Forrest

Obecnie najlepsze wydanie tej Kroniki jest ze wstępem J. Wyrozumskiego, gdzie można znaleźć kilka ważnych informacji. Także na tej stronie można coś ciekawego przeczytać : http://pl.wikisource.org/wiki/Kronika_Jana...owa:_Wst%C4%99p. Bardziej szczegółowe informacje można odaleźć w poniższych pracach: - J. Sieradzki, Sprawa Janka z Czarnkowa i jego utwór [w:] Studia źródłoznawcze t.4, Warszawa-Poznań 1959. - J. Dąbrowski, Janko z Czarnkowa i jego kronika ( niestety trudno dostępna).

Polecić mogę: - Cz. Łuczak, Polska i Polacy w drugiej wojnie światowej, Poznań 1993. - R. Frelek, W. T. Kowalski, Polska czas burzy i przełomu 1939-1945, Warszawa 1980. - J. Garliński, Polska w drugiej wojnie światowej, Warszawa 1994. - J. Śląski, Polska walcząca, Warszawa 1999. - Z. S. Siemaszko, Polacy i Polska w drugiej wojnie swiatowej, Londyn: Polska fundacja kulturalna 2002. - A. Czubiński, Historia drugiej wojny światowej 1939-1945, Poznań 2006. - Wojna i okupacja na ziemiach polskich, pod red. W. Góry, Warszawa 1984.

Zgadza się, chodziło mi o Kazimierza Badeniego. Nie napisałeś jaki urząd zajmował. Był pemierem, ale niech będzie, zadajesz pytanie.

W Austro-Węgrzech najwyższe urzędy otrzymywali głównie Niemcy (w Przedlitawii), jednak raz najwyższy urząd w państwie zajmował Polak. Kto to był i jaki urząd piastował?

W 570 roku Mekkę próbował zdobyć władca państwa Aksum, ale pewności który król tego próbował niema. Mógł to być Kaleb, Alla Amidas, Wazena lub Ioel.

Skoro nikt inny nie wie, w takim razie zaliczam odpowiedź w4w. Zadajesz pytanie...

Największą winę za tragedię ponoszą jej bezposedni sprawcy. Nie ma co tu oskarżać nauczyciela. To nie były dzieci z podstawówki tylko już z gimnazjum, a więc podstawowe wartości potrafią odróżnić. Wiedzą co jest złe, a co nie. Dodatkowo winę ponoszą ich rodzice, gdyż takie zachowanie poczęści wynosi sie z domu. Dzisiejsza szkoła nie wychowuje, ponieważ młodzież nie chce być wychowywana, a nauczyciel nie ma żadnego autorytetu. Rzeczywiście ten nauczyciel miał pecha, że stało się to na jego lekcji, ale nie ponosi za to winy jako osoba, bo mogło to sie stać na każdej innej lekcji.

Terytorium Etrusków składało się z miast-państw, 12 najsilniejszych utworzyło związek polityczny. Wymieńcie przynajmniej 6 miast członkowskich?

Oktawian August otrzymał przydomek Turyna.

Nie wydaje mi się, żeby możliwy był sojusz z Turcją, gdyż w tym czasie niemożliwy był żaden sojusz z Polską, bowiem społeczeństwo nasze nie było zainteresowane wojną. Złota wolność była tak głęboko zakorzeniona w umysłach Polaków i Litwinów, że wszelki zbrojny wysiłek nie był realny. Ludzie żyli zgodnie z przysłowiem: "(...) jedz, pij i popuszczaj pasa". Pewną zmianę w nastawieniu przynosi dopiero druga połowa XVIII wieku, ale jeszcze trzeba było czasu, aby coś można było zrobić. Co nie zmienia faktu, że taki sojusz przyniósłby nam korzyść, ale pozostaje to tylko w kwestii przypuszczeń. W tym czasie Polska nie widziała wroga w Austrii, gdyż odzyskaniem Śląska nikt nie był aż tak zainteresowany. Głównym wrogiem wciąż była Rosja, ale możliwosci odzyskania wschodnich ziem były nikłe. Sojusz z Turcją też w tym by nie pomógł, gdyż państwo to przeżywało już swój kryzys. Ale najważniejsza była chęć walki, a tej jak napisałem wczyśniej nie było.

