Amica

Zapewne były one związane z unifikacją tegoż prawa po odzyskaniu niepodległości, wiedząc że na ziemiach stosowano rozwiązania prawne trzech różnych państw to droga do jego ujednolicenia prosta nie była. Odsyłam do http://bazhum.icm.edu.pl/bazhum/element/bwmeta1.element.element-mhp-6b9b0bf5-1f5e-43d3-ad9b-822bb503475e

Szczątki etruskiego arystokraty, prawdopodobnie krewnego Tarkwiniusza Starego , legendarnego piątego władcy Rzymu ujrzały światło dzienne podczas niezwykłego odkrycia, które rzuci nowe światło na tą jedną z najbardziej fascynujących antycznych cywilizacji Grobowiec odkopano w mieście Tarquinia,50 mil na północ od Rzymu, znanym z licznych skarbów sztuki etruskiej. Miejsce pochówku liczy sobie 2600 lat i mimo upływu tylu wieków jak dotąd pozostawało nietknięte. Dzięki temu oczom naukowców mógł ukazać pełną gamę cennych darów grobowych. "To wyjątkowe odkrycie, ponieważ rzadko zdarza się odnaleźć nienaruszony grobowiec etruski jednostki pochodzącej z wyższej klasy. To otwiera ogromne możliwosci badawcze nad tą cywilizacją"- mówi Alessandro Mandolesi z Uniwersytetu w Turynie, który prowadzi wykopaliska w południowej Etrurii. Cywilizacja etruska zaczęła się rozwijać ok. 900 roku pne. i zdominowała kulturowo Półwysep Apeniński na pięć wieków. Znani byli ze swej sztuki, rolnictwa, obróbki metali i handlu. W V wieku pne Etruskowie zaczęli chylić się ku upadkowi pod rosnącym naporem wilków znad Tybru by w latach 300-100 pne ostatecznie zostać wchłoniętym przez Rzym. Etruskowie po dziś dzień pozostają zagadką, bowiem nie pozostawili po sobie źródeł pisanych, dzięki czemu można by dowiedzieć się więcej na temat ich społeczności. Najwięcej wiedzy na ich temat dostarczają nam ich nekropolie. Pozostałości po bogato zdobionych grobowcach dostarczają nam dużo wskazówek dzięki którym możemy odbudować ich historię. Już samo odnalezienie wykutego w skale grobowca w Tarquinii stało się obiecujące jeszcze przed jego samym otwarciem. Wejście do niego było zablokowane przez kamienną płytę. Przed drzwiami w glebie znaleziono dzbany, wazony a nawet tarkę co wskazywało iż miał tu miejsce pogrzeb jakieś ważnej osobistości. Kiedy ciężką kamienną płytę w końcu odsunięto, Mandolesi i zego zespół zaniemówli. W małym sklepieniu komory po lewej stronie na kamiennym łóżku spoczywał kompletny szkielet. Wzdłuż jego ciała spoczywała włócznia, podczas gdy na klatce piersiowej leżała fibula bądź brosza, co by wskazywało, że człowiek ów był ubrany w płaszcz. U jego stóp stała duża miska z brązu i naczynie z resztkami pokarmu. Zaś kamienny stół po prawej mógł zawierać spalone szczątki innej osoby. Górna częśc komory udekorowana była czerwonym pasem gdzie powbijano gwoździe na których wisiały małe naczynia , które mogły zawierać jakąś maść.Pozostałe przedmioty, wśród nich grecka koryncka waza i cenne ozdoby leżały na podłodze. "To małe naczynie wisiało na ścianie przez 2600 lat. To niesamowite"- powiedział Lorenzo Benini , prezes spółki Kostelia. Wraz z Pietro Del Grosso i jego firmą Tecnozenith są prywatnymi inwestorami, którzy w dużej mierze przyczynili się do prac wykopaliskowych. Mandolesi i jego zespół uważają, że osoba pochowana była członkiem rodziny panującej w Tarquini. Obok znajduje się imponujący kopiec-mogiła nazywana Grobowcem Królowej zaś 600 metrów dalej niemal identyczny - Grobowiec Króla. Ten pierwszy jest największy spośród ponad 6000 grobowców tworzących nekropolię w Tarquini. Wg Mandolesiego, fakt, że nowoodkryty grobowiec leży w sąsiedztwie pochówku królowej wskazuje, że osoba ta mogła należeć do rodziny książęcej panującej w tym mieście, ktoś bezpośrednio związany z włąścicielami Grobowca Królowej. Ten fragment cmentarza należałby więc tylko dla rodziny panującej.Miejmy nadzieję, że dalsze badania powiedzą nam coś więcej na temat osoby oraz miejsca jego spoczynku. źródło: treść i zdjęcia archaeologynewsnetwork.blogspot.com

