Amica

Na wszystkie te pytania znajdziesz odpowiedź w mitologii starożytnego Egiptu. Zapoznaj się z poniższym artykułem http://www.egyptological.com/2011/04/eye-of-ra-eye-of-horus-1155

Czy dzielicie się tutaj tylko sprawami z naszego polskiego podwórka? Bo jeśli nie to chciałąbym tutaj przedstawić niezwykle ciekawą i tajemniczą, do dzisiaj niewyjaśnioną sprawę tzw. Tamam shud. Jednym słowem morderstwo doskonałem. Jest ciało, ale nie wiadomo o nim nic. http://www.paranormalne.pl/topic/27529-tajemnica-taman-shud-czyli-tajemniczy-mezczyzna-z-somerton/

Some observation on Arch of Trajan at Beneventum Elmer Truesdell Merrill http://archive.org/stream/jstor-282609/282609#page/n0/mode/1up Imperial Rome and Christian Triumph: The Art of the Roman Empire Ad 100-450 Jaś Elsner (dostęp w google books) The Forum of Trajan in Rome: A Study of the Monuments in Brief James E. Packer poza tym http://academia.edu/2129639/The_Army_and_Imperial_Propaganda http://publishing.cdlib.org/ucpressebooks/view?docId=ft309nb1mw&chunk.id=d0e6233&toc.depth=100&brand=ucpress

Jest to kopia Heinkel 111 , który znajduje się w pobliżu Grotli/Norwegia, została użyta do do nakręcenia filmu "Into the white" - histori opartej prawdziwych wydarzeniach http://ktsorens.tihlde.org/flyvrak/grotli.html http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Heinkel_111_copy_used_in_the_movie_%22Into_The_White%22.jpg http://zentropanorway.tumblr.com/

M. Boyce Zaratusztrianie. Wiara i życie, Łódź 1988. The Arts of Persia, ed. R.W. Ferrier, New Haven-London 1989. I. Gershevitch The Avestan Hymn to Mitra, Cambridge 1959. F. Machalski Religie Persji, w: Zarys dziejów religii, red. J. Keller, Warszawa 1965. A.T. Olmstead Dzieje imperium perskiego, Warszawa 1974. Hashem Razi The Teachings of Zarathushtra. The Prophet of Iran (tłum. z perskiego), Teheran 1981. B. Składanek Historia Persji, t. 1 Od czasów najdawniejszych do najazdu Arabów, Warszawa 1999. M. Składankowa Bohaterowie, bogowie i demony dawnego Iranu, Warszawa 1985. M. Stolarczyk Iran - państwo i religia, Warszawa 1997.

Żeby określić motywy takiego działania najpierw należałoby stwierdzić m.in. co to były za monety, jak były eksponowanie względem ciała zmarłego, jaki to był rodzaj nekropolii z której pochodzą znaleziska; przede wszystkim zaś czas pochówku czyli cały kontekst. Jednak znaleziska same w sobie nie są w stanie nam powiedzieć dlaczego tak czyniono. W tym celu służy nam słowo pisane , o ile takowe dotrwało do czasów współczesnych. W pozostałych przypadkach pozostają domysły. Obrzęd wkładania monet do grobów jest dośc stary, wiąże się z praktykowanym od końca X wieku obrzędem „obola zmarłych” in. „obola Charona”. Jednak praktyki te trwały jeszcze długo w głąb późnego średniowiecza, po czasy nowożytne a znane są też przypadki z XIX i XX wieku. Dla wczesnego średniowiecza uznano iż wszystkie znajdowane w grobach monety pełniły funkcję obola, w późniejszym okresie – gdy wzrasta rola pieniądza i następuje rozwój systemów pieniężnych, wzrasta również prawdopodobieństwo przypadkowego dostania się do grobu monet. Po okresie nasilenia zwyczaj wkładania monety do grobu przeważnie zanika w XVII w. (być może ma to związek z kryzysem wynikłym po Potopie Szwedzkim). Monety stanowiące wyposażenie grobowe znajdowane są zazwyczaj pojedynczo. W. Kopaliński podaje, że wkładany w usta lub w rękę zmarłego obol tj. grosz, w istocie nie był opłatą za przewóz, ale była to namiastka części należnej zmarłemu przy podziale majątku, którego prawnie nie można było odziedziczyć, gdyż zmarły uważany był za nieśmiertelnego. Znane są przypadki wyposażania zmarłych w monety zawijane w szmatki (będące namiastką sakiewki) – przypadki takie znamy z pogranicza polsko-ruskiego, Rzeszowszczyzny. W innych przypadkach wkładanie monety do ust zmarłego mogło się wiązać z wiarą iż jego dusza mogła przypadkiem wrócić do ciała i straszyć żywych w postaci zombi. Zabieg więc ten miał temu zapobiec. Monety wkładane do trumien mogły też być swoistą ofiarą zmarłego dla boga, ofiarą żywych dla zmarłych, bądź też prezentem dla zmarłego w celu wykorzystania ich w zaświatach Mogła to być też ofiara przebłagalna, cena za za jaką zmarły miał wykupić łaski dla tych co zostali na ziemi. Często mówi się że monety mogły służyć jako "żetony pamięci" Monety wkładano do grobów niezależnie od wieku, płci statusu zmarłego. Nawet niektórzy święci zostali pochowani z monetami. Interpretacja takiego zwyczaju zależy też od tego czy owe monety zostały wybite przed czy po śmierci zmarłego. W drugim przypadku świadczy to o tym iż po pochówku grób był np. badany ekshumowany itp. na pamiątkę takiej ingerencji często wkładano monety. Ciekawe jest niezmiernie to że w chrześcijaństwie ten zwyczaj o korzeniach pogańskich tak długo się utrzymywał. Kościół próbował , właściwie z powodzeniem , zastąpić go wiatykiem - przedśmiertna komunia- pokarm na drogę w zaświaty który miał mieć też moce ochronne przed złymi duchami. http://archeokonserwacja.wordpress.com/2013/01/30/znaleziska-monet/ http://www.kunstpedia.com/PDFArticles/Saints%20and%20Sinners%20Coins%20in%20Medieval%20Italian%20Graves.pdf http://academia.edu/960270/Znaleziska_monet_na_cmentarzysku_Coin_finds_on_burial_ground

