Hapu

Korea po klęsce Rosji w wojnie z Japonią w latach 1904-1905 była okupowana przez Japończyków, a od roku 1910 została kolonią Japonii. W roku 1943 na konferencji kairskiej ustalono, że po wojnie będzie ona niepodległym państwem. Na konferencji poczdamskiej trzy mocarstwa ustaliły, że ZSRR wyzwoli północne tereny półwyspu koreańskiego do 38 równoleżnika, tereny południowe wyzwolone zostaną przez siły USA. W wyniku operacji kwantuńskiej Armia Czerwona 24 sierpnia 1945 r. dotarła do 38 równoleżnika. Natomiast Amerykanie po naleganiach ostatniego japońskiego gubernatora Korei, Abe Nobuyuki, skierowali swoje wojska do Korei dopiero 8 września 1945 r. i przejęli od Nobuyuki władzę w południowej części Korei. W grudniu 1945 roku po konferencji moskiewskiej USA i ZSRR utworzyły komisję mającą na celu stworzenie w drodze powszechnych wyborów jednego rządu ogólnokoreańskiego. Rosjanie w swojej strefie okupacyjnej prześladowali partie prawicowe i narodowe, a Amerykanie w swojej strefie partie lewicowe i komitety ludowe, co spowodowało, że wybory odbyły się w każdej ze stref osobno. W sierpniu 1948 r. proklamowano w Seulu utworzenie Republiki Korei Południowej z prezydentem Li Syng Manem na czele, na co odpowiedzią było utworzenie we wrześniu 1948 r. Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej na północy, gdzie prezydentem został Kim Ir Sen. Kim Ir Sen, przywódca KRLD, od chwili utworzenia państwa północnokoreańskiego snuł plany "wyzwolenia" południowej części półwyspu, apelując o pomoc do Stalina, ten jednak odmawiał, obawiając się otwartego konfliktu z USA.Podobne plany miał Li Syng Man, tym bardziej że ONZ zdominowana przez państwa sympatyzujące z USA, uznawała jego rząd za jedyne legalne przedstawicielstwo narodu koreańskiego (identyczna uległość ONZ jak w przypadku Chin Czanga-Taiwan, ChRL dopiero od 1971 r. w ONZ i uznana przez ONZ za jedyną reprezentację narodu chińskiego). Zatem obaj przywódcy, Kim Ir Sen i Li Syng Man, oraz oba państwa koreańskie, czyniły przygotowania polityczne i militarne do wypełnienia swej "misji dziejowej" Uzyskanie w 1949 r. przez ZSRR broni jądrowej i proklamowanie 1 października 1949 r. ChRL przez Mao, kończące wojnę domową w Chinach, stworzyło warunki do "zjednoczenia Korei" przez Kim Ir Sena, a podobny plan "zjednoczenia Korei" (KATO) realizowany przez Li Syng Mana stał się niewykonalny. Uzyskanie zapewnień o pomocy materialnej z ZSRR i ewentualnego wsparcia Mao otwierało drogę do wojny. KRL-D gromadziła na granicy z Republiką Korei dużo większe siły niż przeciwnik. EDIT: Ja tylko dużą litere dałem w tytule tematu. Hauer

