Kadrinazi

Jest absolutnie zauroczony! Dave Matthews & Tim Reynolds - Stay Or Leave

No i miś zablokował quiz Może jakaś podpowiedź?

Nie po Gustawie tylko po Karolu panowie Gucio gdy wojował z Moskwą to tak daleko się nie zapuszczał

Amerykanskie psy wykorzystywane przez Marines - maja pomnik na ktorym wszystkie polegle w toku wojny zwierzaki wymienione sa z imienia.

Jak zwykle google nie działa? http://pl.wikipedia.org/wiki/Imperium_Rosyjskie#Pe.C5.82nia http://en.wikipedia.org/wiki/Russian_history,_1796-1855 Warto też poszukać biogramu cara - też będzie dużo informacji

Tzva Hagana L'Yisrael Heyl Ha'Yam – Korpus Morski IDF – był zawsze najmniejszą częścią sił zbrojnych Izraela. Do połowy lat 60-tych był niedofinansowany, generalnie zaniedbywany przez Sztab Generalny. Zatopienie flagowego okrętu Korpusu – INS Eilat – przez egipskie okręty rakietowe 21 października 1967 roku było zimnym prysznicem dla izraelskich oficerów. Użycie rosyjskich rakiet typu STYX zwróciło uwagę Izraelczyków na możliwość zastosowania tego typu uzbrojenia we własnej flocie. W francuskiej stoczni w Cherbourgu zamówiono serię 12 okrętów rakietowych typu Saar (sześć pierwszych to Saar 1 i 2, oparte o niemiecki project, pozostałe to klasa Saar3). Siedem z nich dostarczono w 1968 roku, pozostałe pięć, objęte francuskim embargiem, wykradziono w akcji Mossadu (słynne ‘kanonierki z Cherbourga’) i dostarczono do Hajfy w 1969 roku. Saar’y uzbrojone były w izraelskiej rakiety woda-woda Gabriel i 40 mm działa Boforsa. Poniżej nazwy okrętów wraz z numerami burtowymi: Saar 1 i 2: - INS Mivtach (311) - INS Miznak (312) - INS Misgav (313) - INS Eilat (321) - INS Haifa (322) - INS Akko (323) Saar 3: - INS Saar (331) - INS Sufa (332) - INS Gaash (333) - INS Herev (341) - INS Hanit (342) - INS Hetz (343) Jako uzupełnienie klasy Saar stocznia w Hajfie rozpoczęła w 1970 roku pracę nad własnym projektem – cięższych, lepiej uzbrojonych (rakiety Gabriel Harpoon, działa 76 mm) okrętów klasy Reshef (Saar 4). Do wybuchu wojny w 1973 roku do służby weszły dwa okręty tego typu: - INS Reshef - INS Keshet Jak w tym okresie wyglądały sprzymierzone siły arabskie? Flota egipska to 12 okrętów rakietowych typu Osa, bliżej niesprecyzowaną liczbę starszych okrętów rakietowych typu Komar, 3 niszczyciele, 10 okrętów podwodnych, 26 łodzi torpedowych (tylko 6 nowoczesnych), 2 fregaty, 11 LCT. Flota syryjska to z kolei 3 Osy, 6 Komarów, 11 łodzi torpedowych i 2 trałowce. Widzimy więc, że siły sprzymierzone miały znaczącą przewagę nad Korpusem Morskim IDF. Izraelczycy mieli jednak po swojej stronie kilka atutów – lepsze wyszkolenie, udoskonalone techniki ECM (Electronic countermeasures) do zakłócania systemów rakietowych, odpowiednią taktykę działania z użyciem rakiet Gabriel, mających mniejszy zasięg niż sowieckie Styxy. Co ważniejsze, dowódca Korpusu, kontradmirał Beniamin Telem, nie uległ wszechobecnemu w Izraelu przekonaniu, że nie dojdzie do wybuchu wojny. Nakazał swoim jednostkom (podzielonym na siły południowe – Egipt – i północne – Syria) stan podwyższonej gotowości już w dniu 1 października. Dzięki temu Izraelczycy już o godzinie 5 nad ranem w dniu 6 października 1973 roku byli w stanie wypłynąć do ataku na cele arabskie. Jako pierwsza weszła do walki grupa północna, na kierunku syryjskim. Nocą z 6 na 7 października na rozkaz Telema izraelska grupa pięciu (lub sześciu – różnica w źródłach) okrętów rakietowych na czele z INS Reshef udała sie na patrol wzdłuż wybrzeża Libanu i Syrii. O godzinie 22.28 rozpoczęto pościg za napotkaną syryjską łodzią torpedową – została ona doścignięta przez Izraelczyków i zatopiona. Okręty IDF skierowały się potem w okolice Latakii (syr. al-Ladhiqiyah), płynąc w dwóch równoległych kolumnach. Napotkano tam patrolujący syryjski trałowiec, który został zatopiony przez INS Reshef salwą rakiet Gabriel. Trałowiec był jednak tylko częścią syryjskich sił w tym regionie – z południa w stronę Izraelczyków zbliżyła się grupa trzech okrętów typu Osa. Syryjczycy wystrzelili salwę rakiet Styx, ale nie udało im się trafić w żaden izraelski