Andrzej80

ja akurat studiowałem w mieście zamieszkania w Lublinie na KULu. Zdawałem jeszcze na UMCS. Zdałem tu i tu. Wybrałem KUL. Chyba najlepszymi uczelniami są UJ,UW i UMK. Ja tak dokońca bym takim statystykom nie wierzył. Na każdej uczelni prawie podobny poziom, z tą różnicą, że naj jednej wykładają osoby bardziej lub mniej znane. Ja ci nie powiem gdzie studiować każda uczelnia ma swój odrębny program itp. Sam musisz zdecydować, którą uczelnie wybrać.

Witam Ja studiowałem historię, jestem już 3 lata po studiach. Nie mówię, że jest dobrze, ale staram się nie narzekac. Uważam, że nie ważne gdzie się pracuję ale dla mnie ważne jest to co się lubi. Ja na historię poszłem z zamiłowania, bo poasjonuje się historią. Skończyłem studia wraz z specjalnością archiwista. Czy jak się skończył ekonomię czy naprawdę jest się spełnionym, nawet jak pracuję się w dużej świetnie prosperującej firmie. Na studiasz robisz tzn specjalizację masz dow wyboru specjalizację archiwalną, biblioteczną czy pedagogiczną może coś jeszcze po tych zmianach.

ostatnio odkurzam artykuły poświęcone powstaniu listopadowym. Ja mogę polecić książkę p. Warmińskiego Losy jeńców rosyjskich w powstaniu listopadowym,Lublin 2006

Dla tych co interesują się średniowieczem chciałbym polecić ciekawy artykuł p.Kazimierza Jasińskiego. Jasiński K, Tragedia Rogozińska 1296r. Na tle rywalizacji Wielkopolsko-Brandeburskiej o Pomorze Gdańskie w: Zapiski Historyczne T. XXVI(1961) z.4, s.65-103

Swego czasu opracowałem wykorzystująć dostępne źródła rosyjskie w internecie+biogramy książkowe biogram feldmarszałka Piotra Chrystianowicz Wittgensteina. Oto ta biografia: Piotr Chrystianowicz Wittgensztein (wł. Peter Ludwig Adolf Wittgenstein-Zein-Berlenburg) wywodził się ze znanego pruskiego rodu. Syn generała-porucznika służącego za czasów carycy Katarzyny II, Chrystiana Ludwika Kazimira Wittgensteina-Zein-Berlenburga. Urodził się w Nieżynie (dzisiaj zachodniopomorskie). Wcześnie stracił matkę i wychowywał się w domu krewnego swojej macochy, ks. M. Sołtykowa. Służbę rozpoczął w 1781 r. w semionowskim pułku lejbgwardii, w 1789 został wachmistrzem w konnym pułku lejbgwardii. W 1793 r. wypromowany na majora i przydzielony do ukraińskiego pułku lekkokonnego. Działając w ramach korpusu generała Derfeldena wziął udział w tłumieniu powstania kościuszkowskiego w Polsce w 1794 r. Za odznaczenie się w bitwie pod Ostrołęką, w której zaatakował i zniszczył polską baterię odznaczony orderem Św. Jerzego 4 klasy, natomiast za uczestnictwo w szturmie i rzezi Pragi odznaczony Złotym Krzyżem. Polską kampanią Wittgenstein zakończył awansem na stopień podpułkownika. Służąc w korpusie W. Zubowa, walczył w wojnie z Persją. Uczestniczył w zajęciu Derbenta. Po zdobyciu twierdzy wysłany został do Petersburga z wieścią o jej zdobyciu. Od 1797 r. w rostowskim pułku huzarów. W 1798 r. pułkownik w achtyrskim pułku huzarów, następnie mianowany na generała-majora i w latach 1799-1801 dowódca mariupolskiego pułku huzarów. Od stycznia do kwietnia 1801 r. poza armią. Po powrocie przydzielony do jelizawietskiego pułku huzarów. W latach 1802-07 ponownie był dowódcą mariupolskiego pułku huzarów. W kampanii 1805 r. w armii Kutuzowa - dowodził Brygadą Piechoty w 9DP. Za odznaczenie się w czasie walk z francuską konnicą Murata pod Amstetten odznaczony orderem Św. Jerzego 3 klasy. Pod Wiszau na czele trzech pułków lekkiej kawalerii rozbił francuski oddział konnicy. Brał udział również w bitwach pod Sztrembergiem, Kreims i Austerlitz. W armii mołdawskiej generała Michelsona wziął udział w pierwszej fazie wojny z Turcją 1806-07. Uczestnik zdobycia Chocimia. W 1807 przeszedł do armii Bennigsena, w której został dowódcą awangardy w korpusie generała Essena i wziął udział w kampanii 1807. Walczył pod Ostrołęką, gdzie rozbił francuską kawalerię, za to odznaczony został orderem Św. Włodzimierza 3 klasy. 12 grudnia 1807 r. mianowany został na stopień generała-porucznika i na dowódcę huzarskiego pułku lejbgwardii. W armii finlandzkiej wziął udział w wojnie ze Szwecją 1808-09. W 1811 r. dowodził oddzielnym korpusem w rejonie Inflant i Estonii. W kampanii 1812 dowodził I KP 1. Armii. Zadaniem jego było osłanianie Sankt- Petersburga i Nowogrodu oraz operowanie po obu brzegach Dźwiny przeciw korpusom francuskim znajdującym się na tym obszarze, które mogłyby przejść rzekę i zagrozić Petersburgowi i Nowogrodowi. Wyznaczono mu linię komunikacyjną na Siebierz, Psków i Nowogród. Natomiast jego przednia straż pod dowództwem Kulniewa stanęła pod Balinem. Wittgenstein zorientowany, że WA idzie w kierunku Połocka, a pod Dzisną pozostawiono korpus Oudinota, nad dolną Dźwiną od Dynenburga po Rygę operuje korpus Macdonalda, powziął myśl śmiałego ataku na tyły WA. Postanowił przejść Dźwinę pod Drują i uderzyć na korpus Oudinota. Zaniechał tego, kiedy dowiedział się, że w tym rejonie również znajdują się korpusy Neya i Davouta, a korpus Macdonalda kieruję się w stronę Rzeżycy i Lucyna. Wittgenstein skoncentrował się pod Rosicą - 4 mile od Drui i 3km od Dryssy, wysuwając oddziały Helfreicha, Balcka i przednią straż w osłonę nad rzeka Swolną i dalej ku górnej Dryssie, powziął myśl zwrócenia się przeciw korpusowi Oudinota. Idąc na Kochanowicze i Klasice, chciał zastąpić drogę temu korpusowi kierującemu się w stronę Siebieża. 19 lipca odniósł zwycięstwo nad korpusem Oudinota pod Klajsticami, za co otrzymał order Św. Jerzego 2 klasy i order Św. Aleksandra Newskiego oraz coroczną dożywotnią rentę w wysokości 12000 rubli przyznaną po zakończeniu czynnej służby. Było to jego najświetniejsze zwycięstwo. Dzięki nocnemu przegrupowaniu i natarciu rozpoczętemu jeszcze przed świtem Wittgenstein zdobył cały obóz z wozami amunicyjnymi korpusu Oudinota i wziął do niewoli 900 Francuzów. Twarda i aktywna obrona pod Klajsticami i Jakubowem ocaliła Petersburg od grożącego mu oblężenia i zatrzymała natarcie Macdonalda na Rygę. Marszałek Oudinot zmuszony został nocnymi manewrowymi działaniami Wittgensteina do wycofania się do Połocka. W bitwach 18-19 i 20 lipca Francuzi w starciach z korpusem Wittgensteina stracili 10000 żołnierzy, w tym 2000 z nich dostało się do niewoli. Straty Wittgensteina podawane przez Rosjan wyniosły 4300 ludzi. Po zwycięstwach pod Jakubowem i Klajsticami Wittgensteina ruszył w kierunku Hołowszczyzny, gdzie rozgromił kolejny raz oddziały Oudinota. Po tym stanął w Biełoje, bliski był owładnięcia całego brzegu Dźwiny między Połockiem a Dyneburgiem. Sam ranny z wojskiem bardzo osłabionym przez straty bojowe nie zdecydował się atakować silnego przeciwnika na ufortyfikowanej pozycji pod Połockiem. Skarżył się na brak amunicji, chciał uzupełnić luki w korpusie. Na wiadomość o zjawieniu się korpusu Macdonalda pod Dyneburgiem i przeprawie pod Kryżborkiem przesunął się w dół Dźwiny w okolicę Rosicy i Zamosza, zostawiając kawalerię w obserwacji pod Połockiem, zajął Dryssę i Druję. Tutaj powziął wiadomość, że część korpusu Macdonalda stoi w Kalkowniach, a druga część pod Dyneburgiem. Zamierzał uderzyć na nie i już rozpoczął budowę mostu na Drui. Tymczasem Wittgenstein dowiedział się, że Korpus Oudinota dostał posiłki i wyruszył w kierunku Dryssy. Jednocześnie Barcley zawiadomił go o podjętej ofensywie połączonych armii rosyjskich i wezwał, aby wspomógł natarcie na lewej flance. Wittgenstein zostawił jazdę, aby obserwowała ruchy Macdonalda, a on wraz z korpusem zasilonym przez oddziały rezerwowe ruszył w kierunku Połocka. Korpusem jego dowodził gen. D'Auvray, gdyż Witgenstein leczył ranę. Objął ponownie dowództwo 14 sierpnia, a 16 sierpnia rozpoczął pierwszą bitwę pod Połockiem. Bitwa ta trwająca do18 sierpnia zakończyła się klęską Wittgensteina zadaną przez francuskie korpusy Oudinota i Saint-Cyra. W wyniku tej porażki Wittgenstein wycofał się traktem siebierskim i dziśnieńskim. Po bitwie pod Połockiem nastąpiła przerwa w działaniach nad Dźwiną. Bezczynność Saint-Cyra pozwoliła Wittgensteinowi przetrwać ciężki dla niego okres po przegranej bitwie. Utrzymał się o jeden przemarsz od Połocka pod Siwoszną nad Dryssą. Siły jego zrazu były o połowę słabsze od francusko-bawarskich, jednak z czasem narastały przez napływ nowych posiłków i oddziałów z Petersburga i Nowogrodu. Po tym napływie rezerw i po włączeniu do jego sił korpusu finlandzkiego miał 50 tys. ludzi pod bronią. Wyzyskując przewagę swojej jazdy prowadził wojnę szarpaną. 21 września jego oddziały rozbiły pod Kozianami 3p. lansjerów francuskich. 16 października 1812 r. rozpoczął ofensywę na Połock - trzema kolumnami przeciwko znajdującemu się tam korpusowi Saint-Cyra. Atak ten jednak, mimo że dobrze przygotowany, został powstrzymany przez Francuzów. Dopiero drugie jego natarcie 20 października zmusiło Francuzów do wycofania się za Dźwinę i oddania Połocka. Za ten czyn został mianowany na generała kawalerii. Straty Witgensteina były znaczne - 8 tys. ludzi, tyle samo co Saint-Cyr. Wittgenstein w czasie drugiej bitwy pod Połockiem wziął 2 tys. jeńców. Połączona ofensywa Korpusu Wittgensteina z korpusem finlandzkim przyczyniła się do rozdarcia lewego skrzydła WA. Po zwycięskiej bitwie pod Połockiem Wittgenstein zebrał swój korpus 30 października pod Czasnikami i rozpoczął natarcie na znajdujący się tu korpus Saint-Cyra, Oudinota i Victora. Wittgenstein przekroczył Dźwinę i 1 listopada dopadł korpusy marszałków pod Czasznikami. Zacięta bitwa nie zakończyła się rozstrzygnięciem, choć to Rosjanie pozostali na polu bitwy. Francuzi odeszli w stronę Czerei, zaś Wittgenstein, nie mając liczebnej przewagi, nie ryzykował, pozostając pod Czasznikami. Zgodnie z rozkazem kwatery głównej, obsadził linię Uły, od Lepla do jej ujścia do Dźwiny. Wittgenstein nie był już tak silny, jak na początku (jego armia stopniała do ok. 30 tysięcy). Wpływ na to miały nie tylko straty bitewne, ale również konieczność pozostawienia garnizonów w Połocku i Witebsku. Wittgenstein, który przejściowo stracił Victora z oczu, pomaszerował na Barany, tylko 30 kilometrów w linii prostej od Studzianek. 25 listopada korpus Victora połączył się z siłami głównymi WA na drodze moskiewskiej. Następnego dnia Wittgenstein, zastanawiając się czy iść na Studzianki, czy na Borysów, wybrał to drugie rozwiązanie. Rosyjski generał uznał, że odskok Victora na Łosznicę odsłonił Studzianki, a więc Napoleon na pewno nie będzie się tam przeprawiał. Pozostał tylko Borysów. Wieczorem tego dnia forpoczta Wittgensteina spotkała się z korpusem Płatowa, strażą przednią Kutuzowa. Wittgenstein uważał, że Napoleon chce forsować Berezynę, gdzieś pod Bobrujskiem, a ponieważ on ma rozkaz bronić linii rzeki Uły, nie może iść z odsieczą Cziczagowowi. W dodatku w razie bitwy Cziczagow i Kutuzow będą zbyt daleko, by mu pomóc. Siły główne WA były przez niego oceniane na 80 tys. żołnierzy, zaś połączone korpusy Victora i Oudinota na dalszych 40 tysięcy. Przy jego 30 tys. Rosjan dalszy marsz musiał być ze wszech miar ostrożny. Oczywiście, w tej sytuacji utrata kontaktu bojowego z korpusami francuskimi była tylko kwestią czasu. W dodatku Wittgenstein nie zorientował się w porę, że 20 listopada odszedł Oudinot, zaś w cztery dni później opuścił go także Victor. Tak więc Rosjanie przez pewien czas maszerowali całkiem sami. 27 listopada Wittgenstein ruszył na Borysów. W drodze na Borysów nadeszły do niego informacje o francuskich mostach w Studziance. Po rozważeniu wariantów sytuacji: marsz na Studzianki i walna bitwa z Napoleonem lub marsz na Stary Borysów i odcięcie napoleońskiej forpoczty - korpusu Oudinota, marsz na Borysów, aby obejrzeć sobie bezludną panoramę rzeki - wybrał marsz na Stary Borysów. Spotkania z Napoleonem Wittgenstein się przestraszył, zaś w Starym Borysowie mógł liczyć na odsiecz forpoczty Kutuzowa - korpusy Płatowa i Jermołowa. Jednak obliczywszy, że Kutuzow może przybyć najszybciej w nocy, celowo zwolnił marsz, aby wyjść nad Berezynę razem z nim. To był błąd. Wittgenstein zmarnował tym samym szansę odcięcia, a może nawet rozbicia na lewym brzegu rzeki ariergardy WA - korpusów Davouta i księcia Eugeniusza. Nie mówiąc już o zagarnięciu masy maruderów. Dopiero 27 listopada po południu forpoczta Wittgensteina - 5-tysięczna dywizja gen. Włastowa - wkroczyła do opuszczonego przez maruderów Starego Borysowa, po czym rozwinęła się na wzgórzach frontem ku miastu. Rosyjskie baterie całkowicie pokryły ogniem drogę do Borysowa. Na lewo od Włastowa stanął 12-tysięczny korpus Steinheila, idący za trzonem korpusu Wittgensteina. W samym Borysowie tymczasem stała francuska 12. dywizja piechoty gen. Louis Partouneaux (3,5 tys. piechoty i 0,5 tys. jazdy lekkokonnej) wydzielona z ariergardy korpusu Victora. Z chwilą pojawienia się Włastowa w Starym Borysowie, dywizja Partouneaux, w obawie przed odcięciem, wymaszerowała z Borysowa w stronę Studzianki. Doszło do zaciętej bitwy z oddziałami Wittgensteina; szczególnie ciężkie walki toczyły się o folwark Stary Borysów. Klęska dywizji Partouneaux pod Borysowem opóźniła uderzenie Wittgensteina na Studzianki do następnego dnia. Przypuszczalnie poświęcenie 12. dywizji piechoty w Borysowie, miało uratować resztę WA podczas przeprawy przez Berezynę, a jednocześnie dać cesarzowi wolną rękę w spotkaniu z armią Cziczagowa. Niestety, francuski generał, chyba nie zrozumiał swojej roli kozła ofiarnego, i zamiast tkwić w Borysowie, postanowił przebić się do Studzianki. Po utracie tej dywizji Bonaparte chwilowo stracił przynętę. Rychło na lewy brzeg rzeki przeszła 26. dywizja piechoty gen. Hermanna Daendalsa (także z korpusu Victora), a w samej Studziance skoncentrowana została dywizja polska gen. Jean Girarda. Wittgenstein chwycił przynętę. Pojawienie się obu dywizji francuskich uznał za próbę odsieczy dla dywizji Partouneaux. Ponadto nie lubił Cziczagowa oraz bał się Napoleona, który sprytnie to wykorzystał, dając mu szansę wykazania się w bitwie z poświęconymi figurami. Wittgenstein wybrał więc słabszego rywala (Victora), zaś Cziczagowa pozostawił samemu sobie. Bitwa ta zakończyła się dla Wittgensteina porażką. Bowiem ani nie rozbił Victora, ani nie udzielił pomocy armii Cziczagowa. Oddany na poświęcenie korpus Victora spisał się na medal, kupując cenne godziny na dalszą ewakuację WA. Francuzi stracili prawie 4,3 tys. poległych, rannych i jeńców, podczas gdy straty Rosjan oficjalnie nie przekroczyły 2 tys. żołnierzy, w tym 0,8 tys. poległych. W rzeczywistości mogły być jednak dwa razy wyższe. Przy przewadze sił 4:1 Wittgenstein nie musiał jednak liczyć się z każdym żołnierzem. Jednak jego tak nieudolne działanie spowodowało, że część WA zdołała przejść przez Berezynę. Spod Berezyny ruszył w kierunku Litwy ku Niemenowi. Jego korpus idący ku Niemenowi liczył sobie 40 000 Po dotarciu 17 grudnia ruszył z Niemenowa w kierunku Kiejdan i zatrzymał się tutaj zgodnie z rozkazem Kutuzowa. Wyprawił naprzód oddział generała-adiutanta Kutuzowa zasilony przez straż przednią Włastowa, a w dół Niemna skierował mocny podjazd Dybicza, mianowanego właśnie na generała-majora. Kutuzow 20 grudnia był w Jurburgu, a 22 stanął w Tylży. Dybicz 20 grudnia był w Kołtynianach, skąd poszedł na Telsze, ale zawrócił, gdyż minął się z Macdonaldem i 25 grudnia ponownie stanął w Kołtynianach. Tego dnia Wittgenstein, w myśl decyzji cara żądającego ofensywy, bez wytchnienia ruszył spod Kiejdan na Czejkiszki i Wielonę. 28 grudnia Wittgenstein był już w J u r b u r g u, skąd wysłał list do Yorka, dowódcy korpusu pruskiego będącego już w Taurogach, gdzie spotkał się z Dybiczem w sprawie zawarcia konwencji, która by neutralizowała jego korpus. W liście tym Wittgenstein nakłaniał Yorka do podpisania konwencji i przejścia na stronę Rosji. W czasie kiedy trwały rokowania w Taurogach, Wittgensteina zdobył Królewiec. Stamtąd udał się na skrócone zimowe leża do Wielkopolski, by 11 marca (27 lutego) 1813 r. wkroczyć do Berlina. W kampanii 1813, po śmierci feldmarszałka Kutuzowa, został dowódcą armii rosyjskiej i armii pruskiej, a u jego boku Dybicz został wtedy armijnym kwatermistrzem. W czasie kampanii saskiej 1813 nie potrafił jednak poradzić sobie z wielkimi masami wojsk. Został pokonany pod Luetzen, gdzie przypuszczając mylnie, że armia francuska tworzy długą kolumnę od Jeny do Lipska, chciał zaskoczyć jej flankę, skupiwszy swe oddziały pod osłoną nocy. Pomysł był trafny, wykonanie wypadło dużo gorzej. Przede wszystkim Wittgenstein chciał przed uderzeniem skoncentrować swoją armię, na co stracił zbyt dużo czasu. Następnie wskutek błędnych rozkazów, ta koncentracja sił zakończyła się dopiero w południe, zamiast o 7-ej rano. Na koniec, mając już większość sił do dyspozycji, zamiast korzystać z tego i otoczyć zaskoczony III korpus Neya, Wittgenstein zużył kolejno swe siły, rzucając je etapami przeciwko francuskim punktom oporu, a trzymając w odwodzie całą swoją potężną jazdę. Po kolejnej porażce pod Budziszynem odwołany ze stanowiska głównodowodzącego armią na rzecz Barcleya de Toly. Wittgenstein natomiast został dowódcą straży przedniej armii rosyjskiej, a następnie korpusu. Wykazał jednak dowodząc swoim korpusem osobistą odwagę pod Dreznem i Lipskiem, za co otrzymał "złotą szablę" z diamenetami i lawrami i austriacki wojskowy order Marii Teresy. W kampanii 1814 dowodził korpusem i walczył pod Bar-sub-Aube - tam zostaje ranny, ale mimo odniesionej kontuzji pozostał na polu bitwy. W 1818 mianowany na dowódcę 2 Armii za Bennigsena. W tym samym roku zostaje członkiem Rady Państwa, a w 1826 podczas koronacji Mikołaja I otrzymał dowództwo nad mariupolskim pułkiem huzarów i został mianowany na feldmarszałka . W pierwszej fazie wojny z Turcją 1828-29 głównodowodzący armią rosyjską. Zdobył Mohacz i Braiłowo oraz Warnę, za co otrzymuję order Św. Andrzeja Powołańca z diamentami. Jednak następnie został zastąpiony przez swego dawnego kwatermistrza - młodego i ambitnego Iwana Dybicza. Po tym afroncie wycofał się z politycznego życia i zaszył się w posiadłości w Kamieńcu Podolskim. W 1828 r. mianowany księciem, a w 1834 mianowany również księciem pruskiej korony. Żonaty był z Antuannetą Stanisławową Snarskają (1779-1855). z tego związku miał troje dzieci. Dwóch synów Lwa (1799-1866), pułkownika kawalerii, Georgija (1807-1857) oraz córkę Emilię (1801-1869), która była żoną Piotra Trubeckiego gubernatora Charkowskiej, smoleńskiej i Orłowskiej gubernii. Zmarł 30 maja 1843 r. w Lemberg w Austrii.

bibliografia Русский биографический словарь(Rosyjski słownik biograficzny) Mikebaridze A,The russian officer corps in revolutionnary and napoleonic wars, NY 2005 Kosk H, Generalicja polska, Prusków 2001

wiem, jeśli myślałbym tym gdzieś wyjść musiałbym opracować jakieś wprowadzenie i zakończenie. Może te biografię komuś się przydadzą. To nie wszystko co mam w swojej kolekcji stworzone przez siebie.