Furiusz napisał: Zgadza się, Tarquinia leży w południowej części Etrurii i dominowały pochówki inhumacyjne. Nekropolia ta jest dość spora liczy sobie ok 6000 grobów. Była czynna od VII do I wieku pne. Znana jest głównie z powodu licznych, dobrze zachowanych fresków obrazujących, życie zwyczaje, wierzenia jej mieszkańców. Jest ich chyba coś koło 200 i sugeruje się, że w takich właśnie grobowcach chowano "arystokrację". Często zdarzało się, że wraz z nimi w jednym grobie grzebano ich niewolników służbę. Oczywiśćie, taki grobowiec odzwierciedlał panującą za życia hierarchię. W przypadku tego ostatnio odkrytego też mogło tak być jak piszesz. Do aż tak dokładnych opisów niestety nie dotarłam. ******* Zdjęcie rentgenowskie małego pudełka z brązu (cyborium), w którym znajduje się 5 igieł i prawdopodobnie szpula; sugeruje się, że arystokratka mogła zajmować się haftowaniem, choć dowodów na to nie ma Do wykonania owego pudełka wykorzystano materiał znacznie starszy z VII-VIII wieku, być może ze starej tarczy, i było zapewne przekazywane z pokolenia na pokolenie. Znaleziono je u stóp szkieletu wraz z miską z brązu imniejszym naczyniem

Znamy wiele takich przypadków, co więcej niekiedy zdarzało się znaleźc całe zbroje wojowników Etruskich Opinia na temat grobowca odnalezionego w Tarquini była po prostu zbyt szybka i pochopna oparta, jak widać, na stereotypach i zapewne wcześniejszych odkryciach.Zaś to ten miecz symbolizował? Chyba się nie dowiemy (choć mogę się mylić). Zobaczymy co przyniosą dalsze badania. Nie słyszałam aby wcześniej odkryto grób etruskiej kobiety-wojowniczki, mimo iż ta płeć miała w tej kulturze wysoką pozycję.

