensch" i "Übermensch". Sprawił, że jego żydowskiej narodowości kolega Mowscha-Aisik Friedmann zmuszony został w ramach akcji zachowania „czystości rasowej” i „wyeliminowania wszelkich elementów obcego ciała” do opuszczenia miasta.

W dniu 27 czerwca 1933 roku Walter Müller zawezwany został do magistratu. Tam dowiedział się, że jego ojciec, którego nigdy nie poznał, jest Żydem.

Wieczorem tego samego dnia nie towarzyszy żonie do opery, do pobliskiego Stuttgartu, tłumacząc się pilnymi obowiązkami w szpitalu. Pisze do żony list, poczym udaje się na położoną na skraju miasta łąkę; siada pod drzewem, wypija flaszkę koniaku i strzela sobie w serce.

W liście pożegnalnym przykazuje swojej żonie: „Bądź w każdym Twoim działaniu i postępowaniu narodową socjalistką, tak jak ja, który mimo wszystko umieram jako esesman.”

Pogrzeb odbył się z wielką pompą; trumna na katafalku tonęła pod górą kwiatów i licznych wieńców zdobnych w swastyki, a przy trumnie wartę honorową pełnią esesmani. Motyw samobójstwa lekarza pozostaje zagadką, bowiem Müller skierował wcześniej list do zajmującego się sprawą „aryjskości” urzędnika magistratu, prosząc go o zachowanie milczenia wobec faktu, iż sprawa zostanie definitywnie „załatwiona”. I magistrat już nigdy do tej sprawy nie powrócił.

Małżonka Müllera zachowuje milczenie także po wojnie. Przed śmiercią powierza swój list swojej przyjaciółce. Także i ona zachowuje go w tajemnicy. Aż do chwili, gdy Hans Schultheiß, miejski historyk w Waiblingen, ów list od niej wyłudza.

Schultheiß, zbulwersowany „niesłychaną tragedią rodzinną”, chce Müllerowi wznieść w Waiblingen kamień pamiątkowy, który upamiętniłby ofiary terroru nazistowskiego. Pomysł spotkał się jednak z gwałtownymi protestami. Był że Müller rzeczywiście ofiarą? Czy też był on sprawcą? Zabicie Żyda doktora Müllera przez nazistę doktora Müllera jest „zdarzeniem niesamowitym“, twierdzi tutejszy adwokat Manfred Knel.

Müller jednak nie będzie miał w Waiblingen kamienia pamiątkowego, a jego nagrobek będzie usunięty z cmentarza miejskiego, bo już od dawna nikt nie opłaca zajmowane przezeń miejsce.

Ale polemika nad całą sprawą nadal w Waiblingen nie milknie.