Iwan Lessowski (1781-1839) Uczestnik kampanii napoleońskich 1806-07, 1812-14 potem w Kinburskim p. dragonów. Potem generał-major i naczelnik moskiewskiego okręgu żandarmerii. 1830-31 gubernator Kurski Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Od 1835 senator. Ustin Lewandowski (....-....) Uczestnik kampanii napoleońskich 1812-14, od 1818 w Wileńskim pp. Potem generał-major. Podczas tłumienia powstania w Polsce 1831 dowodził Bryg 24DP. Walczył pod Wawrem; w czasie bitwy pod Dębem Wlk dostał się do polskiej niewoli. Aleksandr Linden (....-....) Służył w piech. 1824-17 dowódca Neswinskiego p. karabinierów, potem generał-major. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831, gdzie dowodził Bryg 25DP. Brał udział w walkach w Puszczy Białowieskiej. hrabia Aleksandr Luders (1790-1874) Syn komendanta Chocimia. Otrzymał staranne wojskowe wykształcenie. Od 1805 w armii w Briańskim pp. W kampanii napoleońskiej 1807 walczył pod Austerlitz, potem w Ochotskim pp i bierze udział w wojnie z Turcją 1808-12. Odznaczył się pod Szumlą, Silistrą i w ataku na Ruszczuk. Za brawurę nagrodzony złotą szpadą. Uczestniczył potem w kampanii 1813, gdzie zostaje ranny pod Kulm następnie jako major służył w 4p. jegrów. Od 1823 pułkownik i służy w 37p. jegr. W nim walczy w wojnie z Turcją 1828-29. Walczył pod Braiłowem, Szumlą, Chiflikiem. Zręczność jego inspirowała podwładnych i podnosiła ich na duchu. Podczas tej wojny dowodził batalionem 37p. jegr. 1829 był oskarżony o indywidualne ekspedycje dla załatwienia własnych spraw. Jednak one były przeprowadzane pomyślnie. Posłany następnie w celu wzmocnienia gen. Karpenki pod Prawodą. 37 p. jegrów pod jego rozkazami odznaczy się tutaj walecznością. Przyczynił się do rozbicia wielkiego wezyra wysłany pod Kamczuk. Potem odparł atak turecki pod Kaszagerem. Odznaczył się w szturmie na Silistrę Uczestniczył również w zdobyciu Adranopola.. Do miasta wszedł jako pierwszy i zatrzymał Djazern-Mustafę. Za okazaną waleczność i odwagę awansowany na generał-majora. W 1830 zostaje dowódcą bryg 3DP Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Ostrołęką a następnie dowodził 1DP za rannego jej dowódcę. Odznaczył się podczas szturmu na Warszawę. Przyczynił się do złamania pierwszej linii obrony oraz zdobył jedną z lunet.. Za to zostaje promowany na generał-lejtnanta. Potem zostaje naczelnikiem sztabu IIKP. 1837 dowódca VKP. Dał się poznać jako dobry dowódca. Żołnierze go szanowali i kochali za jego podejście do żołnierza. Od 1840 walczył na Kaukazie a od 1843 w Dagestanie i Czeczeni. Złamał obronę Tsudokhara i wziął Gergebil. 1845 dowodził Czeczeńskim okręgiem i podlegał księciu Woroncowowoi. W 1848 wyznaczany został na głównodowodzącego siłami zbrojnymi nad Dunajem. Podczas interwencji rosyjskiej na Węgrzech 1849 działał na czele VKP w Transylwani. Podczas tej interwencji ponownie ujawnił się jego talent dowódczy. Walczył tutaj przeciwko Bemowi. Po tym został adjutantem cara i generał piechoty. 1852 ponownie walczy na Kaukazie. Walczył następnie w wojnie Krymskiej 1853-56. Uczestnik szturmu Silistry. W 1856 zostaje dowódcą armii Krymskiej. 1857 wziął z urlop. Po powrocie zostaje dowódcą Prarskiego pp. 1861-62 namiestnik Królestwa Polskiego. W 1862 w ogrodzie s askim przeprowadzono na niego nie udany zamach. Wyniku czego zrezygnował z funkcji namiestnika i zostaje następnie czł. Rady Państwa oraz dowódcą Azowskiego pp. Zm. w Odessie. Michaił Łanskoj (....-....) Uczestnik kampanii napoleońskich 1812-14, 1819-26 dowodził Irkuckim p. huzarów, 1826 generał-major. W korpusie Pahlena wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. W dowodził nim Bryg. Huzarów. książę Paweł Łopuchin (1788-1873) Syn Piotra Łopuchina. Służbę rozpoczął w Preobrażańskim p. lejbgwardii Od 1801 adjutant cara. W kampanii napoleońskiej 1806-07 walczył pod Heilsbergiem, Friedlandem Od 1807 służył w Kawalergradzkim p. W kampanii 1812 walczył pod Witebskiem, Smoleńskiem, Tarutino, Wiazmą. W kampanii 1813 w kwaterze głównej cara. Uczestnik walk pods Dennewitz, Lipskiem. 1814 adjutant Czerniszewa i w kampanii 1814 walczył pod Soisson, Laon, Reims. W 1815 dowodził p. kozaków. Od 1817 generał-major i dowódca 1bryg 2Duł. 1826 dowódca 2Dkonno-jegierskiej. 1829 dowodził 1Dhuzarów. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Kałuszynem, Wawrem, Grochowem. Dowodził kawalerią I KP, potem dowódca straży przedniej armii i walczył pod Iganiami. Potem w kwaterze głównej. Uczestniczył w szturmie na Warszawę. W 1835 generał-lejtnant i następnie występuję z armii osiadł w guberni kijowskiej. Karl Manderstern (1785-1862) Ukończył 2-gi korpus kadetów i rozpoczął służbę w Ryskim pp. Był adjutantem gen. Langerona. W armii dunajskiej walczył w wojnie z Turcją 1808-12. W kampanii 1812 kwatermistrz VIII KP. Uczestnik kampanii 1813-14. Potem zostaje kwatermistrzem korpusu Gwardii, 1826 generał-major. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Kałuszynem, Dębem Wlk, Iganiami. Pod Cegłowem odparł atak polskiej jazdy. Odznaczył się pod Ostrołęką. Uczestnik szturmu na Warszawę. W 1839 zostaje komendantem Rygi a 1852 komendant twierdzy Pietropawłowskiej. Stanisław Malinowski (1788-1853) Uczestnik walk na Kaukazie potem generał-lejtnant i walczy w wojnie z Turcją 1828-29. Wykazał męstwo przy zdobyciu twierdzy Kale, potem dowódca bryg 17DP. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Operował na Litwie. Pobił powstańców pod Marianpolem i Erzwiłkami. Nikołaj Martynow (1793-1856) Podczas tłumienia powstania w Polsce 1831 dowodził B w 3Dgrenadier. Odznaczył się podczas szturmu na Warszawę; potem senator Paweł Martynow (1782-1838) Służył w lejbgwardii. Uczestniczył w kampanii napoleońskiej 1812-14. Od 1821 w Izmaiłowskim p. lejbgwardii potem adjutant cara. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831, potem komendant Petersburga. Michaił Murawiew (1794-1866) W armii od 1812 w kwatermistrzostwie Uczestnik kampanii napoleońskich 1812-14 gdzie walczył pod Borodino, Dreznem. 1814-16 walczył na Kaukazie. 1819 występuję z armii i osiada na wsi. Od 1826 czł. Dekabrystów. W 1825 zostaje aresztowany i więziony w Petropawłowskiej twierdzy. Dostał wtedy wybór śmierć albo służba w armii. Wybrał służbę i powraca do armii. Zostaje awansowany na generała-majora. 1827 Wicegubernator Witebska, 1828 Mohylewa. W czasie tłumienia powstania w Polsce 1831 kwatermistrz armii rezerwowej. Potem dowódca korpusu walczącego na Litwie. Przeprowadził rzeż w Głębokiem. Potem w1831-35 generał-gubernator Grodna, Mińska, Kowna i 1835-39 gubernator Kurska. Okrutny i bezwzględny. Od 1839 senator i od 1850 członek Rady Państwa. 1856 prezes dóbr cesarskich a 1856 minister dóbr narodowych. Przeciwnik uwłaszczenia, Gdy car Aleksander II się na to zdecydował on składa dymisję i osiada na wsi. 1857 członek Petersburskiej Akademii Nauk. W 1863 generał piechoty i zostaje dowódcą armii tłumiące powstanie styczniowe na Litwie. 1863-65 generał-gubernator Litwy. Odpowiedzialny za represje i rusyfikację tego terenu. 1865 powraca do Petersburga. Iwan Nabokow (1787-1852) Pochodził z nobilitowanej rodziny z Nowogrodu. Był synem generała piechoty Aleksandra Nabokowa. Ukończył korpus paziów a następnie wstąpił do Semionowskiego p. lejbgwardii. W kampanii napoleońskiej 1807 walczy pod Heilsbergiem, Friedlandem. 1811 mianowany na pułkownika. W kampanii 1812 w bryg DP Gwardii w Korpusie Gwardii. Walczył pod Borodino, Krasnem a 1813 pod Lutzen, Bautzen, Kulm za co otrzymuje awans na generał-majora i dowództwo nad Sewskim pp. W kampanii 1814 zaś walczył pod Craonne, Loan, Arcis-sur-Aube a także uczestniczył w zdobyciu Paryża. 1815 zostaje dowódcą bryg w 5DP 1816 służy w 1Dgrenad. 1822 mianowany na dowódcę 3DP. 1826 generał-lejtnant i zostaje dowódcą kombinowanego Dywizji V KP. 1830 dowódca 3Dgrenadier. I na jej czele bierze udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Grochowem, Ostrołęką i uczestniczył w zdobyciu Warszawy. W 1832 zostaje dowódcą korpusu grenadierów. 1835 generał piechoty a 1844 dowódca Sewskiego pp. W 1848 członek Rady Państwa 1849-52 komendant twierdzy Pietropawłowskiej Był też komendantem Petersburga. Aleksandr Neydhardt (1784-1845) Pochodził z nobilitowanej rodziny niemieckiej. Służbę rozpoczął w Friedrichshamskim p. garnizonowym. W 1807 zostaje adjutantem gen. Buxhowdena i walczy w kampanii napoleońskiej 1807 i w wojnie ze Szwecją 1808-09. Od 1811 w kwatermistrzostwie. W kampanii 1812 w I KP. Walczył pod Klajsticami, Połockiem, Studzianką a 1813 pod Lutzen, Bautzen, Kulm i Lipskiem. W pożnym okresie 1813 r opuścił armię i nie uczestniczył w kampanii 1814r. W 1815 organizował kwatery dla armii rosyjskiej w Bawarii. 1816-17 był naczelnikiem sztabu IV i V KP. 1818 generał-major. W 1826 zostaje naczelnikiem sztabu Korpusu Grenadierskiego i Gwardyjskiego. Walczył w wojnie z Turcją 1828-29. W 1829 mianowany na generała-lejtnanta. W 1830 został kwatermistrzem armii rosyjskiej. Taką funkcję sprawował w czasie tłumienia powstania w Polsce 1831. Organizował kwatery dla armii i był wraz z Tollem autorem wielu operacji. Był obecny przy bitwie pod Grochowem, Ostrołęką. Wziął czynny udział w szturmie na Warszawę. W1832 wysłany został z misją dyplomatyczną do Prus. W 1834 objął dowodzenie nad I KP a 1835 nad VI KP. 1841 promowany do stopnia generała piechoty 1842 wysłany na Kaukaz gdzie dowodził korpusem kaukazkim. W 1845 członek Rady Państwa. Aleksej Nikitin (1777-1858) Ukończył Korpus Kadetów. Służył od 1796 e 3p. bombardierskim. Od 1797 służył w artylerii w twierdzach na terenie Finlandii. Od 1799 w 1p. artyleryjskim. Podczas ćwiczeń wojskowych wykonywał wspaniałe artyleryjskie zadania i za to był nagradzany. Po reorganizacji w 1801 zostaje przydzielony do 2-go batalionu artylerii a 1803 trafia do batalionu konnej artylerii. Podczas kampanii napoleońskiej 1805 dowodził konną artylerią w korpusie Essena. Potem zostaje dowódcą 9 bryg. Artyler. I i uczestniczy w wojnie z Turcją 1808-12. Odznacza się pod podczas zdobycia Chocimia. 1807 zostaje pułkownikiem i w korpusie Essena walczy nad rz. Skwą, potem wraz ze swoją brygadą zostaje wcielony do korpusu Płatowa i uczestniczy w zdobyciu Allenstein. Potem w korpusie Tołstoja walczy pod Olszewo-Borki. W kampanii 1812 dowodzi rez. bryg w V KP 1armii. Walczył pod Disną, Witebskiem, Rudnią, Smoleńskiem, Gedeonowem(za to otrzymuję złotą szpadę), Gridnewem, Kolotskie. Pod Borodino wyniku silnego ognia stracił 90 ludzi i 113 koni. Odznacza się potem pod Tarutinem i Małojarosławcem. Pod Krasnem, mimo ostrzału wyniku śmiałego ataku doprowadził do zdobycia artylerii Francuskiej. Za ten smialy atak zostaje promowany na generała-majora. W kampanii 1813 odznacza się pod Kaliszem oraz walczył pod Weissenfels, Lutzen, Dreznem, Bautzen, Labau oraz odznaczył się pod Goldenbergiem i Lipskiem. W października 1813 r zostaje dowódcą artylerii w korpusie Osten-Sackena. W kampanii 1814 odznaczył się pod LaRothier i Brienne a także walczył pod Soudron, Monmiral, Thierry, Craonne. Uczestniczył również w zdobyciu Paryża. Po powrocie do Rosji w 1816 zostaje dowódcą artylerii w Korpusie Grenadierów. 1826 generał-lejtnant. Od 1829 dowódca 2 rez. Kkaw. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. 1832 dowodził Cherujewskim p. ułanów. W 1833 dowodził 1 rez. Kkaw. i zostaje generałem kawalerii. 1839 jest w koloni wojskowej na Ukrainie. W 1840 zostaje inspektorem rezerwowych oddziałów kawalerii.. Od 1856 członek Rady Państwa. hrabia Grigorij Nostic (1781-1838) Pochodził z Saksonii. Od 1807 w armii. Uczestnik kampanii napoleońskich 1812-14, od 1816 w Smoleńskim p. dragonów. Potem zostaje naczelnikiem sztabu Korpusu Gwardii, od 1825 adjutant cara, potem generał-lejtnant. Walczył w wojnie z Turcją 1828-29. 1831 dowodził 3Dkawalerii Gwardii. Na jej czele wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Uczestnik szturmu na Warszawę. Od 1835 senator. Włodzimierz Obruczew (1795-1866) Od 1805 w armii.1811 adjutant Dybicza. Walczył w kampanii napoleońskiej 1812-14. 1816-17 w Nawskim pp, 1817-23 naczelnik sztabu IIKP. 1828 dowódca 3DP i walczy w wojnie z Turcją 1828-29. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Potem mianowany generałem-lejtnantem i dowódca 1DP. Od 1832 dowódca 3Dgrenadier. Iwan Ofenberg (....-....) Służył w Kawalerii. 1823-28 w Jamburskim p. uł. Potem generał-major. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył głównie na Litwie gdzie dowodził Bryg 1Duł. Walczył pod Kiejdanami oraz przeciwko Giełgudowi. Osip Olszewski (....-....) 1815-16 w Beloruskim p. huzar. 1818-20 w Tarapolskim p. konno-jegierskim. W korpusie Rotha wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Potem walczy na Kaukazie. hrabia Dmitrij Osten-Sacken (1789-1781) Syn gen. E. Ostena-Sackena. W armii od 1804 w Jelizawegradskim p. huzarów. W kampaniach napoleońskich 18-5-07 walczył pod Austerlitz, Heilsbergiem, Friedlandem. W 1809 w korpusie Golicyna. Po powrocie zostaje adjutantem gen. Ostermana-Tołstoja. W kampanii 1812 walczył pod Borodino, 1813 został adjutantem Miłoradowicza i w kampanii walczy pod Lutzen, Bautzen, Kulm. 1816 zostaje pułkownikiem w Nawaginskim pp a potem władymirskim p. uł i dowódca Astrachańskiego p. kirasjerów, 1824 generał-major i dowódca bryg 2Duł. Walczył w wojnie z Persją 1826-27. Wykazał się w walkach na Kaukazie przeciwko Abbas-Mirzie. Wykazał się podczas ataku na Erywań. Za to nagrodzony złotą szablą z diamentami. W 1828 został naczelnikiem Aderbeydzhana. W wojnie z Turcją 1818-29 odznaczył się pod Karsem, gdzie do ataku prowadził kawalerię a potem dowodził prawym skrzydłem i przyczynił się do zdobycia Twierdzy. Potem po przejściu prze trudny górski most przyczynia się do zdobycia Akhaltsykha. 1829 został dowódcą akhaltsikhskogo pashalyka. 1830 zostaje dowódcą bryg 1Duł. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Wawrem, Grochowem, miał oczyścić rejon Narwy z polskich oddziałów. Walczył pod Dębem Wielkim, Iganiami, Ostrołęką. W czerwcu 1831 spowodował klęskę korpusu Giełguda w okolicach Wilna. Dowodził swobodnie działającej Dkawalerii w czasie szturmu na Warszawę. 1832 zostaje dowódcą IIK. Kawal. 1843 generał kawalerii. 1850 dowodził IVKP a potem IIIKP. Walczył w wojnie krymskiej 1853-56, dowodził oddzielnym korpusem w Bessarabii. Ochraniał tamtejsze miasta i 10 kwietnia dowodząc baterią przybrzeżną przyczynił się do powstrzymania ataku floty nieprzyjacielskiej. Uczestniczył w obronie Sewastopola i był najbardziej aktywny. Po odejściu Mienszikowa on dowodził obroną Sewastopola. 1856 został czł. Rady Państwa. W czasie swojej służby uczestniczył w 15 kampaniach i więcej niż w 90 walkach książę Fabian Osten-Sacken (1752-1837) Pochodził z rodziny niemieckiej z Kurlandii. Od 1766 w armii w Koporskim pp. Walczył w wojnie z Turcją 1769-70. Odznaczył się pod Chocimiem. 1771-73 służył w Polsce. Od 1785 w piechotnym korpusie kadetów wykładowca. Od 1786 w Moskiewskim p. grenadier. Walczył w wojnie z Turcją 1788-92. 1792 pułkownik Czernichowskiego p. muszkieterów. W 1794 był agentem w Polsce. 1797 mianowany na generała-majora i zostaje dowódcą Jekaterynskiego p. grenadier. Niebawem zostaje mianowany na dowódcę Pskowskiego p. grenadier. Uczestniczył w wyprawie Suworowa do Italii. 1800 zostaje dowódcą Petersburskiego p.grenadier. W 1805 dowodził korpusem w guberni Władimirskie i w Grodnie. W kampanii napoleońskiej 1806-07 dowodził DP w armii Bennigsena. Walczył pod Pułtuskiem, Jankowem Eylau. W bitwie pod Guttstadt jego kolumna poruszyła się bardzo wolno i słabo wyniku czego pozwolił korpusowi Neya uciec. Wyniky tego jego relacje z Benigsenem były głęboko napięte i przyczyniły się iż Bennigsen domagał się aby go usunięto z armii. Bennigsen oskarżył go o subordynację i o to że jest odpowiedzialny za niepowodzenie pod Guttsdadt. Został wyniku tego postawiony pod sądem wojskowym, który miał rozstrzygnąć jego winę. Sąd po rozpatrzeniu sprawy uznał go za niewinnego. Jednak ten incydent spowodował, że pięć lat spędził w Petersburgu. Dopiero podczas kampanii 1812 powrócił do czynnej służby obejmując dowództwo rez. Korpusu 3armii. Wraz z armią Cziczagowa walczył nad Berezyną przeciw wojskom WA. W kampanii 1813 objął dowodzenie nad armią Czech i dowodził pod Legnicą, Kaizerwaldem, Bunzlau oraz walczył nad Kaczawą. 1813 promowany do stopnia generała piechoty. Odznaczył się też pod Lipskiem. W kampanii 1814 walczy pod LaRothier, Craonne a po zdobyciu Paryża zostaje jej generał-gubernatorem. W 1815 objął zaś III KP w Polsce potem w 1818 zostaje wyznaczony na dowódcę 1armii. Ponadto w 1826 został dowódcą Ugliskiego pp. W 1826 zostaje mianowany na feldmarszałka. W czasie tłumienia powstania listopadowego w Polsce w 1831 dowodził wojskami na Podolu i Wołyniu również walczył na Litwie. Pokonany zostaje pod Rajgrodem przez korpus Giełguda. 1831 objął funkcję gubernatora Podola i Wołynia. Jakof Otroszczenko (....-....) Służył w piech. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Dowodził 11p strzelców i walczył na Litwie w Wisniowych Lasach oraz przeciw korpusowi Giełguda. hrabia Adam Ożarowski (1776-1855) Pochodził z polskiej nobilitowanej rodziny z Warszawy. W czasie powstania 1794 ucieka z Polski i wstępuję do armii rosyjskiej. Służył w konnym p. lejbgwardii. 