dwa teksty na początek

To wymień choć jedno dzieło tego filozofa, które w oryginale i całości zachowało się do naszych czasów, i w którym jednocześnie zawarł wyżej wymieniony cytat?

Powiedzenie to przypisuje się różnym filozofom, w źródłach zaś wiem, że pojawia się u Laktancjusza, który uważa, że jego autorem był Demokryt ( Institutiones Divinae III. XXVIII, 13 : Democritus quasi in puteo quodam sic alto, ut fundus nullus sit, veritatem iacere demersam)

Rozbiory Polski: historia Polski i Europy XVIII wieku Michael G. Müller , 2005 Europa a rozbiory Polski: studium historiograficzne Wiesław Śladkowski , 1976 Francja a upadek Polski: polskie rachuby na pomoc Francji w czasie Sejmu Czteroletniego i Insurekcji Kościuszkowskiej Henryk Kocój , 1976 Hiszpania wobec trzeciego rozbioru Polski Barbary Obtułowicz w: Przegląd historyczny 3/1999 http://olejnik.freehost.pl/03.pdf http://www.historycy.org/index.php?showtopic=8101 http://www.wilanow-palac.art.pl/dlaczego_francja_nie_udzielila_pomocy_polsce_w_dobie_pierwszego_rozbioru.html oraz „Świat wobec rozbiorów” - wykład prof. Zofia Zielińska. http://www.blogpress.pl/node/8331

Oj, mój drogi próbujesz dopasować wymyśloną tezę do źródeł- zamiast odwrotnie - na podstawie źródeł dojść do konkluzji. A źródła tym razem nie idą po Twojej myśli. Bo właśnie El-Alamein zatrzymał ofennsywę państw osi, czego nie uczynił Tobruk. Według niektórych historyków to jedno z decydujących starć w całej II Wojnie Światowej i punkt zwrotny w przebiegu wojny, porównowalne do bitwy o Stalingrad czy bitwy pod Midway(no może trochę nad wyrost)

-odprawę emerytalną nazywano praemia -oczywiśćie szeregowy zawsze otrzymywał najniższą w porównaniu do podoficerów , oficerów i innych specjalistów którzy otrzymywali 1,5-2 razy wyższą odprawę; nie mówiąc już o pretorianach, których obowiązywały inne stawki Kwoty, które wymieniasz zostały usystematyzowane już za Augusta i , o ile się nie mylę, nie zmieniły się do czasów III wieku do Karakalli, który podniósł odprawę podstawową do 5000 denarów Co do literatury możesz skorzystać z poniższych, które udało mi się znaleźć; są dostępne w google books Paul Erdkamp A Companion to the Roman Army Boris Rankov The Praetorian Guard J. B. Campbell The Emperor and the Roman Army: 31 BC - AD 235 Chris McNab The Roman Army The Greatest War Machine of the Ancient World Seria Warrior wyd. Osprey a w szczególności Roman legionary 58 BC-69AD

