Vapnatak

Piękne cytaty, ale nie trafiłeś w to co mam na myśli. Mała podpowiedź: tekst oryginalny. vapnatak

Ostatnio mam maraton. Kończę Collinsa "Hiszpanię w czasach Wizygotów", zaczynam "Europę rzymską" pod red. Bisphama, po drodze "Wczesne średniowiecze" pod red. McKittericka oraz "Barbarzyńców u bram imperium" pod red. Turlei. vapnatak

Tak właśnie, nic tylko włosy z głowy rwać... vapnatak

Samuelu, jaki Ty jesteś biedny z tego powodu... A wracając do meritum, ja lubię rozmawiać z sobą samym. Czasami wygląda to komicznie, łapię się na tym sam, ale cóż poradzę...? vapnatak

11 - bo w Finlandii jest obchodzony Dzień Ojca! vapnatak

Jeśli idzie o Terwingów przed utworzeniem stolicy w Tuluzie, ich naczelnicy plemienni określani byli mianem "iudex". A propos terminów, jakim mianem określił Juliusz Cezar plemię Trewerów w "Wojnie galijskiej"? vapnatak

9 - bo Las Teutoburski. vapnatak

Naczelnik lub sędzia, Atanaryk, nie król. vapnatak

Ot co! vapnatak

Niestety, będę Cię musiał odprowadzić do Swetoniusza i jego "Żywotów Cezarów"; polskie tłumaczenie J. Niemirskiej-Pliszczyńskiej (1987). Następnie do Tacyta i jego "Dzieł" t. I-II w tłumaczeniu np. S. Hammera (1957). Również przydatny będzie Józef Flawiusz, szczególnie jego "Dzieje dawne Izraela" w tłumaczeniu Z. Kubiaka i J. Radożyckiego (1979). Ale największą uwagę powinieneś zwrócić na Senekę i jego "Dialogi" w tłumaczeniu i opracowaniu L. Joachimowicza (1963). Seneka żył w czasie kiedy Kaligula rządził Rzymem, a podstawową zasadą jaką powinien kierować się człowiek buszujący po dziejach, jest to, iż najlepiej sugerować się zdaniem tych, którzy byli niemalże naocznymi świadkami wydarzeń przez siebie opisywanych. I na koniec. Swój punkt widzenia głównie oparłem na Rolandzie Auguecie, więc jeśli Cię to zainteresowało, to przeczytaj uważnie jego biografię Kaliguli. Zwróć uwagę na fragmenty, w których dokonuje analizę poszczególnych źródeł i utworów opowiadających o Kaliguli, jego otoczeniu, najbliższych mu ludzi oraz czasów, w których żył i uprawiał politykę. vapnatak

Na temat obrony występków Kaliguli ciągnie się żywa dyskusja w sąsiednim temacie zatytułowanym "Obrona Kaliguli". Jeśli Cię interesuje, to zapraszam do lektury i wymiany spostrzeżeń w tej materii. vapnatak

Kolejni, którzy uważają Kaligulę za durnia... echhhh. Wasza sprawa. Wyprawa Kaliguli do Brytanii, nie udana, bo wrócił się z powrotem do Rzymu. Ale wzbogacił się o swoją własną prywatną gwardię przyboczną złożoną z Germanów. Na dowódcę się zupełnie nie nadawał. Nie przeszedł nawet odpowiedniego szkolenia. vapnatak