Książę okazał się księżniczką Szkielet etruskiego arystokraty, odkryty w nienaruszonym grobowcu w Tarquini, nie należał mężczyzny lecz do kobiety. Archeolodzy zakłądali, że szczątki, które leżały na wykutym w skale łóżku, obok których znajdowała się włócznia należały do mężczyzny, jednak dokładniejsza analiza osteologiczna wykazała, że mamy do czynienia z kobietą w przedziale wiekowym 35-40 lat. Wygląda na to że skremowane szczątki, które znaleziono w tym samym grobowcu obok pudełka z biżuterią, mogą wskazywać na mężczyznę. Są one młodsze i zapewne umieszczono je tam później, sugerując, że mogą to być matka i syn. Małe naczynie z brązu znane jako pyx zostało prześwietlone i okazało się , że zawiera brązowe lub srebrne igły i coś co może być szpulą. Pyx jest znacznie starszy niż pochówek, sugeruje się, że mógłby to być jakiś spadek któy otrzymała szlachcianka. Jak dotąd archeolodzy uważali, że jeśli obok kości leży włócznia, miecz topewnie chodzi tu o męźczyznę, jeśli zaś pdełko z biżuterią - to o kobietę. Wzorzec więc tym razem został całkowicie zachwiany. Alessandro Mandolesi z Uniwersytetu w Turynie wyjaśnia: Niezwykle rzadko znajduje się ciało kobiety z włócznią . Po obejrzeniu wyników analiz antropologicznych szkieletu i po znalezieniu pochówku mężczyzny , mamy wyraźnie obraz tego, co odkryliśmy . Istniejen wysokie prawdopodobieństwo, że włócznia została umieszczona jako symbol jedności między tymi dwoma zmarłymi. To ostatnie zdanie zdaje się nie mieć sensu. Włócznia została znaleziona obok prawej goleni , między kośćmi i ścianą grobu. Prochy męźczyzny są na mniejszym łóżku, obok przeciwległej ściany. W jaki sposób więc miecz miałby łączyć, zjednywać tych dwoje? Kiedy sądzono, że szkielet należał do mężczyzny nie było mowy o włóczni jako symbolu jedności , ponieważ broń wskazywałaby na wojownika lub jakiegoś przywódcę. Dlaczego więc odrzuca się tak prostą interpretację tylko dlatego, że szczątki te należą do płci żeńskiej? Etruskowie zapewne nie byli tak ograniczeni. Grecy i Rzymianie byli zgorszeni tym społeczeństwem, chyba głównie za sprawą miejskich legend, które dobiegały do ich uszu. Grecki historyk z IV wieku pne Teopompus z Chios opisał ich relacje płciowe jako szokująco wyzwolone (w porównaniu do greckich)(LINK). Nacisk na lekkie obyczaje seksualne wśród Etrusków, wynikaj z tego, że kobiety w Etrurii posiadały więcej swobody niż Greczynki.W tych samych czasach, u Greków i Rzymian, jedynymi kobietami, które towarzyszły mężczyźnie podczas posiłku, były prostytutki i służące. Szanujące się kobiety nie nawiązywały stosunków towarzyskich z płcią przeciwną. U Etrusków, z drugiej strony, mieliśmi kolację spożywaną przez mężów i ich żonych, po czym nierzadko dochodziło między nimi do stosunkó płciowych, co wywołało szok u Teopompusa. Posiadamy dowody z nagrobnych inskrypcji i z artystycznych przedstawień wskazujące na to, że etruskie kobiety były widoczne w sferze życia publicznego i miały pewien stopień równości z mężczyznami. Na przykład , wiele grobów na których wyryto imię zmarłego wymienia także nazwiska obojga rodziców. Matki zachowywała swoje nazwisko , a nawet mogła przekazać je swoim dzieciom. Oboje mieli prawa do posiadania nieruchomości, które dziedziczyło później ich potomstwo. Etruskie pary były często przedstawiane w miłosnym uścisku na sarkofagach jak np. ten z V wieku pne znajdujący się w muzeum Villa Giulia w Rzymie Nie można jednak od razu ogłaszać, że znaleziono grób wojowniczej księżniczki tylko dlatego, że została pochowana z broną. Wcale nie musiała byż dowódcą wojskowym. Mógł to być symbol przewodnictwa lub siły. Włócznia mogła też mieć dla niej znaczenie sentymentalne albo być jaką swoistą pamiątką rodzinną. źródło thehistoryblog.com

Przydomek Łokietek jest współczesny; poświadcza go mnóstwo źródeł polskich, był szeroko rozpowszechniony, że tu wspomnę tylko o współczesnych zapiskach w Kalendarzu kapituły krakowskiej i w najbliższych czasem powstania rocznikach, jak Rocznik Traski itp. (formy Loketh, Lokoth, Loctek, Lokthek, Lokethk, Loketko, Lokyethko, Loketcho, Logyetko, Lokietek, Loket, Lokecz, Lokut, Latop, Łokot, Łokotko, Loketko, Lokutko, łac. Cubitalis). Jego przydomek pojawia się też w źródłach obcych (pruskie, ruskie, czeskie) , niekiedy w formie niezdrobniałej (Lokiet). Jego przydomka często też urzywnao samodzielnie bez dodania imienia chrzestnego. Ale które, źródło piersze go wspomina? To już musiałbyś sam zbadać.

Przecież to była tylko propaganda, jedna wielka bujda na resorach :thumbup: Komuniści nie raz sięgali odwoływali się do tego "wroga" aby tylko zrzucic winę na swoje porażki na swojego największego wroga. Zimna wojna przecież trwała w najlepsze http://www.dhm.de/ausstellungen/kalter_krieg/brosch_04.htm

http://www.academia.edu/189544/Borderland-stalkers_and_Stalking_Horses._Horse_Sacrifice_as_Liminal_Activity_in_the_Early_Iron_Age http://www.penn.museum/documents/publications/expedition/PDFs/49-1/Olofsson.pdf http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:j4B_AUg-wmQJ:bahumuth.chaosnet.org/fantasy/writings/Valhalla.doc+&cd=12&hl=pl&ct=clnk&gl=pl&client=firefox-a http://su.diva-portal.org/smash/record.jsf?pid=diva2:309712 http://www.academia.edu/433144/Horse_sacrifices_in_Prussia_in_the_Early_Middle_Age_Period._Ritual_area_Poganowo_site_IV_Olsztyn_province_Poland_ na początek mam nadzieję, że znajdziesz coś interesującego dla siebie

Mario. R. Dederichs „Heydrich. Twarz zła“ Tak sobie czytam powyższą książkę, nawet ciekawa.Aż tu nagle na str. 57 Oniemiałam. Nie wiem jakiego słowa użyto w oryginale, lecz wydaje mi się, że w języku polskim mozna by znaleźć inny odpowiednik. Chyba, że podkreślone przeze mnie słowo weszło już do języka oficjalnego.