okręt – sprzęt ECM i sprawne manewrowanie zapobiegło stratom. Okręty IDF zbliżały się do Syryjczyków, by uzyskać zasięg dla rakiet Gabriel. Kolejne rakiety typu Styx były niecelne, po wystrzeleniu wszystkich Syryjczycy zaczęli się wycofywać w stronę swojej bazy. Odwrót nie był jednak udany – o 23.35 pierwsza salwa Gabrieli z okrętów IDF dosięgła celów. Do północy wszystkie okręty syryjskie zostały zatopione. Bitwa pod Latakią, pierwsze starcie morskie wyłącznie z użyciem pocisków rakietowych, zakończyła się absolutnym sukcesem IDF. Marynarka syryjska przestała się liczyć w grze. W tym samym czasie grupa południowa napotkała grupę egipskich łodzi torpedowych na wysokości Port Saidu. Egipcjanie natychmiast rozpoczęli odwrót, tracąc jeden okręt w wyniku ataku samolotów IAF. Korpus Morski IDF nie zaprzestawał agresywnych działań, okręty IDF ostrzeliwały cele lądowe i starały się wciągnąć Egipcjan do walki. Dzięki temu doszło do drugiej bitwy morskiej w Wojnie Yom Kippur – bitwy pod Damiettą-Balatin. Nocą z 8 na 9 października sześć izraelskich okrętów rakietowych rozpoczęło ostrzał pozycji egipskich w okolicy Damietty. Ok. północy Izraelczycy zostali zaatakowani przez cztery egipskie Osy, które oddały pierwszą (niecelną) salwę rakiet. Okręty IDF, wciąż poza zasięgiem Gabrieli, zaczęły zbliżać się do Egipcjan. Po wystrzelenie kolejnych Styxów, egipska grupa zaczęła wycofywać się do bazy. Izraelczycy byli już jednak na tyle blisko, że mogli otworzyć ogień. W ciągu trwającej ok. 40 minut bitwy zatopiono trzy Osy, tylko jedna zdołał uciec z akwenu walki. W nocy z 10 na 11 października, podczas ostrzału syryjskiego portu Mint el-Beida i pola naftowego w Banias izraelskie okręty zostały ostrzelane ogniem baterii nadbrzeżnych (działa 100 i 130 mm, kierowane radarem) i rakietami z syryjskich Komarów ukrytych w porcie. Izraelczycy wystrzelili salwę rakiet, która ciężko uszkodziła dwa Komary. Nocą z 11 na 12 października grupa czterech okrętów IDF znów zaatakowała syryjskie wybrzeże w okolicy portu Tartus. W walkach uszkodzono dwa kolejne Komary, zniszczono większość pól naftowych wokół portu. Siły arabskie po bitwie pod Damiettą-Balatin przestały szukać szansy na otwartą bitwę z Izraelczykami. Zamiast tego okręty rakietowe wypływały z dużą prędkością z portu, wystrzeliwały salwę rakiet w stronę Izraelczyków po czym kryły się pomiędzy okrętami handlowymi zakotwiczonymi w porcie. Po 13 października okręty egipskie otwierały ogień z samego portu, chronione artylerią nadbrzeżną i siłami pancernymi. Często zdarzało się też, że Izraelczycy atakowali egipskie wybrzeże bezkarnie, żaden z egipskich okrętów nie otwierał do nich ognia. W nocy z 21 na 22 października okręty IDF zatopiły koło Abukiru dwie egipskie łodzie patrolowe, po czym za pomocą rakiet uszkodziły nadbrzeżną stację radarową. Z dużymi sukcesami działała także Shayetet 13 (Flotylla 13) – elitarny oddział płetwonurków Korpusu Morskiego. Podczas rajdu na Port Said udało im się zatopić łódź torpedową, Komara i LCT. Działania izraelskich ludzi-żab wywołały panikę w porcie Gardaka, który został ewakuowany przez siły egipskie. Korpus Morski IDF był jedyną częścią IDF, który uniknął krytyki za udział w Wojnie Yom Kippur. Tracąc tylko 3 zabitych i 24 rannych zapewnił Izraelowi morską supremację w tym konflikcie – dokonanie, na które zapewne nikt nie liczył. Siły arabskie – chociaż posiadały tak dużą przewagę w ilości i tonażu okrętów – nie zdołały zablokować izraelskich szlaków wodnych i wybrzeża. Egipcjanie i Syryjczycy wystrzelili w toku wojny 52 pociski typu Styx, ale nie zatopiono nimi żadnego izraelskiego okrętu. Siły arabskie straciły przynajmniej 19 okrętów, w tym 10 Os i Komarów. Użycie w tak dużych ilościach rakiet woda-woda, skuteczność izraelskich systemów ECM, działania we współpracy z siłami lotniczymi – wszystkie te aspekty pokazały dobitnie, w jakim kierunku rozwijać się będzie walka na morzu. Starcia na Morzu Śródziemnym w październiku 1973 roku, chociaż prowadzone na małą skalę, stały się tematem badań dla analityków morskich na wiele lat.