I proszę! Nie pozostaje mi nic innego, jak w stu procentach zgodzić się z moim szanownym przedmówcą. Właśnie o coś takiego mi chodziło w związku z domniemaną psychozą cesarza Kaliguli. Jeszcze tylko chciałbym coś dodać, ponieważ podjęta została jeszcze inna kwestia, mianowicie sprawa epilepsji. Swetoniusz też pisał, iż Boski Juliusz Cezar cierpiał na tę przypadłość. Czy kiedykolwiek ktoś słyszał żeby z tego powodu robić z Cezara wariata? Pytanie niedorzeczne, ktoś sobie pomyśli... No jakże to tak, jak śmie ktoś nazywać Juliusza Cezara nienormalnym - już nawet nie chodzi o to, by obrażać tę wielka postać z powodu wyczynów militarnych - ale ogólnie? Toż to viri magni! Nie było potrzeby by Juliusza Cezara nazywać wariatem (nawet, a może nawet przede wszystkim, dlatego że był epileptykiem). Rzym rozpadł by się na kawałki pod względem mentalnym i światopoglądowym jakby ktoś określił J. Cezara wariatem. Na takie łamigłówki źródłowe należy zwracać uwagę. Inny przykład, już trochę odległy od tego by personalnie kogoś obrażać i starać się o to by potomni mieli takie a takie zdanie na jego temat. Problem bardziej globalny; znane są historie z dziedziny origo gentes - pochodzenie pewnych narodów. Ja akurat siedzę w plemionach germańskich, dlatego może łatwiej mi będzie akurat na tym przykładzie wyjaśnić tę sprawę. Goci w tradycji piśmiennej wyszli ze Skandynawii, Longobardowie też widzieli swe ojczyzny gdzieś na dalekiej północy (specjalnie podkreśliłem słowo "dalekiej". Dlaczego zaraz wyjaśnię). Frankowie zaś opisywani byli przez dziejopisów jako plemię, które miało wspólne koneksje z Trojańczykami - tymi samymi, u których korzenie widzieli sami Rzymianie. Dlaczego tak się dział? To proste: bo takie było zapotrzebowanie. Goci chcieli się wywodzić ze Skandynawii, ponieważ to nadawało im chwały i dzielności. Podobnie Longobardowie mieli zapotrzebowanie, by wywodzić siebie z dalekiej Północy. Co z tym "dalekim". Otóż według rzymian im dalej wywodzące swoje korzenie, swoją ojczyznę plemię, tym bardziej było barbarzyńskie, nieokrzesane, nieucywilizowane. Barbarzyńcy, którzy na gruzach tego samego Rzymu zakładali swe królestwa sukcesyjne, tę "dalekość" wykorzystywali na swą korzyść, ponieważ jak powiadam, według ich mniemania im dalej przeszli, tym byli bardziej mężni, tym więcej herosów i bohaterów występowało w ich szeregach. Jak wiadomo, szczególnie bohaterowie pieśni, sag i legend zajmowali szczególne miejsce w kulturze plemion germańskich. No a co z tymi Frankami, którzy mieli być tak po prawdzie Trojańczykami? Dziś wiadomo, że ojczyzną Franków, tj. związku plemion frankijskich były wschodni brzeg górnego Renu. A jako Trojańczycy wystąpili w chwili, gdy Rzymowi zależało na dobrych układach dyplomatycznych z rosnącymi w siłę ludem. Słowem, Rzym zastosował pewien zabieg, który ogólnie rzadko stosował. Niemalże wyrównał pochodzenie plemienia germańskiego do swojego, albo inaczej - Franowie i Rzymianie to pobratymcy! W tych trzech przykładach, główna rolę grała polityka. mało tak prawdę powiedziawszy jest tam prawdy, powiedzmy mającej swą proweniencję z tradycji plemiennej. Pisano taką historię plemienia, by akurat pasowała pod panująca atmosferę polityczną, militarną, dyplomatyczną, kulturalną etc. etc. Kończąc mój przydługi wywód, Kaligula miał to nieszczęście (dla jego szczęścia nie był wyjątkiem ), że przypisano mu łatkę świra, wariata i chorego na głowę czubka, ponieważ wpływowi a przez to silni senatorowie, pretorianie, wyzwoleńcy oraz dworzanie pretendujący do objęcia władzy na to przyzwolili. Wiedzieli jednocześnie, że w 90 % nie mieli racji, ale tak było wygodniej. W 100 lat po rządach młodego Kaliguli paszkwile pod jego adresem wpadły w ręce Swetoniusz, a ten wyłapując to co najlepsze, napisał bardzo soczystą jego biografię. Źródło historyczne należy analizować nie tylko od jego środka, tj. treści, ale też od strony zewnętrznej, tj. np. czasów w jakich powstało, kto je pisał i jaki miał cel by coś takiego stworzyć. Aha, w miarę możliwości czytać źródło w oryginale - to pomaga. Tyle w tej materii. Jeszcze raz: GP_mars, gratuluję posta. vapnatak

