harry

Tak czy siak Berens nie bardzo mi pasuje, na wzór awansu społecznego polskiego chłopa . Jakieś inne przykłady? Zauważ również, że był inżynierem (artylerzystą?), a prawdziwa szlachta gardziła takim plebejskim rzemiosłem .

Przepraszam za piętrusa, ale jakoś mi ten wpis umknął wcześniej. Jan Berens to nie zbyt dobry przykład, żeby nie powiedzieć próba manipulacji . Pochodził on wprawdzie ze stanu chłopskiego, ale nie był chłopem polskim tylko poddanym brandenburskim. To w służbie elektora dorobił się stopnia oficerskiego i nobilitacji. Do służby polskiej wszedł już jako zagraniczny szlachcic, a w Polsce otrzymał indygenat. Poza tym, coś mi się kołacze Michale, że sam mi bijałeś do głowy, że w XVII wieku nie było w Polsce generałów

Pytanie celne. Nie wiem czy nie odbiegamy dość znacznie od wątku, ale brnijmy dalej. Oprócz powszechnie rozpowszechnionego poglądu, że tak robiono, nie spotkałem nigdy żadnej wzmianki źródłowej na ten temat. czyżby kolejny mocno zakorzeniony mit? Metodologia mówi, że jak nie ma wzmianki w źródłach, to albo zjawisko było tak oczywiste, że nie warto było o tym wspominać, albo nie występowało w ogóle. Według mnie to drugie. #1. Powszechny pobór, to jednak okres, kiedy stosowano już karabiny oddtylcowe. Wprawdzie czasowo występował w okresie napoleońskim, a w Prusach już wcześniej istniał system kantonalny, jednak ilość wyjątków, kiedy się można było wykręcić od służby był tak szeroki, że nie warto było tracić zębów. Wydaje mi się, że zęby dla ludzi żyjących w XVIII wieku, chyba były bardziej cenne niż dla nas. Dla nas to kwestia estetyki, kultury dla nich to kwestia życia bądź śmierci. #2. W czasach rekrutacji na zasadach wolnego werbunku, służba wojskowa, w czasach pokoju, była jednak dość atrakcyjną alternatywą, a wtedy posiadanie zdrowych zębów było atutem w zdobyciu pożądanego zatrudnienia. A o zdrowe zęby, poza przypadkami szkorbutu, nie było tak trudno jak teraz gdyż nie używano cukru. Skąd zatem ten mit? IMO pochodzi z końca XIX wieku, kiedy to powszechna służba wojskowa, spotyka się z powszechnym użyciem cukru w diecie. Do czasu upowszechniania uprawy buraka cukrowego, posiadanie popsutych zębów było przywilejem warstw wyższych społeczeństwa. W drugiej połowie XIX wieku, cukier stał się ogólnie dostępny, tani i chętnie używany. Spotkałem się nawet z opinią, że nawyk użycia cukru, był nabywany podczas służby w wojsku, gdzie od lat 70, dodawano go do kawy i do sucharów. Z drugiej strony, pobór powszechny w tym czasie, powodował, że przed komisją stawał już każdy mężczyzna w odpowiednim wieku, a lekarze wojskowi stwierdzali coraz więcej przypadków popsutych zębów, stąd już tylko krok od opinii, że wybite przednie zęby zwalniają z tego przykrego obowiązku.

Proszę bardzo KLIKNIJ TU

Tak, tylko o czym to świadczy? O bogactwie chłopów? Raczej o społeczeństwie stanowym, które strzegło swoich atrybutów pozycji społecznej. Jeśli chłop był wolny, to zdarzało się, że był bogatszy od hreczkosieja. W Toruniu, na początku XVII wieku ukazały się statuty miejskie dokładnie regulujące ubiór, ze wskazaniem kolorów, rodzajów i gatunków materiałów jakie przysługują każdej warstwie społecznej miasta. Ba, wskazano nawet ile kto może wydać na wesele czy stypę i gdzie ma się taka impreza odbyć!

To ja przepraszam, mogłem się domyślić, że o to chodzi. Chyba nie powinienem pisać po nocach Sprawa szkorbutu, a co za tym idzie ilość niezdolnych do walki, dotykała tak oblężonych jak i obleganych, ale to temat na inny wątek. Z drugiej strony, zainspirowany wpisem gregskiego, zacząłem grzebać aby się dowiedzieć jaki był wpływ odgryzania patronów na zdrowie i okazało się że był! Uprzytomniłem to sobie, widząc usta kolegów, całe czarne od prochu. Zawarty w prochu węgiel, połykany wraz ze śliną powodował ciężkie zaparcia i bóle brzucha.