Geneza konfliktu: Trwający przez przeszło 50 lat konflikt w Sudanie pochłonął co najmniej 2 miliony ofiar. Ponad 4,5 miliona osób zostało zmuszonych do opuszczenia swoich domów. Przełomem w jednej z najkrwawszych wojen współczesnej Afryki okazał się rok 2005, kiedy to podpisano 9 stycznia 2005 r. w Nairobi (Kenia) porozumienie pokojowe (Comprehensive Peace Agreement). Porozumienie zakończyło konflikt między Północą i Południem kraju, nie oznaczało jednak końca konfliktów w Sudanie. W 2003 roku wybuchł wciąż nie zakończony konflikt w położonym na zachodzie kraju Darfurze.Wojna domowa w Sudanie wybuchła już pod koniec 1955 roku przed ogłoszeniem niepodległości spod panowania brytyjsko-egipskiego (1 stycznia 1956 roku). Powodem buntu murzyńskiej ludności z południa kraju (bunt w Torit) było niezadowolenie z politycznej i gospodarczej dominacji muzułmańskich Arabów z północy. Rebelianci domagali się większej niezależności polityczno-ekonomicznej Południa (łącznie z secesją), innego podziału zasobów naturalnych i władzy oraz zmiany statusu religii islamskiej w państwie. W latach 1955 - 1972 trwały regularne walki pomiędzy siłami rządowymi z Północy a siłami rebeliantów "Anyaya Forces" z południa. Podpisane w 1972 roku w Addis Ababa porozumienie przyznające Południu większą autonomię zapewniło Sudanowi pokój na 11 lat. Konflikt rozgorzał na nowo w 1983 roku (bunt w Bor) po decyzji prezydenta Nimeiri ograniczającej autonomię południowych władz. Decyzja ta była poprzedzona odkryciem złóż ropy naftowej na południu Sudanu. Z rozwiązanych w 1972 roku sił "Anyaya" i uczestników buntu w Bor została uformowana Ludowa Armia Wyzwolenia Sudanu (SPLA/M - the Sudan People's Liberation Army/Movement), która stanowiła od tej pory główną siłę rebeliancką. Próby rozwiązanie konfliktu: Pierwsze ustalenia zmierzające do zakończenia konfliktu Północ-Południe miały miejsce w 1997 roku. Doszło do podpisania Deklaracji Zasad (Declaration of Principles), która stanowiła o jedności Sudanu, demokratycznym i świeckim charakterze państwa i sprawiedliwym podziale zasobów. Przewidywała, że w przypadku złamania tych zasad przez rząd, miało zostanie przeprowadzone na Południu referendum w sprawie secesji. Deklaracja ta nie zdołała zakończyć konfliktu sudańskiego z powodu nieprzestrzegania jej postanowień przez strony. Pod naciskiem międzynarodowym, w 2002 roku zostały podjęte kolejne negocjacje między rządem a Ludową Armią Wyzwolenia Sudanu (SPLA/M). Prowadzone pod egidą Międzyrządowej Organizacji Rozwoju (Inter-Governmental Authority on Development - IGAD) i przy pomocy Troiki (USA, Wielka Brytania i Norwegia) rozmowy doprowadziły do podpisania 20 czerwca 2002 roku Protokołu z Machakos. Zawierał on cztery postanowienia dotyczące struktury władzy, składu rządu, okresu przejściowego i prawa do samookreślenia się ludności z Południa. Konsekwencją podpisania protokołu było także zawieszenie broni i zgoda obu stron na kontynuowanie negocjacji pokojowych. Kolejnym krokiem do rozwiązania konfliktu był szereg protokołów podpisanych w Naivasha (Kenia) w 2003 i 2004 roku. Najważniejszym z nich był protokół kończący negocjacje w Naivasha podpisany 31 grudnia 2004 dotyczący permanentnego zawieszenia broni. Kamieniem milowym w konflikcie sudańskim okazało się natomiast podpisanie 9 stycznia 2005 roku w Nairobi (Kenia) porozumienia pokojowego (Comprehensive Peace Agreement - CPA). Ustanowiło ono 6 letni okres przejściowy, po upływie którego ludność Południa wypowie się w referendum nad oddzieleniem Południa od Północy. Powołano również komisję, która ma opracować tymczasową konstytucję Sudanu.

I WOJNA CZECZEŃSKA Początek I wojny w Czeczenii datuje się na 11 grudnia 1994 roku, gdy do republiki wkroczyły wojska rosyjskie. Pomimo początkowych niepowodzeń - jak podjęta na rozkaz ówczesnego indolentnego ministra obrony Rosji Pawła Graczowa próba zdobycia Groznego na Nowy Rok wyłącznie przez nieosłaniane jednostki pancerne – Rosjanie zajęli stolicę Czeczenii (luty 1995). Dowódcą wojsk rosyjskich był gen. Lew Rochlin, który odmówił przyjęcia za zdobycie Groznego tytułu Bohatera Rosji, gdyż nie uznał za zaszczytne zwycięstwa odniesionego nad własnymi obywatelami.Od tego momentu rozpoczęła się walka partyzancka, w której w walce z bojownikami czeczeńskimi przegrupowanymi w góry i zachowującymi kontrolę nad kilkoma miastami Rosjanie ponosili znaczne straty. Problemem dla sił rosyjskich były zwłaszcza walki w miastach, do których dowódcy i żołnierze rosyjscy byli kompletnie nieprzygotowani, jak też przenoszenie walk poza teren Czeczenii. W czerwcu 1995 r. Szamil Basajew przeprowadził terrorystyczny rajd na szpital w Budionowsku, a w styczniu 1996 r. akcję o takim samym charakterze na szpital w Kizliarze przeprowadził inny dowódca czeczeński – Salman Radujew. W grudniu 1995 roku Czeczeni zdobyli drugie co do wielkości miasto republiki Gudermes, jednak po kilku tygodniach walk zostali zmuszeni do ustąpienia. 21 kwietnia 1996 r. po namierzeniu jego telefonu satelitarnego i przeprowadzeniu rosyjskiego ataku rakietowego zginął Dżochar Dudajew, a władzę po nim przejął Zelimchan Jandarbijew. Po zaskakującym dla wojsk rosyjskich letnim ataku bojowników w sierpniu 1996 r. Czeczenom udało się odbić Grozny. Przejście konfliktu w stan przewlekły, porażki Rosji, a także okres wyborów prezydenta Rosji (czerwiec-lipiec 1996 r.) zaktywizowały działania polityczne, w których wielką rolę odegrał generał Aleksander Lebied' (Lebiedź), krótkotrwały sekretarz Rady Bezpieczeństwa Rosji – w ich wyniku 31 sierpnia 1996 r. w Chasawjurcie podpisano porozumienie pokojowe, kończące pierwszą wojnę czeczeńską. Na jego mocy m.in. problem statusu republiki został odłożony na 5 lat.