Tak, literatura Krawczuka jest niestety zarezerwowana dla niższego poziomu, ale licencjat to też wcale nie jest coś na ekstra-wysokim poziomie. Ale nie umniejsza to faktu, że powinnaś - każdy powinien - zaglądnąć do "Pocztu cezarów" Krawczuka, gdzie rzecz oczywista Kaligula ma swoje miejsce i jak powiadam, uznany jest za wariata i to bez dwóch zdań. Odnoszę zresztą wrażenie, czytając Twoje wypowiedzi, że właśnie reprezentujesz siłą faktu styl, czy też zdanie, które w głównej mierze wyrobił prof. Krawczuk na elicie polskich starożytników. Tylko że wiesz, z Twojego testu pt. "ja pisałam licencjat o Kaliguli i w ogóle dużo czytałam na jego temat" to tak to niestety zabrzmiało... I nic na to nie poradzę. No widzisz, i to już powinno nam coś mówić. Skoro dużo rzeczy na temat Kaliguli zniknęły, to mamy mało informacji na jego temat. A może zniknęły akurat te źródła, które wypowiadały się na jego temat w pozytywnym świetle? Kaligula zginął w wyniku zamachu na jego życie. Senatowi, jak to ustaliliśmy, zależało na tym aby dla potomnych był niczym poza zbirem a najlepiej chorym psychicznie. Poza tym, ludzi zawsze interesowało to co złe, paszkwile na czyjąś osobę. Stąd też analizując źródła, pierwszą rzeczą na jaką natrafiamy jest to co mówią nam wprost, czy li to, że był nienormalny. Nie rozumiem Cię. Co mi się wydaje? Nie opieram swojego stanowiska na Jędroszu. Opieram je na Auguecie. Skoro przeczytałaś tę pozycję kilka razy, jak twierdzisz, to w dalszym ciągu nie przekonują Cię jego argumenty? Mnie przekonały po pierwszym razie, zważywszy na fakt, że zmęczony już byłem tym ciągłym powtarzaniem, że Kaligula był chory psychicznie. To w takim razie śmiem twierdzić, że oblałaś z tego egzamin. Dlaczego? A no dlatego, że cały czas powtarzasz, iż Kaligula był nienormalny. No ale dobrze, wyjaśnij, dlaczego Kaligula w Twoim mniemaniu, winien mieć przyszytą łatkę "świra"? W czym się mylisz? Aha, tu Cię mam! Wiesz co jest Twoim problemem? Twoim problemem jest to, że nie analizujesz źródła lub też sugerujesz się analizą historyków. Przeanalizuj samodzielnie źródło, ale nie w ten sposób, że np. w źródle stoi napisane: „Kaligula zorganizował igrzyska gladiatorskie, w którym wzięło udział 20.000 walczących, w tym 10.000 dzikich zwierząt. Główną atrakcją munera było rozszarpywanie przywiązanych do pali niewolników, których zabijały i raniły kolejno wypuszczane na arenę zwierzęta. Kaligula czuł podniecenie, które nikt przy zdrowych zmysłach tego nie odczuwa. Najgorsze jest w tym wszystkim, że pieniądze na igrzyska pokryli cały czas napastowani przez naszego imperatora senatorowie, w tym zwłaszcza ci, którzy w zeszłym sezonie skrytykowali go a co poniektórzy wręcz wyśmiali jego „nowatorską”, jak twierdził, myśl mającą upiększyć nasze miasto.” Powiedz, jak przeanalizujesz ten fragment biorąc pod uwagę to w jakim świetle zwykle Kaligula był przedstawiany, a co najważniejsze, wiedząc jaka atmosfera i z czym borykał się w tamtym czasie Rzym? Czekam na Twoje propozycje. Zrozum to, że głos tych pięciu historyków, którzy jednogłośnie twierdzą, że Kaligula był nienormalny, nie jest wcale pewniakiem, którym mielibyśmy się sugerować, jeśli po prostu nie mają racji. Wolę jeden głos, że Kaligula był normalny niż li te pięć Twoich. Zrozum też to, że wszyscy – nawet my – bardziej zwrócimy uwagę, będzie to nas bardziej interesowało, jeśli usłyszymy że jakaś sława ma coś z głową. Jednak nie zwrócimy na to uwagi, dlaczego ktoś go tak określił. W przypadku Kaliguli mamy taką sytuację. Zastanów się, dlaczego określono Kaligulę wariatem. Auguet Ci w tym pomoże. O widzisz, mądrze piszesz! Tylko dlaczego tego nie widać w Twoich wypowiedziach? Zanim będziemy wybielać Hitlera bądź Stalina, zastanówmy się czy da się taką sztukę wykonać. Na nienormalność, uwierz mi, tych dwu panów mamy o wiele więcej dowodów, niż w przypadku naszego Kaliguli. Kaligulę da się „wybielić”, Adolfa i Józefa nie. vapnatak