Co opracowanie to inne dane I. Gunther E. Rothenberg, The anatomy of Israeli Army, London 1979: IDF: - 2812 zabitych - 7500 rannych straty te obejmują aż 606 oficerów - jednego generała majora, 25 pułkowników, 80 majorów - 250 wziętych do niewoli - 114 samolotów - 800 czołgów, z tym że wiele z nich naprawiono Koalicja: - Syria + Egipt - ok. 15 000 zabitych - 268 Syryjczyków i ok. 8000 Egipcjan wziętych do niewoli - ok. 2000 czołgów - ok. 500 samolotów (2/3 to egipskie) II. Simon Dunstan, The Yom Kippur War 1973 (1) The Golan Heights, Oxford 2003; (2) The Sinai, Oxford 2003 - niemal te same dane powtarza Ł.M. Nadolski, Wojna Yom Kippur 1973, Gdańsk 2008, różnice wrzucam w nawiasie: IDF: - 2687 zabitych - 7251 rannych - 314 wziętych do niewoli - ok. 400 czołgów (420) - 107 samolotów (103 samoloty i 'co najmniej 5 helikopterów') - (390 transporterów opancerzonych) - (25 dział) Egipt: - 12 000 zabitych - 35 000 rannych - 8400 wziętych do niewoli - ok. 1000 czołgów - 235 samolotów - 42 śmigłowce - ok. 50 baterii SAM'ów Syria: - 3100 zabitych - 6000 rannych - 1150 czołgów Irak: - 278 zabitych - 898 rannych - 200 czołgów Jordania: - 23 zabitych - 77 rannych - ok. 50 czołgów Mogę poszukać jeszcze w innych pracach, np. u Herzoga, jeżeli Cię to interesuje