Tu coś więcej znajdziesz, no chyba, że już znasz to źródło http://mbc.malopolska.pl/dlibra/plain-content?id=33171

Ja tam widzę ster i kotwicę. Mógła to być częśc jakieś całości, może pamiątka znad morza, ozdoba... nie wiem

Elżbieta Szydłowska Kultura łużycka na Górnym Śląsku 1989 Jadwiga Chudziakowa Kultura łużycka na terenie mie̜dzyrzecza Wisły, Drwe̜cy i Osy 1974 Tadeusz Sulimirski Kultura łużycka a scytowie (w: Wiadomości Archeologiczne t. XVI, 1939 - nie wiem na ile to jeszcze aktualne) W sprawie pobytu Scytów na ziemiach polskich : [dyskusja z: Z. Bukowski, Nowe znaleziska „scytyjskie" z Polski, Archeologia Polski, T. 4 : 1960, z. 2 (1959), s. 257-283] Jerzy Kmieciński Pradzieje ziem polskich: Od paleolitu do środkowego okresu lateńskiego. Epoka brązu i początki epoki żelaza, Tom 1 , 1989

A o Antynoblach słyszeliście? :thumbup: http://www.nawiedzeni.pl/rozdano-antynoble-2013/ Który najgłupszy? Wg matematyka i krowy

Gladiatorzy zazwyczaj pozostają dla nas anonimowi, rzadko zachowały się ich nazwiska . A jak już to poza nim za dużo nam o nich nie wiadomo. Mimo to wśród licznych źródeł jakie dotrwały do naszych czasów można znaleźć kilku wojowników, którzy mieli to szczęście i zapisali się na kartach historii. Osoby Spartakusa nie muszę przedstawiać, jak i Kommodusa (ale czy jego można nazwać gladiatorem?). Oto portrety kilku innych, mniej znanych gladiatorów. Priscus i Verus -dwaj gladiatorzy, którzy zainaugurowali pierwszy dzień igrzysk zorganizowanych przez cesarza Tytusa z okazji otwarcia Koloseum. Nie przypuszczali, że ich walka przejdzie do historii. Wspaniały pojedynek został opisany przez Marcjalisa, w poemacie Liber de Spectaculis XXIX, a ich męstwo i odwaga została nagrodzona. Cesarz po kilkugodzinnym boju do obu wysłał palmę zwycięstwa uznając, że zarówno Priscus jak i Verus zasłużyli na najwyższe honory. Podarował im też wolność. O Flammie, syryjskim niewolniku, wiemy tyle ile zawiera epitafium znalezione na Sycylii ( CIL X 7297; ILS 5113): Flamma s[e]c(utor) vix(it) ann(os) XXX / pugna(vi)t XXXIIII vicit XXI / stans VIIII mis(sus) IIII nat(ione) Syrus/ hui© Delicatus coarmio merenti fecit. Walczył jako secutor, żył 30 lat, walczył 34 razy z czego 21 walk wygrał, 9 razy zremisował a 4 przegrał lecz został oszczędzony. Nagrobek ofiarowałmu Delicatus, jego kompan. Aż czterokrotnie dostawał rudis i za każdym razem na nowo stawał do walki. Dlaczego? Być może z braku lepszych perspektyw, dla sławy, dreszczu emocji, a często dla pieniędzy. M Attilius T V M(arcus) Attilius T(iro) V(icit) Hilarus Ner XIV ) XII M Hilarus Ner(onianus) XIV (pugnarum) XII (coronarum) M(issus est) M Att M Attilius I ( I v M(arcus) Att(illius) Marcus Attilius (pugnarum) I (coronarum) I v(icit) L Raecius Felix XII ( XII m L(ucius) Raecius Felix (pugnarum) XII (coronarum) XII m(issus est) Powyższe grafitti zostało znalezione w Pompejach. Obrazują dwie walki Marcusa Attiliusa. Jego nazwisko sugeruje, że nie był niewolnikiem; mógł być wyzwoleńcem lub wolnym obywatelem, który sam zgłosil się do walk .Z jakich powodów? Może dla zysku, może dla sławy? Nie wiemy. Na pierwszej rycinie przedstawiono jego walkę z Hilarusem, ulubieńcem Nerona. Attilius jest tutaj nowicjuszem i wygrywa. Pokonuje człowieka doświadczonego, który stoczył 14 walk i uzyskał 12 koron. Rzadko kiedy zdarza się, aby łączono w pary zawodników o tak zróżnicowanym stopniu doświadczenia. Grafika poniżej również ukazuje Attliusa , któremu tym razem przyszło zmierzyć się z Recjuszem Feliksem, który na 12 walk wygrał wszystkie. I tym razem Marcus wygrywa.