Rozumiem, że chodzi o tak zwany "mały traktat wersalski". Dotyczył on ochrony mniejszości narodowych i religijnych na obszarze nowo powstałych państw Europy Środkowej ( Polski, Czechosłowacji, Królestwa SHS), a także powiększonych państw tej części Europy (Rumunia) i w państwach pokonanych za wyjątkiem Niemiec. Traktat ten nakładał różne ograniczenia suwerenności, a wykonanie tych postanowień powierzono kontroli przyszłej Lidze Narodów. Narzucając traktat mocarstwa zachodnie tłumaczyły się, że mają do tego prawo, bowiem państwa te zawdzięczają niepodległośc wysiłkowi zbrojnemu Ententy.

Najlepiej sięgnąć do biografii Lenina: 1. W. Beryl, Lenin, wyd. Ossolineum 2002. 2. R. Service, Lenin: biografia, Warszawa 2003. 3. D. Wołkogonow, Lenin. Prorok raju, apostoł piekła, wyd. Amber 2006. 4. R. Conquest, Lenin: prawda o wodzu rewolucji, Warszawa 1997. Oprócz tego zawsze można siegnąc do: L. Bazylow, Historia Rosji, wyd. Ossolineum (różne wydania) D. R. Marples, Historia ZSRR. Od rewolucji do rozpadu, wyd. Ossolineum 2006. J. Reed, Dziesięć dni, które wstrząsnęły światem, Warszawa 1987.

Do porozumienia sasko-duńskiego doszło 24 marca 1698 roku. Był to sojusz defensywny wymierzony przeciwko Szwecji, głównie do obrony południowej części Danii od strony Holsztynu. Do tego sojuszu postanowiono wciągnąć Rosję, w wyniku czego doszło do spotkania Augusta II z Piotrem I w Rawie Ruskiej. Kolejnym etapem było podpisanie traktatu Saksonii z Brandenburgią 2 lutego 1700 roku, a także podpisano przymierze duńsko-brandenburskie 6 kwietnia 1700 roku. W ten sposób zmontowano Ligę Północną (Saksonia, Dania, Rosja, Brandenburgia-Prusy) przeciw Szwecji.

Zgadzam sie z tym, że Austro-Węgry wcześniej czy później musiały sie rozpaść, ale ciekawe jest to, że nikt w Europie Zachodniej sobie tego nie życzył. Pomysłu tego nie popierała też Rosja. Prawie do samego końca wojny utrzymywała się wśród narodów monarchii Habsburgów lojalna postawa wobec państwa. Można powiedzieć, że sytuacja sprzyjała utrzymaniu Austro-Węgier. Jedyną przeszkodą była nieprzejednana postawa Niemców austriackich i Węgrów w sprawie reform w kraju. To jest jedna z głównych przyczym upadku Habsburgów.

