kruk

Wielkim jest człowiek, który nie utracił serca dziecka /Mencjusz/

Kiedyś pisałam maile zaczynając "Szanowna Pani" lub "Szanowny Panie", jednak kiedyś w jakimś poradniku przeczytałam, że tak nie należy bo...to już nie te czasy, mail to forma krótka korespondencji, nie powinno być sztywno etc. bla bla bla. Niegdyś denerwowało mnie, że ludzie oficjalne maile rozpoczynają od "Witam", ale potem przywykłam. Obecnie staram się stosować różne formy grzecznościowe, w zależności od tego, z kim mam przyjemność. Jeżeli nie znam osoby i piszę jako "mniej ważna" czyli np. chcę przedstawić ofertę, piszę do osoby starszej pierwszy raz, do klienta etc. piszę "Szanowna Pani/Panie" - wychodzę z założenia, że nikogo i tak nie zadowolę w 100%, najwyżej pomyślą , że jestem staroświecka. Jeżeli piszę jako ta ważniejsza, czyli np. ja jestem klientem, używam takiej formy grzecznościowej, aby zmniejszyć dystans i poluźnić atmosferę, czyli w tym wypadku "Witam" lub "Witam serdecznie" spisuje się b. dobrze.

Tytuł: Praga Gada. O wojnie Autorzy: Scenariusz: Paweł Timofiejuk, Monika Golińska, Przemysław J. Olszewski, Alberto Pagliaro, Tony Sandoval, Krzysztof Ostrowski, Konstantyn Komardin, Krzysztof Budziejewski, Paweł Piechnik, Przemysław Truściński, Leszek Goliński, Maciej Szymanowicz, Mateusz Suchecki, Michał Śledziński Rysunki: Przemysław J. Olszewski, Alberto Pagliaro, Tony Sandoval, Krzysztof Ostrowski, Konstantyn Komardin, Krzysztof Budziejewski, Paweł Piechnik, Przemysław Truściński, Leszek Goliński, Maciej Szymanowicz, Mateusz Suchecki, Michał Śledziński Wydawnictwo: Fundacja Animacja Rok wydania: 2013 Ilość stron: 96 ISBN: 978-83-64293-00-9 Komiksowa antologia obejmująca prawdziwe opowieści mieszkańców warszawskiej Pragi z czasów okupacji niemieckiej (II wojna światowea). Jedne z nich są dramatyczne, inne pocieszne, kilka wykorzystuje gwarę praską, która rozbawi największego smutasa. Wojna widziana oczami praskich urwisów. Autentyczne, zdumiewające historie. Album przygotowany we współpracy ze świetnymi rysownikami z kraju i zagranicy. Załączony skan z komiksu pochodzi ze strony alejakomiksu.com

Różne, różniste rzeczy się zbierało; obecnie zbieram stare pocztówki. Oczkiem w głowie są kartki z Marlene Dietrich (można je obejrzeć w wirtualnym muzeum myvimu). Wcześniej zbierałam karty z widokami przedwojennej Warszawy. Oprócz pocztówek ze wspomnianą gwiazdą kina uwielbiam także widokówki artystyczne i świąteczne oraz cokolwiek, co mnie w jakiś sposób zaintryguje. Miałam w swoim życiu epizod z monetami i ze znaczkami, ale tak naprawdę nigdy mnie te rzeczy mocno nie wciągnęły. Były też inne drobiazgi, te z kategorii "przy okazji". Zawsze uwielbiałam coś zbierać - to chyba wrodzony nałóg, nie wiem od kogo się zaraziłam, bo u mnie w rodzinie raczej nikt niczego nie zbiera (jedyne co pamiętam, to puszki po piwie, ale te zbierała moja koleżanka). Moje zbieractwo zaczęło się bardzo dawno temu od wrzucania monet do słoika ale były to trudne czasy po PRL i dorośli mówili, że nie ma sensu tego zbierać, bo i tak nie będzie miało to za chwilę wartości. Nie wiedziałam o co im chodzi i wszystkie monety wydałam na bieżące, dziecięce potrzeby.

Każdego, kto nie miał jeszcze okazji zapoznać się z wirtualnym muzeum internetowym, serdecznie zapraszam do odwiedzenia strony http://myvimu.com/. Nie jest to oczywiście tradycyjne muzeum, a bardziej internetowy katalog rozmaitych zbiorów prywatnych, które użytkownicy dobrowolnie prezentują, dzieląc się przy tym z innymi swoją wiedzą lub prosząc o pomoc dot. poszczególnych eksponatów. Eksponatem w muzeum może być wszystko, co jest przedmiotem kolekcjonowania lub zbierania. W ten sposób, oprócz zbiorów znaczków pocztowych, monet, pocztówek czy etykiet piwnych, można tam zobaczyć kolekcje budzików, kłódek i zamków, odznak wojskowych, medali, militariów, gwizdków, dziadków do orzechów i wielu innych. Wirtualne muzeum na pewno okaże się pomocne dla tych, którzy mają w domach ciekawe przedmioty i chcieliby je w jakiś sposób skatalogować lub też może dowiedzieć się na ich temat czegoś więcej.