1802 pułkownik. W kampanii napoleońskiej 1805 walczył pod Austerlitz gdzie przyczynił się do zdobycia orła 1 bataluionu 4 linii armii Francuskiej. W kampanii 1806-07 walczył pod Guttstadt, Heilsbergiem, Friedlandem, następnie mianowany na generała-majora. W kampanii 1812 służył w głównej kwaterze 1armii. Uczestniczył w walkach pod Borodino, Tarutinem, Krasnem a w kampanii 1813-14 walczył zaś pod Kulm(za męstwa oddane mianowany generałem-lejtnantem), Lipskiem, Brienne, Bar-sur-Aube, La Fere Championoise oraz uczestniczy w zdobyciu Paryża. Potem zostaje adjutantem cara. 1826 generał kawalerii a w 1827 krótko dowodził litewskim korpusem. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Po powstaniu w radzie Królestwa Polskiego. Od 1841 senator. Matwiej Pahlen (1779-1863) Pochodził ze szwedzkiej rodzinie osiadłej w Rosji za czasów Piotra I.. Służbę rozpoczął w kwatermistrzostwie konnego p. lejbgwardii a od 1797 w Ryskim p. dragonów. W kampanii napoleońskiej 1806-7 walczył w składzie 5DP pod Eylau. 1808-09 uczestniczy w wojnie ze Szwecją gdzie walczył pod Kuopio, Lappo, Idensalmi oraz bierze udział w blokowaniu w-y Alandzkich. 1809 rotmistrz a 1810 pułkownik. W 1810-12 walczy w Turcji pod Silistrą, Szumlą, Ruse, Batinem. W kampanii 1812 oficer gospodarczy w dywizji N. Tuczkowa potem formuje rezerwy kawalerii. 1813 generał-major i w kampanii walczył pod Dennewitz, Gross Beeren, Lipskiem a 1814 pod Soissons, Craonnem, Laon, Reims. Po wojnie służył w administracji wojskowej na Estonii. 1828 generał-lejtnant i 1830 zostaje wojennym gubernatorem Rygi i generał-gubernator Estonii, Kurlandii i Liflandii. Dowodził oddziałami tłumiącymi na tamtym terenie powstanie które wybuchło w Polsce 1831. 1843 generał kawalerii. Od 1845 czł. Rady Państwa. hrabia Paweł Pahlen (1775-1834) Pochodził z Kurlandii. Był synem wojskowego gubernatora Petersburga Piotra Pahlena. W armii od 1782. Służył nasyępnie jako rotmistrz w Orenburskim p. dragonów.1793 w Moskiewskim p. karabinierów. Uczestniczył w tłumieniu powstania w Polsce w 1794. 1795 w Semionowskim p. lejbgwardii. Walczył w wojnie z Persją 1796. 1797 w cesaarskim p. kirasjerów. 1800 dowódca Izumskiego p. huzarów. 1808 zostaje dowódcą Derbskiego p. dragonów. W wojnie z Turcją 1808-12 walczył pod Turbat, Giurgiu, Obelesti, Babadagiem, Girow, Rassevatem, Silistrą, Ruse, Szumlą. W kampanii 1812 w 22bryg 7Kkaw armii dunajskiej. Walczył pod Lubowlą, Wołkowyskiem i nad Berezyną , w kampanii 1813-14 walczył zaś pod Lutzen, Bautzen, nad Kaczawą, Lipskiem, Soissons, Loan, Le Fere Championaise (mianowany za to na generał-lejtnanta), uczestnik zdobycia Paryża. Potem w 2D konno-jegierskiej a 1827 dowódca II Kkaw. rez. 1828 generał kawalerii. Jako dowódca II KP wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Wawrem, Iganiami. Potem dowodził kawalerią w armii rezerwowej. hrabia Piotr Pahlen (1778-1864) Brat Pawła. Służył w Konnym p. lejbgwardii, potem kapitan w Orenburskim p. dragonów. Uczestnik tłumienia powstania w Polsce 1794 potem walczył w wojnie z Persją 1796 gdzie walczył pod Baku. 1798 pułkownik. W 1800 generał-major i dowódca Kargopolskiego p. dragonów a 1800 objął dowództwo nad Sumskim p. huzarów. W kampanii napoleońskiej 1806-07 walczył pod Monhrungen, Eylau gdzie się odznaczył, potem walczył pod Launau, Guttstadt, Heilsbergiem, Friedlandem. W kampanii 1812 dowodził 3Kkaw. rez. oraz strażą tylnią Barcleya de Toliego.Walczył pod Witebskiem, Hołowczą,, Rudnią. 1812 był promowany na generała-lejtnanta. W kampanii 1813 walczył pod Reichenbach, Lowenbergiem, Lipskiem zostaje ranny a zaś w kampanii 1814 bierze udział w bitwach pod Brienne, Nogent, Bar-sur-Aube, Arcis-sur-Aube, La Fe Championaise. Po powrocie do Rosji dowodził 3Kkaw. rez. 1816-22 dowodził IV K. Kawal. rez. W 1823 opuszcza szeregi armii jednak niebawem powraca do służby i obejmuję dowództwo nad I KP. 1827 generał kawalerii oraz ajutant cara. W 1829 ponadto objął dowództwo nad Sumskim p. huzarów. Walczył w wojnie z Turcją 1828-29. Brał udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Grochowem, Wawrem, Iganiami i uczestniczy w szturmie na Warszawę.1834 czł. Rady Państwa a 1840 inspektor kawalerii oraz dowódca cesarskiego p. kirasjerów. Potem również dowodził wojskowego orderu p. dragonów i szwadronem w konnym p. lejbgwardii. Fiodor Paniutin (....-1865) Ukończył Korpus Paziów i od 1809 w Semionowskim p. lejbgwardii. W jego składzie walczył w kampanii napoleońskiej 1812. Brał udział w walkach pod Borodino, Tarutinem, Małjarosławcem a w kampanii 1813 pod Lutzen, Bautzen, Pirnau, Kulm, Lipskiem. Również uczestniczył w kampanii 1814. W 1820 pułkownik i przydzielono do Sewskiego pp gdzie 1822 został dowódcą batalionu. W 1826 został dowódcą Rylskiego pp. 1828 promowany na generała-majora. W wojnie z Turcją 1828-29 dowodził BP 20DP i wziął udział w bitwie pod Bajazetem w której to został ranny. Potem w korpusie kaukazkim walczy na Kaukazkiej linii i po Paskiewiczu został głównodowodzącym wojskami na Kaukazie. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. W czasie niej dostał się do niewoli a po uwolnieniu wraz Sewskim pp i Lubenskim p. huzarów zajął Petrikau. 1831-34 dowódca BP 6DP a 1834 jako generał-lejtnant dowodził BP 8DP. Wziął udział w interwencji rosyjskiej na Węgrzech 1849. Był jednym z aktywniejszych rosyjskich dowódców. 1849 został dowódcą II KP a 1851 generał piechoty. Uczestniczy także w wojnie Krymskiej 1853-56. 1856-58 generał-gubernator Warszawy. W 1858 został dowódcą Aleksopolskiego pp a 1861 czł. Rady Państwa. Iwan Paskiewicz (1782-1856) Ukończył korpus kadetów i rozpoczął służbę Preobrażańskim p. lejbgwardii. 1800 został filigeradjutantem. Od 1805 w głównej kwaterze armii dunajskiej. W wojnie z Turcją 1806-12 walczył pod Izmaił, Giurgiu. 1808-09 używany do misji dyplomatycznych w Konstantynopolu. Potem walczył pod Braiłowem, gdzie został ranny. Po wyleczeniu się uczestniczy w bitwach pod Macinem, Rassavetem, Silistrą. 1809 pułkownik w Witebskim p. muszkieterów. Odznaczył się następnie w czasie wzięcia Bazardzika, Warną i Batinem za co zostaje awansowany do generała-majora. 1811-12 dowódca Orelskiego p. muszkieterów. W kampanii 1812 dowodził 26DP w 2armii. Po Mogilewem zmierzył się z korpusem Davouta a także walczył pod Smoleńskiem, Borodino, Małojarosławcem, Wiazmą, Krasnem. W kampanii 1813 blokował Modlin oraz walczył pod Dreznem, Lipskiem. Po koniec 1813 awansowany na generała-lejtnanta. W 1814 zostaje dowódcą 2Dgrenad. I w kampanii 1814 walczy pod Laon, Arcis-sub-Aube oraz bierze udział w zdobyciu Paryża. W 1817 zostaje dowódcą 2DPGwardii. 1824 zostaje adjutantem cara.1826 zostaje awansowany na generała piechoty. Dowodził armią rosyjską w wojnie z Persją 1826-27. Przyczynił się do zdobycia Erywania. W 1827 zastepuję na Kaukazie Jermołowa; w 1828 dostaje tytuł księcia Erywańskiego oraz zostaje dowódcą Szirwanskiego pp. W wojnie z Turcją 1828-29 uczestnik wzięcia Karsu oraz walczył pod Achalkalem, Hasan-Kala i zdobywa Erzum. 1829 zostaje promowany na Feldmarszałka. Po śmierci Dybicza zostaje mianowany dowódcą armii tłumiącej powstanie w Polsce 1831. Jego ofensywa na Warszawę, wykonana po przejściu Wisły przyczyniła się do zdobycia miasta. Sam nadzorował i prowadził szturm. 1832 zostaje namiestnikiem Królestwa Polskiego. Wprowadził silne represje i prowadził rusyfikację. 1835 otrzymał również dowództwo nad Orelskim p. jegr. a 1845 nad Aleksandryjkim p. huzarów 1852 nad Noworosyjskim p. dragonów. Był też dowódcą 1 pruskiego pp oraz 37 p. węgierskiego. 1846 pomogał w stłumieniu powstania Krakowskiego a w 1849 został przez cara wysłany na prośbę cesarza Austrii na Węgry aby walczyć przeciwko tamtejszej rewolucji. Uczestniczył też w wojnie Krymskiej 1853-56. Aleksandr Paszkow (1792-1862) Pochodził z nobilitowanej rodziny z Moskwy. Od 1804 w armii. Uczestniczył w kampanii napoleońskiej 1807 potem adjutant w audytorium Od 1810 w huzarskim p. lejbgwardii. W kampanii 1812-13 walczył pod Witebskiem, Smoleńskiem, Krasnem, Dennewitz, Lipskiem. Od 1816 pułkownik. 1818-24 dowodził Achtyrskim p. huzarów. 1824 generał-major i przydzielony do 2Dhuzar. W wojnie z Turcją 1828-29 odznacza się pod Szumlą za męstwo dostaję złotą szablę. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. W dywizji Geismara walczył pod Stoczkiem, Grochowem, Iganiami. 1831-33 dowódca 1Dhuzar. 1833 występuję z armii i zajął się sprawami gospodarczymi. 1850 zał. fabrykę przemysłową. Jakof Perren (....-1853) Ukończył korpus kadetów i od 1804 w artylerii a 1806 w 6bryg. Artylerii. W kampanii napoleońskiej 1806-07 walczy pod Pułtuskiem, Czarnowem; od 1808 w lejbgwardii. Wziął udział w kampaniach 1812-14. Od 1817 dowodził 14 bryg. Artylerii. 1828 generał-major i przydzielony do 3DP. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831, gdzie dowodził 1Dartylerii. Walczył pod Kałuszynem, Mińskiem. Brał udział w szturmie na Warszawę. 1837 generał-lejtnant. 1852 występuję z armii Iwan Petersom (1783-1875) Służył w piech. W kampanii napoleońskiej 1813 był adjutantem gen. A. Wirtenberskiego. Uczestnik zdobycia Gdańska. Od 1816 w Tomskim pp. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Działał na Litwie, gdzie dowodził BP. Uczestniczył w pościgu za korpusem Dembińskiego. Ludwig Pinabel (....-....) 1820-26 w Brestowskim pp. Był członkiem Loży masońskiej, następnie generał-major. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1832 podczas którego dowodził BP. Dowodził w Węgrowie i brał udział w natarciu ma Liw. Aleksandr Pisarew (1780-1848) Ukończył piechotny korpus kadetów i rozpoczął służbę w Semionowskim p. lejbgwardii. W kampanii napoleońskiej 1805 walczył pod Austerlitz. W kampanii 1807 zaś walczy pod Heilsbergiem, Friedlandem(wyniku męstwa promowany na pułkownika). W kampanii 1812 w bryg DP Gwardii w V KGwardii i walczył pod Borodino, Małojarosławcem, Krasnem potem przeniesiony do Kijewskiego p. grenadier. W kampanii 1813 bierze udział w bitwach pod Lutzen, gdzie za odwagę w boju mianowany na generała-majora. Ranny potem pod Lipskiem. Uczestniczył także podczas kampanii 1814. Wyniku ran rezygnuje ze służby jednak w 1823 powraca i zostaje przydzielony do 10DP. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Potem senator. 1840 generał-lejtnant i zostaje gubernatorem Warszawy. Nikołaj Płachtin (1794-1866) W armii od 1812. Uczestniczył w kampaniach napoleońskich 1812-14. Od 1815 w Borysowskim p.uł a 1816 w huzarskim p. lejbgwardii. 1822-24 adjutant gen. F. Uwarowa. 1825 pułkownik. W wojnie z Turcją 1828-29 dowodził huzarskim p. księcia orańskiego. Odznaczył się nad dunajem, walczył pod Kjostendz, Kadludzą, Kulewczą gdzie przeprowadził atak na kawalerię wroga oraz uczestniczył w wzięciu Silistry. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył na Wołyniu. W lipcu odznaczeniu się pod Boremlem generał-major i dowódca Bryg w 6Duł potem dowodził bryg w 3Dhuz. W sierpniu powstrzymał atak polskiej kawalerii o potem rozbił oddział polski pod Janowem a we wrześniu operował przeciwko Ramorinie. W 1839 dowódca huzarskiego p. lejbgwardii potem bryg 1Dlekkiek kawalerii Gwardii. 1843 generał-lejtnant i dowódca bryg Dkirasjer. Gwardii. 1844-49 dowodził 2Dlekkiej Kawalerii Gwardii. Uczestniczył w interwencji rosyjskiej na Węgrzech 1849. 1854 dowódca Korpusu grenadier. 1856 generał kawalerii .W 1862 członek Rady Państwa. Stepian Poleszko (1783-1837) W armii od 1803 w 1p. jegrów W kampanii napoleońskiej 1806-07 walczył pod Iławą. Od 1810 w lejbgwardii. Uczestnik kampań 1812-14. Uczestniczył w zdobyciu Paryża. 1822 generał-major i dowódca bryg 5DP. W 1827 zostaje dowódcą bryg 18DP. W wojnie z turcją 1828-29 dowodził jegierskim p. lejbgwardii i walczył pod Braiłowem, Szumlą, w tłumieniu powstania w Polsce 1831 dowodził 4DPGwardii. Przeprowadził odwrót Gwardii od Przetyczna do Plewek z czym powstrzymał ruchy wojsk polskich skierowanych przeciw Gwardii. Odznaczył się pod Rudką a także walczył na Litwie gdzie rozbił Polaków pod Pszemcą. 1836-37 dowodził 2DPgwardii. Borys Poluektow (1779-1843) Pochodził z nobilitowanej rodziny. Służbę rozpoczął w 1791 w Preobrażańskim p. lejbgwardii, Szybko awansował i dał się poznać jako świetny oficer. W kampanii napoleońskiej 1805 walczył pod Austerlitz, był światkiem śmierci swego brata Wsiewołoda. W 1808 z batalionem preobrażańskiego p. lejbgwardii wysłany na wojnę ze Szwecją. W korpusie Bagratione uczestniczył w blokadzie w-y Alandzkich. 1810 został dowódcą batalionu w preobrażańskim p. W kampanii 1812 w bryg. DP Gwardii w VKGwardii. Odznaczył się męstwem pod Borodino. W kampanii 1813 walczył pod Lutzen, Bautzen, Berggieshubel. Za odwagę pod Kulm promowany na generała-majora i zostaje przydzielony do Moskiewskiego p. grenadier. W 1814 bierze udział w zdobyciu Paryża. Po powrocie w 1818 zostaje dowódcą Bryg 2Dgrenadier. A 1826 dowódca 2Dgrenadier i promowany na generała-lejtnanta. Na czele tej dywizji bierze udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Odznacza się pod Grochowem, Ostrołęką oraz bierze udział w szturmie na Warszawę. Potem zostaje dowódcą rezerwowych dywizji I, II i III KP. Od 1833 w generalnym audytorium. W 1843 mianowany na generała piechoty. Zm. w Warszawie. Aleksej Potapow (1772-1847) Pochodził z nobilitowanej rodziny z guberni Pskowskiej. Służbę rozpoczął w Izmaiowskim p. lejbgwardii a od 1792 w Sumskim p. lekkokonnyn. Walczył w wojnie z Polską 1792 oraz tumił tamtejsze powstanie w 1794. 1806 w 3DP i w kampanii napoleońskiej 1806-07 walczy pod Heilbergiem, Friedlande. W 1809 przeniesiony do ułańskiego p. w. ks. Konstantego. 1811 pułkownik W kampanii 1812 w głównej kwaterze VKGwardii. Wziął udział w walkach pod Ostrownem, Borodino, Tarutinem, Krasnem. W kampanii 1813 odznacza się pod Kulmem za co zostaje awansowany na generała-majora oraz walczy pod Lipskiem. Uczestniczył również w kampanii 1814. Od 1815 służy w Konno-jegierskim p. lejbgwardii. Od 1823 w SG. Uczestniczył w tłumieniu powstania dekabrystów w grudniu 1825r. 1826 zostaje adjutantem cara a następnie generał-lejtnant. Walczył w wojnie z Turcją 1828-29 oraz brał udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. 1833 dowodził III K. Kawal. rez. 1834 generał kawalerii. Hektor Prószyński (....-....) Służył w kawalerii. 1824-26 dowodził tatarskim p. uł. Potem generał-major i dowódca Bryg 6DK. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Grochowem Fedor Rall (1786-1837) Ukończył korpus paziów i rozpoczął służbę w grenadier. P. lejbgwardii. W kampanii napoleońskiej 1805 walczył pod Austerlitz, potem w jegierskim p. lejbgwardii. W kampanii 1806-07 walczył zaś pod Guttstadt, Heilsbergiem, Friedlandem. Z tej kampanii wrócił ze złotym krzyżem za odwagę. W kampanii 1812 walczył pod Borodino, Tarutinem oraz odznacza się pod Małojarosławcem. W kampanii 1813 wykazał się odwagą pod Kulm. Uczestniczył również w kampanii 1814. Po wojnie zostaje dowódcą 1 p. karabinierów. 1818 opuszcza szeregi armii jednak w 1823 powraca do służby i zostaje awans na pułkownika. Walczył w wojnie z Turcją 1828-29. Za odwagę awansowany na generała-majora. Jako dowódca Bryg 10DP bierze udział w bitwie pod Prawodą. W 1831 wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831 jako dowódca 3bryg w 9DP. 1833 zostaje dowódcą bryg 7DP. 1835 opuszcza armię. Karl Reibnitz (1777-1843) W armii od 1798. Służył w Tobolskim pp. Uczestnik kampanii napoleońskich 1807, 1812-13. W 1814 zostaje dowódcą 4p. jegr. 1819 dowódca Bryg 24DP 1824 generał-major potem awansowany na generała-lejtnanta. Wziął udział jako dowódca 25DP w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Grochowem. Potem członek Rady Wojskowej, 1840 dowodził korpusem straży wewnętrznej. Krzysztof von Reytern (1782-1833) Pochodził z rodziny niemieckiej osiadłej w Estonii. Służbę rozpoczął w 1792. Służył w Naszenburskim pp. Od 1797 w Starodubskim p. kirasjerów. W korpusie Riskiego-Korsakowa uczestniczył w wyprawie Suworowa 1799. W kampanii napoleońskiej 1805-07 walczył pod Austerlitz, Guttstadt, Heilsbergiem, Friedlandem. Od 1807 w Huzarskim p. lejbgwardii a od 1811 w Aleksandrowskim p. huzarów. W kampanii 1812 w 3armii i walczył pod Kobryniem, Borysowem, nad Berezyną a w kampanii 1813 pod Lutzen za co zostaje mianowany pułkownikiem odznacza się następnie nad Kaczawą oraz pod Bolesławcem i pod Lipskiem. W kampanii 1814 walczył zaś pod Brienne, La Rothiere, Craonne. W 1815 dowódca Aleksandryjskiego p. huzarów. 1819 generał-major i dowódcą bryg 1Dhuz. 1829 zostaje dowódcą D uł. W wojnie z Turcją 1828-29 odznacza się pod Braiłowem, oraz walczy pod Giurgiu, Turno, Warną, Kulewczą, Szumlą, Adrianopolem. 1830 generał-lejtnant. Jako dowódca 4Duł. bierze udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Po rozbiciu wojsk powstańczych pod Daszewem ścigał polskie oddziały do granicy austriackiej. 1832-33 dowódca 2Duł. Borys Richter (1782-1832) Pochodził z nobilitowanej rodziny niemieckiej osiadłem w Liflandii. Od 1797 w Tawridzkim p.grenadier. Uczestnik ekspedycji do Holandii w 1800. Od 1803 w Konnym p. lejbgwardii. W kampanii napoleońskiej 1805 walczył pod Austerlitz a w kampanii 1807 pod Heilsbergiem, Friedlandem. 1807 rotmistrz a 1810 pułkownik w jegierskim p. lejbgwardii.W kampanii 1812 w bryg DPGwardii w VKGwardii. Walczył pod Smoleńskie, Borodino, Tarutinem a 1813 pod Lutzen, Bautzen i odznacza się pod Kulm za co zostaje promowany na generał-majora. Ranny zostaje pod Teplitz. 1814-16 dowodził bryg 3Dgrenadier. 