Chciałbym wrócić do ankiety w4w: 1. Oczywiście Polska była w stanie pokonać militarnie Litwę, ale nie była takim rozwiązaniem zainteresowana. A w przyszłości wiele razy próbowano nawiązać poprawne stosunki z Litwą, która miała być jednym z ogniw sojuszu antyradzieckiego i antyniemieckiego. 2. Niemcy nie zachowaliby życzliwej neutralności, ponieważ większe roszczenia mieli do Polski niż Litwy i chętnie skorzystaliby na zaangażowaniu sie Polski w nową wojnę. 3. Nie sądzę, żeby Niemcy w razie wojny z Polską zostały pokonane. Mimo fatalnej sytuacji gospodarczej byliby skłonni dalej prowadzić wojnę. Gdyż jedynie groźba ponownego rozpoczęcia wojny na froncie zachodnim skłoniło Niemcy do zaakceptowania warunków granicy z Polską. 4. Sprawa pomocy francuskiej nie jest taka oczywista. Samej Francji zależało na osłabieniu Niemiec, ale Anglii i USA już nie. Ponadto społeczeństwo francuskie nie zaakceptowałoby kolejnej wojny, która głównie leżała w interesie Polski. 5. Skoro była tam większość ludności pochodzenia polskiego, to chyba wynik referendum jest oczywisty. 6. Anglia i USA na pewno nie zgodziłyby sie na anaksję Litwy. 7. Oczywiście zażądanoby wycofania armii polskiej. 8a. Nacisk państw zachodnich spowodowałby wycofanie się wojsk polskich i przyznanoby nam jedynie Wileńszczyzne. Zresztą w interesie Polski nie leżało komplikowanie stosunków z mocarstwami zachodnimi. 8b. Analogiczna odpowiedz jak w 8a. Z tego jednoznacznie wynika, że tej wojny z Litwą nikt nie chciał. Polska zajęła Wileńszczyzne, ale przez co skomplikowała sytuację polityczną w tym regionie, powodując bojkot przez Litwę wszelkich inicjatyw, w których uczestniczyła Polska. Jeśli chodzi o Zaolzie to sprawa ta była od początku dla Polski przegrana. To, że nie przeprowadzono plebiscytu to wielka zasługa czeskiej dyplomacji, a właściwie Benesa i Masaryka, którzy mieli niespotykane w innych państwach regionu popracie Ententy. Politycy czechosłowaccy straszyli Zachód nadciągająca falą bolszewizmu i niepewnym losem Polski i dostali to czego chcieli. To, że przeprowadzono plebiscyt na Warmii i Mazurach było też niekorzystne dla naszego kraju, gdyż Niemcy rozpoczęli kampanię, strasząc szybkim upadkiem Polski.

Od początku wiem do czego odnoszą się Twoje posty, dlatego próbuję Cię przekonać do rozważania historii faktycznie istniejącej. Do historii alternatywnej jest osobny dział. Tutaj mamy dyskutować o wydarzeniach, które rzeczywiście miały miejsce i je oceniać. Z tego wynika, że wszystkie Twoje posty odnośnie wojny północnej są nie na temat. Wracając do traktatu Saksonii z Danią to właśnie wspomina o nim Rostworowski. Z Historii Rosji Bazylowa także można wywnioskować, że kiedy doszło do spotkania w Rawie Ruskiej, Piotr I był już przekonany o istnieniu porozumienia sasko-duńskiego.

Oczywiscie niedokładnie przeczytałeś moją wypowiedź i przeinaczasz ją tak, aby pasowała pod Twoje wyobrażenie. A czy myślisz, że jedną ustawą można zmienić podział istniejący od wielu lat? W świadomości społeczeństwa polskiego jak i litewskiego granica ta utrzymywała sie dalej. Dlatego tak ciężko było w latach 1918-1922 ustalić granicę między Polską a Litwą. Liga Narodów odstąpiła od obrony Ukrainy, kiedy sprawa była ewidentnie przegrana. Nie zgodzono sie na plebiscyt na śląsku cieszyńskim, ponieważ mocarstwa poparły Czechosłowację, gdyż wciąz nierozstrzygnieta była wojna polsko-radziecka. Chyba nie doceniasz stanowiska Wielkiej Brytanii i USA na konferencji pokojowej. Co prawda cechowała sie ona wzajemnym wetowanie postulatów, ale Francja często była w mniejszości wobec wspólnego frontu Anglii i USA. Opierasz swoją wiedzę niewiadamo na czym, prawdopodobnie tylko na informacjach znalezionych w internecie i śmiesz pisac jeszcze coś takiego. Na temat pierwszych lat po wojnie przeczytałem mnóstwo książek, przez pół roku analizowałem prasę z lat 1918-1922, więc dobrze orientuje się nie tylko w faktach, ale przede wszystkim w nastrojach i realiach tamtego okresu. Uwierz mi, że to co nieraz wydaje się oczywiste ma swoje głębsze znaczenie. Ale wszystko jeszcze przed Tobą.