Przede wszystkim u Appiana z Aleksandrii w Historii rzymskiej; wojnach z Mitrydatesem oraz u Plutarcha w Żywocie Sulli Wszelakie teksty źródłowe w których można spotkać postać wspomnianego króla znajdziesz pod poniższym linkiem http://www.attalus.org/names/m/mithridates.html Poza tym podrzucam kilka artykułów http://www.academia.edu/865473/Mithridates_VI_Eupator_and_Iran http://www.fanaticus.org/DBA/armies/II48/ http://www.ancient-battles.com/catw/pontos.htm Mam nadzieję, że okażą się pomocne

Te podwójne tłoczenia , wg mnie, mogą sugerować na jakiś model Forda np. Ford G8T . Ale pewności nie mam

„SS. Historia pisana na nowo” - A. Weale

Nerwa jak tylko zdobył tron otrzymał od senatu tytuł pater patriae, lud przyjął go w akcie euforii; widział w nim wybawcę od okrutnych rządów poprzednika. Rządził krótko tylko 16 miesięcy. Swe rządy postanowił oprzeć na dobrych relacjach z senatem, miał przyrzec , że żadnego senatora nie skarze na śmierć. Zawsze też przed podjęciem decyzji zasięgał jego opinii. Domicjana potępił i skazał na damnatio memoriae. Pozwolił wrócić z wygnania wszystkim którzy zostali w ten sposób ukarani przez jego poprzednika. Oddał im też skonfiskowany majątek. Panowanie rozpoczął od wydania serii monet. Następnie wziął się za reformy wewnętrzne. Zbudował nowy spichlerz i udoskonalił dostawę zboża dla ludu. pod nadzorem Frontinusa naprawił akwedukty, odbudował Koloseum zalane przez Tybr, obniżył podatek od spadku, rozdał działki ubogim rodzinom. W celu pokrycia kosztów często wyprzedawał własne nieruchomości, ukończył budowę forum rozpoczęte jeszcze za czasów Domicjana. Sam Nerwa zamieszkał w starej willi Wespazjana, zaś pałac cesarski przemianowano na Pałac dla Ludu. Zmniejszył podatek wobec Żydów; zmniejszył liczbę publicznych wydatków na igrzyska, walki gladiatorów itp. - wszystko celem zrównoważenia budżetu. Reformy cesarza zrobiły wiele by zwiększyć jego popularność i zdystansować się od nieatrakcyjnego reżimu jego poprzednika. Jednak to nie zmienia faktu iż jego relacje z wojskiem nie układały się zbyt dobrze.Mimo wszystkich swoich wad Domicjan był ulubieńcem legionów, którzy z żalem odnosili się do jego śmierci. Nerwa próbował wzbudzić w nich swoją przychylność zwiększając żołd , jednak nie uchroniło to przed buntem wojsk nad Dunajem. Bardzo źle układały się jego relacje z Pretorianami, którzy za wszelką cenę próbowali pomścić śmierć Domicjana i ukarać morderców, na co Nerwa się nie zgadzał. Aelianus, prefekt pretorianów, zdobył się w końcu na krok ostateczny- uwięził cesarza w willi i wymusił na nim wydanie Secundusa i Partenusa. Nerwie krzywdy nie zrobili, jednak wydarzenie nadszarpnęło jego wizerunek i prestiż. Aby uspokoić pretorianów, jak również w celu zagwarantowania stabilności imperium po jego śmierci, musiał wyznaczyć następcę. Początkowo jego wzrok padł na Publiusza Korneliusza Nigrinusa, gubernatora Syrii, ale potem wybrał Marcusa Ulpiusa Traianusa. Jego krótkie panowanie nie jest łatwo ocenić. Choć starał się wykorzystać swe rządy najlepiej jak mógł to mimo wszystko zdawał się być człowiekiem słabym, brakowało mu zdecydowania i samodzielności; przyczyna pewnie tkwiła w braku doświadczenia politycznego jak i wojskowego. Największą klęską było nieuformowanie sobie dobrych stosunków z Pretorianami. Pomimo swych ograniczeń zrobił wiele aby ustabilizować imperium i starał się zasłużyć na miano "dobrego" (bynajmniej w oczach senatu)