Wierz mi, mam sporą biblioteczkę o IDF, jednak w przypadku Izraelczyków nigdy nie można być pewnym danych o ich siłach zbrojnych. Nagminne przesuwanie jednostek z jednej Ugdah do drugiej (włącznie z przerzucaniem batalionu z jednej brygady do drugiej) jeszcze bardziej gmatwa sprawę.

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Crimean-war-1853-56.png Oblężenie Sewastopola: http://en.wikipedia.org/wiki/File:Map_of_S..._lines_1855.png Linie zaopatrzenia wojska alianckich http://en.wikipedia.org/wiki/File:Map_of_p...stopol_1855.png Marsz na Sewastopol http://en.wikipedia.org/wiki/File:March_to...stopol_1854.png Bitwa pod Bałakławą http://en.wikipedia.org/wiki/File:Battle_o...ava_(map_1).png http://en.wikipedia.org/wiki/File:Battle_o...ava_(map_2).png A tutaj znajdziesz forum gry planszowej obejmującej całą wojne, jej autor - Sławomir 'Zouave' Łukasik - ma ogromną wiedzę o wojnie, w tym oczywiście i mapach kampanii i bitew http://www.gis.manewry.vdl.pl/viewforum.php?f=65

Ja to już pewnie więcej zapomniałem o tych 'klimatach' niż pamiętam Moja próba rekonstrukcji sił IDF które wzięły udział w inwazji na Liban jest sprzed dwóch lat - pewnie jakby teraz poszukać, to znalazłoby się więcej danych. Jak zwykle w przypadku każdej wojny z udziałem IDF ciężko coś powiedzieć 'na pewno', nawet w przypadku tak dobrze opisanych konfliktów jak Wojna Sześciodniowa i Yom Kippur wciąż jest dużo niejasności. Widać np., że liczebność podana przez Ciebie znacznie się różni od tej która podałem - nawet doliczając żołnierzy z IAF i Korpus Marynarki to wciąż duża różnica. Dziwi mnie tak duża ilość brygad piechoty podanych przez Ciebie - być może po wliczeniu wszystkich oddziałów terytorialnych, które tylko zabezpieczały granicę, ale do Libanu nie weszły. W 1977 roku IDF mogły zmobilizować (według pełnego planu powołania rezerw): - 17 brygad pancernych, - 3 brygady spadochronowe, - 18 brygad piechoty (z tego 9 o dosyć dużym stopniu zmechanizowania, ale tylko na Halftrackach), - odpowiednik 9 brygad artylerii (90% to artyleria samobieżna). O ile pamiętam, w 1982 roku, z oczywistych względów, nie powołanych pełnych rezerw, do tego część jednostek musiał pozostać w Izraelu (granica z Egiptem i Syrią).

