Przywódcy powstania w Berlinie nie mieli wystarczająco pewnych grup bojowych do rozwiązania najpilniejszych zadań w pierwszych godzinach po zamachu.
Zupełnie niezrozumiałe jest dlaczego:
1. Nie uderzono na więzienie Gestapo na Prizn-Albrecht-Strasse i na znajdujący się pod Berlinem obóz Sachsenhausen (czyż nie dostarczyłoby im to setek zdecydowanych, politycznie świadomych współbojowników?)
2. Czy obsadzone przez wojsko rozgłośnie nie powinny bez przerwy nadawać wezwań, ogłoszeń, audycji, wyjaśnień?
3. Czy nie należało natychmiast opanować drukarń i zasypać ulotkami fabryk w Berlinie i okolicy?
4. Czy nie trzeba było bezwzględnie zlikwidować, przebywającego w Berlinie Goebbelsa?
Oczywiście niczego takiego nie zrobiono bo taki charakter miał cały zamach.
Chciano uchwycić władzę przy pomocy dyrygujących poprzez telefony i dalekopisy wojskowych, bez ruchu masowego. Przygotowano wezwania i przemówienia radiowe, ale z narodem chciano mówić dopiero wtedy, gdy wojskowi będą już mocno trzymali władzę w ręku.
Przy całej technicznej gruntowności planu, przy niewątpliwej ofiarności wielu ludzi, przygotowanie zamachu zawierało wielki błąd polityczny. W kręgu osób wyznaczonych do akcji tylko mała część należała faktycznie do opozycji antyhitlerowskiej. Z o wiele większą grupą nie można było rozpocząć współpracy przed zamachem, dlatego też zaskoczyły ją pierwsze rozkazy, była niezdecydowana albo orientowała się według zachowania miejscowych przywódców NSDAP i SS.
Stauffenberg i Olbricht opierali przygotowywaną przez nich akcję wyłącznie na podstawie wojskowego systemu rozkazodawstwa i liczyli zarówno na bezwarunkowe posłuszeństwo podporządkowanych oficerów, jak i prawidłowe wykonanie instrukcji. Krąg "wiedzących" był bardzo mały, brakowało politycznie pewnych grup bojowych, zarówno cywilnych jak i wojskowych, do przeprowadzenia pierwszych działań. Oddziały, które do tej pory na rozkaz swych oficerów walczyły za Hitlera, miały teraz rozkaz tych samych oficerów walczyć przeciwko niemu.