Czyli taki kurator względem osób nie posiadających zdolności do czynności prawnych (sieroty, wdowy etc); ustanawiany w celu zarządzania ich majątkiem. Instytucja zaczerpnięta jeszcze z prawa rzymskiego, działająca w średniowiecznych Włoszech

A jakże :thumbup: panie ceglasty. I jeszcze jedna ciekawostka z życia papieża Jan Paweł II otrzymał w 1993 roku w spadku mieszkanie w Madrycie. Apartament przy calle La Paloma zapisała polskiemu papieżowi 96-letnia Hiszpanka. Gdy zmarła, mieszkanie znalazło się w gestii nuncjusza apostolskiego w Madrycie. Pięć lat później nuncjusz sprzedał je mężczyźnie, który mieszkał piętro niżej w tej samej kamienicy. Nowy właściciel na mocy ustawodawstwa obowiązującego w Hiszpanii zawarł związek małżeński ze swym partnerem, przewodniczącym stowarzyszenia gejów w stolicy Miguelem Angelem (sic!)źródło interia.pl

Rex Nemorensis, król świętego gaju, był arcykapłanem świątyni Diany.Legenda mówi, że w jej świętym gaju rósł duży dąb, z którego nie można było łamać gałęzi. Mógł to uczynićjedynie zbiegły niewolnik, otrzymując w ten sposób prawo do walki o ten urząd, który zdobywał zwycięzca pojedynku, przyjmująctytuł Rex Nemorensis Ten brutalny obrzęd następstwa został oparty na założeniu , że arcykapłan Diany, będącej uosobieniem płodności i lasów (główne atrybuty jej kultu ) zawsze musiał być w pełni swoich sił. Nigdy nie mógł być chory, ani też umrzeć ze starości. Tylko człowiek, obcy lub wykluczone ze społeczeństwa i pozbawiony swoich praw mógłby ewentualnie podjąć się tej roli, która wiązał się niewątpliwe z gwałtowną śmiercią, ale dawała też możliwość azylu dla uciekiniera. Król wyposażony był w miecz, któym bronił siebie i świątynię przed obcymi. Przed śmiertelnym pojedynkiem, na znak swoich intencji, ewentualny następca, wysyłał urzędującemu królowi gałązkę jemioły, która rosła na wielkim dębie - roślina ta jako pasożyt nie należała do świata żywych ani do świata bóstw. James George Frazer w swojej rewolucyjnej pracy Złota Gałąźzinterpretował tę legendę jako kolejny przykład mitu świętego króla, który musi okresowo umrzeć i zmartwychwstać lub zostać wymieniony; jest to po prostu częśc rytuału płodności. Niewolnik, który zdołał zabić swojego poprzednika stawał się nowym Rex Nemorensis, zdobywając w ten sposób azyl, który dawał mu prawo do życia i modlitwy , do momentu gdy ktoś inny, zdesperowany , nie przyśle mu pewnego dnia jemiołę wyciętą z wielkiego dębu. Śmierć jednej z nich musiała być gwałtowna, jak aby tryskająca krew zabitego mogła nawozić ziemię wokół. Początki kultu Diany Nemorensis na półwyspie Italskim prawdopodobnie mają swe korzenie w greckiej mitologii. Jeden z tych korzeni prowadzi nas do historii Orestesa, syn Agamemnona i Klitajmestry, władcy Myken. Po zabiciu matki i jej kochanka Egistusa, aby pomścić ojca, Orestes został wysłąny przez Apollina, do Taurydy aby się oczyścić. Tutaj poznał Ifigenię, jego siostrę, która, jak sądził zginąła, lecz kto w rzeczywistości została się kapłanką Artemidy Taurydzkiej. Kult tego bóstwa wiązał się z zabijaniem wszystkich cudzoziemców. Jednak Ifigenii podstępem udało się oszukać Toasa, króla Taurydy i uciekła z Orestesa, kradnąc podobiznę Artemidy. Dolecieli do południowego wybrzeża Italli i udali się nad jezioro Nemi, gdzie rozpowszechnili na nowo kult Artemidy, która później zlatynizowała się w Dianę. Mimo innego imienia bogini dalej żądała ofiar z cudzoziemców na swym ołtarzu. Istnieje związek między lotem Orestesa i ucieczką niewolnika od swego pana; zaś śmiertelna walka o urząd arcykapłana nawiązuje składania ofiar z ludzi dla Artemidy w Taurydzie. Według innej tradycji, po raz kolejny pochodzenia greckiego, pierwszym Rex Nemorensis był Hipolit, syn Tezeusza i pasierb Fedry. Z zemsty za odtrącone zaloty, Fedra oskarżyła Hipolita o gwałt. Przeklęty przez swego ojca został wygnany, znalazł gwałtowną śmierć pod kopytami swych, które zostały przestraszone prze morskiego potwora nasłanego przez Posejdona. Jednak bóg medycyny, Asklepios przywrócił go do życia, zaś zaprzyczyną Artemidy stał się starcem aby go nikt nie mógł rozpoznać. Bogini przeniosła więc Hippolytosa do Arycji, do gaju w Nemi, i nadała mu nowe imię, które interpretowano jako złożone ze słów vir (mężczyzna, człowiek) i bis (dwa razy). Na pamiątkę tego zdarzenia konie miały zakazwstępu do sanktuarium Nemi. Ta wersja została poświadczona przez Pauzaniasza w Wędrówkach po Helladzie(II. 27, 4). Podobną wzmiankę co do początków tego urzędu uczynił Wergiliusz w swej Eneidzie umiejscawiając Hipolita w Arycji (VII, 761) Wzmianki na temat rzeczonego kapłana można znaleźć także w innych łacińskich źródłach. Trzeba mieć jednak na uwadze to że najwcześniejsze pochodzą z I wieku ne zaś początku kultu Diany w Arycji sięgają VI wieku pne. Owidiusz zawarł poetycką uwagę na temat kapłana Nemi w swych Fasti, w ks III pisze że rządził przy pomocy silnych rąk i szybkich stóp a umierał wedle tradycji pozostawionych mu przez poprzedników. (III.271-272). Łacińska nazwa kapłana pojawia siętakże u Swetoniusza. Kaligula , jak tylko dowiedział się, że król nemorejski sprawuje swój urząd już od wielu lat, podstawił mu silniejszego przeciwnika (Cal.35). Grecki geograf Strabon też wspomina o tej instytucji. Pisze , że w kulcie tym dominują zwyczaje barbarzyńskie i scytyjskie. Kapłanem zostale tylko zbiegły niewolnik, który pokona w walce osobę, która wcześniej sprawowała ten urząd. Jest on zawsze uzbrojony w miecz, czujny i gotowy do obrony (Geografia V, 3, 12)