1821 dow BP w Korpusie litewskim. 1826 generał-lejtnant i zostaje adjutantem cara. 1830 zostaje dowódcą kombinowanego korpusu Gwardii i Grenadier. W składzie K rez. w Warszawie. On był zaaresztowany przez polskich powstańców i pozostawał w mieście dopóki rosyjska armia nie zdobywa Warszawy. 1831-32 dowodził 3DPGwardii. Fiodor Ridiger (Rudiger) (1783-1856) Pochodził z niemieckiej rodziny z Kurlandii. Od 1799 w Semionowskim p. lejbgwardii. Rozpoczął wtedy długi i różnorodną karierę wojskową. Od 1802 w Sumskim p. huzarów, potem adjutant gen. Pahlena a potem służy pod gen. Knorringem w kampanii napoleońskiej 1805. Od 1806 w Grodzieńskim p. huzarów. W 14DP bierze udział w kampanii 1806-07. Walczył pod Guttstadt dowodził eskadrami w awangardzie. Deppen, Heilsbergiem, Friedlandem. W 1808-09 bierze udział w wojnie ze Szwecją. Walczył tam pod Tawastheus, Nakili, pod Lapfert walczył w awangardzie Rajewskiego, Waasą, odznacza się pod Gamle Kalerby oraz walczył też pod Lappo, Kolmar, Uleaborgiem, ranny był pod Kartane. W 1811 Dowódca przybrzeżne obrony między Rewel i Pernau. W kampanii 1812 w I KP. Walczył pod Drują, gdzie rozbił Francuskiego generała Saint-Germaine za co zostaje awans na pułkownika, potem bierze udział w walkach pod Klajsticami, Swolna, Połockiem gdzie się odznaczył, po bitwie pod Czasnikami awansowany na generał-majora. Wziął udział w walkach nad Berezyną. Objął wtedy dowództwo nad Grodzieńskim p. huzarów. W kampanii 1813-13 uczestniczył w blokadzie Gdańska i Modlina w bitwach pod Lutzen, Bautzen, Dreznem, Peterswalde, Kulm, Lipskiem, Brienne Arcis-sur-aube, Fer Championaise oraz uczestnik zdobycia Paryża. We wszystkich bitwach walczył mężnie i odważnie. 1814 został dowódcą bryg 1Dhuza. Potem 1816 dowodził już 1Dhuz. A 1819 2Ddragonów a 1823 3Ddragonów. W 1826 zostaje generałem-lejtnantem. Walczył w wojnie z Turcją 1828-29, Dowodził awangardą armii rosyjskiej. Po przejściu Dunaju zaatakował tureckie oddziały pod Kustendji i zmusił ich do odwrotu. Po tym przeprowadził ruch na miasta Kanarpu i Balchik gdzie znalazł dogodną pozycję do rozpoczęcia ataku na Bazardzik, który został zdobyty. Potem uczestniczył w zdobyciu Szumli dowodził centrum i lewym skrzydłem armii nacierającej na twierdzę. Pózniej wojskami ks. Wirtenberskiego uczestniczy w zdobyciu Warny następnie dowódca VII Korpusu walczył na terenie Bułgarii pod Arnau-Lare, Kulewczą, Szumlą oraz odznacza się pod Adrianopolem. 1830 zostaje dowódcą IV K.kawal. stacjonującej w Mołdawii. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831 gdzie dowodził korpusem w składzie armii Ostena-Sackena. Ze swoim korpusem operował na Wołyniu gdzie walczył z korpusem Dwernickiego pod Boremlem gdzie został pokonany potem walczył z nim pod Nową Wsią i zmusił go następnie do złożenia broni na granicy austriackiej. Potem operuje na Lubelszczyźnie gdzie zajmuję Lublin. Walczył następnie przeciwko korpusowi Chrzanowskiego, pod Łysobykami pokonał Jankowskiego. Walczył też pod Iłżą. Wziął udział w szturmie na Warszawę. Po tym w październiku 1831 awansowany na generała kawalerii i wypłacono mu 50 tys. rubli. Tym samym roku również objął dowództwo III K. Kawal. 1835 dowodził obozem pod Kaliszem. W 1845 zostaje dowódcą Klajstitskiego p. huzarów. W 1846 uczestniczył w tłumieniu powstania w Krakowie a 1849 wziął udział w interwencji rosyjskiej na Węgrzech. Od 1850 członek Rady Państwa. 1854-55 zastępował namiestnika Królestwa Polskiego. W 1855 zostaje dowódcą korpusu grenadier. hrabia Grigorij Rosen (1782-1841) Pochodził z rodziny nobilitowanej z Estonii. Był bratem gen. Aleksandra Rosena. W 1789 wstąpił do Preobrażańskiego p. lejbgwardii. Szybko w nim awansował. Podczas kampanii napoleońskiej 1805 był już kapitanem i odznaczył się pod Austerlitz. 1806 zostaje pułkownikiem. 1807 zostaje dowódcą 1 p. jegr. i w kampanii 1807 walczył pod Guttstadt, Launau, Heilsbergiem, Welau gdzie się odznaczył. Uczestniczy następnie w wojnie ze Szwecją 1808-09. Wyróżnił się przy wzięciu Helsinek za co zastał promowany na generała-majora, następnie bierze udział w blokowaniu w-y alandzkich. 1810 zostaje dowódcą Preobrazańskiego i Semionowskiego p .lejbgwardii i w kampanii 1812 jest w składzie VKGwardii i bierze udział w walkach pod Michajlówka, Semlą, Wiazmą, Krasnem. Podczas kampanii 1813 dowodzi 1Dgwardii i walczy pod Lutzen, Bautzen, Dreznem, Pirnau, Kulm(za męstwo w bitwie mianowany generałem-lejtnantem), Lipskiem. W kampanii 1814 uczestniczy w zdobyciu Paryża. Za wyróżnienie się tam dostaje medal. 1818 zostaje adutantem cara i dowódcą 1DPGwardii. 1821 jest dowódcą 15DP. 1826 zostaje dowódcą kombinowanej dywizji w VKP. 1826 generał piechoty i dowódca I KP. Od 1827 dowódca Korpusu Litewskiego. Na jego czele bierze udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Grochowem. W marcu i kwietniu 1831 zostaje pobity pod Wawrem, Dębem Wielkim i Iganiami. Podczas tych walk pod Rosen zabito konia a on sam ledwo nie dostał się do niewoli. Wyniku tych przegranych musiał się wycofać z Siedlec. Jego raport o dotyczących tych bitew nie wzbudził zadowolenia Dybicza. Walczył następnie pod Ostrołęką oraz operował na Litwie. Uczestniczył również w zdobyciu Warszawy. Od 1832 dowodził na Kaukazie kaukazkim korpusem. Walczył tam przeciwko Imamowi Szamilowi oraz organizował ekspedycje wojskowe do Dagestanu i Czeczeni. 1837 zostaje zastąpiony i zostaje senatorem Longgin Roth (1780-1851) Pochodził z rodziny francuskiej która uciekła podczas rewolucji francuskiej do Rosji. Początkowo służył w korpusie emigracyjnym ks. Konde. Do armii rosyjskiej wszedł w 1797. Uczestniczył w wyprawie Suworowa 1799. 1799-1801 poza armią. Po powrocie w 1802 porucznik w wyborskim p. muszkieterów. W kampanii napoleońskiej 1805 w korpusie Buxhowdena i walczył pod Austerlitz. Jako kapitan bierze udział w kampanii 1806-07. Odznaczył się pod Eylau i Heilsbergiem. Od 1808 w armii dunajskiej i walczy w Turcji uczestniczył w zdobyciu Braiłowa, podczas szturmu na Ruszczuk zostaję ranny potem walczył pod Lowczą, Ruse. Od 1809 w Finlandzkim p. lejbgwardii. 1811 pułkownik i zostaje dowódcą 26p. jegr. W kampanii 1812 w 14DP I KP i walczył pod Klajsticami, ranny pod Połockiem. N początku 1813 mianowany na generała-majora z datą 15.10.1812. W kampanii 1813 walczył zaś pod Lutzen, Bautzen, Peterswalde, Dreznem a 1814 pod Arcis-sur-Aube, Le Fere Championaise, za udział w zdobyciu Paryza mianowany do stopnia generał-lejtnant. 1814-18 dowódca 3Dgrenadier. 1818-20 dowodził IV KP, 1823-26 III KP od 1826 ponownie IV KP a 1827 VI KP i walczy w wojnie z Turcją 1828-29. W 1828 zostaje generałem piechoty. Odznacza się pod Silistrą, Kulewczą, Szumlą, Adrianopolem. 1829-31 dowódca V KP. Jako dowódca VI KP bierze udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Działał głównie na terenie Lubelszczyzny i Wołynia. 1833 zostaje pomocnikiem dowódcy 1armii. Od 1835 adjutant cara. Jermoła Sawoini (1776-1836) Pochodził z włoskiej rodziny z Florencji. Od 1784 w armii rosyjskiej w Mariupolskim p. lekkokonnym. Potem w nikołajewkim p. grenadier. W wojnie z Turcją 1788-92 walczy pod Bender, Izmaił, Macinem. 1806 w Ladoskim pp. Wziął udział w wojnie z turcją 1808-12. W kampanii 1812 w 26DP w 2armii. Walczył pod Saltanówką, Smoleńskiem, Borodino(za co awansowany na generała-majora), Krasnem. W kampanii 1813 walczy pod Lipskiem i uczestniczy w kampanii 1814. 1815-16 w 26DP, 1817-25 dowodził 28, 27 i 24DP. 1825 generał-lejtnant. 1829-31 dowodził IV KP. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Operował na Litwie, gdzie walczy przeciw tamtejszym korpusom polskim Giełguda, Rohlanda i Dembińskiego. 1833 zostaje generałem piechoty. Włodzimierz Siewers (1780-1862) Z pochodzenia Niemiec. Ukończył korpus kadetów. Wziął udział w wojnie ze Szwecją 1808-09, potem w kampaniach napoleońskich 1812-14. W 1818-23 w Tatarskim p. W wojnie z Turcją dow bryg Duł i blokował Zhurzu, Jako dowódca Dhuz. wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Iganiami, Wodyniami. Uczestniczył w szturmie na Warszawę. W 1839 został dowódcą I KP. Iwan Skobolew (1778-1849) Od 1794 w armii, służył w Orenburskim pp a następnie w Orenburskim p. dragonów i Ufinskim p muszkieterów. Wziął udział w kampanii napoleońskiej 1807, odznaczył się podczas bitwy pod Peterwalde potem walczy w wojnie ze Szwecją 1808-09. W wojnie z Turcją 1809-12 walczył pod Silistrą, Szumlą. W kampanii 1812 w 1armii, był adjutantem Kutuzowa. W kampanii 1814 walczył pod Mainz, Reims. Potem pułkownik. 1828 generał-major a potem generał-lejtnant u dowódca bryg 2Dgrenadier. potem pomocnik dowódcy 1armii i dowódca 3DP. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Był wtedy dowódcą bryg w Dgrenadier. Walczył pod Mińskiem. Po 1831 w audytorium i insp. Rezerw piechoty i komendant Petropawłowskiej twierdzy oraz czł Aleksandrowskiego komitetu ran. 1842 generał piechoty i dowódca Riazańskiego pp. Aleksandr Stankowski (....-1837) Służył w lejbgwardii. Potem generał-major. Podczas tłumienia powstania w Polsce 1831 dowodził 2bryg artylerii Gwardii. W walce wykazał wielkie męstwo oraz dawał przykład waleczności innym a przez to pobudzał do odwagi. Iwan Suchozannet (1788-1861) Ukończył Artyleryjski i Inżynieryjny korpus kadetów. Od 1803 w Inżynierskim korpusie. Potem w 1p. artylerii. W kampanii napoleońskiej 1806-07 walczył pod Pułtuskiem, Eylau został ranny, Guttstadt, Heilsbergiem i pod Friedlandem. Potem w artylerii lejbgwardii i od 1811 adjutant gen. Jaszwila. W kampanii 1812 w I KP i walczy pod Wilkomierzem, Klajsticami, za odznaczenie się pod Czasnikami mianowany na pułkownika oraz uczestniczy w walkach nad Berezyną. W kampanii 1813 dowodził rez. artylerią i walczył pod Dreznem, Kulm, Lipskiem gdzie on kierował atakiem rosyjskiej artylerii przeciwko nacierającej kawalerii francuskiej. W kampanii 1814 walczył pod Brienne, Le Fere Championaise i uczestniczył w zdobyciu Paryża. Po powrocie z wojny zostaje dowódcą artylerii 1armii. W 1820 zostaje dowódcą artylerii w korpusie gwardii. Podczas tłumienia powstania dekabrystów w 1825 otwierał ogień z armat przeciwko powstańcom. 1826 mianowany na generała-lejtnanta. W wojnie z Turcją 1828-29 odznacza się pod Braiłowem a pod Szumlą jest naczelnikiem sztabu korpusu gwardii. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Był wtedy dowódcą artylerii armii Dybicza. Zostaje ranny a następnie zniesiony spod Grochowa. Potem był intententem w artyleryjskiej i inżynieryjnej szkole. 1833 członek Rady Państwa a w 1834 zostaje dyrektorem korpusu paziów i został dowódcą szlachetnego p. 1832-54 był ponadto dyrektorem Imperialnej Akademii Wojskowej. Nikołaj Suchozannet (1794-1871) Od 1811 w konnej artylerii. W kampaniach napoleońskich 1812-14 walczył pod Klajsticami, Połockiem, Czasnikami, Witebskiem, Lutzen, Bautzen, Dreznem, Kulm i w czasie zdobycia Paryża. Potem w artylerii lejbgwardii i adjutant Jaszwila. 1824 generał-major i naczelnik sztabu artylerii rezerwowej armii Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Ostrołęką. 1836-49 dowodził 4Dart. W czasie wojny krymskiej 1853-56 naczelnik artylerii południowej armii oraz dowódca IIIKP. 1856-61 minister wojny a dwukrotnie w 1861 p. o namiestnika Królestwa Polskiego. Konstanty Suchtelen (1790-1858) Syn generała Piotra Suchtelena. Służył w kwatermistrzostwie. Walczył w kampanii napoleońskiej 1806-07, 1812-14 potem w świcie cara a potem w p. dragonów. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Uczestniczył w rozmowach kapitulacyjnych. Mikołaj Sulima (1777-1840) Ukończył piechotny korpus kadetów i 1792 wszedł do Preobrażańskiego p. lejbgwardii. Potem przeszedł do Semionowskiego p. lejbgwardii. Od 1797 w Naszenburskim pp ale niebawem przechodzi do Izmaiłowskiego p. lejbgwardii. 1799 został adjutantem w pułku. 1803 jest już pułkownikiem. Od 1804 w Moskiewskim p. muszkieterów. W kampanii napoleońskiej 1805 służył pod Dochturowem pod Kreims. Pod Austerlitz zastrzelona pod nim dwa konie , kiedy prowadził swoje pułki do ataku na bagnety został ranny i dostał się do niewoli On został za dwa tygodnie wymieniony na francuskiego oficera.1806 występuje ale 1811 powraca i zostaje przydzielony do Tawriczewskiego p. grenadier. W Kampanii 1812 w 1Dgrenadier III KP. Walczył pod Witebskiem, Smoleńskiem, odznaczył się pod Borodino i zostaje awansowany na generała-majora. W październiku zostaje dowódcą 3bryg. 1Dgrenadier. i walczył pod Tarutinem, Krasnem, Wiazmą. W kampanii 1813-14 pod Bautzen, Reichenbach, Dreznem, Kulm, Lipskiem,Brienne, LaRothiere, Arcis-sur-Aube i uczestniczy w zdobyciu Paryża. Po wojnie został dowódcą Bryg 1Dgrenadier. 1815 zaś bryg 13DP. Od 1817 pomocnik dowódcy bryg 14DP. Potem służył w 5DP 1824 zostaje dowódcą kombinowanej bryg 14DP. 1826-27 dowodził 11DP potem 16DP. 1827 generał-lejtnant. W wojnie z Turcją 1828-29 odznacza się pod Silistrą, po objęciu dowódctwa nad 5DP walczył pod Silistrą, Kulewczą, Adrianopolem. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył przeciwko korpusom polskim na Litwie oraz tamtejszym oddziałom pod Marianpolem, Kiejdenami, Szadową, Wilnem i ścigał korpus Dembińskiego. Wziął udział w szturmie na Warszawę. 1831-33 dowodził 4DP. 1833 zostaje generał-gubernatorem Wschodniej Syberii 1834 zaś zostaje generał-gubernatorem Zachodniej Syberii. On w 1836 został zwolniony rozkazu z powodu biednego zdrowia i wyznaczony został na członka narady wojennej. W 1837 stał się członkiem rady kontroli państwa. Zm. w Petersburgu po trzyletnim pobycie. hrabia Sergiej Sumarokow (1793-1875) W armii od 1809 w artylerii gwardii. Walczył w kampanii 1812-14 potem w wojnie z Turcją 1828-29. Wziął jako dowódca 1 bryg artylerii lejbgwardii udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Od 1834 adjutant cara. 1851 mianowany na generała artylerii. W 1855 został dowódcą 2armii a 1856 Korpusu Gwardii Iwan Szabelski (1796-1874) Służbę rozpoczął w korpusie inż. w 1811, W kampanii napoleońskie 1812 w I KP. Walczył pod Klajsticami, Swolnią, Połockiem, gdzie on zbudował pontonowe brygady mimo ognia nieprzyjacielskiego. Również walczył pod Koenigsbergiem, Braunsbergiem a 183-14 zaś pod Lutzen, Bautzen, Dreznem, Lipskiem, Bar-sur-Aube, La Fere Championaise, Arcis-sur-aube. 1817 został pułkownikiem i dowodził Derpskim p konnych jegrów. W 1821 generał-major i zostaje dowódca Niznegrodskiego p. dragonów. W wojnie z Persją 1826-27 walczy nad rz. Araks oraz podczas wzięcia Erywania. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831 jako dowódca bryg w 2Duł. 1833 dowodził 6Dlekkiejkawalerii. 1835 zostaje generałem-lejtnantem Potem dowodzi 4 i 2Dkaw. Od 1845 dowódca IIIK Kawal. rez. Bierze udział w interwencji rosyjskiej na Węgrzech 1849. 1850 jest generałem kawalerii. Walczy w wojnie Krymskiej 1853-56/ Potem dowódca 1Kkaw. książę Iwan Szachowski (1777-1860) Pochodził z książęcego rodu. Służbę rozpoczął w Izmaiłowskim p. lejbgwardii a potem jest w Cherkowskim p. grenadier. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1794. Walczył pod Brześciem Litewskim, Kobyłką oraz brał udział w zdobyciu Pragi. 1799 pułkownik, i zostaje przydzielony do jegierskiego p. lejbgwardii. 1804 generał-major i został dowódcą 20p. jegrów. W kampanii 1813 w bryg 3DP III Kpi walczy pod Witebskiem, Smoleńskiem, odznacza się pod Borodino, Tarutinem, Krasnem zaś w 1813 walczy pod Lutzen, Bautzen, Kul. Za odwagę pod Lipskiem awansowany na generała-lejtnanta. Uczestniczył również w Kampanii 1814. 1815-16 w 4DP Potem dowódca 4Dgrenadier. Od 1823 dowódca korpusu grenadierów. 1826 generał piechoty. Bierze udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył przeciwko Żymirskiemu pod Dobrem, Białołęką, potem walczył pod Grochowem, wziął udział w szturmie na Warszawę. 1836 w generalnym audytorium a od 1839 członek Rady Państwa. 1850 zostaje adjutantem cara. W wojnie Krymskiej 1853-56 dowodził Petersburskim opołcznaje. książę Aleksej Szczerbatow (1776-1848) Pochodził z dworskiego starego rodu. Jego bratem był Nikołaj Szczerbatow. Służbę rozpoczął w Semionowskim p. lejbgwardii. 1799 pułkownik a 1800 generał-major i dowódca Tenginskiego p. muszkieterów. 1805 zaś zostaje dowódcą Kostromskiego p. muszkieterów. Walczył w kampanii napoleońskiej 1806-07 pod Gołyminem, Pułtuskiem, Eylau. Po zdobyciu Gdańka on bronił Gdańsk i odmówił przyjęcie przez Francuzów propozycji aby się poddał ( Chociaż on w ostatecznym rozrachunku skapitulował i przez rok przebywał w niewoli. Napoleon przetrzymywał go w Dreźnie. Wypuścił go po podpisaniu traktatu w Tylży. Po uwolnieniu zostaje skierowany do armii dunajskiej i walczy w wojnie z Turcją, gdzie odznacza się pod Szumlą. W kampanii 1812 dowodził 18DP w 3armii. Walczył pod Kobryniem, Horodeczną, Borysowem, Studzianką wyniku męstwa zostaje awansowany do stopnia generała-lejtnanta. W kampanii 1813 dowodził VI KP. Walczył nad Kaczawą, podczas walk pod Płakowicami pojmał generała francuskiego Puthoda. Wynik tego napracował na uznanie u cara. Walczył też pod Bautzen, Lipskiem. W kampanii 1814 zaś walczy pod Soissons, Brienne i bierze udział w zdobyciu Paryża. 