Ja chciałbym zobaczyc desant w Normandii oraz bitwe pod Wiedniem (szczególnie szarże husarii)

Moją ulubioną postacią historyczną jest Che Guevara, podziwiam go że był gotów poświęcić życie dla swoich ideałów

Proponuje żebys wrzucił te książki na Rapidshare i dał tu linka zebyśmy wszyscy ściągneli je sobie

Ja tam osobiście nie mam nic do muzułmanów jako takich. A arab to taki człowiek jak my wszyscy, więc nie przeszkadza mi dopuki nie należy do jakiejś organizacji terrorystycznej. A co do zatrzymania zalewu muzułmanów do Europy to jest troszke tak jak powstrzymanie zalewu Polaków do Europy Zachodniej. Tak czy inaczej wszyscy ludzie są równi więc nie trzeba dyskryminować muzułmanów tylko dlatego że kilku z nich jest niebezpiecznych "dla środowiska". A co do awantury o karykaturę Mahometa to jestem za wolnością słowa !

Uzbrojenie husarza: Z początku husaria była jazda lekką.Racowie ubierali się w kaftany, a ich podstawową bronią defensywną była drewniana czterokątna tarcza o charakterystycznie wydłużonym jednym rogu. Niedługo potem zaczęto używać lekkich zbroi i szyszaków. Broń ofensywną stanowiła długa (do 5,5 metra) drążona w środku, a przez to lekka kopia. Charakterystycznym jej elementem była parumetrowa, cienka chorągiew zamocowana na końcu drzewca, której przypisuje się dziś znaczną rolę w płoszeniu koni przeciwnika. Szabla była elementem oczywistym dla epoki, dlatego jej nie wymieniano. W początkowym okresie rozwoju tej formacji używano koni sposobnych dla jazdy lekkiej. Dopiero po reformach Stefana Batorego husaria zaczęła się dozbrajać. Zaczęto używać cięższych pancerzy (kirysy) i mocniejszych szyszaków. Tarcza zmieniła kształt (stała się okrągła i zmalała), by ostatecznie wyjść z użytku. Do siodła przytroczono dwa pistolety lub bandolety, choć jeszcze w XVII wieku stosowano je na przemian z łukiem refleksyjnym. Dodano husarzowi długi koncerz (o długości do 180 cm), służący do kłucia (ewentualnie rozdzierania kolczug), a używany w szarży po skruszeniu kopii. Moim zdaniem jak na swoje czasu husaria była swoistym czołgiem tamtejszych czasów a o jej świetności świadczy okres w jakim nie przegrała żadnej bitwt (150 lat)

Ja zaznaczyłem że najważniejszym wydarzeniem roku 2005 jest śmierć Jana Pawła II Wielkiego i wybuch epidemii ptasiej grypy

Moim zdaniem blokada dostaw sprzętu wojskowego na Kubę było najrozsądniejszym posunięciem jakie można było wykonać. Inwazja odpada-ZSRR napewno zemściłoby się za taki policzek wymierzony w komunistów, a co do negocjacji z Castro to wydaje mi się, że raczej Fidel nie poszedłby na żadne układy z rządem USA.

Nie zapominajmy także o tym że to starożytki mieszkańcy Indii wymyślili kamasutrę

Miom ulubionym bogiem jest Thor Bóg burzy i płodności, patron samotnie walczących. Posiadał też niejasną funkcję sędziego — codziennie wydawał wyroki siedząc u jednego z korzeni Yggdrasilla (w Asgardzie). Istniało jakieś powiązanie pomiędzy Thorem a boginią małżeństwa, War, gdyż symbolem Mjóllnira pieczętowano zawarcie tego związku, zaś za najlepszą porę na ślub uważano czwartek, dzień poświęcony Thorowi .