No, rzeczywiście z tej jakości zdjęcia bardzo mało można zobaczyć, nie mówiąc już o identyfikacji. Postaraj się o lepsze fotki

no teraz ja mam zagadkę: Jan Paweł II był honorowym członkiem pewnej drużyny sportowej? Jakiej?

Teorie jakoby Rzymianie jakiśm cudem znaleźli się w Chinach są z sufitu wzięte. A bajki te powstały dość dawno bo w latach 50. XX wieku i nie warto sobie nimi zaprzątać głowy bowiem nie trzymają się kupy. Co jednak stało się pozostałą częścią armii Krassusa? Jednym słowem : nie wiadomo (poza tym, że dostali się do niewolii partjskiej). Częśc z nich wróciła później do RZymu po tym jak August wynegocjował zwrot zagrabionych orłów. Od Pliniusza Starszego dowiadujemy się jakoby jeńcy zostali zagonieni na kresy państwa Partów, do Merwu aby budować tamtejsze fortyfikacje. Ale są to plotki , które współcześnie nie zostały potwierdzone. __________________________ Mimo wszystko pomiędzy Rzymianami jak i Chińczykami istaniały kontakty handlowe choć o bezpośrednich kontaktach z Chińczykami nie ma za dużo źródeł. O jednym z nich wspomina Florus. A miało do niego dojść za panowania Augusta kiedy to wśród wielu poselstw jakie wtedy dotarły do Rzymu mieli być mieszkańcy Chin. Rzymianie także mieli odwiedzić państwo środka ok. 166 roku o czym donosi Kronika Późniejszej Dynastii Han Posłowie mieli trafić na dwór cesarza Huana przywożąc dla niego dary , które nabyli w Azji. Prawdopodobnie otrzymali też rzymski traktat o astronomii W 97 roku Gang Ying został wysłany przez dowódcę chińskiego Ban Chao z misją do Rzymu. Dotarł do państwa Partów ale ci chcąc utrzymać monopol w pośrednictwie w handlu między Rzymem a Chinami przekonali go aby tam się nie udawał. Wmówili mu że podróż zajmie mu dwa lata. Wykorzystując jednak kontakt z Partami sporo się dowiedział o mieszkańcach znad Tybru a jego relacje zostały później spisane i spowodowały wzrost zainteresowania tym bogatym i potężnym krajem jak go opisano. Głównym źródłem stanu wiedzy o Chinach wśród Rzymian był Pliniusz Starszy. W owych czasach Chińczyków określano mianem Seres a ich kraj- Serica co oznacza „jedwab” lub „kraj z którego jedwab pochodzi”. To głownie z tym materiałem kojarzono Chiny. Pliniusz swoje informacje czerpał od niejakiego Rachiasa który stał na czele poselstwa które przybyło do Rzymu z Indii. Jego ojciec miał handlować z Chińczykami. W swej Historii Naturalnej kraj ów sytuuje na wschód od Morza Kaspijskiego. Chińczycy mieli być niezwykłego wzrostu, mieć niebieskie oczy i rudawe włosy; głos szorstki, podczas rozmów wydawali hałaśliwe dźwięki co sugerowało że nie mieli własnego języka. Mieli być ludźmi roztropnymi, sprawiedliwymi, współczującymi, nie stronili od komfortu cenili sobie pokój i harmonię. Słynęli z wyrobu jedwabiu który, zdaniem Pliniusza otrzymywano z pokrywającego liście puchu usuwanego z nich wodą. O Serice wspominali również Strabon Ptolemeusz oraz Pomponiusz Mela Chińczycy także interesowali się wielkim imperium na zachodzie, które nazywali Daquin. Wzmianki na temat Rzymian możemy znaleźć w pięciu chińskich źródłach. Jak skośnoocy widzieli swych pobratymców z zachodu, co o nich widzieli opisała Krisztina Hoppál w poniższym artkule http://www.academia.edu/1945062/The_Roman_Empire_according_to_the_Ancient_Chinese_Sources

