de Krak des Chevaliers

"... w Ankarze w kwietniu 1943 r., gdzie ambasada sowiecka, poprzez tureckie MSZ, zaproponowała rozmowy pokojowe Franzowi von Papenowi." Dlaczego Niemcy, to zignorowali? Czyżby Hitler po odbiciu Charkowa, ale po El Alamein i operacji Torch sądził, że może jeszcze szybko wygrać na Wschodzie i nie obawiał się aliantów w Europie? O morale wojsk włoskich już wiedział.

Euklidesie! Twoje sugestie nie są merytoryczne i daruj je sobie, bo nt Bormanna przeczytałem niejedno, a artykuł był tylko odniesieniem do Justusa

Czytałem artykuł Zamach na Stalina i jednak mam duże wątpliwości, czy Bormann mógł być agentem radzieckim. Przecież wszystko przeczy takiej tezie... Siedziałby w bunkrze z Hitlerem do końca? A czy wskazania Canarisa mogą być wiarygodne? Jednak to niepowodzenie zamachu na Stalina, potwierdza, ze radziecki agent "Justus" znał najtajniesze sekrety akcji "Szach czerwonemu królowi".

Natknąłem się na sylwetkę generała-pułkownika (Wehrmachtu) Wilhelma Adama. Dotychczas znałem adiutanta feldmarszałka Paulusa - pułkownika Wilhelma Adama, późniejszego generała-majora NRD. Czyżby ten 1-szy był ojcem 2-go, późniejszego protegowanego Wilhelma Piecka?

Co w Bernadotte widział szwedzki Storting, ze wystąpił do Napoleona z prośba o desygnowanie go na tron szwedzki. Była cała plejada marszałków, którzy nie zostali monarchami – ale oni uparli się na Bernadotte. Można być pewnym, że Napoleon z powodu braku zaufania do wspomnianego - chciał go mieć jak najdalej od siebie. Z 2-giej strony, kariera Bernadotte'a była wynikiem zażyłości Napoleona z Desirée Clary. [Napoleon] Dla porzuconej Desiree zawsze był łagodny, pobłażliwy, pragnący uczynić wszystko, żeby i ona była szczęśliwa i wreszcie zapomniała mu zdradę. Chciał ją wydać za generała Duphota, lecz ten zginął w zamieszkach (w Rzymie). Kiedy zaś Desirée poślubiła Beradotte’a - Napoleon został ojcem chrzestnym jej syna Oskara, obsypał ją względami, bogactwem i przymknął oczy na wrogość, intrygi i zdradę jej męża. Nienawidząc tego Bearneńczyka, mianował go marszałkiem, włożył mu książęcą koronę na głowę i pozwolił, aby ten został królem Szwecji. (str. 64, Octave Aubry-Prywatne Życie Napoleona)

Niektórzy piszą, że zdrajca się bardzo krył i sam wchodził do wanny. I dopiero po śmierci stwierdzono tą sensację, która "przechodziłaby" w rewolucyjnej i napoleońskiej Francji, ale była świadectwem totalnego zakłamania w konserwatywnej Szwecji, gdy "nosiciel" tego anonsu był królem!

Owszem jest recenzja książki, ale gdzie mam się wypowiedzieć na temat hołubionego zdrajcy z tatuażem « Mort aux rois ! »