Szczerze mówiąc nie widzę związku. Szkorbut wywoływany jest przez brak witamin, głównie C. W jaki sposób odgryzanie ładunków może powodować szkorbut ? Usuwa witaminę C z organizmu ?

Podsypka zapłonowa, to właśnie ta część prochu, która trafia na panewkę. Sypie się "na oko" tyle na ile pozwala pojemność panewki, na moje oko to jest jakieś 1-1,5g. Istniał specjalny, drobno mielony proch na podsypki trzymany w prochownicach, ale warunkach pola walki, konieczność sięgania po pojemnik z prochem wymagała by dodatkowego ruchu (tempa) co spowalniało by ładowanie. Inaczej w przypadku broni używanej do polowania. Taki myśliwy, łażący po krzakach musiał się liczyć z tym, że proch mu zamoknie lub zwyczajnie wypadnie z panewki, stąd noszone prochownice (rogi) z prochem na podsypkę. Przypomniał mi się fragment "Czatów" gdzie to wszystko jest ładnie opisane: Wojewoda z kozakiem przyklęknęli za krzakiem I dobyli zza pasa naboje, I odcięli zębami, i przybili sztęflami1 Prochu garść i grankulek2 we dwoje. "Panie! - kozak powiada - jakiś bies mię napada, Ja nie mogę zastrzelić tej dziewki; Gdym półkurcze3 odwodził, zimny dreszcz mię przechodził I stoczyła się łza do panewki". "Ciszej, plemię hajducze, ja cię płakać nauczę! Masz tu z prochem leszczyńskim4 sakiewkę; Podsyp zapał, a żywo sczyść paznokciem krzesiwo, Potem palnij w twój łeb lub w tę dziewkę. 1) Sztęfel - stempel 2) Grankulka - mała kula myśliwska 3) Pułkurcze - kurek 4) Proch leszczyński - słynny w Polsce proch z Leszna, którego produkcję zapoczątkowała w 1638 r rodzina Zugehörów.

Oglądałem wczorajszy mecz Barca - Real. Nie jestem fanem futbolu. Mecz był wspaniały. Emocje do końca rozgrywki. Oni to ustawiają czy co ?

Było coś o Gyllenstierna, to teraz przyjrzyjmy się familii Posse. Ojciec rodziny, Goran Posse, uszedł z życiem z "Krwawej Łaźni w Linkoping", padając na kolana i błagając Karola o wybaczenie. Był przez jakiś czas więziony, a około 1603 roku wyemigrował do Polski. Szybko stał się przywódcą szwedzkiej emigracji. Był autorem zjadliwej satyry na Karola wydanej pod tytułem Hertig Karls Slaktarebanck czyli Rzeźnia Księcia Karola, która miała być rozprowadzana w Szwecji. Zmarł w 1616 roku, pochowany został w kościele mariackim w Gdańsku. Rolę przywódcy szwedzkich lagalistów przejął jego syn, Gabriel Gorasson Posse, z którego nazwiskiem wiąże się prowadzenie Emigre Chancelary, czyli tego sztabu pomocy uchodźcom o którym wspomina Kurkowska.

Kiedyś na flejtuch, stosowano barchan, czyli cienką wełnianą tkaninę, drapaną jednostronnie. Ta strona "puszysta" miała przylegać do ścianek lufy, co miało prawdopodobnie lepiej uszczelnić rowki.

Jeśli wiek XVIII, Rosjanie i pocisk elipsoidalny, to przychodzi mi tylko do głowy tzw. granat Szuwałowa, ale reszta to jak w radiu Erewań, nie 1729 a 1753, nie broń strzelecka tylko artyleria i nie uczony tylko generał (ale spotkałem się z określeniem genialny wynalazca, chociaż nie odpowiada ono prawdzie). Trudno jednak na podstawie informacji podanych przez Speedy'ego wyrokować, że rzeczywiście o to chodzi.

No cóż, przyszło mi odszczekać to pisałem powyżej w sprawie wrzynania się kuli w rowki lufy. W ruch obrotowy kulę wprawiał flejtuch, czyli kawałek materiału którym była otoczona. Ładowanie Schützen-Gewehr M1787 według Die Jäger und Schützen des preußischen Heeres, wyglądało w następujący sposób: po odgryzieniu końcówki patrona, podsypywało się na panewkę i wsypywało ładunek prochowy do lufy. Z papierowej tulei, która była odrzucana, wyciągało się kulę otoczoną flejtuchem i wkładało do lufy bacząc, by wszystkie cztery rogi flejtucha były na górze, a potem za pomocą drewnianego pobijaka wciskało się to w lufę, aż kula spoczęła na ładunku prochowym.