1815-16 dowodził 18DP,1816 ponownie obejmuję dowództwo VIKP. 1826 generał piechoty. W 1824 zostaje dowódcą I KP a potem II KP oraz dowodził Kostromskim p. jegrów wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Odznaczył się podczas szturmu na Warszawę. Potem w generalnym audytorium. W 1844 zostaje wojskowym gubernatorem Moskwy. Wasylij Szensin (1784-1831) Pochodził z nobilitowanej rodziny z Orel. Służbę rozpoczął w Izmaiłowskim p. lejbgwardii. Szybko dał się poznać jako dobry żołnierz i oficer dlatego szybko awansował. W kampanii napoleońskiej 1805 walczył pod Austerlitz a 1807 pod Guttstadt, Heilsbergiem, Frielanerm, gdzie został ranny. 1809 pułkownik w Arkhangelogrodzkim p. muszkieterów. W składzie armii dunajskiej walczył w Turcji. Odznaczył się pod Giurgiu W kampanii 1812 w 8DP armii dunajskiej. Uczestniczył w walkach nad Berezyną. W kampanii 1813 walczy pod Thornem, Bautzen, Lutzen, Dreznem, Pirą(za męstwo oddane awansowany na generała-majora) potem ranny pod Lipskiem. Uczestniczył także w kampanii 1814. 1814-18 dowódca bryg 8DP, 1818-21 dowodził Finlandzkim p. lejbgwardii. 1821-23 dowodził zaś Bryg 2DPGwardii, a 1823-25 bryg 1DPGwardii. Uczestniczył w tłumieniu powstania dekabrystów 1825. Za odwagę w walce z buntownikami car mianuje go swoim adjutantem a 1826 generał-lejtnant. W wojnie z Turcją 1828-29 odznacza się pod Warną. 1819 dowodził 1DPGwardii. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Zamarł tutaj na cholerą w czasie epidemii. Wasyl Szeremietiew (1752-1831) 1796-97 dowodził Jamburskim p. kirasjerów. Uczestnik kampanii napoleońskiej 1812 potem gubernator Wołyński. Na Wołyniu dowodził oddziałami tłumiącymi powstanie w Polsce 1831. Rozbity został pod Michałówką. Karl Szirder (1785-1854) Służył w inżynierii. W kampanii napoleońskiej 1805 uczestniczył w bitwie pod Austerlitz. W 1811 prowadził prace w Bobrujsku. Uczestnik kampanii 1812-14. 1813-18 służył w saperach. Od 1826 w gwardii. W wojnie z Turcją 1828-29 walczył pod Warną. I odznacza się pod Silistrą. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Był inżynierem głównym w K.Gwardii. Walczył pod Ostrołęką a potem uczestniczy w szturmie na Warszawę. 1831-54 był inżynierem głównym armii w Polsce. Zajmował się różnymi badaniami nad bronią artyleryjską i rakietową, którą można by wykorzystać w armii do ataku i obrony. Potem w armii dunajskiej wziął udział w wojnie Krymskiej 1853-56. Poległ podczas ataku na Silistrę. Wasilij Szirman (....-....) Służył w piech. 1819-27 w Murowskim pp. Potem generał-major. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Aleksandr Szkulin (1783-1853) Od 1799 w Preobrażańskim p. lejbgwardii. W kampanii napoleońskiej 1807. 1812-14 walczył pod Heilsbergiem, Borodino, Lutzen, Kulm. 1820 generał-major i jest przy dowódcy 2Dgrenadier. 1822 dowódca bryg 15DP potem 12DP W 1830 zostaje dowódcą 3DP i naj jej czele bierze udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Odznaczył się pod Ostrołęką. Wziął udział w szturmie na Warszawę. 1846 występuje z armii Paweł Sztegelman (....-....) Uczestnik kampanii napoleońskich 1812-14. 1821 pułkownik i służy w Semionowskim p. lejbgwardii. Walczył w wojnie z Turcją 1828-29, 1829 generał-major. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Dowodził batalionem w 1DPGwardii. 1833-39 w Moskiewskim p. lejbgwardii 1840 generał-lejtnant i dowódca 9DP. W 1846 występuję z armii. Karl Sztradman (1786-1855) Ukończył korpus paziów i od 1803 w Kawalergradzkim p. Walczył w wojnie z Turcją 1806-12. Wykazał się męstwem w wielu bitwach i potyczkach. Uczestniczył we wzięciu Izmaił, odznaczył się pod Turtukajem, podczas ataku na Ruszczuk, Babardag. Przyczynił się do zdobycia Widdini. W kampanii napoleońskiej 1812 walczył nad Berezyną, uczestnik blokady kolca w 1813 walczył pod Dreznem, Lipskiem a 1814 pod Brienne i uczestniczy w zdobyciu Paryża. 1818-28 dowodził grodzieńskim p. huzarów. Dowodzi nim ponownie podczas tłumienia powstania w Polsce 1831. Walczył pod Grochowem, Ostrołęką, odznacza się podczas szturmu na Warszawę. Przyczynił się też do rozbicia p. krakusów. 1825 dowodził bryg 2DP potem dowódca 2Dlekkiej kawalerii. 1844 generał-lejtnant potem dowódca rez. K. Kawal. Sergiej Szypow (1789-1876) Od 1805 w armii. Służył w lejbgwardii. W kampanii napoleońskiej 1812-14 walczył pod Borodino, Tarutinrm, Kulm, Lipskiem oraz brał udział w zdobyciu Paryża. 1816 pułkownik w Penskim p. grenadier. Od 1817 w Semionowskim p. lejbgwardii. 1825 adjutant cara i generał-major. W wojnie z Turcją 1828-29 walczył pod Warną. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Potem zostaje dyrektorem komisji rządowej spraw wewn, duchownych i oświecenia publicznego w Królestwie Polskim. 1837 generał-lejtnant. 1841-46 gubernator Kazański, w 1843 generał piechoty a od 1846 senator Aleksandr Teslew (1778-1847) Urodzony w luterańskiej rodzinie w Wyborgu. Służbę rozpoczął w Newskim pp. Od 1797 w kwatermistrzostwie. 1798-1805 służył w Finlandii. Zrobił mapę jej południowych terenów. Potem służył w ambasadzie w Chinach a także zrobił mapy zachodnich terenów Omska i rz. Amur. 1807 powraca do Petersburga i zostaje przydzielony do armii Bennigsena i bierze udział w kampanii napoleońskiej 1807 gdzie walczył pod Guttstadt, Heilsbergiem, Friedlandem. Walczy potem w wojnie ze Szwecją 1808-09 pod Kuopio, Sigaioki, Lappo, Alavo, Idemsalmi, następnie zostaje adjutantem gen. Steingella. 1810 robi mapę w-y Alandzkich a 1811 Syberii i Mongolii. W 1811 zostaje kwatermistrzem finlandzkiego korpusu i w kampanii 1812 bierze udział w walkach pod Połockiem, Smolianą, Borysowem a w kampanii 1813 pod Wittenbergą, Kulm, Dreznem(za to mianowany generałem-majorem), Lutzen zaś w 1814 pod Bar-sur-Aube,, Arcis-sur-aube, La Fere Championaise i odznacza się w czasie wzięcia Paryża za co dostaje złoty krzyż. W 1815 zostaje naczelnikiem sztaby IKP, potem jest dowódcą 21, 23 DP. Jako dowódca 2DP. 1826 zostaje generałem-lejtnantem. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Od 1832 pomocnik generał-gubernatora Finlandii. 1841 generał piechoty. hrabia Aleksandr Timan (....-....) W kampanii napoleońskiej 1813 walczył pod Lipskiem, potem w Izumskim p. huzarów. Był potem generałem-majorem i wziął udział w tłumieniu powstania W Polsce 1831. Dowodził szwadronem w dywizji Geismara. Walczył pod Iganiami, na Lubelszczyźnie. hrabia Karl Toll (1777-1842) Pochodził z duńskiej rodziny osiadłej w Szwecji XV w. Studiował w korpusie kadetów kiedy dyrektorem był M. Kutuzow. Od 1796 rozpoczął służbę w głównej kwaterze. Uczestniczył w wyprawie Suworowa 1799 gdzie walczył pod Novi, Gothard, Devil? Bridge, Altdorf. W kampanii napoleońskiej 1805 służył w głównej kwaterze cara Aleksandra I. Brał udział w bitwie pod Austerlitz. Od 1806 w kwatermistrzostwie armii mołdawskiej i brał udział w wojnie z Turcją 1806-12. Walczył tam pod Giurgiu, Izmaił. Podczas ataku na Braiłowo dowodził batalionem jegr. z 20p. jegr. Potem powraca do służby w kwatermistrzostwie. 1811 pukownik. W kampanii 1812 kwatermistrz 1armii a także doradca Kutuzowa. To on również przyczynił się do niektórych operacji armii rosyjskiej. Uczestniczył w bitwach pod Ostrownem, Witebskiem, odznaczył się pod Smoleńskiem. Nie uznania w oczach Barcleya de Tolliego i Bagrationa i postanowił zostawić armię, jednak kiedy dowództwo obejmuję Kutuzow powraca. Ton wyrobił o nim dobrą opinię jako dobrego sztabowca. Podczas całej kampanii 1812 stopniowo zdobył znaczny wpływ na nad decyzjami. On wziął udział w walce pod Borodino i zdecydował o rezygnacji z Moskwy na naradzie wojennej w Filach. Uczestniczył następnie w walkach pod Tarutinem i Małojarosławcem, Wiażmą, Krasnem. Za dobrze organizowaną służbę zostaje awansowany na generała-majora. Po śmierci Kutuzowa został kwatermistrzem w kwaterze głównej koalicji. Potem zostaje kwatermistrzem w armii Schwarzenberga i uczestniczy w walkach pod Dreznem, Kulm, Lipskiem( za tą bitwę awansowany na generał-lejtnanta). On ponaglał aby wtargnąć do Francji na naradzie wojenna we Frankfurcie w grudniu 1813. Podczas kampanii 1814 walczył pod Brienne, La Ferte-sur-aube, Le Fere Championaise, Arcis-sur-aube oraz brał udział w zdobyciu Paryża. W 1815 uczestniczył na kongresie wiedeńskim i dostarczał listy Aleksandra do sojuszników w Holandii w 1815. Spotkał się on z Blucherem i Wellingtonem przed bitwą pod Waterlo zanim powrócił z armią rosyjską do Rosji. Wziął udział w organizacji wielki wojskowy parady i został kwatermistrzem w SG. 1820 został adjutantem cara a od 1823 został szefem sztabu 1armii. 1826 generał piechoty W wojnie z Turcją 1828-29 był szefem sztabu 2armii. Walczył pod Szumlą Silistrą, Kulewczą,. 1829 został dowódcą 20p. jegrów i czł. Rady Państwa. Został szefem sztabu armii Dybicza wysłanej do Polski aby stłumić tamtejsze powstanie w 1831. Opracował wiele operacji wraz z Neydhardem. Uczestniczył w bitwach pod Wawrem, Grochowem, ostrzegał Dybicza przed złymi warunkami dróg oraz aby zapewnił miejsce na zimę. Brał udział w bitwie pod Ostrołęką. On krótko był dowódca armii po tym, jak zmarł Dybicz i wziął udział w walkach pod Bolimowem i Szymanowem. Po przybyciu Paskiewicza zdał mu dowództwo. Potem dowodził oddziałami walczącymi na Lubelszczyźnie przeciwko korpusowi Dwernickiego. To on opracował plan szturmu na Warszawę i sam w niej wziął czynny udział. We wrzesniu 1831 opuszcza Królestwo i powraca do Petersburga. Zastał dowódcą Nizgerodskiego pp. W 1833 jest w departamencie komunikacji i publicznego budownictwa. hrabia Piotr Tołstoj (1769-1844) Pochodził z prominentnej rodziny. W 1775 wstępuję do Preobrażańskiego p. lejbgwardii. Potem zostaje flugeradjutantem w kwaterze głównej ks. Sołtykowa. 1788 zostaje jego adjutantem. Walczył w wojnie ze Szwecją 1788-90 1792-93 w Ingermanskim p. karabinierskim, a od 1793 w Pskowskim p. dragonów. 1794 pułkownik. W tłumieniu powstania w Polsce 1794 walczył pod Maciejowicami i brał udział w szturmie na Pragę, gdzie rozbija polską baterie. Do 1796 przebywał w Polsce. 1797 generał-major i dowódca Niznigorodskiego p. dragonów. Potem zostaje adjutantem cara. Uczestniczył w wyprawie Suworowa 1799. Po powrocie z niej awansowany na generała-lejtnanta i członek Wojskowego kolegium a od 1800 senator. 1802-03 wojskowy gubernator Wyborga. 1803-05 wojskowy gubernator Petersburga oraz inspektor piechoty. W 1805 dowodził ekspedycją do Hanoweru.1806-07 przedstawiciel cara u króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III. W kampanii napoleońskiej 1806-07 walczył pod Jeną a potem w kwaterze głównej Bennigsena a potem w korpusie tuczkowa i walczył pod Ostrołęką i nad Narwią. 1807-08 ambasador w Paryżu. Jednakże nie był lubiany przez Napoleona i po traktacie Tylżyckim powraca i zostaje inspektorem rekrutackich departamentów. W kampanii 1812 dowodził opołcznaje Kazańskim, Penzskim, Kostromskim, Simbirskim i Wiackim. W armii czynnej w 1813 i podczas kampanii walczy pod Dreznem, Magdeburgiem, Hamburgiem. 1814 zostaje generałem piechoty. 1816 dowodził IV KP potem VKP. 1823 zostaje czł. Rady Państwa a 1827 dowódcą Moskiewskiego pp. 1828-30 służył w kwaterze głównej armii. W czasie tłumienia powstania w Polsce 1831 dowodził armią rezerwową, która operowała na Litwie. Organizator wielu zwycięskich starć z polskimi buntownikami. W nagrodę dostał złotą szpadę. Od 1831-36 był w świcie cara i wojskowym komitecie, 1836-44 Komendant Moskwy. Aleksej Tomaszewski (....-....) Uczestnik kampanii napoleońskich 1812-14, potem służy w grenadier. 1821-29 dowodził grenadier. p. ks. pruskiego następnie generał-major. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. W korpusie grenadierskim dowodził bryg 1Dgrenadier. Walczył pod Białołęką, Grochowem, uczestnik szturmu na Warszawę. Potem walczył na Kaukazie. Paweł Ugriumow (....-1852) Służył w grenadier. Potem generał-lejtnant. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Dowodził tam 1Dgrenadier. Walczył pod Białołęką, Dębem Wlm, Iganiami. Działał również w rej. Sokołowa a także walczył nad Liwcem. Mianowany potem na generała piechoty. Aleksandr Ungebauer (....-....) Służył w piech. Od 1821 dowódca 50p. jegrów potem generał-major. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. W korpusie Rosena walczył pod Dębem Wlk i Iganiami. Paweł Uszakow (1779-1853) Syn pracownika Kollegium wojskowego. Uczęszczał do prywatnej szkoły bombardierskiej w Moskwie. Służył następnie w Preobrażańskim p. lejbgwardii. W kampanii napoleońskiej 1805 walczył pod Austerlitz a w kampanii 1807 pod Heilsbergiem, Fredlandem. 1809 pułkownik. W kampanii 1812 w bryg DPGwardii VKGwardii. Walczył pod Witebskiem, Ostrownem, Lubinem, Borodino, Wiazmą, Krasnem W 1813 dowodził batalionem w Izmaiłowskim p. lejbgwardii i walczył pod Bautzen, Lutzet potem generał-major i dowódcą Połtawskiego pp odznacza się pod Lipskiem. Uczestniczył w 1814 w blokadzie Hamburga. W 1815 dowodzi bryg 26DP potem zostaje dowódcą bryg 4DP a 1824 dowodził 7DP. 1826 generał-lejtnant.Walczył w wojnie z Turcją 1828-29 pod Warną. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Dowodził wtedy 1Dgwardii. Uczestniczył w szturmie na Warszawę. Potem zostaje adjutantem cara. 1841 generał piechoty i dowódca IVKP. 1853 został postawiony pod sąd i skazany na sześć miesięcy za nieefektywne wykorzystanie funduszy przekazanych mu przez państwo. Po wyjściu niebawem umiera w Petersburgu. Maxim Własow (1767-1848) Pochodził z kozackiej oficerskiej rodziny. Służbę rozpoczął w kozackim p. Grekowa. Walczył w wojnie z Polską 1792 i tłumił tam powstanie w 1794. W kampanii napoleońskiej 1805 służył w pułki kozackim Płatowa. W kampanii 1806-07 walczy zaś pod Guttstadt, Heilsbergiem. Od 1809 w armii dunajskiej i walczy w wojnie z Turcją. 1812 dowodził własnym kozackim p. W kampanii 1812 w korpusie Płatowa i walczy pod Olszani, Kamieniem, Molewem Boloto, Smoleńskiem, Borodino, Kownem. W kampanii 1813 służy pod A. Czerniszewem. Uczestniczy w zdobyciu Berlina, walczy pod Luneburgiem, Kassel za co zostaje generałem-majorem a 1814 odznacza się pod Soissons oraz Laonem. Po wojnie służył w kozakach w Gruzji oraz nad morzem Czarnym. 1826 został oskarżony za brutalne zniszczenie dwóch miasteczek. Z wykaraskaniu się z tych kłopotów pomogła mu jego fortuna. Przy zbadaniu sprawy przy dużych kosztach został uniewinniony w 1830. Jako dowódca dońskich kozaków wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Wawrem gdzie dziesięć razy został ranny. Dla jego wystającej odwagi w tej walce został awansowany na generała-lejtnanta.. Był potem dowódcą kozaków nad Donem. 1843 został generałem kawalerii. Zm. na cholerę w 1848 podczas epidemii w Ust-Medweditskoje. Michaił Włodek (1780-1849) Pochodził z Wilna. Służbę rozpoczął w konnym p. lejbgwardii. W kampanii napoleońskiej 1805 dowodził szwadronem i walczył pod Austerlitz. Od 1808 flugeradjutant i pułkownik 1810-12 w armii dunajskiej walczy w Turcji pod Ruszczukiem przeciwstawił się atakowi tureckiemu. Uczestniczył w kampaniach 1812-14. W 1813 odznaczył się pod Lipskiem i awansowany na generała-majora. 1818-19 dowodził bryg 2Duł, 1819 został dowódcą litewskiej Duł. 1826 zostaje generałem-lejtnantem. Potem dowódca 6Duł. Bierze udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Grochowem, potem w korpusie Rosena i walczy pod Dębem Wielkim, Iganiami, Ostrołęką. 1831 adjutant cara i od 1832 w audytorium a następnie w radzie Królestwa Polskiego. 1843 generał kawalerii. hrabia Iwan Witt (1781-1840) Był synem komendanta Kamieńca Podolskiego. Od 1792 w konnym p. lejbgwardii potem rotmistrz w Kawalergradzkim p. 1801 pułkownik. W kampanii napoleońskiej 1805 walczy pod Austerlitz, gdzie został ranny. Uczestniczył w kampanii 1806-07 i 1809. 1810-12 służył w Księstwie Warszawskim i wysyłał rozkazy dla Rosjan o ruchach francuskich wojsk. W kampanii 1812 organizował regularne oddziały kozackie na Ukrainie. W kampanii 1813 dowodził 1 ukraińskim p. kozackim w korpusie Korfa i walczył pod Kaliszem, Lutzen, Bautzen, Lipskiem a 1814 pod Laon, Kraon i bierze udział w zdobyciu Paryża. Po wojnie w 1818 zostaje generałem-lejtnantem i dowódca 3Duł.. Od 1823 dowodził IK. Kawal. rez. Od 1826 w świcie cara. Walczył w wojnie z Turcją 1828-29. 1829 generał kawalerii. Podczas tłumienia powstania w Polsce dowodził IIIK Kawal. rez. Walczył pod Grochowem, dębem Wielkim, Iganiami, operował także na Lubelszczyźnie. Ranny został w czasie szturmu na Warszawę a po jej zdobyciu jej gubernator. 1832 inspektor rezerw. Kawalerii. Korniłow Zass (1793-1857) Pochodził z Liflandzkiej guberni. W armii od 1804r. 1913 w saperach lejbgwardii. Walczył w kampanii napoleońskiej 1813-14. 1820 pułkownik. Walczył w wojnie z Turcją 1828-29. Odznaczył się pod Warną. 1829 generał-major i dowódca grenadierskiego p. lejbgwardii. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Tykocinem, odznacza się pod Ostrołęką oraz bierze udział w szturmie na Warszawę. 1831 dowódca bryg 1Dlekkiej kawalerii. Od 1838 w świcie cara. 1843 generał-lejtnant. Uczestnik interwencji rosyjskiej na Węgrzech 1849. Walczył na terenie Karpat pod Zolcem, Kekeszem, Debreczynem. Za udział otrzymuje złotą szable. Od 1851 adjutant cara potem był dyrektorem kancelarii komitetu politycznego oraz członek Aleksandryjskiego komitety ran. Nikołaj Zitow (1790-1861) Ukończył korpus kadetów. Od 1808 w armii. Walczył w kampaniach napoleońskich 1812-14. Od 1820 dowodził konną rotą. Walczył w wojnie z Turcją 1828-29 pod Silistrą. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Dowodził 2bryg konnej artylerii. Uczestniczył w szturmie na Warszawę. 1833 naczelnik artylerii rez. K. Kawal. 1847 generał-lejtnant. 1847-51 komendant Warszawskiej Aleksandryjskiej Cytadeli.