"Dyktatorzy. Hitler i Stalin" - Richard Overy

Niby Liwiusz miał zawrzeć gdzieś taką informację, ale niestety nigdzie nie podano gdzie. Uważąm ją więc za mocno wątpliwą. A jak się miała sprawa ze samobójstwami. Stosunek starożytnych był znacznie luźniejszy niż współcześnie. Dzisiejsze spojrzenie na problem jest naleciałością kultury chrześcijańskiej (prawo życia i śmierci należy tylko do Boga itp. itd.) Wcześniej rzecz miała się inaczej. Samobójstwo wręcz zalecano w niektórych okolicznościach. W szczególności jeśli obywatel miałby utracić swą cześć,dobre imię, splamić honor np. częstą praktyką było samobójstwo po przegranej bitwie, lepiej było się zabić niż trafić w łapy wroga i cierpieć katusze na obcej ziemi. Kiedy indziej obywatel kończył ze sobą zanim ktoś inny postawił go w stan oskarżenia. Była to swoista ucieczka przed utratą cnoty, pohańbieniem. Samobójstwo było też akceptowalne w przypadku ciężkiej choroby, długotrwałego cierpienia, żalu po stracie najbliższych, znudzenia życiem. Były jednak wyjątki. Zabronione było popełnianie samobóstwa oskarżonym , żołnierzom, niewolnikom. Ich czyn w tym wypadku miałby ujemne znaczenie ekonomiczne dla państwa lub zagrażał jego stabilności. Popełnienie samobójstawa przez oskarżonego było uważane za popełnienie kolejnego przestępstwa bowiem jego konsekwenją było uniknięcie stawienia się przed sądem.Wraz z karą śmierci wiązała się często utrata majątku na rzecz skarbu państwa. Popełniając samobójstwo oskarżony uratowałby swoją rodzinę przed nędzą, ale ze szkodą dla kraju. Samobójstwo żołnierza było równoznaczne z dezercją czyli umniejszeniem wartości siły armii, nic więc dziwnego, że nawet próba tego czynu była karana śmiercią. Niewolnik zaś traktowany był jako dobro rzeczowe, jeśli popełnił samobójstwo w przeciągu pół roku od zakupu pan mógł go zwrócić. Niemile widziane, hańbiące było samobójstwo z powodów osobistych np. zawód miłosny. Stąd negatywnie oceniano czyn Marka Antoniusza, który targnął się na własne życie sądząc, że Kleopatra już to wcześniej uczyniła. Samobójstwo bez powodu- irracjonalne- było wręcz przestępstwem, uwarzano, że człowiek, który mógł zabić siebie byłby w stanie równie dobrze zabić kogoś innego

Szanowny Pan Greg napisał: Ależ oczywiście, broń francuska zdobyta przez Germanów podczas wojny Francuzów z Prusakami. A później pewnie Rosjanie podpisali się na niej podczas "wizyty" w Berlinie w czasie wyzwalenia miasta. Następnie musiała z powrotem trafić na rodzime ziemie http://aeromamont.livejournal.com/ http://severr.livejournal.com/150322.html http://warhistory.livejournal.com/1879552.html

Jaka tam znowu sowiecka, francuska 11-calowa haubica z 1810 http://en.wikipedia.org/wiki/Year_XI_system

W sprawie tematu zalecam zapoznać się z dwiema poniższymi pozycjami Ruth Mazo Karras "Seksualność w średniowiecznej Europie": http://www.piw.pl/fragmenty/karras.html Adam Krawiec "Seksualność w średniowiecznej Polsce" http://www.naukowa.pl/Seksualnosc-w-%C5%9Aredniowiecznej-Polsce,199949ks/Historia/Historia,7kt

jeśli chodzi o hełm to zajrzyj poniżej http://www.world-war-helmets.com/fiche.php?q=Casque-Suisse-Mle-71

W czwartym polu umieszczony jest herb Hippocentaurus; tym herbem odznaczała się pierwsza żona Konstantyna Ostrogskiego , Tatiana Anna Holszańska