Anders

tak.

no dobra... kto i o kim: "Nie mogę go odwołać! On wie jak walczyć!"

Heretyk! Na stos z nim! Shogun był najlepszą grą z serii. Klimatyczny, nowatorski, z pomysłem, wymagający planowania - niektóre rozwiązania Rome'a czy Medieval'a są krokiem wstecz. Rome i Medieval II mają nad Shogunem przewagę jedynie z tytuły innego potraktowania mapy strategicznej - co w ówczesnych czasach było o ile pamiętam prawie niemożliwe, jeżeli chciało się zachować znośne wymagania sprzętowe. Shogun rulez.

No i o to tylko chodzi:)

Myślę, że tak. Za granicą nie był tak niebezpieczny jak byłby np. w Paryżu. Wiem, że wiesz Nie śmiałbym zakładać inaczej Co do równości - hmmm... budowa nowej arystokracji (tytuły książęce dla dowódców!) na to nie wskazuje. Oczywiście też uważam Napoleona za człowieka bardzo światłego, ugruntowującego zdobycze (niektóre, te, które były mu pomocne) Rewolucji Francuskiej, ale ani myślę nazywać go Republikaninem. Wiem, widziałem że polecałaś jego biografie pióra innych badaczy, jednak pamiętałem tez Twoją bardzo pozytywną opinię o "Cesarskim Pokerze", który w mojej ocenie do końca obiektywny nie jest, choć na pewno wart jest (ze względu na faktografię choćby) przeczytania. Przepraszam, jeżeli tak to odebrałaś. Kiedyś uważałem Napoleona za giganta, jednego z największych ludzi w historii. Z czasem stonowałem swoje sądy. Jeżeli bezzasadnie przeniosłem taki wzór zachowania na Ciebie, przepraszam.

O... podasz mi przykład tak rozegranej bitwy Aleksandra? Bo jakoś sobie nie przypominam. Co do porażki Aleksandra odpowiedział ci Sargon, ja ze swej strony dodam, ze wg. Petera Greena (którego wywód mnie przekonuje) Aleksander przegrał też pierwszą bitwę nad rzeką Granik. Co do Słoni - tenże Green podaje, że w armii Alexa pojawiło się około 30 słoni, kiedy w jego ręce wpadł satrapa Arachozji. Ani to ani to. Polecam Twojej uwadze jego zachowanie pod Issos. Zresztą - przy jego stylu prowadzenia walki jakakolwiek kontrola nad całością pola bitwy jest - by ująć to delikatnie - co najmniej mocno utrudniona. Nie spotkałem się z czymś takim - być może jestem pierwszy. mniemam jednak, że skoro wielcy jego czasów nie wahali się określać go Bogiem Wojny, to zgodzili by się i na to określenie.

Nieoceniony Georgie "Blood'n'guts" Patton. Mój idol wśród alianckich dowódców II WŚ

Nie udowodniono mu chyba, ze knuł... Poza tym dlaczego zginął on, a nikt nie podniósł ręki np. na bodajże baronową de Stael, która z upodobaniem tworzyła pamflety przeciw Napoleonowi? Chodziło o pokazanie światu, ze choć skończyła się Republika, to Ancien Regime nie wróci. Zresztą - może i poza krajem łatwiej mu było knuć, ale trudniej knowania wprowadzić w życie lub w ogóle zorganizowac coś szkodliwego dla władzy Bonapartego we Francji. Owszem, wystarczał i państwo oraz społeczeństwo dobrze wychodziły na jego rządach. Ale gdzie tu ideały republikańskie? Gdzie res publica - rzecz publiczna? Ech, też kiedyś taki byłem Przerzuć się z Łysiaka również na innych autorów, co by nie pisał - JEST apologetą Napoleona. A prawda jest taka, że nikt nie jest pozbawiony wad, nawet postaci budzące podziw. A jeżeli wydaje się, ze ktoś nie miał wad, to widocznie za mało o nim wiemy Komplemenciara

Znak firmowy To nie zbrodnia. Rozstrzelano go za to, że był Bourbonem, nie za pobieranie angielskiej pensji. Przecież nawet nie było go we Francji. To zależy czy Republikaninem się jest, czy się bywa. Bonaparte może i był w młodości zafascynowany tymi ideami, ale uznał je za wysoce niepraktyczne i obalił Republikę wprowadzając maksymalnie scentralizowany model rządów nie uwzględniający de facto innych ośrodków decyzyjnych niż Cesarz i ministrowie przez niego mianowani. Zgodziłbym się z Twoją tezą, gdyby po okresie konsulatu próbował zreformować Republikę, usprawnić ją - ale mówimy o człowieku, który strzelał do ludu i ten lud od rządów odsunął. To prawda, że miał najlepsze predyspozycje do rządzenia, że chyba nie było lepszej dla Francji opcji, ale nie twórzmy mu laurki odnośnie całego życia na podstawie kilku akcji z młodości (zresztą zakończonych fiaskiem). Kodeks Napoleona jest wielkim osiągnięciem, ale służy przedewszystkim usprawnieniu sądownictwa, to prawda, ze zaszczepia pewne idee rewolucyjne, ale na bogów - to że Bonaparte akceptował i popierał część jej osiągnięć nie oznacza, że był republikaninem. Wszędzie gdzie mógł odkąd znalazł się u władzy, wprowadzał raczej monarchie niż republiki.

Jasne.

marsz. Lannes pojechał raz z misją dyplomatyczną do Portugalii, choć uzdolnień dyplomatycznych nie miał, a wojskowe i owszem. Na czym polegała technika negocjacji marszałka?