Mój biograficzny słownik generałów rosyjskich uczestniczacych w tłumieniu powstania listopadowego w Polsce GENERAŁOWIE ROSYJSCY TŁUMIĄCY POWSTANIE LISTOPADOWE hrabia Fiodor Berg (1793-1874) Pochodził z rodziny niemieckiej z Liflandii. Służbę rozpoczął w Lubawskim pp. W kampanii napoleońskiej 1805 walczył pod Austerlitz, a 1807 pod Friedlandem. W kampanii 1812 w kwatermistrzostwie. Był też adjutantem Kutuzowa i gen. Totenborna. Uczestniczył w zdobyciu Berlina. W kampanii 1813-14 walczył pod Konigsberg, Lipskiem, Brienne, La Fere Championaise, uczestnik zdobycia Paryża. W latach 1815-20 był ambasadorem w Rzymie, Neapolu oraz w Monachium. Potem przebywał we Włoszech i w Szwajcarii. Oprócz tego, sporządził wojskowy statystyczny opis Turcji. Tą pracą skupił uwagę cara Aleksandra. W 1822 powierzono mu misję w Kirgizdanie. Miał niszczyć tam rozbójnickie brygady, które szkodziły Rosyjskiemu handlowi oraz odtworzyć komunikację na Daleki Wschód i zbierać informację dotyczące miejsc między Aralem i Morzem Kaspijskim. 1823 i 1825 wysyłał ekspedycję do Azji Centralnej. 1827 zostaje generałem-majorem. Uczestniczył w wojnie z Persją 1826-27, potem służył w poselstwie w Konstantynopolu. Walczył w wojnie z Turcją 1828-29. Odznaczył się pod Braiłowem, podczas przejścia przez Dunaj i w czasie wzięcia Szumlii. Wziął również udział w zdobyciu Silistry. Działał też na terenie Bułgarii i Rumunii. 1830 zrobił mapę Rumunii i przeprowadzał badania na Bałkanach. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył nad Nurem, gdzie przeprowadził atak na Polską kawalerię, pod Ostrołęką dowodził dwoma pułkami w czołowej kolumnie. Uczestnik szturmu na Warszawę. Prowadził atak na przedmieściach. Prowadził rozmowy kapitulacyjne. Podczas walk ujawnił swoje zdolności i wielką odwagę. Zostaje następnie adjutantem cara i generałem-lejtnantem. 1831-43 naczelnik sztabu armii w Królestwie. Od 1846 kwatermistrz. Podczas 20-rocznym kierowaniem sztabem i kwatermistrzostwem wprowadził udoskonalenia i skupił specjalną uwaga na rozwój wojskowy oraz na naukowe prace. Z tym wiązało się duże przedsięwzięcie i częściowo skończyło się ogromnym sukcesem wojskowo-topograficzny czyli stworzeniem mapa Rosji; prowadził również prace topograficzne. Wziął udział w interwencji rosyjskiej na Węgrzech 1849. Potem zostaje posłem w Wiedniu. W wojnie Krymskiej 1853-56 dowodził armią w Finlandii i w Estonii oraz ufortyfikował Rewel, 1855-63 generał-gubernator Finlandii. Był przy koronacji cara Aleksandra II. W 1863 był pomocnikiem namiestnika Królestwa Polskiego a potem zostaję dowódcą armii tłumiącej powstanie w Polsce. To on z dużą energią i zaangażowaniem przyczynił się do jego stłumienia; 1863-74 namiestnik Królestwa Polskiego. W latach 1864-71 przewodniczył komitetowi urządzającemu do spraw wprowadzenia reformy uwłaszczeniowej i likwidacji odrębności Królestwa Polskiego. Prowadził ostrą rusyfikację. 1865 feldmarszałek i członek Rady Państwa. Był też honorowym członkiem Nikołajewskiej Akademii Wojskowej. Karl Bistrom (1770-1838) Pochodził z Estońskiej guberni. Jego bratem był gen-por Adam Bistrom. Rozpoczął służbę w armii od 1784. Służył w Izmaiłowskim p. lejbgwardii. Uczestniczył w wojnie ze Szwecją 1788-90, 1790 był kapitanem w Newskim p. muszkieterów. Od 1797 w komenderował w 1p. jegrów. Potem przeniesiony do 20 p. jegrów. 1805 awansowany na pułkownika. W kampanii napoleońskiej 1806-07 odznacza się pod Czernowem, Pułtuskiem, Iławą zostaje ranny. Uczestniczył również w akcjach pod Zecher, Peterswaldem, pod Guttstadt jego pułk osłaniał odwrót Rosjan czternaście godzin. Został wtedy ranny w twarz przez wystrzał z muszkietu. Wyniku tego miał problemy w mówieniu przez resztę życia. 1809 dowodził batalionem jegrów w jegierskim p. lejbgwardii. W kampanii 1812 jego jednostka wchodziła w skład 3 bryg DP Gwardii V rez. Korpusu Gwardii 1 armii. Walczył pod Smoleńskiem, Borodino. Za odwagę pod Borodino awansowany na generała-majora. Uczestniczył w bojach pod Tarutinem, Małojarosławcem, Klementinem, pod Krasnem gdzie zdobył listy marszałka Davouta. W kampanii 1813-14 uczestniczył w bitwach pod Lutzen, Bautzen, Kulm, Lipskiem, Brienne, Arcis-sub-Aube oraz uczestniczył w zdobyciu Paryża. Po wojnie powrócił do Petersburga i 1821 objął dowództwo nad 2DP Gwardii oraz został promowany do stopnia generała lejtnanta(24.12.1824) W 1825 był dowódcą piechoty oddzielnego Korpusu Gwardii i adjutantem cara. Brał udział w wojnie z Turcją 1828-29. W czasie szturmu na Warnę rozkazywał i rozmieszczał rosyjskie oddziały . Tutaj utrzymywał większość oddziałów i atakował. W 1830 wziął urlop z powodu zdrowotnych, jednak w 1831 powraca do armii i bierze udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Z chwilą rozpoczęcia marszu armii na Warszawę wzdłuż górnego brzegu Wisły dostał dowództwo korpusu zbiorowego i obsadził Serock. Odznaczył się pod Ostrołęką gdzie zostaje ranny, ale mimo tego nadzwyczajnym spokojem i odwagą atakował polskie oddziały. Za udział w szturmie na Warszawę mianowany na generała piechoty. 1831-32 dowodził rosyjską armią w Warszawie. W 1832 powrócił do Rosji. W 1837 został pomocnikiem dowódcy oddzielnego korpusu Gwardii w. ks. Michała. W 1838 udał się w podróż do Bawarii i tam zmarł. Lew Bolen (1783-1855) Służbę rozpoczął w konnej artylerii. Od 1807 w Astrachonskim p. grenadier. Uczestnik kampanii napoleońskiej 1806-07 i 1809. W 1808-12 bierze udział w wojnie z Turcją. W kampanii 1812 walczy pod Borodino, Tarutinem, Małojarosławcem oraz uczestniczy w kampaniach 1813-14. Od 1816 w karabinierskim p. Od 1822 dowódca Galickiego pp. W wojnie z Turcją 1828-29 walczy pod Silistrą. 1830 generał-major i dowódca BP 7DP. Bierze udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Kierował inżynierskimi robotami pod Brześciem, potem walczy w białowieskiej puszczy. Swetliczanami rozbija oddział polski. Potem dowodzi ariergardą gen. Gołowina. 1831-33 wojenny naczelnik płockiej guberni a od 1835 krakowskiej. W 1841 generał-lejtnant a od 1845 senator. Anton Brizeman von Netting (?.-?.) Syn generała Iwana Brizemena von Nettinga. Służył w Belostockim pp. Uczestnik kampań napoleońskich 1812-14. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831, był dowódcą straży tylnej w dywizji Geismara. Krzysztof Buszen (1787-1862) Od 1804 w Tawriczewskim p. grenadier. W kampanii napoleońskiej 1805, 1806-07, 1812-14 walczył pod Austerlitz, Iławą, Borodino, Lipskiem. Brał udział w zdobyciu Paryża. 1819 w 21p. jegr. 1830 generał-major. Podczas tłumienia powstania w Polsce 1831 dowodził bryg 1Dgrenadier. Brał udział w szturmie na Warszawę. Potem wojenny naczelnik guberni Sandomierskiej. Od 1839 dowódca 12DP. Wziął udział w interwencji rosyjskiej na Węgrzech 1849. Potem członek audytorium. 1856 generał piechoty książę Stepan Chiłkow (1785-1854) Urodzony w rosyjskiej nobilitowanej rodzinie w Moskwie. Ukończył prywatną szkołę w Petersburgu oraz korpus kadetów W 1800 wstępuję do Preobrażanskiego p. lejbgwardii. 1802 przeniesiony do konnego p. lejbgwardii. W kampanii napoleońskiej 1805 walczy pod Austerlitz, gdzie kierując kawalerią zdobył orła 1 batalionu 4 linii. W kampanii 1807 walczy pod Guttstadt, Heilsbergiem, Friedlandem. Od 1810 służy jako rotmistrz w armii dunajskiej. Walczył w wojnie z Turcją pod Silistrą, Szumlą. Od 1811 dowodził szwadronem dragonów w dragońskim p. lejbgwardii. W kampanii 1812 w Dywizji kawalerii Gwardii w 1K.kawal.rez 1armii. Walczył pod Wiłkomierzem(przeprowadził tutaj świetny atak na oddziały francuskie), Smoleńskiem, Borodino, gdzie zostaje ranny. Potem w korpusie Dorochowa i atakuję nieprzyjaciela pod Perchiszkowie. W kampanii 1813-14 dowodził p. dragonów w 1Ddragonów Gwardii i walczył pod Lutzen, Bautzen, Dreznem, Kulm(tu się odznaczył i został ranny), Lipskiem, Sezane, Brienne, Arcis-sur-Aube. Po La Fere Championaise przeciwstawił się francuskim kirasjerów podczas walk zostaje ranny. Zimą 1814 awansowany na generała-majora. Po wyleczeniu ranny zostaje dowódcą bryg 1Duł. Od 1821 dowodził huzarami lejbgwardii a 1823 dowódca 1Duł. W 1826 mianowany na generała-lejtnanta. W czasie tłumienia powstania w Polsce 1831 wchodził w skład armii rezerwowej Tołstoja i walczył z powstańcami na Litwie pod Kiejdanami, Wilnem, Osmańskiem a także wziął udział w szturmie na Warszawę. Potem dowodził IV i III K.Kawal. Rez.1833 zostaje dowódcą IV KP a 1835-37 dowodził VI KP. 1837 podał się do dymisji. Do służby powrócił jeszcze raz w 1848r. Nikołaj Bujwid (....-....) 1818-26 dowodził 1p. grenadier. Potem generał-major i dowódca Bryg w 3Dgrendier. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Piotr Dannenberg (1792-1872) Pochodził z nobilitowanej rodziny z Orenburga. Po ukończeniu wojskowe kursu w 1811 wstępuje do armii. Służbę rozpoczął w kwatermistrzostwie a następnie przydzielony do 24DP. W kampanii napoleońskiej 1812-14 walczył pod Smoleńskiem, Tarutinem, Małojarosławcem, Dreznem, Kulm, Lipskiem, Brienne, Arcis-sub-Aube La Fere Championaise i uczestnik zdobycia Paryża. Sam w. ks. Konstanty go odznaczał. Od 1814 w sztabie korpusu gwardii. 1818 pułkownik a 1827 generał-major i zostaje kwatermistrzem w SG. W 1830 przebywał w Warszawie u w. ks. Konstantego. Był wtedy świadkiem napaści na Belweder wraz z księciem uszedł. Uczestniczy następnie w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Mińskiem, Grochowem. Potem w sztabie armii. Walczył pod Ostrołęką gdzie dowodził oddziałem gwardii. Potem przebywał u gen. Chrapowickiego w Wilnie w sprawie organizacji rezerw. Uczestniczył następnie w walkach armii Tołstoja na Litwie. Potem znowu w armii głównej Paskiewicza. Na rozkaz cara zostaje przez Paskiewicza wysłany z misją dyplomatyczną do dowództwa Polskiego. Przedstawił propozycja cara mówiąca iż car przebaczy jeżeli buntownicy opamiętają się i zaprzestaną walki. Rozmawiał wtedy z gen. Prądzyńskim. One nie zwieńczyły powodzenia i Paskewicz rozkazał wojsku atak na Warszawę. Uczestniczył w ataku na Warszawy. Do 1834 służył przy Paskiewiczu. Potem dowódca bryg 12DP. 1836 generał-lejtnant i dowódca 15DP. Od 1844 walczył na Kaukazie. W 1848 wszedł w skład korpusu Ludersa i uczestniczył w interwencji rosyjskiej na Węgrzech. Operował w Transylwanii i walczył przeciwko Bemowi. 1852 generał piechoty i dowodził IV KP. W armii dunajskiej walczy w wojnie Krymskiej 1853-56. Kiedy nastąpiło lądowanie na Krymie dla tamtejszych oddziałów było to niebezpiecznym sygnałem. Został wysłany aby powstrzymać oddziały które tam zostały wysadzone. Jednakże on nie był stanie zrealizować powierzonego zadania i zawiadomił o tym dowództwo. Wyniku tego atak na pozycje wojsk desantowych został odłożony. Potem poprowadził atak zgodnie z planem. Zmierzył się z wrogiem pod Inkermanem i Ottemnicą. Jednak źle je rozegrał i został wycofany z tego obszaru i zastąpiony przez Liprandiego. W 1855 wziął urlop i udał się do Szwajcarii. 1862 generał piechoty. Denis Dawydow (1784-1839) Syn Brygadiera służącego w armii Suworowa. Od 1801 w armii. Służył w Białoruskim p. huzarów a od 1806 w huzarskim p. lejbgwardii. W 1807 zostaje adjutantem Bagrationa. Uczestniczył w kampanii 1807 gdzie walczył pod Gutsttadt, Eylau, Heilsbergirem, Friedlandem; następnie w korpusie Bagrationa w Finlandii i bierze udział w wojny ze Szwecją 1808-09. Walczył w bitwach pod Karloe, Lappo, Perho, Kuortain, Salmi, 1809 uczestnik blokady w-y alandzkich. Potem z korpusem Bagrationa walczył w Turcji, gdzie wziął udział w walkach pod Macenem, Girsow, Rassewat, Silistrą, Szumlą. Za to awansowany na rotmistrza; w 1810 jako podpułkownik przydzielony do Akhtyrskiego p. huzarów. Podczas kampanii 1812 służył w 14 Bryg 4 D. Kawal. VIIKP w 2armii. Walczył pod Romanowem, Mogilewem, Saltanówką, Smoleńskiem. Potem organizował oddział partyzancki i atakował francuską linię komunikacyjną. Przyczynił się do rozbicia brygady gen. Augereu, którego osobiście wziął do niewoli. Uczestniczył akcjach pod Wiazmą, Krasnem czy Grodnem za który awansował na pułkownika. W kampanii 1813 w korpusie Winzegorego, walczył pod Kaliszem, Dreznem, Bautzen, Altenburgiem, Chemitz, Lipskiem a w 1814 walczył pod Brienne i odznacza się pod LaRothiere. Za co promowany zostaje na generała-majora. Uczestniczył we wzięciu Paryża. Po powrocie został pomocnikiem dowódcy 1Ddrag. 1816 przydzielony do 2Dkonno-jegierskiej. W 1817 zostaje dowódcą bryg. huzar. 2Dhuz. 1818 wyznaczony na naczelnika sztabu VIIKP a 1819 naczelnik sztabu IIIKP. 1823 porzuca służbę w armii jednak w 1826 powraca i bierze udział w wojnie z Persją. Bierze udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Operował głównie na Wołyniu. Obsadził wojskami Kryłów i walczył pod Budziskami. Za udział awansowany do stopnia generała-lejtnanta. Po 1831 powrócił do Rosji i zajął się pisaniem. Iwan Dehn (1786-1859) Syn oficera gwardii. Przeszedł gruntowne przeszkolenie i ukończył świetną szkołę. Od 1804 w armii w Kwatermistrzostwie. Uczestniczył w 1805 w przygotowaniu rosyjskiej mapy Finlandii. W kampanii napoleońskiej 1806-07 w armii Bennigsena potem w pułku pionierów, gdzie był oficerem inżynierii. Uczestniczył w wojnie ze Szwecją 1808-09. Uczestniczył w zdobyciu Sveaborga. Potem służył w Finlandii i był adjutantem głównego inżyniera Finlandzkiego O.W. Uczestniczył w pracach inżynierskich w budowaniu twierdzy Kyumeni. Walczył w kampanii 1813-14. Potem w lejbgwardii. Od 1817 pułkownik i dowódca batalionu lejbgwardii. W 1819 został dowódcą batalionu pionierów. 1826 generał-major i dowódca 1 bryg pionierów a 1829 dowódca saperskiej brygady. 1829-30 naczelnik sztabu I KP. Podczas tłumienia powstania w Polsce 1831 jest głównym inżynierem w armii Dybicza. Uczestniczył w bitwie pod Wawrem, Grochowem. Organizował przejście prze Wisłę przed szturmem. Sam się odznacza podczas szturmu. Od 1831 służył w Królestwie i został wyznaczony na budowniczego twierdz w Królestwie. Przy jego kierownictwem i najbliższą obserwacją, w różnych strategicznych punktach państwa powstawały twierdze Georgiewsk, Aleksandrowsk ,cytadela w Warszawie, Iwangorod i Brest oraz wzmacniał twierdze na Litwie. W 1843 został generałem-lejtnantem. Do jego największych osiągnięć budowlano-inżynieryjskich jest zbudowanie twierdzy w Warszawie zw Cytadelą który pełniła rolę więzienia. Zostaje następnie generałem inżynierii. Wziął udział w budowie kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. 1846 uległ wypadkowi w czasie przeglądu twierdzy Georgievsko. Wyniku tego musiał chodzić o kulach. 1847 car odwiedził go podczas jego rehabilitacji i nakazał mu aby udał się na leczenie za granicę. Musiał zostać zwolniony z obowiązków. Nie uczestniczył w interwencji rosyjskiej na Węgrzech i musiał pozostać w Warszawie i p.o. Namiestnika. 1849 został inspektorem inżynierii. To stanowisko wymagało, oprócz technicznego uformowania czy administracyjnego doświadczenia, również wiedzy jak i umiejętnośći w wydawaniu pieniędzy. Na tym stanowisku on spisał się doskonale. W armii dunajskiej uczestniczył w wojnie Krymskiej 1853-56. Przygotował Sewastopol do obrony, ufortyfikował Kronsztad. Po śmierci Mikołaja i kiedy sytuacja w kraju się zmieniła, , jego pozycja mocno się zmieniła mimo, że był człowiekiem wykształconym, rozumnym i znakomitym technikiem. Unikał wysyłania sprawozdań i rozmów z ministrem wojny Suchozannetem. W 1856 został inspektorem inżynierii oraz czł. Rady Państwa. Iwan Dellinghausen (1792-1845) Służył w kwatermistrzostwie. W kampanii napoleońskiej 1812-13 w 2armii potem w świcie cara. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Grochowem, Iganiami. Działał potem na Lubelszczyźnie przeciw Sierawskiemu. Przyczynił się do jego pobicia pod Wronowem, gdzie dowodził konną baterią i walczył też pod Kazimierzem. Potem dowódca straży przedniej armii i walczy nad Nurem oraz na Litwie. Iwan Diebicz (1785-1831) Pochodził z Niemiec .Studiował w Berlińskim korpusie kadetów. W 1801 przeszedł do armii rosyjskiej i rozpoczął służbę w Semionowsakim p. lejbgwardii. W kampanii napoleońskie 1805 odznaczył się pod Austerlitz. W kampanii 1806-07 walczył pod Guttstadt, Heilsbergiem, Friedlandem. Od 1810 rozpoczął służbę w kwatermistrzostwie. Dał się poznać jako dobry sztabowiec. 1811 zostaje pułkownikiem oraz kwatermistrzem Korpusu Wittgensteina. W kampanii 1812 uczestnik bitwy pod Klajsticami, Połockiem, Czasnikami, Borysowem, Studzianką. Mianowany zostaje następnie na generała-majora. Pod koniec 1812 podpisał konwencję w Taurogach z pruskim generałem Yorkiem. Podczas kampanii 1813 generalny kwatermistrz armii. Bierze udział w walkach pod Lutzen, Bautzen, Dreznem, Kulm oraz odznacza się pod Lipskiem. Również wziął czynny udział w kampanii 1814r. Odznaczył się tutaj pod LaRothiere i podczas zdobycia Paryża. Od 1815 w naczelnik sztabu 1armii Od 1823 zostaje szefem sztabu. Uczestniczył carowi Aleksandrowi na kongresie w Lambach. W 1826 dostaje awans na generała piechoty. Prowadził wtedy wykłady dla oficerów sztabów i kwatermistrzostwa. Podczas wojny z Turcją 1828-29 zastępuje Wittgensteina na stanowisku głównodowodzącego i przyczynia się do pobicia Turków pod Kulewczą oraz zdobycia Silistry i Adrianopolu co owocuje podpisaniem pokoju. Od 1829 feldmarszałek. Po powrocie jest w świcie cara. Po wybuchu powstania w Polsce 1831 zostaje dowódcą armii wysłanej w celu stłumienia rebelii w Polsce. Był nadto ambitny i zbyt pewny siebie. W lutym z armią wkroczył do Królestwa. Niestety jego przewidywania się nie spełniły i musiał walczyć z armią powstańczą. Dowodził w bitwie pod Grochowem, jednakże bitwa ta była nie rozstrzygnięta i musiał się wycofać. Ponadto miał kłopoty z komunikacja, wyżywieniem i ulokowaniem miejsca na zimę. Zaskoczyła go ofensywa wiosenna armii polskiej i jego armia zostaje pobita pod Dębem Wielkim i Iganiami a ponadto nie zdążył z odsieczą dla gwardii która tylko wyniku nieudolności polskiego dowództwa unika rozbiciu. Rozgniewany car żądał rezultatów i stłumienia rebelii. Wyniku dużych wysiłków przyczynił się do rozbicia armii Polskie pod Ostrołęką. Jednak niebawem umiera na cholerę w Pułtusku. Nikołaj Dobruszyn (....-....) Od 1820 w Fanagoryńskim p. grenadier. Potem generał-major. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Dowodził tam Bryg 1DP. Nikołaj Dochturow (1788-1865) W armii od 1803. Uczestniczy w kampanii napoleońskiej 1805-07. Odznaczył się pod Iławą. Od 1811 w Semionowskim p. lejbgwardii. Był adjutantem następnie inspektora straży wew. Komarowskiego. W kampanii 1812 walczy pod Borodino, Tarutinem, Małojarosławcem a 1813 pod Dreznem, Lipskiem. W 1817 pułkownik w Orenburskim p. uł. Potem w Włodzimierskim p. uł. Potem zaś dowodził eskadrą kawalerii w 1armii. 1826 generał-major i zostaje przydzielony do 1Duł. Potem w niej dow bryg. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył na Litwie pod Mińskiem, Szerwantami, Makowem, Pułtuskiem oraz Płońskiem potem ścigał armię Polską aż do granicy pruskiej. Od1833 w 7Dlekkiej kawalerii potem generał-lejtnant i dowódca 7 D. lekkiej kawalerii, od 1846 senator a 1857 generał kawalerii. Aleksandr Dometti (1793-1877) Ukończył korpus kadetów. Uczestniczył w kampaniach napoleońskich 1812-14. Od 1815 w gwardii 1822 pułkownik służył w Semionowskim p. lejbgwardii a potem w Finlandzkim p. lejbgwardii. Podczas wojny z Turcją 1828-29 dowodził 18p. jegrów i walczył nad Dunajem, Izmaił, wziął udział we wzięciu Bazardzika, a potem Szumli gdzie odznaczył się podczas walki z oddziałami tureckimi. Uczestniczył również w walkach pod Silistrą. 1829 generał-major. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Brał udział w blokadzie Zamościa. 1831-43 poza armią. W 1843 powrócił do służby. Służył w Silistrze gdzie dowodził BP 24DP potem generał-lejtnant a 1865 promowany na generała piechoty. Fedor Dovre (1764-1846) Pochodził z francuskiej rodzinie osiadłej w Saksonii. Studiował w Akademii Inżynieryjnej w Dreźnie. Służył potem w armii polskiej. Jednak po powstaniu 1794 występuję i wchodzi w służbę do armii rosyjskiej. Służył w korpusie inżynierów. 1796 jest wykładowcą w Artyleryjskiej i Inżynieryjnym korpusie kadetów.1798 pułkownik. Od 1801 w kwatermistrzostwie. 1805 służył w ambasadzie w Chinach. Po powrocie służył w 1Dgwardii i walczył w kampanii 18-6-07 pod Guttstadt, Heilsbergiem, Friedlandem. 1809-10 pracuje nad mapą wschodniej części Rosji i nad planami prowincji wschodnich. 1811 zostaje generał-majorem a następnie w korpusie Wittgensteina zostaje szefem sztabu. W kampanii 1812 wziął udział w bitwie pod Jakubowem, Klajsticami, Połockiem, Czasnikami, Borysowem i nad Berezyną. Przez krótki okres dowodził korpusem w zastępstwie Wittgensteina. On pomagał podczas negocjacji w sprawie konwencji w Taurogach. W kampanii 1813 jest szefem sztabu armii rosyjskiej. Brał udział w walkach pod Pillau, Wittenbergą, Spandau(tu się odznaczył), Lutzen(za nią promowany do stopnia generał-lejtnant),Dreznem, Lipskiem był szefem sztabu korpusu Wittgensteina. W kampanii 1814 walczy pod Bar-sur-aube, Troyes, Arcis-sur-Aube, LaRothiere, Le Fere Championoise oraz wziął udział w zdobyciu Paryża. Po wojnie prowadził pracę nad wytyczeniem granicy Królestwa Polskiego z Prusami i z Austrią. 1819-27 dowodził litewskim korpusem. 1826 zostaje generałem piechoty. W 1827 zostaje kwatermistrzem SG. W wojnie z Turcją 1828-29 dowodził oddzielnym oddziałem i walczy pod Warną, Silistrą. Jako szef sztabu armii rezerwowej wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Uczestniczył i przygotowywał operacje na Litwie. Po powrocie 1832 był członkiem różnych komitetów wojskowych. Karp Fesi (1792-1848) Najpierw służył w armii szwajcarskiej. Od 1816 w armii rosyjskiej. Służył w Finlandzkim p. lejbgwardii a od 1817 w Wołyńskim p. lejbgwardii. W 1822 pułkownik o przydzielony do Poldolskiego p. lejbgwardii. 1826 zostaje dowódcą Żitomierskiego pp. W 1830 awansowany na generała-majora a 1830-31 dowodził bryg 14DP. Jako dowódca bryg w 26DP wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Był jednym z aktywniejszych rosyjskich generałów. Pod Grochowem dowodził awangardą dywizji Gejsmara. Późniejszym walczył pod Dębem Wielkim Uczestniczył w walkach pod Kałuszynem i Mińskiem. Niszcząc most pod Kostrzynem zatrzymał pościg armii polskiej. Potem dowodził awangardą Igelstroma. Bierze następnie udział w bitwie pod Iganiami w korpusie Rosena. Po przegranej bitwie osłaniał odwrót korpusu. Zostaje następnie szefem sztabu Ugriumowa. Uczestniczył w walkach nad Liwem. Jest potem dowódcą awangardy w korpusie Kreutza. Pod Firlejem walczył z polskim generałem Ramorinem. Dowodził lewym bokiem grupy Kreutza w bitwie pod Lubartowem. 20 na 21 Sierpnia przyczynił się powstrzymania ataków wroga w Terespolu i Brześciu na Litwie. Uczestniczył następnie w rozbiciu Ramoriny i ścigał wycofujące się polskie oddziały aż do granicy z Austrią. Po połączeniu się z Rudigerem uczestniczył w porażce Różyckiego pod Łagowem, Michajłowem i Pińczowem. Po powrocie do Rosji w 1833 zostaje dowódcą bryg. 9DP potem zaś zostaje dowódcą 20DP i uczestniczył w ekspedycji do Kubania 1838 generał-lejtnant. 1838 uczestnik ekspedycji do Awagino. Potem walczy na Kaukazie i Dagestanie przeciwko Szamilowi. W 1841 zostaje dowódcą 1DP. Piotr Fedorenko (1781-1855) W armii od 1798 w artylerii lejbgwardii. Uczestnik wyprawy Suworowa 1799. W kampanii napoleońskiej 1805 walczył pod Austerlitz, zaś w 1806-07 pod Pułtyskiem, Heilsbergiem, Friedlandem. W kampanii 1812 w I KP i walczył pod Klajsticami, Borysowem. Uczestnik kampanii 1813-14. Od 1826 dowódca roty w 6bryg. Artylerii. W wojnie z Turcją 1828-29 walczy pod Silistrą, Szumlą, Kulewczą. 1830 generał-major. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Dowodził tam 2D artyl. Brał aktywny udział w walkach pod Kałuszynem, Janowem, Siedlcami. W lipcu w korpusie Kreutza i walczy na Lubelszczyźnie. Uczestniczył w szturmie na Warszawę. Potem jeszcze brał udział w blokadzie Modlina i ścigał armię Polską do granicy z prusami. W 1840 został komendantem Zamościa. 1841 generał-lejtnant, od 1842 komendant warszawskiej Aleksandrowskiej Cytadeli. Fedor von Fricken (1780-1849) Uczestnik kampanii napoleońskich 1806-07 gdzie walczył pod Pułtuskiem, Iławą, Heilsbergiem, Friedlandem, potem walczył w wojnie ze Szwecją 1808-09. W kampanii 1812 dowodził rez .bryg a 1813 walczy pod Kulm, Lipskiem. W 1819 pułkownik i dowódca ks. Arakczajewa p. grenadier. 1828 generał-major i dowódca bryg 1Dgrenadier. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Od 1831 wojenny gubernator guberni augustowskiej. 1833 naczelnik okręgu Nowogrodzkiego, Witebskiego i Migilewskiego. 1837 generał-lejtnant. książę Fiodor Gagarin (1787-1863) W kampanii napoleońskiej 1805 walczy pod Austerlitz, a 1807 pod Friedlandem. 1808-12 walczy w wojnie z Turcją. W kampanii 1812-14 walczył pod Borodino, Kulm, Dreznem. W 1812 był adjutantem Bagrationa Od 1815 w Tiraspolskim p. jegiersko-konnym następnie w Orenburskim p. uł. 1817 pułkownik a potem w Klajstickim p. huzarów. W 1827 generał-major i dowódca bryg 2Dhuzar. Bierze udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Uczestniczył w szturmie na Warszawę. 1832 występuję z armii i mieszka w Moskwie. Fiodor Geismar (1783-1848) Pochodził z Westfalii z rodziny niemieckich baronów. Studiował w szkole w Munster, a następnie wstąpił do armii austriackiej. Uczestniczył w wojnie z Francją we włoszech, walczył pod Mantuą, Novi. W 1800 pod Marengo w której się odznaczył. 