Nazistowski system propagandy w swoim założeniu miał wykorzystywać wszelkie dogodności techniczne, jakie przynosił ze sobą XX wiek. Jasne było, że jednym z narzędzi stanie się film. Już w 1930 roku w NSDAP powstał wydział filmowy. Hitler i Goebbels dostrzegali, jak wielkie możliwości dawała kinematografia.
Goebbels, który sam siebie mianował Patronem Filmów Niemieckich, wyznaczył przed nimi jasne zadania. Filmy rozrywkowe miały za zadanie utrzymywać wysokie morale wśród ludzi oraz odciągać ich od problemów. Otwarta propaganda przypadła w udziale filmom dokumentalnym oraz tym, które przedstawiały wydarzenia z jakiegoś minionego okresu w formie wiadomości. Jedynie kilka filmów z okresu III Rzeszy swoją tematyką bezpośrednio obejmowało NSDAP lub inne nazistowskie organy (Hitlerjugend czy SA), zdecydowana większość zaś zaliczała się do tzw. lekkich filmów rozrywkowych. Kontrolę nad filmografią sprawował Wydział Filmu w Ministerstwie Propagandy.
By dostosować produkcje filmowe do propagandowych wymagań, oprócz odgórnej kontroli ze strony Ministerstwa Propagandy utworzono Deutsche Filmakademie Babelsberg - szkołę kształcącą poprawnych politycznie reżyserów. Produkcję i dystrybucję filmów znacjonalizowano. Wszyscy aktorzy, scenarzyści, reżyserzy należeć musieli do Reichsfilmkammer, zaś Reichsfilmdramaturg odpowiadała za cenzurę już na samym wstępie produkcji i w pierwotnej wersji scenariusza. Zniesiono krytykę filmową, a najlepsze filmy nagradzano Deutscher Filmpreis. Filmkreditbank GmbH z kolei utworzono w celu finansowego wsparcia narodowych produkcji - udzielał niskooprocentowanego kredytu. Wybrane filmy cieszyły się z ulg podatkowych.
Połowa lat 30. przyniosła największy w historii kryzys niemieckiej kinematografii. Wielu aktorów, reżyserów czy innych osób związanych z branżą opuściło kraj po dojściu do władzy nazistów, inni zostali zakazani przez Reichsfilmkammer. Ci, którym udało się przetrwać, wykorzystali okazję i zażądali wysokich płac, które z kolei podniosły koszty produkcji, z którymi dochody nie miały szans się równać. Drastycznie spadł również eksport niemieckich filmów - w 1933 roku pokrywał on 44% kosztów produkcji, w 1937 ledwo 7%. To wszystko powodowało upadki wielu firm. W latach 1933-35 działało 114 wytwórni filmowych, 1936-38 już 79, a 1939-41 zaledwie 38. Co zaskakujące, mniej wytwórni produkowało więcej filmów. Taka konsolidacja była na rękę nazistom, którzy poszli krok dalej - w 1937 roku utworzyli Cautio Treuhand GmbH, którego celem stało się przejęcie udziałów we wszystkich większych wytwórniach filmowych. Tym sposobem przejęta przez nich Ufa (Universum Film AG - jedna z najważniejszych wytwórni ówczesnej Europy) w 1942 roku połączyła się z Terra Film, Tobis, Bavaria Film, Wien-Film i Berlin-Film w grupę Ufi. Pomimo nacjonalizacji, środki na produkcję filmów pochodziły od prywatnych inwestorów (trafiały do Filmkreditbank GmbH), zatem przemysł filmowy pozostawał częściowo w rękach prywatnych.
Nie inaczej sprawa się miała odnośnie kin. Te z kolei na terenie Starej Rzeszy w zdecydowanej większośći znajdowały się w rękach prywatnych. Nie oznacza to jednak, że państwo nie miało wpływu na emitowane w nich filmy. Na podstawie ustawy z roku 1933 rząd miał prawo zakazu emisji filmów zagranicznych - w efekcie od 1941 roku zakazane były wszystkie filmy pochodzące ze Stanów Zjednoczonych. Naziści wspierali emitowanie filmów w wielkich kinach przy dużym udziale widowni. Kina istniały również na terenach podbitych, przykładowo w Polsce, gdzie nie udało się zainstalowanie ekranów kinowych w środku miast na świeżym powietrzu - nie spotkały się one z aprobatą ludności. Większość istniejących przed wojną kin zlikwidowano, a w tych istniejacych emitowano filmy głupie, proste, utrzymane na możliwie najniższym poziomie, zgodnie z raportem niemieckich doktorów. Do kin jednak chodzono, nawet pomimo akcji propagandowych podziemia polskiego, typu 'Padlina chodzi do kina'. W końcu zniewolona ludność również potrzebowała rozrywki, nawet na tak niskim poziomie.
Lista filmów nazistowskich Niemiec obfituje w tytuły czysto propagandowe (jedynie nieliczne wybrane tytuły) - w 1933 roku 'Hitlerjunge Quex', 'S.A.-Man Brand';
1934 - 'Um das Manschenrecht' - 'Dla praw człowieka' propaganda antykomunistyczna;
1935 - 'Friesennot' - również antykomunistyczny, 'Tag der Freiheit: Unsere Wehrmacht' - 'Dzień wolności: Nasz Wehrmacht' o wiecu partii z tego roku;
1936 - 'Fridericus' stawiający Hitlera jako prawowitego dziedzica Fryderyka II Wielkiego;
1937 - 'Juden ohne Maske' - 'Zydzi zdemaskowani', 'Mussolini in Deutschland', Opfer der Vergangenheit' - 'Ofiary przeszłości' o eutanazji;
1938 - 'Die Bauten Adolf Hitlers' - 'Budowle Adolfa Hitlera' o aryjskiej stronie architektury niemieckiej, 'Wort und Tat' o rozwoju ekonomicznym Rzeszy za rządów Hitlera;
1939 - 'Der Westwall' dokument poświęcony Linii Zygfryda, 'Mutterliebe' o rasie i rodzinie;
1940 - 'Deutsche Panzer', 'Deutsche Waffenschmieden', 'Der Ewige Jude' jeden z najbardziej znanych filmów o tematyce zydowskiej, 'Feinde' wyjaśniający przyczyny inwazji na Polskę, 'Feldzug in Polen' kampania w Polsce, 'Kampf um Norwegen - Feldzug 1940' o kampanii norweskiej, 'Jud Süß' kolejny film o tematyce zydowskiej;
1941 - 'Die Englische Krankheit' antybrytyjski, 'Heimkehr' antypolski, 'LAH im Einsatz' o 1 Dywizji SS Leibstandarte Adolf Hitler, 'Menschen im Sturm' uzasadniający aneksję północnej Słowenii, 'Sieg im Westen' o Blitzkriegu;
1942 - 'Rund um die Freiheitsstatue' antyamerykański, 'Sprung in den Feind' inwazja na Holandię;
1943 - 'Junker der Waffen-SS' młodzi w Waffen-SS, 'Männer gegen Panzer' ludzie przeciw czołgom;
1944 - 'Atlantik-Wall', 'Theresienstadt:Der Führer schenkt den Juden eine Stadt' o traktowaniu Zydów w obozach koncentracyjnych;
moj artykuł, dostępny również na stronie http://trzeciarzesza.herobo.com