Jako opłatę dla Charona :thumbup: a może łapówkę dla św. Piotra

Dziennik Helgi Autor: Helga Hoškova-Weissowá Wśród innych pozycji literatury obozowej „Dziennik Helgi” to książka szczególna. Obok „Dziennika” Anne Frank to jedyne – tak obszerne i wyjątkowe – spisane wspomnienia dziecka z pobytu w obozie koncentracyjnym. Jest to autobiograficzny dziennik autorki, która tuż po swoich 12-tych urodzinach wraz z rodzicami trafia do getta w Terezinie. Dziś słynna i ceniona na całym świecie malarka, a dla czytelnika tych zapisków, mała dziewczynka, która postanowiła opisać swoją rzeczywistość- trudną, dotkliwą, wyczerpującą fizycznie, psychicznie i duchowo. To jedna z tych niewielu lektur wobec których nikt z czytających nie pozostaje obojętny i która na długi czas (a może i na zawsze) pozostawi ślad w naszej świadomości.

tota vita discendum est mori - przez całe życie trzeba się uczyć umierać. Seneka. veni, vidi, vici - przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem. Cezar. vivere militare est - życie jest walką. Seneka. Mors Tua Vita Mea – Twoja śmierć jest moim życiem Vincere aut mori – Zwyciężyć albo umrzeć Vive Ut Vivas – Żyj życiem carpe diem - korzystaj z każdego dnia. Horacy memento mori - pamiętaj o śmierci non mortem timemus, sed cogitationem mortis - nie śmierci się boimy, lecz myśli o śmierci. Seneka. omnes qui acceperint gladium, gladio peribunt - wszyscy, którzy za miecz chwytają, od miecza zginą. Jezus Chrystus pulvis es et in pulverem reverteris - prochem jesteś i w proch się obrócisz. Księga Rodzaju.

Zdjęcie kiepskiej jakości, mało czytelne, czy mógłbyś wykonać je jeszcze raz?

J. Horowski, Nowy rok w starożytnym Rzymie w: Filomata. 1934 L.56 http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/plain-content?id=136122 W. Smith Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology hasło: Janus a ponadto Owidiusz Fasti. Kalendarz poetycki Pliniusz Historia Naturalna

Cóż, mimo iż wielu historyków (Plutarch, Appian, Wellejusz Paterkulus, Florus, Liwiusz, Eutropiusz, Orozjusz) wspomina o tej potyczce jaka rozegrała się pod Górą Tifata w 83BCE, to jednak żaden nie opisał jak Sulla tego dokonał. Rozbieżności istnieją co do ofiar: było 6000 lub 7000 Jednak podczas tej wojny takie straty to nie było coś niezwykłego. Jak wspomina Appian w jednej bitwie ginęło często dziesięć i dwadzieścia tysięcy ludzi, a wokół miasta poległo po obu stronach 50 000 Appian Historia rzymska : Wojny domowe I.82

Ostatnio przeglądam pewną osobliwą publikację pod dość kontrowersyjnym, jak na nasze czasy tytułem http://www.polona.pl/dlibra/doccontent2?id=38289&dirids=1