1804-05 służył w brytyjskiej armii w Indiach. Potem przybył do Korfu do korpusu rosyjskiego gen. Anrepa, którego przekonał żeby pozwolił mu wejść na służbę rosyjską. Wyniku tego rozpoczyna służbę w armii rosyjskiej. Służył w Syberyjskim p. grenadier. 1807 uczestnik rosyjskich akcji w Naples i nad m. Adriatyckim. Potem zostaje przydzielony do armii dunajskiej i walczył w Turcji. Wyróżnił się on pod Turbat i Obilesti. W 1808 służył w dyplomatycznej misji wysłane do Turcji. Miała na celu prowadzenie pertraktacji dotyczących zawieszenie broni. Wyróżnił się odwagi podczas ataku na Slobodzea w 1809. Po tym zostaje adjutantem Miłoradowicza. Negocjował poddanie się w 1810 Giurgiu i Szimlę. 1811 służył w Rumunii. W kampanii 1812 zostaje adjutantem gen. Bachmetiewa. Ranny zostaje pod Ostrownem, zaś w kampanii 1813 walczył pod Kulm, Altenbergiem, Zeitz. Lipskiem, Hanau za co zostaje awansowany do stopnia pułkownika. W 1814 dowodził kawaleria na terytorium Belgii potem służył w Moskiewskim p. dragonów. 1818 generał-major. 1820 dowodził bryg. Kirasjerów, potem zostaje dowódcą 1D konno-jegierskiej. W wojnie z Turcją 1828-29. On doprowadził VI KP do zdobycia Bukaresztu w 1828. Walczył potem pod Giurgiu, Kalafatem, Choroy, Boleistrą, Rakowem oraz odznaczył się pod Arnaut-Kale. Po wojnie objął 2D konno-jegierską i na jej czele bierze udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Zostaje pokonany pod Stoczkiem przez Dwernickiego, po tym łączy się z armią i bierze udział w bitwie pod Grochowem. Kałuszynem. Potem połączył korpusem Rosena, w którym dowodził strażą przednią. Zostaje rozbity pod Wawrem po czym wycofał się do Miłosnej następnie zostaje pokonany wraz z Rosenem pod Dębem Wielkim i Iganiami. Operował również na terenie Lubelszczyzny. Uczestniczył również w szturmie na Warszawę. W 1832 został dowódcą 5Kkaw.rez. a 1835 zostaje dowódcą IKP. 1841 mianowany na generała kawalerii. 1842 wystąpił z armii i osiedlił się w guberni Podolskiej. Karl Gerbel (....-1852) Służył w lejbgwardii. W czasie tłumienia powstania w Polsce 1831 dowodzi konną artylerią lejbgwardii. W walce okazał męstwo. Odznaczył się pod Ostrołęką.; potem zostaje adjutantem cara. Danił Gersternzweigh(....-1849) Pochodził z rodziny niemieckiej. Służył w kwatermistrzostwie. Uczestnik kampanii napoleońskich 1812-14. Walczył w wojnie z Turcją 1828-29. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Białołęką, Iganiamii. Kierował budową mostów pod Modrzyniem i Tyrzynem. Uczestniczył w szturmie na Warszawę. W 1840 dowódca DKirasjer. A potem naczelnik wojskowy w Wozniewieńsku. Uczestniczył w interwencji rosyjskiej na Węgrzech 1849. Włodzimierz Glazenap (1784-1862) Był synem generała Grigorija Glazenapa. Ukończył 1-szy korpus kadetów. Po ukończeniu rozpoczyna służbę w Pawłowskim p. huzarów. W kampanii napoleońskiej 1805 walczył pod Amstetted, Wiszau oraz odznacza się pod Austerlitz. Od 1806 zostaje przudzielonu do ułańskiego p. w. Ks. Konstantego i w kampanii 1806-07 bierze udział w walkach pod Guttsdat, Heilsbergiem, Friedlandem za który otrzymuje złotą s szablę za okazane męstwo. W kampanii 1812 w IKP i walczy pod Połockiem, Czasnikami, Borysowem za to awansowany na rotmistrza. W kampanii 1813-14 walczył pod Lutzen Bautzen, Dreznem,Kulm, Lipskiem, Brienne, Montmiral, La Fere Championaise gdzie zostaje ranny. Uczestnik zdobycia Paryża. 1816 pułkownik a 1826 generał-major. W wojnie z Turcją 1828-29 odznacza się pod Hadzi-Hasan i Silistrą. Potem dowódca 1Dlekkiek kawalerii Gwardii. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Odznaczył się pod Ostrołęką a potem bierze udział w zdobyciu Warszawy. 1832 dowódca 1 bryg 1Dlekkiej kawalerii Gwardii potem 2Duł. A od 1836 5Dlekkiej kawalerii 1842 znowu dowódca 2Duł. 1833 został awansowany na generała-lejtnanta. Włodzimierz Glinka (1790-1862) Ukończył 1-szy korpus kadetów a następnie rozpoczął służbę w artylerii. W kampanii napoleońskiej 1806-07 walczy pod Guttstadt, Heilsbergien i Friedlandem potem bierze udział w wojnie ze Szwecją 1808-09. Od 1810 w 10bryg. Artyl. Armii dunajskiej i walczy w wojnie z Turcją pod Nikopolem 1811 w rezerwowej bryg. Artyl. Uczestniczył następnie w kampanii 1812-14. Był dowódcą konnej artylerii w 4Ddrag. 1820 pułkownik i zostaje dowódcą artylerii IVK Kaw. A 1824 dowódca konnej artylerii w 1Ddrag. W wojnie z Turcją 1828-29 dow rezerwową artylerią.. 1828 generał-major i dowódca artylerii IVK Kaw. Po wojnie dowodził artylerią rosyjską w Mołdawii. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Był naczelnikiem sztabu artylerii oraz dowodził rez. artylerią. W bitwie pod Grochowem zostaje ranny. W 1832 był czł. Komitetu reformującej konną artylerie, potem naczelni artylerii 1armi. 1826-37 w departamencie artylerii ministerstwa wojny 1837 dyr. Fabryki na Uralu oraz zostaje awansowany do stopnia generała-lejtnanta. 1852 generał artylerii. Od 1856 senator, Jewgenij Gołowin (1782-1858) Studiował na Uniwersytecie Moskiewskim potem w 1797 wstępuje do Preobrażanskiego p. lejbgwardii. Potem zostaje przeniesiony do Mogilewskiego batalionu garnizowego a 1801 jest w Fanagorynskim p. grenadierów. W kampanii napoleońskiej 1805 w korpusie Buxhowdena i walczy pod Austerlitz, gdzie zostaje ranny. Od 1810 służy w armii dunajskiej i walczy w Turcji pod Szumlą, Batin, Bazardzikiem. 1811 powraca do Fanagorinskiego p. grenadier. W kampanii 1812 w 1 armii, walczył pod Borodino, uczestnik kampanii 1813-14. . 1814 promowany na generała-majora. Po wojnie został dowódcą 3Dgren. 1821 dowódca jegierskiego p. lejbgwardii. Od 1825 adjutant cara a 1826 generał-lejtnant. W wojnie z Turcją 1828-29 dowodził 19DP a po zdobyciu Warny zostaje jej komendantem. 1829 gubernator Orenburga i dowódca korpusu Orenburskiego. 1830 obejmuję 26DP i na jej czele walczy przeciw powstaniu w Polsce 1831. Walczył pod Raciąże, Kałuszynem. Przyczynił się do rozbicia powstańców w Białoruskim lesie potem walczył pod Mińskiem i uczestnik szturmu na Warszawę a następnie blokuje Modlin. Po powstaniu w komitecie Królestwa Polskiego 1837-44 dowodził kaukaskim korpuse i dowodził w Gruzji, Armenii i na Kaukazie. 1839 generał piechoty. 1845-48 generał-gubernator Liflandii Estonii i Kurlandii. W wojnie Krymskiej dowodził smoleńskim opołcznaje. książę Michaił Gorczakow (1792-1861) Syn Michaiła Gorczakowa. Od 1807 w artylerii lejbgwardii. 1809 walczy na Kaukazie. Uczestniczył w kampanii napoleońskiej 1812-14 gdzie walczył pod Borodino, Lutzen, Bautzen, Dreznem, Lipskiem W 1815 zostaje adjutantem Dybicza. Od 1817 pułkownik i w SG. 1820 naczelnik sztabu IIIKP. W 1828 zostaje generałem-majorem. W wojnie z Turcją 1828-29 walczył pod Silistrą, Szumlą. Pobity został w górach Zakaukazkich. Od 1830 adjutant cara. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Był naczelnikiem sztabu IKP a potem dowódcą artylerii armii oraz dowodził strażą przednią armii. Walczył pod Grochowem, Dębem wielkim, Iganiami, Ostrołęką. Wziął udział we szturmie na Warszawę. 1842-46 szef sztabu armii w Królestwie, 1844 mianowany na generała artylerii, 1846-49 wojenny gubernator Warszawy. Wziął udział w interwencji rosyjskiej na Węgrzech 1849. W wojnie Krymskiej 1853-56 dowodził armią naddunajską. Walczył pod Braiłowem, Izmaił. Sforsował Dunaj , zdobył Silistrę a od 1854 dowodził armią południową. Bardziej szybko niż inni uświadomił sobie że główne uderzenie w wojnie będzie na południu w Krymie, to na prywatnym przedsięwzięciu posłał przy rozmieszczeniu głównodowodzącego ziemi i morza zmusza w Krymie księcia Menszikowa aby rozdzielił 16-tą DP. Mienszikow na tą misję posłał Totenborna aby ten przygotował teren na południu Krymu do walki. Po lądowaniu aliantów na Krymie i długim oblężeniu Sewastopola wojna zbliżała się do momentu krytycznego. Nowy car odwołał Mienszikowa z funkcji dowodzącego i na jego miejsce wyznaczył car właśnie Gorczakowa. Po wojnie został on w latach 1856-61 namiestnikiem Królestwa Polskiego. hrabia Paweł Grabbe (1789-1875) Ukończył piechotny korpus kadetów i 1805 wstępuję do 2p. artylerii. W kampanii napoleońskiej 1805 walczy w korpusie Essena. W kampanii 1806-07 zaś pod Guttstad, Heilsbergiem, Friedlandem 1808 zostaje adjutantem gen. Jermołowa. Dwa lata później jest rosyjskim wojskowym agentem w Rosyjskiej ambasadzie w Monachium. W kampanii 1812 adjutant feldmarszałka Barcleya de Tolliego oraz służy w korpusie Miłoradowicza i walczy pod Witebskiem, Smoleńskiem, Borodino, Tarutinem, Wiazmą, Krasnem. W 1813 służył pod Wallmodenem i organizował napady na francuskie szlaki komunikacyjne i linie zaopatrzenia. 1816 pułkownik i jest w Lubenskim p. huzarów. Wciągnął się w do tajnych spotkań organizacji ale w powstaniu dekabrystów nie uczestniczył. Służył w Sewerskim p. konno-jegierskim i Noworosyjkim p. dragonów. W wojnie z Turcją 1828-29 walczył pod Kalafat, Boelesti, Rakow. 1829 generał-major. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831r. Był naczelnikiem sztabu 1 KP, walczył na Litwie pod Mińskiem, Rajgrodem potem Kałuszynem, odznaczył się pod Ostrołęką oraz podczas szturmu na Warszawę. 1832 zostaje dowódcą 2Ddrag. 1837 generał-lejtnant i wysłany na Kaukaz i nad m. Czarne. Dowodził tamtejszymi wojskami przeciwko Imamowi Szamilowi. Krwawo tłumił wszelki ruch, przyczynił się do pokonania przeciwnika pod Tarengul, Arguanem, Akulgo w 1839. Potem on był spokojny i wycofał oddziały do Czeczenii aby tam zajmowały teren. Jednak dwa lata walczył przeciw Szamilowi w Czeczeni i Dagestanie. 1842 jego przeciwnicy przyczynili się do tego iż musiał wycofać się z Czeczeni i kilka lat spędził w swoich włościach. W 1849 wziął udział w interwencji rosyjskiej na Węgrzech. Uczestniczył w walkach pod Rozenbergiem, Sen Marton i Komorn. Za udział nagrodzony złotą szablą. 1852 zasiadł w komitecie do spraw inwalidów i kilku innych. 1854 został komendantem Kronsztadu. 1856 zostaje generałem kawalerii i zostaje dowódcą oddziałów w Estonii. 1862 zostaje dowódcą kozaków nad Donem. Od 1866 zostaje czł. Rady Państwa. Jakof Gyllenschmidt (1782-1852) Służbę rozpoczął w 2p. Kanonierów w 1795r, następnie w 3p. bombardierskim a od 1797 w Artyleryjskim p w garnizonie Wyborga. Od 1800 w 1p. artylerii a 1802 w 9 p. artylerii a następnie w 10p. artylerii. 1806 przechodzi zaś do Kijewskiej brygady artylerii rez. Od 1807 w armii dunajskiej i walczy w wojnie z Turcją 1807-12 pod Braiłowem, Silistrą, Ruse, Giurgiu, Szumlą. 1811 pułkownik. Potem w 20 bryg. Artylerii. Walczył w wojnie z Persją 1826-27 pod Alagez, Jeriwan, Tabliz 1827 w artyl. Brygadzie lejbgwardii a 1828 dowodzi artylerią w korpusie kaukazkim. Walczył w wojnie z Turcją 1828-29. Odznacza się pod Karsem, walczy też pod Akhalkalaki, Gunker-Su, Erzerumem. W 1828 generał-major, 1830 uczestniczył w walkach na Kaukazie. Bierze udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831, gdzie dowodzi artylerią. 1831 generał-lejtnant. 1843 generał artylerii. Uczestniczył w interwencji rosyjskiej na Węgrzech 1849 następnie inspektor artylerii i dowódca 2 baterii w a Bryg. Artyl Gwardii. Gustaw Krzysztof von Hasfort (1794-1874) Pochodził z Polski z białostockiego. Ukończył Korpus inżynierów i w armii od 1811. W kampanii 1812 w 1armii. Uczestniczył w wzmocnieniu obozu w drissie i prowadził prace fortyfikacyjne na zach. Dźwinie. Walczył pod Smoleńskie, Dorochużem. Potem wraz z podpułkownikiem Matuszewiczem przeprowadzał roboty nad Dniestrem które miały na celu przejście korpusu Baggawouta. Pracował dalej przy wzmacnianiu pozycji pod Borodinem. Uporządkowany most poprzek rzekę i uczestniczyło w walce pod Borodino. Walczył potem pod Tarutinem przy natarciu awangardy Murata on uporządkował most na rzece Narwi a potem walczył pod Małojarosławcem, Medyną, Krasnem. Podczas kampanii 1813 jest adjutantem gen. Karboniewa. Uczestniczył w bitwie pod Bautzen. Podczas zawieszenia broni towarzyszył Karbonierowi w przeglądzie twierdz na ziemiach polskich. Po odnowieniu kampanii uczestniczy w ekspedycji dla unicestwienia mostu na Elbie i razem z podporucznikiem Lamsdorfem i Siewersem pod silnym ogniem nieprzyjaciela doprowadzili do zniszczenia mostu. Potem przy naczelniku armii Sileskiej Sabaniajewie. Wziął następnie udział w bitwie pod Lipskiem i przy szturmie Sztutgartu. W kampanii 1814 zaś walczy pod Arcis-sur-Aube gdzie dostał się do niewoli ale został uwolniony przez nowogorodskich kirasjerów. Walczy tez pod Brienne oraz bierze udział w szturmie na Paryż. Od 1815 w świcie cara. 1815 pracuje przy ustaleniu granicy Królestwa Polskiego z Austrią. Potem w Bawarii pertraktował na temat przejścia wojsk rosyjskich. Od 1817 adjutant w sztabie 1armii. 1822 zostaje pułkownikiem. Od 1825 dowódca 3p. jegrów i walczy na Kaukazie. 1829 był dowódcą korpusu kaukazkiego i uczestniczył w pracach sztabu tego korpusu. Uczestniczył w wyprawie do Analii, walczył w Gruzji oraz wziął udział w ekspedycji przeciw Dzarskich i Belokanskich lezgninom. 1830 generał-major i naczelnik korpusu IV KP. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Był szefem sztabu II KP. Podczas ruchu rozmieszczenia wojsk w Siedlcu on otrzymany rozkaz poruszać się z Siedlec z pomocą dla dywizji Gejsmara w został pokonywany pod Stoczkiem przez Dwernickiego i następnie był prześladowany przez siły zbrojne Skrzyneckiego. Potem w głównej armii i uczestniczył w jej ruchach. Od 12 do 18 Kwietnia uczestniczył w bocznym ruch pod Sedlcami i Minskiem a potem w gonitwie buntowników po bitwie pod Kałuszynem. Potem został szefem sztabu VI KP i komenderował oddziałami które miały oczyścić rejon Białoszczyzny. Przyczynił się do rozbicia oddziału Zalewskiego pod Sokołowem po tym w awangardzie Gołowiny i brał udział w walkach przeciwko polskim siłom skierowanych przeciwko Gołowinowi. Pod koniec sierpnia uczestniczył w okrążeniu korpusu Ramoriny pod Brześciem Kujawskim i pościgu za nim aż do granicy z Austrią. Przeprowadził atak na Józefów gdzie rozbił tamtejsze oddziały. Od 1833 uczestnik w wyprawie do Mołdawii i Wallachi. Był w korpusie Kiselewa posłanej na pomoc Tureckiemu sułtanowi. 1835 naczelnik sztabu V KP. Od 1840 walczy na Kaukazie gdzie dowodził 15DP przeciwko Szamilowi. 1844-45 dowodził lewą flanką linii kaukazkiej. W 1849 bierze udział w interwencji rosyjskiej na Węgrzech. Potem został dowódcą wojsk zostawionych w Transylwanii. W 1851-61 został generał-gubernatorem zach. Syberii. 1853 generał piechoty. Podczas swojej dziesięciu rocznej administracji Zachodniej Syberii przeprowadził wiele administracyjnych reformy wzmacniał miasteczka, przyczynił się do rozwoju handlu i przemysłu. Od 1861 czł. Rady Państwa a tak został czł. Rosyjskiej Akademii Nauk Jegor Helfreich (1788-1866) Pochodził z rodziny niemieckiej osiadłem w Estonii. Studiował w Rewelskiej szkole potem w korpusie inżynierów jest junkrem. W korpusie Essena walczy w kampanii napoleońskiej 1806-07 pod Ostrowem. Potem przeniesiony do 2 p. konnego pionierów i w akładzie armii dunajskiej walczy w wojnie z Turcją 1807-12 pod Braiłowem, Silistrą, Szumlą, Ruse. W kampanii 1812 w 3 armii, gdzie dowodził szwadronem aleksandryjskiego p. huzarów. Walczył pod Ostownem, Kobryniem, Horodeczną, pod Borysowem zostaje ranny podczas prowadzenia kawalerii do ataku. Po wyleczeniu się w kampanii 1813 zostaje adjutantem feldmarszałka Barcleya de Tolliego i walczy pod Bautzen, Dreznem, odznacza się pod Kulm oraz pod Lipskiem za co otrzymuje złotą szablę. Uczestnik kampanii 1814. Potem zostaje przydzielony do huzarskiego p. lejbgwardii. Uczestniczył w blokowaniu Matz. Po wojnie zostaje pułkownikiem w Narwskim p. dragonów. 1828 generał-major i dowódca Bryg w 4Dkaw. Bierze udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył na Litwie pod Wilejką, Beczem, Wilkomierzem, Erogal. 1832 zostaje dowódcą bryg. 7 Dkaw. 1836 generał-lejtnant i dowódca 6 Dlekkiej kaw. 1849 objął dowództwo rez. K. Kawal. 1850 generał kawalerii. Walczył w wojnie krymskiej 1853-56 pod Kurulu-Kipnak, Chebotarem. 1856 dowódca IV K. Kawal. Po dymisji z wojska zajmował się pisaniem wojskowych traktatów poświęconych taktyki kawalerii. Karl Hellman (....-....) Walczył podczas kampanii napoleońskich 1812-14, potem w Jamburskim p. uł. 1826 generał-major i dowodził Charkowskim p dragonów. Podczas tłumienia powstania w Polsce 1831 dowodził bryg drag. w 2Ddragonów w Korpusie kawalerii Kreutza. Josif Hurko (....-1857) Jako pułkownik dowodził 1815-24 Kałuckim pp. Potem generał-major. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Dowodził wtedy Bryg 2DP. W 1848 został senatorem. Włodzimierz Hurko (1795-1852) Był synem wice gubernatora Kurlandzkiego i senatora Osipa. Od 1810 w Semionowskim p. lejbgwardii. Uczestnik kampanii napoleońskich 1812-14, 1819-22 w sztabie 1armii. 1822 w 3p. jegrów. Potem naczelni sztabu V KP, W 1827 generał-major i jest w SG. Podczas tłumienia powstania w Polsce 1831 był naczelnikiem sztabu korpusu Szachowskiego. Uczestniczył w bitwach pod Białołęką, Grochowem. Uczestniczył w szturmie na Warszawę. 1834 generał piechoty i dowódca 11DP, w 1842 zostaje naczelnikiem wojsk walczących na Kaukaziej linii. 1845 naczelnik sztabu korpusu kaukazkiego. Był ojcem feldmarszałka i generał-gubernatora Królestwa Polskiego Iosifa. Gustaw Igelstrom (1770-1855) Podczas kampanii napoleońskiej 1812 służył w Wołyńskim p. uł. Uczestnik kampanii 1813-14, potem generał-major i dowódca Bryg kawalerii w korpusie litewskim Rosena. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Platon Kabłukow (1779-1835) W armii od 1791 w Preobrazańskim p. lejbgwardii. 1805 w Kawalergradzkim p. W kampanii napoleońskiej 1805 walczył pod Austerlitz. Uczestnik kampanii 1806-07 w której walczył pod Heilsbergiem, Friedlandem, 1810 pułkownik i jest w rosyjskiej ambasadzie w Paryżu. W kampanii 1812 w korpusie Gwardii gdzie dowodzi bryg 1Dkirasjer. Walczył pod Borodino. W kampanii 1813 zaś pod Lutzen, Bautzen, Dreznem, Kulm( za oddane męstwo awansowany na generała-majora). 1814 uczestniczy w blokadzie Hamburga i Magdeburga następnie dowódca Kurlandzkiego p. dragonów. 1815-22 dowódca bryg 3Ddragon. 1823 dowódca 3Dkirasjerów. 1826 generał-lejtnant. Walczył w wojnie z Turcją 1828-29; Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Odznaczył się pod Grochowem. Walczył też pod Iganiami oraz na Litwie. Uczestniczył w zdobyciu Warszawy. 1832 przebywa w wojskowej kolonii w Chersoniu a potem dowodził 2Kkaw.rez. Włodzimierz Kabłukow (1781-1848) Brat Platona. Służbę rozpoczął w Preobrażańskim p. lejbgwardii. 1802 w kawalergradzkim p. W kampanii napoleońskiej 1805 walczył pod Austerlitz gdzie został trzykrotnie ranny. Po wykurowaniu się bierze udział w kampanii 1807 gdzie walczy pod Heilsbergiem, Friedlandem. 1810 pułkownik. W kampanii 1812 dowodził bryg kirasjerów 1Dkirasjerów V K.Gwardii. Walczył pod Borodino i Krasnem zaś w 1813 pod Lutzen, Bautzen, Dreznem, Kulm, Lipskiem. W kampanii 1814 odznacza się pod La Fere Championase za co mianowany na generała-majora. Po powrocie w Kawalegradzkim p służył a 1821 zostaje dowódcą cesarskiego p. kirasjerów. 1826 generał-lejtnant i dowódca 4Dhuzar. Na jej czele walczy podczas tłumienia powstania w Polsce 1831. 1833 dowódca 4Dlekkej kaw. Od 1834 senator a 1843 przechodzi do służby cywilnej. Paskij Kajsarow (1783-1844) Pochodził z rodziny mongolskiej. Od 1791 w Preobrażanskim p. lejbgwardii; 1797 w Jarosławskim p. muszkieterów. On 1805 na krótko wystąpił z armii i pracował w ministerstwie handlu. Po powrocie zostaje rotmistrzem w Izumskim p. huzarów. W 1805 poznaje Kutuzowa i zostaje jego adjutantem. Od 1806 w Semionowskim p. lejbgwardii, w tym samym roku w składzie armii dunajskiej wyrusza na wojnę z Turcją 1806-12. 1811 zostaje pułkownikiem. W kampanii 1812 dowodzi Sewastopolskim pp oraz został generałem dyżurnym Kutuzowa. Był obecny na naradzie w Filach. Pod koniec 1812 dowódca awangardy korpusu kozackiego. W kampanii 1813 dowodził oddziałem partyzancki i odznaczył się pod Hanau. Uczestniczył też w kampanii 1814 gdzie walczył pod Arcis-sur-Aube. 1813 został promowany z datą 7.09. 1812 na generała-majora. 1817 dowodził bryg 23DP. 1819 zostaje naczelnikiem sztabu I KP. 1821 mianowany dowódca 14DP. Uczestniczył w tłumieniu powstania dekabrystów. 1826 zostaje generałem-lejtnantem.. W 1829 zostaje szefem sztabu 1armii. Jako dowódca III a potem VKP bierze udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Blokował Zamość i przyjął jej kapitulację. 1833 generał piechoty. 1834-42 dowódca IV KP o od 1842 senator. Jewstafiej Kawer (....-....) Walczył w kampaniach napoleońskich 1812-14. 1815-20 w Noworosyjskim p. dragonów. 1820 generał-major, Jako dowódca bryg dragonów wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Grochowem. Pod Kurowem zostaje pobity. Donosi o tym Kreutzowi przebywającemu w Lublinie. Zostaje po tym oddany pod sąd a następnie usunięty z armii Włodzimierz von Knorring (1784-1864) Pochodził z nobilitowanej rodziny niemieckiej. Od 1804 w konnym p. lejbgwardii. W kampaniach napoleońskich 1805-07, 1812-14 walczył pod Austerlitz, Heilsbergiem, Freidlandem, nad Berezyną, Lutzen, Bautzen, Dreznem, Kulm, Lipskiem, uczestnik zdobycia Paryża. 1817 generał-major i dowódca kirasjerskiego p. lejbgwardii. Uczestnik wojny z Turcją 1828-29, 1829 zostaje generał-lejtnantem. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Zajął on Kalisz potem był dowódcą obrony Siedlec. Walczył też na Litwie. Uczestnik szturmu Warszawy. 1835 objął dowodzenie Kkaw. rez. Gwardii. 1841 zostaje generałem kawalerii. Wasylij Kolczewski (....-....) Uczestnik kampanii napoleońskich 1812-14, 1819-23 w Kijewskim p. dragonów. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Dowodził bryg w dywizji Geismara. Nikołaj Korf (1793-1869) Był synem kapitana i służył w artylerii. Uczestnik kampanii 1812-13, potem pułkownik i generał-major. Podczas tłumienia powstania w Polsce 1831 dowodził 3bryg. Artylerii Gwardii. Uczestnik szturmu na Warszawę, potem inspektor artylerii i komendant Warszawy. Był też czł. Rady Państwa. Afanasji Krasowski (1781-1843) Pochodził z nobilitowanej rodziny z Ukrainy. Służbę rozpoczął w korpusie Jegrów. 1804 uczestniczył w ekspedycji na Korf. Od 1807 w armii Mołdawskiej i walczy w wojnie z Turcją 1807-12 pod Braiłowem, Mocinem, Konstantem, Silistrą, Ruse, Giurgiu, Widinem, Kalafatem, Lom Palanka. 1812 pułkownik i w kampanii 1812 w 14p. jegr. W bryg 15DP 3armii. Walczył pod Kobryniem, Borysowem nad Berezyną. W kampani 1813 dowódca 14p. jegrów I walczył pod Kustrinem, Magdeburgiem, Dennewitz, Lipskiem. 1814 generał-major kampanie 1814 przeszedł w składzie 3Dgrenadier. 1819 występuje z powodu zdrowotnych, po powrocie w 1823 zostaje naczelnikiem sztabu IV KP. 1826 generał-lejtnant. 1826-28 dowodził 20DP, 1828 dowodził 7DP a 1829 dowodził IIIKP. 1826-27 walczył w wojnie z Persją gdzie walczy pod Utagiem, Rywaniem i uczestnik jej wzięcia; w 1828-29 w wojnie z Turcją walczył pod Szumlą, Silistrą, Batohem Warną. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Walczył pod Skalbierzem, Zawichrostem i zmusił Korpus Ramoriny do złożenia broni na granicy z austriackiej. 1831 zostaje szefem sztabu 1armii i adjutantem cara. 1834 czł. Rady Państwa. 1841 zostaje mianowany na generała piechoty. 1842 obejmuję dowództwo nad IKP. hrabia Cyprian Kreutz (1777-1850) Początkowo służył w armii polskiej i był adjutantem króla Stanisława Poniatowskiego. Od 1801 w armii rosyjskiej w Sumskim p. huzarów. W kampanii napoleońskiej 1805 walczy pod Austerlitz. W kampanii 1807 trzykrotnie ranny pod Mohrungen. Walczył 1808-09 w wojnie ze Szwecją, w 1810 dowódca Syberyjskiego p. dragonów. W kampanii 1812 w bryg 3Dkaw. 3Kkaw.rez 1armii. Walczył pod Witebskiem, Smoleńskiem, Borodino, Małojarosławcem, Waiazmą. Pod koniec 1812 awansowany do generała-majora. W kampanii 1813 uczestnik blokady Modlina oraz walczy pod Magdeburgiem, Lutzen, Hamburgiem, Lipskiem.1814-15 gubernator Szlzwiku. 1815-21 dowodził bryg kawalerii a 1822 dowódca 3Ddrag. 1824 generał-lejtnant. Walczył w wojnie z Turcją 1828-29. 1829-30 dowodził 2Dhuzarów. W czasie tłumienia powstania w Polsce 1831 dowodził V Kkaw. Zajmował dwukrotnie Lublin, walczył z korpusem Chrzanowskiego, Sierawskiego pod Wronowem, Kazimierzem. Pobity przez Chrzanowskiego pod Lubartowem. Uczestnik szturmu na Warszawę. Potem dowódca II KP. 1845 dowódca syberyjskiego p. uł. Paweł Kuprijanow (1789-1852) Wychowanek korpusu kadetów. Od 1806 w lejbgwardii. W kampanii napoleońskiej 1806-07, 1812-14 walczył pod Guttstadt, Friedlandem, Borodino, Krasnem, Lutzen, Lipskiem. Brienne. 1826 generał-major a od 1827 dowódca bryg 10DP. W wojnie z Turcją 1828-29 walczy pod Warną. 1829 dowódca 9DP. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. 1837 generał-lejtnant i dowódca 7DP na czele IIKP bierze udział w interwencji rosyjskiej na Węgrzech 1849, 1851 generał piechoty. Dmitrij Kuruta (1769-1833) Był z pochodzenia Grekiem. Od 1787 w armii służył w Petersburskim p. grenadier. Uczestnik wyprawy Suworowa 1799. Podczas niej zetknął się z w. ks. Konstantym. W kampanii napoleońskiej 1805 walczył pod Austerlitz. 1808 pułkownik i adjutant w. ks. Konstantego. W kampanii 1812 kwatermistrz korpusu Gwardii. 1813 generał-major. W kampanii 1813 walczy pod Bautzen, Lutzen, Dreznem, Kulm, Lipskiem oraz uczestniczył w kampanii 1814. Od 1815 służy u boku w. ks. Konstantego w Warszawie. Był szefem sztabu i szefem personalnym przy nim. Był też dyrektorem 2 korpusu kadetów oraz dowódcą dworskiego p. 1816 generał-letnant a następnie generał piechoty. Wziął udział w tłumieniu powstania w Polsce 1831. Potem czł. Rady Państwa.