No tak. A on biedny nic nie mógł zrobić, bo nie miał wiele do powiedzenia. Coś mi się wydaje że jakby on tego nie chciał, to i Murat by się rozmyślił, i Fouche zręcznie wycofał... O Talleyrandzie nie wspominając. To jak się usprawiedliwial nie amienia faktów. Zresztą nie wiadomo do końca czy książe spiskował... Wolę to w wersji Bonapartego - Sukces jest najlepszym mówcą. Tak czy inaczej - Bonaparte jest przykładem zwycięskiego wodza, który dzięki poparciu armii zagarnia władzę. Nie był republikaninem. Był mężem stanu, który wiedział, ze czasem jednostka wybitna musi skierować armaty przeciw tłumowi, by - że tak to dwuznacznie ujmę - zrobić tłumowi dobrze. Z tego co pamiętam, to z tym Pawłem I bylo inaczej - Aleksander żądał wytłumaczenia dlaczego porwano księcia, a Francuzi (nie wiem czy Talleyrand czy Calaincourt (czy jak się go pisało) zapytali, czy Aleksander nie interweniowałby wiedząc, ze zabójcy Pawła I są tuż za granicą. A znienawidził Bonapartego dlatego, że sam w spisku przeciw Pawłowi uczestniczył.

Śmiem wątpić. Bonaparte też często mniejszymi siłami rozbijał przeciwnika, a jego przeciwnicy - w przeciwieństwie do Imperium Achemenidów - reprezentowali wysoki poziom jakości wojsk przy równoczesnej przewadze liczebnej. To kłamstwo czy brak wiedzy? Aleksander też przegrywał bitwy. A Aleksander w każdej bitwie wykorzystywał taktykę stworzoną przez swojego ojca, Filipa. A Filip korzystał z osiągnięć Epaminondasa... ip, itd. To żaden argument. Ciekawym swoją drogą o jakiej bitwie mówimy? Kurde, Alex był schematycznym, łatwym do zneutralizowania dowódcą, któremu z trudem przychodziło reagowanie na zmieniającą się sytuację na polu walki. Nie podczas pory monsunowej, tylko po. nie po raz pierwszy, bo ta armia dostała jakieś słonie od jednego z władców pogranicza. To samo można dziś powiedzieć o Napoleonie.

A moim zdaniem najważniejsza to Rocroi - porażka Francji mogłaby odmienić oblicze świata

Może jesteś dobrym graczem, ale z wiedzą o realiach już jest gorzej - Stg44 nie był PM-em, więc nie łapie się do tej kategorii. Z tego co pamiętam był to karabinek szturmowy na nabój pośredni. Faktem jest, ze wolałbym miec w łapkach to niż PM

Karolina piastówna bodajże, zmarła w poczatkach XVIII wieku o ile mnie pamięć nie myli.

"Austerlitz", "Ulm", "Donauwerth" i "Dunaj"

Co nie zmienia faktu, że Bonaparte przejął władzę poprzez przewrót wojskowy i obalił republikę. Jago ustrój w wielu wypadkach nosił znamiona dyktatury (książę d'Enghien!).

Szyszko-Bohusz?

E tam przez całe życie. A Cesarstwo to co? Ucieleśnienie republiki? Moim zdaniem to egalitaryzacja armii i społeczeństwa jest największą zasługą Bonapartego.

O to to - Jeżeli sami Kartagińczycy nie walczyli, to inspirowali sikelotów - a powodem było zaniepokojenie mieszkańców Motye - głównej bazy Kartagińskiej (fenickiej?) w tym regionie pojawieniem się osadników greckich - ni mniej ni więcej - na przylądku Lilibajon

Cieplej, cieplej... ale to jeszcze nie to. Kolejna podpowiedź (albo i nie): W pewnej mierze czarna robotę zamiast Kartagińczyków wykonali Sikeloci.

Narses - (ok. 478 - ok. 573) - dawny eunuch cesarski, wysoki urzędnik ("praepositus sanctii cubilarii") i wódz bizantyjski. Pochodził z Persarmenii, części Armenii zajętej w 384 roku przez Persów. W latach 552-555 rozbił Ostrogotów (Busta Gallorum 554, Cumae 555, Werona 567). Od 567 roku piastował stanowisko prefekta Italii. W czasie walk z Ostrogotami korzystał z pomocy Longobardów według niektórych źródeł (Historia Longobardów Pawła Diakona) popadłszy w niełaskę, nakłonił ich do opanowania Italii. Tez niestety bez podobizny.

Niestety nie :mrgreen: Pytanie istotnie było podchwytliwe, a kryzys dyplomatyczny łączy się z uwięzieniem Augerau w Portugalii, gdzie późniejszy marszałek ożenił się z bodajże Greczynką - otóż kiedy ta niewiasta dowiedziała się, ze w porcie stoi francuski okręt pognała do kapitana i poprosiła o interwencję - kapitan zagroził lokalnym władzom, ze w wypadku niewydania Augerau wypowie Portugalii wojnę w imieniu Republiki Francuskiej :mrgreen: Zadajesz, oczywiście.

Ten okres raczj mnie od pracy odciąga O ile mi wiadomo (mogę ci podać adres bibliograficzny, dobry artykuł) Dorieus w 514 próbował się osiedlić w Syrcie, w 512 wrócił do Grecji, w 510 namieszał w Bruttium i wtedy też zapewne próbował założyć Herakleę w okolicach Eryks. Chodzi mi o jeszcze wcześniejsze wydarzenie. Mieli w nim brać udział nie fokejczycy (przepraszam za błąd) a mieszkańcy Knidos.