To chodzi o Jadwigę Śląską, żonę Henryka Brodatego? Była na pewno babką Św. Elżbiety Węgierskiej. A co do facetów, to jeszcze do tego nie doszedłem vapnatak

Użyj tablicy chronologicznej. tam wszystko jest. vapnatak

Cóż, wypada dalej główkować. vapnatak

Stanisław Kaźmierczak, duszpasterz krakowski. Michał Giedroyć. Świętosław Milczący. vapnatak

Nie jest to oczywiście prawda. Kaligula nienawidził senatu, a i owszem, ale większość jego planów była li tylko efektem jego terroru jaki serwował senatorom. Jego plan polegający na wymordowaniu senatorów nie powiódł się i zrealizować się miał nigdy. To też można zaliczyć do jego specyficznego podejścia do ludzi. Przypominam o tym jaki miał ubaw, kiedy na targu niewolnikami zauważył śpiącego senatora - bogacza. Ustawił tak aukcję, że za kilku wynędzniałych niewolników ten sam zmorzony snem senator, zapłacił za nich miliony sestercji, po czym zbankrutował. Innym razem zorganizował wystawną ucztę, gdzie strofował senatorów, że jak wyjdą z uczty, to zajmą się nimi pretorianie. Oczywiście nic im nie zrobił, ale ubaw miał po pachy, kiedy nagle buńczuczny senatorzyna stawał się potulny jak piesek. Kaligula niszczył elitę senatorską m.in. tym, że ich poniżał lub doprowadzał do bankructwa. Oczywiście byli i tacy, którzy wpadli w jego sidła i dniami i nocami byli torturowani. Młody cesarz schodził wtedy do kazamat i przyglądał się owym kaźnią - zwykle kiedy nieszczęśnik miał już dość, pochylał się nad nimi i oczami wlepionymi w jego, przyglądał się kilka minut, nic nie mówiąc, po czym bezceremonialnie odchodził. Był to pokaz jego wyższości i przypomnienie kto tutaj rządzi - tylko on! Senatorowie z największą premedytacją zrobili z niego świra, człowieka niepoczytalnego i niezdrowo nieprzewidywalnego. Za wszelką cenę chcieli uznać siebie za ofiary, nawet jeśli w żadnym wypadku na to nie zasługiwali, a młody imperator, posiadający wyjątkową intuicje do ludzi, wiedział o tym doskonale. Ale to nie predestynuje Cię moja droga, do tego, aby uznać Cię za nieomylną. Opierasz się na źródłach, które w prostolinijny sposób skazały na wieczne potępienie Kaligulę. Było już na ten temat wyżej, sam o tym pisałem. Swetoniusz na ten przykład był nr jeden plotkarzem Rzymu, a jego relacje są tyleż warte chwilami, co nic. Zresztą, pisał w 100 lat po całych zajściach, a głównym jego źródłem informacji były korespondencje senatorskie - ludzi, którzy przecież wyjątkowo nienawidzili Kaligulę! Mniemam, że Swetoniusz był Twoim głównym źródłem do postaci Kaliguli, prawda? No a ze współczesnych