Bortnowski W., Łuna nad Solcem, blaski i cienie nocy listopadowej, Warszawa 1982 Jest też wiele ciekawych artykułów na temat powstania listopadowego czy innych. Wrazie potrzeby mogę podać. Jeśli kogoś to będzie interesować

ja bym polecił nst Mroziewicz R.,Dyplomacja USA wobec Ameryki Centralnej (1822-1850), Wrocław 1986-bardzo ciekawa i fajne się ją czyta Mucha B.,Dekabryści, Warszawa 1979 też bardzo ciekawa.

Odnośnie Polaków walczacych w tej wojnie to ciekawa pozycja to Generalicja Polska Henryka Koska 2 t. On podaję generaów rosyjskich pochodzenia polaków walczących w tej wojnie. Warto podac przykład generała Jan Rutkowskiego, który jako pierwszy z wyższych oficerów polaków poległ w tej wojnie.

Generalicja rosyjska w XIXw. od czasów napoleońskich po I wojnę. W swoim zbiorze mam ponad 2000 tys. generałów w tym ok 1000 czystych biografii.

Cóż szkoda. Z kampanii 1812 ośmieliłbym podać dwa nazwiska. Jeden wielki i jeden z najodważniejszych i męznych w kampanii a drugi do znaczny umysł i taktyk a mianowicie gen. Piotr Bagration i ówcześnie płk Karl Toll.

Wittgenstein czy Barclay racja oni zwyciężali i defacto zwycięstwa powinny im się należeć, ale trzeba pamiętać o strukturze organizacyjnej. Wittgenstein podlegał Kutuzowi zaś on carowi. Car osobiscie nie lubił Kutuzowa, ale pod wpływem opinii publicznej musiał na niego się zgodzić co przyniosło rezultat. To jest przywilej głównego wodza, że nie uczestniczy bezpośrednio w wielkiej bitwie mimo, że formalnie powinien być i dowodzic jak na wodza przystało. Ma do tego innych generałów mu podlegających dowódców korpusów czy dywizji a wódz w tym przypadku Kutuzow jest obserwatorem i jedynie wydaje rozkazy, które wykonują bezpośredni generałowie dowodzący w linii. ame manewry wojsk Rosyjskich praktycznie przez całą wojnę 1812 r. wystawiają im bardzo niską ocenę, od głównodowodzących armiami, przez szefów sztabów aż po niektórych dowódców korpusów. Nie koniecznie i nie zawsze. Trafiały sie świetne umysły i dobrzy taktycy i dowódcy, którzy się wykarzywali w kampanii 1812r.