Operacja 'Pokój dla Galilei' - Liban 1982 rok - ODB armii izraelskiej Front Północny - gen. maj. Amir Drori I. Siły Zachodnie (uderzenie w kierunku Bejrutu) 1. 91 Ugdah - gen. bryg. Icchak Mordechai (trzy brygady, jedną z nich na pewno była 211 [rez.] Brygada Pancerna) 2. 96 Ugdah - gen. bryg. Amos Yaron (w skład tej dywizji wchodziły elementy 35 Brygady Spadochronowej) II. Siły Centralne (przecięcie drogi Bejrut-Damaszek) 1. 36 Ugdah - gen. bryg. Avigdor Kahalani ( 1 Brygada Piechoty Golani i dwie brygady pancerne) 2. 162 Ugdah - gen. bryg. Menacheim Einan ( w skład tej dywizji wchodziła 460 Brygada Pancerna) III. Uderzenie na Dolinę Bekaa: Korpus dowodzony przez gen. maj. Avigdora 'Yanusha' Ben-Gala, jego zastępcą był gen. Ehud Barak: 1. 90 Ugdah - gen. Giora Lev, 2. 252 Ugdah - gen. Emmanuel Sakel 3. Verdi Force - gen. bryg. Danni Verdi 4. Specjalne Siły Manewrowe - gen. Moshe 'Yossi' Peled (specjalna jednostka przeciwpancerna Sayeret Orev + elementy zmechanizowane z brygady piechoty i brygady spadochronowej) Razem we wszystkich dywizjach - 57 00 żołnierzy IDF, ponad 1000 czołgów (Merkava, M48 i M60 Magach, Sho't) Wiem ze to niewiele, ale nic wiecej nie znalazlem - jezeli ktos ma wiecej informacji zachecam do pisania

Bardzo Ci dziękuję za wyjaśnienie Marcinie.

Gwardia - elita armii, najlepsi żołnierze wybrani by ochraniać króla i dawać przykład innym żołnierzom. W armii szwedzkiej w XVII wieku spotykamy wiele przerożnych jednostek gwardyjskich, na czele ze słynnym Hovregementet Gustawa II Adolfa (o tym kiedy indziej na forum ). Z kolei z formacjami gwardyjskimi w armii szwedzkiej 1655-1660 jest ten kłopot, że mamy właściwie dwa ich rodzaje, powodujące zamieszanie w rożnych pracach O co chodzi? I. Gwardia domu krolewskiego (czyli właściwa): a) Kunglig Majestäts Livgarde till fot - regiment pieszy gwardii, w teorii 4 kompanie szwedzkie i 12 kompanii niemieckich. Mimo że formacja gwardyjska, nie była jednak jednostką elitarną, całą wojnę przesiedziała tu i owdzie na garnizonach Błędnie wymieniana w bitwie pod Warszawą 1656 roku, faktycznie stacjonowała wtedy w Toruniu. Pomyłka wynika z faktu, że zastępca d-cy tego regimentu, podpułkownik Bertil Nilsson Skytte (a nie 'Bengt' jak napisał Tessin) latem 1656 roku został pułkownikiem narodowego regimentu Jönköping. Jego następca jako podpułkownik w gwardii, Andreas Zöge (lub Andrzej Szöge jak określa go prof. Nagielski) wciąż przebywał wtedy w Sztokholmie, więc dopoki nie przybył do Prus, Skytte był jednocześnie oficerem dwoch regimentow. Nie brał udziału w bitwie warszawskiej, stacjonując z gwardzistami w Toruniu, za to pod Warszawą walczył oddział wydzielony z jego szwedzkiego regimentu i to leży chyba u podstaw wyliczenia gwardii jako jednostki biorącej udział w tej bitwie b) Kunglig Majestäts Garde du Corps - jednostka szwedzkich drabantow krola, wzmocniona kompania, w teorii powinna zawsze osłaniać monarchę c) Kunglig Majestäts Livkompani (znana też jako Livgarde) - jednostka przyboczna władcy, złożona z najemnych Niemców, najczęściej formowała jeden skwadron z Garde du Corps II. Jednostki o honorowej nazwie 'gwardia' - to bardzo grząski grunt, wydaje się że taki tytuł nadawano jednostkom by zachęcić niemieckich ochotnikow do wstępowania w ich szeregi. De facto nie były to jednak formacje elitarne, ale nazwa została i jest nieco myląca. Podobną sytuację znajdujemy w armii szwedzkiej w okresie 1700-1721, kiedy to istnieją dwa regimenty piesze o przydomku 'gwardyjskie', nie będące wszak oddziałami elitarnymi. a) Konungens Livregemente till häst, znany też jako Konungens Garde till häst lub Pfalzgreve Filip von Sulzbachs rytteriregemente - regiment jazdy Filipa von Sulzbach, utworzony w 1655 roku (9 kompanii), w Polsce znany jako 'rajtarzy króla'. Jeden z 'koni roboczych' szwedzkiej armii polowej, walczył pod Żarnowem, Gnieznem, Warszawą i w Danii w 1657 roku. b) Kunglig Majestäts Drottningens Livregemente till häst lub Kunglig Majestäts Drottningens Garde till häst lub Hertig Johan Heorg von Anhalt-Dessaus rytteriregemente - znany jako 'rajtarzy królowej'. Na początku kampanii 1655 roku tytuł taki nosił ochotniczy szwedzki regiment rajtarii Gustava Banera, jednak jednostka ta została szybko rozwiązana (Baner poświęcił się dyplomacji), a tytuł przeszedł na regiment ks. Jana Jerzego von Anhalt-Dessau. Kolejny 'koń roboczy' armii polowej, widzimy go w tym samych bitwach i kampaniach co regiment von Sulzbacha c) Drottningens Livregemente till fot - niemiecki regiment pieszy 'gwardii królowej', nie mam o nim jednak zbyt dużo danych poza tym, że maszerował do Polski w korpusie Wittenberga w 1655 roku (zapewne potem służył jako jednostka garnizonowa). W popisach armijnych zamieszczonych przez J. Mankella za rok 1657 i 1658 regiment wymieniany jest w składzie garnizonu Elbląga. Liczy sobie 8 kompanii, ale stan ma bardzo niski - nie przekracza 500 żołnierzy d) Hans Kungliga Höghet Arvprinsens Skotska livgarde - szkocki regiment pieszy następcy tronu, jednostka zaciągnięta już w trakcie działań wojennych (1656 lub 1657 rok), pod ppłk. Hamiltonem niezwykle dzielnie bronił Torunia w 1658 roku. Jak więc widać, mamy tu do czynienia z podobnym mechanizmem jak w przypadku koronnej gwardii komputowej. Mimo 'gwardyjskiej' nazwy, były to jednostki liniowe, nie oszczędzano ich w toku kampanii, często kierując na najcięższe odcinki walk

