Służba zdrowia Powstania - biogramy

[Albinos]

Wzorem tematu dt. biogramów żołnierzy "Czaty" postanowiłem założyć podobny temat dt. lekarzy, pielęgniarek i sanitariuszek Powstania.

Hagmajer Jerzy "Kiejstut", urodzony w 1913 roku.

Chirurg, działacz ruchu narodowego, zastępca Bolesława Piaseckiego na stanowisku komendanta głównego Konfederacji Narodu. Po wstąpieniu do AK w stopniu porucznika. Podczas Powstania w szeregach Zgrupowania "Radosław". Jeszcze pod wieczór dnia 1 sierpnia '44, dostał od samego "Radosława", propozycję zostania jego adiutantem. Po odmówieniu skierowany do szpitala Karola i Marii. Pracował tam do 6 sierpnia, kiedy to Niemcy zaprowadzili ich do Szpitala Wolskiego. Współpracował tam z drem Woźniewskim. Warszawę opuścił 10 października. Trafia do Częstochowy, gdzie wraz z płk. Mazurkiewiczem, grupą lekarzy wojskowych, drem Chodorkowskim i prof. Bukowieckim w pomieszczeniach przekazanych przez oo. Paulinów, zakłada tzw. Szpital Warszawski.

Od 1945 do 1980 pracuje w Szpitalu Praskim, gdzie był zastępcą ordynatora III oddziału chirurgicznego i dyrektorem przychodni szpitalnej.

W 1949 zakłada Liceum Ogólnokształcące pw. św. Augustyna, którego dyrektorem jest przez rok. Współzałożyciel tygodnika Dziś i Jutro a także Stowarzyszenia PAX. Redaktor Kierunków. Poseł na Sejm PRL III, IV, V i VI kadencji.

Odznaczony:

- Krzyż Walecznych 2x

- Warszawski Krzyż Powstańczy

- Krzyż AK

- Komandoria Orderu Odrodzenia Polski

Autor wspomnień z Powstania Warszawskiego [Hagmajer J., Wspomnienia z Powstania Warszawskiego (cz. I), "Puls" 7-8/2009, s. 16-17; Hagmajer J., Wspomnienia z Powstania Warszawskiego (cz. II), "Puls" 9/2009, s. 34-35).

Zmarł w 1998 roku.

[widiowy7]

Stefan Wesołowski

(ur. 16 sierpnia 1908 r. w Kamienicy k. Płońska) ? polski lekarz (prof.), chirurg-urolog, autor publikacji specjalistycznych i pamiętnikarskich.

Stefan Wesołowski jest promotorem kilkudziesięciu doktoratów i habilitacji. Jest członkiem rzeczywistym lub honorowym wielu krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych.

Działał w konspiracji. Od 1943 pracował jako asystent na oddziale chirurgii Szpitala Wolskiego w Warszawie przy ul. Płockiej 26, pod kierunkiem dr. Leona Manteuffla. Podczas powstania warszawskiego, 5 sierpnia 1944, hitlerowcy rozstrzelali znajdujących się w placówce lekarzy, a pozostały personel medyczny i pacjentów na rogu ul. Górczewskiej i Zagłoby w miejscu masowej egzekucji ludności Woli (gdzie rozstrzelano w sumie ok. 12 000 osób). Uratowało się jedynie trzech lekarzy: Leon Manteuffel, Stefan Wesołowski i Zbigniew Woźniewski.

Do końca powstania warszawskiego Stefan Wesołowski pracował w Szpitalu Zakaźnym przy ul. Wolskiej 37, a po kapitulacji powstania ewakuował się do Piotrkowa Trybunalskiego, gdzie był asystentem Oddziału Chirurgicznego Szpitala Miejskiego św. Trójcy. Od 1 czerwca 1945 podjął pracę ponownie w Szpitalu Wolskim w Warszawie.

[ http://pl.wikipedia.org/wiki/Stefan_Weso%C...a_.C5.9Bwiatowa ]

[Albinos]

Woźniewski Zbigniew, urodzony w 1914, torakochirurg.

Uczeń prof. Leona Manteuffla. W okresie Powstania Warszawskiego pracuje od początku w Szpitalu Wolskim. Udaje mu się przeżyć masakrę personelu i pacjentów szpitala, której Niemcy dokonali w dniu 5 sierpnia. Od tego momentu kieruje pracami szpitala. Dzięki znajomości języka niemieckiego, opanowaniu i umiejętności działania w trudnych chwilach, potrafi wszystko zorganizować tak, aby szpital mógł funkcjonować. Między innymi dzięki niemu, personel zaczyna nazywać placówkę Szpitalem Dobrej Woli. Po jego likwidacji pozostaje w Warszawie. Codziennie ratuje kolejne osoby przed rozstrzelaniem, wywózką. W tym gronie jest także wielu Powstańców. Jego pacjenci są wywożeni z Warszawy z pominięciem obozu w Pruszkowie. Dzięki temu nie są narażeni na wywózkę do Niemiec. We wrześniu liczba jego pacjentów dochodzi do 900 osób. Doktor Woźniewski jest jednak w stanie załatwić zarówno wyżywienie dla wszystkich, jak i ochronę przed oddziałami niemieckimi.

Żonaty z Marią Gepner, z którą ślub wziął 31 lipca 1944 roku.

Przez ostatnie trzy miesiące swojego życia pełnił funkcję kierownika Katedry Historii Medycyny Akademii Medycznej w Warszawie. Zmarł w 1969 roku. Autor wspomnień i zapisków z okresu Powstania [Woźniewski Z., Książka raportów lekarza dyżurnego. Szpital Wolski w okresie Powstania Warszawskiego, pod red. Gepner-Woźniewska M., Warszawa 1974, ss. 156].