Skoro nie masz czasu latać po bibliotekach to podam Ci tylko najprostszą książkę, gdzie możesz znaleźć potrzebne informacje: E. Rostworowski, Historia Powszechna Wiek XVIII, Warszawa 2002. I chciałbym zauważyć, że August II dążył do zajęcia Inflant, nie był zainteresowany Prusami Książęcymi. A to co piszesz, że nie musiały to być Inflanty jest tylko Twoim przypuszczeniem. Trzymajmy sie faktów, a rozpatrywanie wojny z Brandenburgią jest historią alternatywną. A na Twoim miejscu byłbym ostrożny w pisaniu sądów typu "o wojnie wiem wszystko" lub, że coś jest oczywiste, bo tak się powszechnie przyjmuje. Masz dopiero 17 lat, przeczytaj kilkanaście naukowych książek i może warto czasami wybrać się do biblioteki.

Pisząc rok 1918 wiedziałem, że zaraz ktoś napisze, że było to w 1920. Oczywiście bunt Żeligowkiego był w 1920 roku, lecz sam problem narodził się dużo wcześniej. Spór o przynależność Wileńszczyzny pojawił się już w 1918 roku od samego odrodzenia państwa polskiego. Więc nie jest to błąd z mojej strony, tylko szersze ujęcie tematu, bo w historii nic nie dzieje się bez przyczyny.

To co sie powszechnie uważa nie zawsze jest takie oczywiste. August II dążył do zdobycia dla swojej rodziny dziedzicznego ksiestwa, aby ugruntować swoją pozycję w Rzeczpospolitej, dlatego montował tzw. Ligę Północną przeciw Szwecji. Jeżeli chcesz sie dowiedzeć czegoś wiecej na temat tej wojny to zajrzyj do Historii Powszechnej Emanuela Rostworowskiego, biografii Karola XII, czy choćby Historii Szwecji, a nie tylko do wikipedii. Barandenburgia była zainteresowana wojną ze Szwecją i chciała przyłączyć sie do koalicji, ale czekała na odpowiedni moment. Brandenburgia chciała włączyć się do wojny w jej ostatnim momencie, kiedy Szwecja chyliłaby się ku upadkowi.

Sprawa Kudystanu i zaborów Polski nie ma nic wspólnego ze sporem polsko-litewskim w 1918 roku. To są zupełnie inne czasy i inne sprawy. Polska nie mogłaby ogłosić, że jednoczy ziemie z 1773 roku. Nie zapominaj, że Rzeczpospolita to Korona i Litwa i nawet wtedy granica ta była widoczna, więc co najwyżej mogliśmy jednoczyć ziemie należące do Korony. Zresztą nikt by nam na to nie pozwolił, wystarczy spojrzeć jakie mieliśmy problemy z przyłączeniem Galizcji Zachodniej. To co dopiero mówić o przyłączeniu Litwy. Wtedy popularne było hasło samostanowienia narodów, więc Anglicy i Amerykanie na pewno by się nie zgodzili na takie powiększenie Polski kosztem innych narodów. W ogóle się nie orientujesz w realiach polityki lat 1918-1920. Przede wszystkim w 1918 roku Niemcy miały jeszcze dość silną armię, z którą cieżko byłoby wygrać. Jej ograniczenia dokonał dopiero Traktat Wersalski. Francja nie miała szans zrobić z Niemiec swojej satelity. Jakiekolwiek większe ograniczenia blokował Lloyd George i Wilson. To co Francja osiągnęła Traktatem Wersalskim to maksimum, nic więcej się nie dało.