opracowań, to zapewne wyjątkowy erudyta prof. Aleksander Krawczuk, no nie? Problem polega na tym, że Krawczuk w sposób dosłowny relacjonuje w swych wielu książkach to co pisali antyczni pisarze - zwykle bez omówienia tego jakimiż to przesłankami kierowali się ci. Dlaczego tak pisali, jaki mieli powód by ta właśnie przedstawiać sytuację? etc. etc. W związku z powyższym, nalegam abyś zapoznała się z lekturą Rolanda Augueta \"Kaligula\", mimo iż ma swoje lata (1975 francuskie wydanie, 1990 polskie). Autor ten reprezentuje zupełnie nowe, świeższe według mnie zdanie na temat osoby Kaliguli. Jeśli znasz ową pozycję, bo być może wykorzystałaś ją w swym licencjacie, nic nie stoi na przeszkodzie abyś zapoznała się z nią jeszcze raz, tym razem patrząc na nią z innego punktu widzenia - punktu widzenia Augueta. Chciałem tylko nadmienić, że Egipt antyczny stał na kazirodztwie. Cy to oznacza, ze to naród wariatów? Homofobia? Ja w tym nie widzę nic zdrożnego, a co najważniejsze, powodującego, że miałbym uważać Kaligulę za nienormalnego. Jesteś w błędzie. Przeczysz sama sobie w związku z tym co napisałaś wyżej. To pytanie powinnaś zadać samemu Swetoniuszowi i powiedzieć mu, aby odpowiedział szczerze. Obawiam się, że nie udzieliłby poprawnej odpowiedział, tj. udzieliłby poprawnej, ale sam wychodziłby z takiego przeświadczenia. Swetoniusz wybrał złe źródła do napisania swej historii. Swetoniusz też miał nieładny, choć ciekawy styl przedstawiania historii, bo przecież plotka jest ciekawa, ale czy niesie ze sobą prawdę? vapnatak

Strzelam zanim zaglądnę do Wyrozumskiego, jak sądzę, że trzeba zaglądnąć? : znała trzech. vapnatak

Zaliczam, zaliczam! I przyznaje się do śmiesznego błędu. Źle sprecyzowałem pytanie, idzie o samego Nilsa, bez jego towarzysza, czy też towarzyszy. Kłócił się z dyplomatą hiszpańskim, który w odpowiedzi wyśmiał go i powiedział, że w Szwecji pozostali sami tchórze z plemienia Gotów, że prawdziwi Goci - Wizygoci dotarli do Półwyspu Iberyjskiego. Twoja kolej. vapnatak

A cóż ma pisać ten, co na II WŚ zna się tak jak ja na niej? Może lepiej wybierz konkretną broń o której chcesz pisać? Tak będzie prościej. Napisz np. o niemieckich U-bootach i o grossadmirale Dönitzu. vapnatak

...Edypa i Lajosa. vapnatak

Jak się nazywali reprezentanci dyplomatyczni króla Danii, Szwecji i Norwegii, którzy na soborze w Bazylei Roku Pańskiego 1434 wdali się w konflikt z reprezentantem dyplomatycznym króla Hiszpanii, głosząc iż Szwedzi za swych protoplastów mieli by mieć Gotów? vapnatak

Mikołaj z Flüe. vapnatak