Nieco danych z roku 1649/1650, pokazujących, że w czasie potrzeby wojennej nasi magnaci potrafili zmobilizować nierzadko spore siły (a potem oczywiście ubiegali się o zwrot kosztów, całkiem zresztą zrozumiale) W oparciu o Płace pocztom panięcym w r. 1650 zawierającą spis wojsk magnackich walczących z Zbarażu i pod Zborowem. Pisownia nazw i nazwiska z poprawkami z opracowania z 1936 roku. I. Wojska ks. Dominika Zasławskiego: - dwie chorągwie kozackie Koryckiego - każda o 150 koni - chorągiew kozacka Gurskiego - 100 koni - chorągiew kozacka Kondrackiego - 100 koni II. Wojska Jerzego z Wiśnicza Lubomirskiego: - chorągiew kozacka Franciszka Goszczyńskiego - 100 koni (do 1650 roku na żołdzie województwa krakowskiego) - chorągiew dragonii Samuela Grotkowskiego - 100 koni III. Wojska Adama Hieronima Sieniawskiego, starosty lwowskiego: - chorągiew kozacka Kaliskiego - 65 koni - chorągiew kozacka Pawłowskiego - 95 koni - chorągiew wołoska Hohola - 70 koni - chorągiew dragońska Balfara - 75 koni - wolontariusze stający po husarsku - 32 konie - wolontariusze stający po kozacku - 24 konie (stali przy chorągwi kwarcianej), od lata 1649 roku 19 koni IV. Wojska Dymitra Wiśniowieckiego: - chorągiew husarii Jana Libiszewskiego - 70 koni - chorągiew kozacka (Libiszewskiego?) - 50 koni - chorągiew kozacka Andrzeja Grocholskiego - 117 koni - chorągiew kozacka Stanisława Wolskiego - 102 konie - chorągiew dragońska Ormańskiego - 86, po jednej ćwierci służby 62 konie - piechoty polskiej - 100 porcji

W sumie temat powinien chyba wylądować w Nowożytnej, wszak histeria polowań na domniemane wiedźmy to w Szwecji właśnie okres 1668-1676.