Nie dziwie się postawie Litwinów. Wilno było jedną z historycznych stolic Litwy i nic dziwnego, że nie wyobrażali sobie państwa bez tego miasta. Nie można też ich winić za pomoc Sowietom, w końcu w tym konkretnym przypadku Związek Sowiecki był ich sojusznikiem i skoro proponował im Wileńszczyzne, to nic dziwnego, że ja przyjęli. Podział, który proponujesz nie jest realny. Wileńszczyzna była w dużej większości zamieszkana przez Polaków, wiec z etnicznego punktu widzenia powinna należeć do Polski. Właśnie to jest największy problem dwudziestolecia międzywojennego, które granice bardziej szanować historyczne czy etniczne... Nie można tak do końca oskarżać Polski o zabór Zaolzia, bowiem najpierw tereny te w wyniku porozumienia między polska Radą Narodową Księstwa Cieszyńskiego a czeskim Komitetem Narodowym należały do Polski. Dopiero w styczniu 1919 roku Czechosłowacja wykorzystując nasze zaangażowanie na wschodzie zajęła Zaolzie zbrojnie. To strona czechosłowacka nie chciała plebiscytu, bo wiedziała, że go przegra. W 1938 roku po prostu odebraliśmy Czechosłowacji nasze ziemie. Tutaj jest podobny problem co z Litwą, które granice są ważniejsze historyczne czy etniczne. Wcześniej zarzucałeś ludziom śmieszność, to zdanie jest żałosne. Czymś takim kwestionujesz istnienie narodu litewskiego.

Niestety tutaj się mylisz, ponieważ tak jak już napisałem wcześniej pierwszym ogniwem sojuszu antyszwedzkiego było porozumienie saksońsko-duńskie. Do podpisania tego układu doszło 24 marca 1698 roku, a więc na kilka miesiecy przed spotkaniem w Rawie Ruskiej. Szlachta nie była optymistycznie nastawiona wobec króla, o czym świadczy choćby fakt, że August II nie miał poparcia Rzeczpospolitej i we wszystkich układach występował tylko jako elektor Saksonii. Poza tym Litwa była wewnętrznie rozbita, a Sapiehowie, którzy reprezentowali stronictwo proszwedzkie byli w mniejszosci i mieli przeciwko sobie pozostałe rody litewskie. I co ważne to właśnie w opozycji litewskiej wobec Sapiehów August II znalazł sojuszników. Jak sam napisałeś "mógł". Ale w rzeczywistości nie był on zainteresowany wojną z Prusami, ale wręcz przeciwnie. Chciał pozyskać Brandenburgię do walki ze Szwecją. Augustowi II zależało tylko na Inflantach.

Pierwszym inspiratorem wojny był August II, który zawarł sojusz z Danią, do którego następnie przystapiła Rosja. Saksonia, Dania i Rosja były agresorem względem Szwecji, ale Rzeczpospolita w tym konflikcie nie brała udziału. Natomiast względem samej Polski to agresorem była Szwecja i o to tu głównie chodzi. August II zobowiązał się odzyskać Inflanty, mógł to zrobić tylko atakując Szwecję. Interesy obydwu władców się tutaj wykluczają, więc o wspólnych działaniach nie ma mowy. Nie wydaje mi się zasadne rozpatrywanie sojuszu polsko-szwedzkiego, który nie miał najmniejszych szans realizacji.

Tylko problem w tym, że Karol XII nie skierował głównego ataku na Prusy tylko najpierw na Danię, Rosję i Saksonię. Sojuszu ze Szwecją był niemożliwy, no chyba, że chcieliśmy utracić dostęp do Bałtyku. Od początku bylismy w tej wojnie w fatalnej sytuacji, a jedyny możliwy sojusz to z Rosją, ponieważ ona w tym momencie nie była agresorem. Agresorem była Szwecja. Nie rozumiem skąd Twój upór odnośnie tego porozumienia ze Szwedami?