Kamil Jelski

Ogólne tłumaczenie: Fragment pierwszy - Mao przyznał, że w tym czasie miały miejsce problemy. Obwinił on jednak złą pogodę i klęski żywiołowe. Fragment drugi - Felix Greene w swojej książce o Chinach z 1965 roku pt. "Kurtyna ignorancji" pisze, że w czasie swej podróży po Chinach w 1960 roku, mimo występujących trudności, nie widział masowego głodu. Przytacza on relacje świadków. Fragment trzeci - Deng Xiaoping chciał zanegować osiągnięcia Mao w imię przywrócenia kapitalizmu. Kogo skazywano? Skazywano "kroczących drogą kapitalistyczną", jak to komuniści chińscy określali.

Uwielbiam to sekciarskie podejście do źródeł! I to nie tylko u prawicowców, ale i u lewicowców! U prawicowców: jak coś napisze Pipes, Chodakiewicz, Roszkowski, Jung Chang - to jest święte i niepodważalne. Jak coś napisał PRL-owski czy lewicujący historyk to to jest zło i komunistyczna propaganda. U lewicowców: Marks, Lenin - święci! Z kolei antykomunistyczni historycy rzekomo "nigdy" nie mają racji. Kryterium prawdy nie są poglądy autora. Kryterium prawdy jest praktyka.

Jeżeli chodzi o rzekome ofiary Wielkiego Skoku, to jest w dużej mierze mit propagandowy. Oczywiście zginęła pewna liczba ludzi (ale z powodu kłopotów aprowizacyjnych, a nie z zachcianki Mao), nie tak wielka, jak podają opracowania antykomunistyczne. Mógłbym się rozpisać, ale że nie mam teraz dużo czasu, to odeślę do artykułu na ten temat: http://llco.org/did-mao-really-kill-millions-in-the-great-leap-forward/ Ciekawsze fragmenty: "Mao admitted that problems had occurred in this period. However, he blamed the majority of these difficulties on bad weather and natural disasters. He admitted that there had been policy errors too, which he took responsibility for". "In his famous 1965 book on China, A Curtain of Ignorance, Felix Greene says that he traveled through areas of China in 1960 where food rationing was very tight but he did not see mass starvation. He also cites other eyewitnesses who say the same kind of thing. It is likely, that in fact, famine did occur in some areas. However Greene’s observations indicate that it was not a nation-wide phenomenon on the apocalyptic scale suggested by Jasper Becker and others. Mass hunger was not occurring in the areas he traveled through, although famine may have been occurring elsewhere. Why are the accounts of people like Becker believed so readily when the account of Felix Greene and the others he cites is discounted? Of course, the sympathy of Greene for Mao’s regime may be raised in connection with this and it might be suggested he distorted the truth for political reasons. But Becker, MacFarquhar and Jung Chang have their own perspectives on the issue too. Could anyone seriously doubt that these authors are not fairly staunch anti-communists?" "As well as the internal party struggle Deng wanted to reverse virtually all of Mao’s positive achievements in the name of introducing capitalism or ‘socialism with Chinese characteristics’ as he described it. Attacking the Great Leap Forward, helped provide the ideological justification for reversing Mao’s ‘leftist’ policies. Deng dissolved the agricultural communes in the early 1980s. In the years following the Great Leap Forward the communes had begun to provide welfare services like free health care and education. The break up of the Commune meant this ended. In an article about the Great Leap Forward, Han Dongping, an Assistant Professor at Warren Wilson College, described a ‘humorous’ report in the New York based Chinese newspaper The World Journal about a farmer from Henan province who was unable to pay medical bills to get his infected testicles treated. Tortured by pain he cut them off with a knife and almost killed himself. This kind of incident is the real legacy of Deng’s ‘reforms’ in the countryside".

Uważam Mao za wybitnego rewolucjonistę. Od 1921 do 1976 roku nieprzerwanie członek Komunistycznej Partii Chin. Przez lata walczył o zwycięstwo Rewolucji Chińskiej: z militarystami, Japończykami, kuomintangowcami i Amerykanami. W 1949 roku, dzięki niemu, powstało czwarte w Azji (po Mongolii, Korei i Wietnamie) państwo socjalistyczne. Po śmierci Stalina, komuniści chińscy, w sojuszu z albańskimi, zdemaskowali pseudokomunistyczną linię Chruszczowa i się od niej odcięli. Mao zapoczątkował Wielką Proletariacką Rewolucję Kulturalną, która była największym masowym ruchem w historii. W czasach Mao Tse-tunga Chiny zmieniły się z niemalże kolonii europejskiej w potężne państwo socjalistyczne, w ciągu 27 lat (1949-1976) kroczenia ChRL drogą socjalistyczną dokonał się wielki postęp cywilizacyjny. Niestety, dzieło Mao zostało zaprzepaszczone po jego śmierci przez grupę Denga Xiaopinga. Oczywiście Mao nie uniknął także błędów: przecenianie "rewolucyjności" zachodnich robotników, zbliżenie z USA w latach 70., "teoria trzech światów".

W młodości Tito niewątpliwie był ideowym komunistą, jednak potem zdradził - przechodzenie na pozycje zdrady zaczęło się już w czasie antyfaszystowskiej wojny wyzwoleńczej, kiedy zaczął wchodzić w podejrzane alianse z Brytyjczykami. W latach 1944-1948 kładziono w Jugosławii podwaliny demokracji ludowej, jednak szybko to zaprzepaszczono, kiedy Kominform zdemaskował politykę titoistowskiego kierownictwa Komunistycznej Partii Jugosławii. Po 1948 roku Tito już niemalże oficjalnie zszedł z drogi socjalistycznej: uzależnił kraj od Zachodu, pozwolił na penetrację kraju przez zagraniczny kapitał, wszedł w pakt z reakcyjnymi reżimami Grecji i Turcji, wycofał poparcie dla walczącej Komunistycznej Partii Grecji, wsadził do więzienia i wymordował setki tysięcy komunistów (historyk belgijski Ludo Martens podaje liczbę 100-200 tys. ofiar, ale inni podają jeszcze większe szacunki). Na wsi i w miastach szerzyły się elementy drobnoburżuazyjne. Jugosłowiański "samorządowy socjalizm" był w istocie przykrywką dla państwowego kapitalizmu i faszystowskiej dyktatury (która w okresie późniejszym nieco zelżała).