Jest to słuszna uwaga, ale przyznaj, że precyzja rzędu 0,2 mm spowoduje, że również przy ruchu w dół lufy kula się werżnie w rowki.

Odgryzanie zębami trzonowymi powoduje zawilgocenie pierwszej części ładunku, czyli tej która stanowi podsypkę na panewce. Czarny proch jest bardzo wrażliwy na wilgoć, nawet mała zawartość wilgoci powoduje, że nie nadaje się do użytku. Kule do broni gwintowanej zasadniczo musiały mieć średnicę większą od kalibru lufy. I zaczyna być ciekawie. Przewrotnie spytam, kto tak twierdzi, bo znane mi źródła wyraźnie stwierdzają, że kule (nie pociski cylindryczne) były podkalibrowe, i o takich właśnie kulach, jak słusznie zauważył widiowy, pisałem we wcześniejszym poście. Podanego przeze mnie luzu też sobie nie wymyśliłem, tylko wyczytałem w XIX wiecznym traktacie o broni. Luz 1,5/100 cala (0,2 -0,3mm) oznacza, że w warunkach XVIII i początków XIX wieku, były to kule "spasowane" - same nie spadną na dno lufy trzeba je popchnąć pobijakiem. Podczas tej czynności następuje spłaszczenie kuli i wrzyna się ona w rowki lufy. Ot i cała filozofia.

Czepiasz się . Dokładnie w taki sam sposób jak pocisk minie : pierwsze spłaszczenie wynika z przybicia stemplem, drugie ze sprężenia gazów prochowych. Moje zdanie nie ma tu nic do rzeczy, sprawa jest dość solidnie opisana w literaturze.

Słusznie prawisz. Wczoraj w nocy przeoczyłem berbecia.

Czemu za oczywiste? Drugi od lewej to Kronprinz. Wiluś ma Pour la Merite na piersi. Z których lat? Wydane to było z okazji narodzin któregoś wnuka cesarza. Po prawej ręce cesarza stoi Luiza; jest niezamężna, więc sprzed 1913. Wydaje mi się, że chodzi o syna następcy tronu, księcia Wilhelma Fryderyka Franciszka czyli rok 1906.

To zdjęcie, to wizerunek miłościwie nam panującego Cesarza Niemiec i Króla Prus Wilhelma II wraz z rodziną (awers patriotyczny), obrazek to Jezus błogosławiący posiłek domowy (rewers dewocyjny). Ciekawe: Bogu co boskie, Cesarzowi co cesarskie? Majątku na tym nie zrobisz.

Podkalibrowe były również kule do sztucerów, czyli długiej broni gwintowanej. Co prawda były znacznie lepiej dopasowane, ale jednak różnica w kalibrze w stosunku do średnicy lufy wynosiła 1/100 do 1,5/100 cala (w broni gładkolufowej od 1/10 do 7/100 cala). Wbijanie w gwint lufy raczej nie wchodziło w grę, gdyż stemple do broni gwintowanej były drewniane - stalowe niszczyły by gwint. Załadowanie sztucera wymagało raczej więcej wprawy niż fizycznej siły, chociaż ta się też przydawała. Co do Wiki: chociaż wrzucanie kuli po przybitce jest oczywistą pomyłką, to wrzucenie osobno prochu, kuli i papieru jako przybitki już niekoniecznie. W większości armii, kula w patronie była przewiązywana sznureczkiem PATRZ TU, jednak chyba w armii francuskiej (a co za tym idzie w armii XW) nie stosowano takiego rozwiązania, w związku z tym kula mogła swobodnie wypaść po przechyleniu ładunku nad lufą, ewentualnie można ją było łatwo wypchnąć, praktycznie niezauważalnym ruchem a potem można było zwinąć przybitkę w kulkę.

Chcesz się zaciągnąć ? Dobry film instruktażowy jest

Nie dziękuj, tylko coś dorzuć do wątku, bo to temat rzeka.

Szwedem był niejaki Konrad Bremer (? - 1627). Dworzanin Zygmunta III do spraw poufnych. Z tego co udało mi się o nim dowiedzieć, to "kręcił się" wokół pieniędzy. Był podobno dzierżawcą ceł nadzwyczajnych, a uzyskaną stratę (sic) anulował mu sejm w 1611 roku. W latach 1615/17 był zarządcą i dzierżawcą królewskiej mennicy w Bydgoszczy. Jego nazwisko wypływa też przy sprawach żup solnych (warzelni soli).

Radia Tirana słuchałem, na przemian z RWE i Radiem Luksemburg. Piszę to zupełnie poważnie. Łza się w oku kręci i Woody Allen przypomina.

Mądrzejszy nie jestem, ale tu mogę pomóc. Sowdayne - sultan - sułtan Sowter - shoemaker - szewc