Czyli dałem plamę ale niewielką wszak powinienem pamiętać, że piechota lekka nie miała grenadierów. Co do regimentu grenadierów jekaterynosławskich - napisałeś, że byli tam żołnierze pamiętający Suworowa. Wiesz może, czy regiment brał udział w jego kampanii we Włoszech i marszu do Szwajcarii?

Dziwią mnie ci 'niscy ludzie' - czy Francuzów nie prowadziła do ataku kompania grenadierów? Ci do najniższych wszak nie należeli

Nowiny z Inflant o sczęslivvey porazce, ktora sie stała nad Karolusem ksiazęciem sudermanskim przez ... Iana Karola Chotkievvicza nayvvyzszego hetmana W.X.L. dnia 27 Septemb. vv dzien s. Stanislavva roku 1605 [ http://www.polona.pl/dlibra/docmetadata?id...ublication& ] Żukowski Jan, Pole marsowe dalekiemi rozprzestrzenione granicami przez mężne polskiego rycerstwa dzieła : w ktorym ślaki znaczne y manowce ruszenia sie [...] woyska przeciwko krolowi szwedzkiemu do Holsaciey in subsidium Regi Daniae przez margrabską, [...] ziemię [...] vdeptane pod regimentem [...] Stephana na Czarcy Czarneckiego [...] in anno millesimo sexcentesimo quinquagesimo octauo, Lublin 1660 [ http://www.polona.pl/dlibra/doccontent2?id...s=1〈=pl ] Skjöldebrand, Anders Fredrik , Batailles de Charles X Gustave : gravées d'après les dessins du Comte de Dahlberg et les tableaux de Lembke et publiées par A. F. Stockholm 1806 [ http://www.polona.pl/dlibra/doccontent2?id...s=1〈=pl ]

Tak sądziłem, byłbym bardzo zdziwiony, gdybym 'przegapił' jakiegoś pułkownika w toku wojny

Gerarda i Ernesta Magnusa mam już nieźle zidentyfikowanych (patrz pierwszy post), Henryk herbu Dzik - hmm, nie znalazłem go w stopniu oberszta w toku wojny, może to on służył jako jeden z dowódców kompanii w regimencie Gerarda?

Nie średniowieczny przykład co prawda, ale bardzo interesujący przykład z czasów późniejszych: http://www.algonet.se/~hogman/witch%20trial.htm Do tego Finlandia w czasach gdy była częścią Królestwa Szwecji: http://www.uta.fi/laitokset/historia/noita...itchtrials.html Nieco więcej XVII-wiecznych procesów: http://en.wikipedia.org/wiki/Ramsele_witch_trial Generalnie w Szwecji procesy czarownic to właśnie XVII wiek, wcześniej rzadko się to zdarzało.

Literówka i Prusy poprawione, dzięki Harry!

Secesjoniście, wszak podał odpowiedź o którą Ci chodziło

Klasztorów brygidek było chyba więcej niż 2 Niemniej jednak znalazłem jeden zniszczony - był to istniejący od 1624 roku klasztor w Łucku na Wołyniu, spalony w 1648 roku podczas ataku Kozaków na miasto.

Oczywiście. Od 1595 roku stacjonowała tam armia Klasa Fleminga, który był głównym poplecznikiem Zygmunta III. Nawet po śmierci Fleminga w 1597 roku Finowie pozostali wierni prawowitemu monarsze, niestety spóźnili się z pomocą dla niego w 1598 roku. Kolejne pytanie należy do Ciebie.