cosiek

Ludność Epiru jako że nie pełniła służby wojskowej jak sprzymierzeńcy italscy, była traktowana jako poddani Rzymu i zobowiązana do wysokich świadczeń materialnych. Mieszkańcy prowincji płacili dziesięcinę, pogłówne, podatki pośrednie. Byli też zobowiązani do licznych świadczeń osobistych na rzecz namiestnika i jego otoczenia. Tak więc mieszkańców Epiru można uznać za dediticii, ponieważ ich ziemie uznane zostały za własność Rzymu.

Teodor prosiłbym jednak o jakiś umiar w sformułowaniach typu "dzieci". Nie ma sensu wykazywać swojej wyższości. Uwagę zwracam na prośbę innych użytkowników!

Tak chodzi mi o drugi sezon!... kurcze nie jestem na czasie

A wiadomo kiedy druga część wyjdzie??

Próbowałem to załączyć ale mam jakieś problemy :/

Symbolami przynależności do stanu ekwickiego było posiadanie konia, noszenie złotego pierścienia oraz wąski purpurowy szlak zdobiący tunikę (trabea). W teatrze zajmowali oni miejsce zaraz za senatorami. Ekwici stanowili swego rodzaju stan rycerski (ordo equester) i brali udział w corocznej, odbywającej się 15 lipca paradzie jeźdźców. W II wieku p.n.e. ekwici coraz wyraźniej walczyli o wpływy w państwie rywalizując z senatorami oraz arystokracją. To za ich sprawą wydano w 218 roku p.n.e. prawo lex Claudia, które zakazywało członkom rodzin senatorskich zajmowania się na większą skalę handlem, mogli oni bowiem dysponować tylko statkami o pojemności do 80 ton. W okresie cesarstwa ekwici stali się warstwą urzędniczą.

Warto wspomnieć o jego działalności w budownictwie. Rzym podzielił na 14 regionów. Zorganizował straż pożarną (vigles) i poprowadził nowe akwedukty. Wzniósł dwa teatry i jeden amfiteatr. Odbudował świątynie, wzniósł sanktuaria bóstw "opiekunów rodu julijskiego" i jego samego, m.in. Wenus Rodzicielki na Forum Juliusza, Marsa Mściciela na Forum Augusta, Victorii, Apollo w Palatynie, Romulusa, założyciela Rzymu oraz Eneasza, praprzodka Juliuszów. Usunięto natomiast bóstwa wschodnie i zakazano ich kultu. Za jego panowania powstała pierwsza wielka łaźnia publiczna i pierwsza otwarta biblioteka. Na Polu Marsowym urosło ogromne mauzoleum, grobowiec cesarza i rodziny. Wtedy także oddano do użytku Panteon, świątynię wszystkich bogów. Wykazał się także w zakresie retoryki i literatury tworząc liczne, własne teksty, które niestety nie przetrwały do naszych czasów. W czasie swego panowania doprowadził do umocnienia roli rodziny w państwie. Karano senatorów i ekwitów za bezżeństwo i bezdzietność odebraniem prawa dziedziczenia. Rodzinom wielodzietnym nadawano liczne przywileje. Dodatkowo wprowadzono ustawy przeciwko cudzołóstwu, rozpuście i zbytkowi. Nie wolno także zapominać o jego współpracowników nieoficjalnym ministrze kultury - Gajuszu Mecenasie, który używał swojego dużego majątku dla hojnego wspomagania współczesnych mu twórców.

Generalnie Polibiusz dzieli kary w wojsku wydawane przez dowódcę na dwie kategorie: przestępstwo oraz nieposłuszeństwo. Przestępstwo - fustuarium albo bastinado - zgodnie z sądem wojennym za dezercję lub zaniedbanie obowiązku żołnierz zostawał ukamienowany lub zabity pałką na śmierć przed żołnierzami, których życie było zagrożone w wyniku przestępstwa winnego. Żołnierz, który uciekł i uniknął kary nie był ścigany, a zostawał skazany na wieczne wygnanie z Rzymu. - pecunaria multa - potrącenie z żołdu - bicie żołnierza przed centurią, kohortą lub legionem - odebranie wojskowej przysięgi, sacramentum - wrzucenie skazańca w worku z wężami do rzeki bądź jeziora za zdradę lub kradzież Nieposłuszeństwo - decimatio (dziesiątkowanie) - forma niezwykle surowej kary stosowanej wobec tchórzliwej bądź zbuntowanej grupy żołnierzy. Kohorta skazana na zdziesiątkowanie była dzielona na grupy żołnierzy po dziesięciu. Każdy losował losy i ten któremu się nie powiodło zostawał zabity przez swoich dziewięciu towarzyszy poprzez ukamienowanie bądź ubicie pałkami. Ci którzy przeżyli otrzymywali jęczmień zamiast mąki i spali pod gołym niebem za obozem. - castigatio - bicie przez centuriona i jego podwładnych albo przez animadversio fustium - ograniczenie racji żywnościowych, bądź dawanie żołnierzowi jęczmienia zamiast zwykłego zboża - bicie winnego flagrum, które przynosiło o wiele więcej cierpienia niż bicie zwykłą pałką - gradus deiectio - zmniejszenie stopnia - missio ignominiosa - haniebne wydalenie - utrata korzyści płynących z długiej i dobrej służby - militiae mutatio - przekazanie winnemu hańbiących obowiązków - szybka egzekucja - munerum indictio - nałożenie dodatkowych obowiązków Informacje podałem za swoją stroną: http://www.romanum.historicus.pl/kary_i_na...kiej_armii.html Najcięższą karą było zdziesiątkowanie, chyba że mówimy o pojedynczej jednostce to wówczas albo bat albo pałka. A mógłbyś Achillesie podać więcej info, bo po raz pierwszy się z tym zetknąłem

Dzisiaj termin "dyktatura" kojarzy się wszystkim bardzo źle, jednak w Republice Rzymskiej była to niezwykle ważna instytucja, o bardzo praworządnym charakterze. Nie raz dzięki mianowaniu dyktatora Republika unikała ciężkich klęsk albo wychodziła z politycznego kryzysu. Możemy wyróżnić kilka rodzajów dyktatury, począwszy od tej najczęściej powoływanej rei gerundae causa (w wypadku zagrożenia zewnętrznego), poprzez sedicionis sedandae causa (kryzys wewnętrzny) aż po dyktaturę ustanawianą do celów religijnych, np. clavi figendi causa. Należy zaznaczyć, że dyktatura seditionis sedandae causa była używana rzadko i z praktyki wynika, że tak naprawdę nigdy nie stosowano tej instytucji w celu użycia siły. Wręcz przeciwnie - dyktatorzy s.s.c. mianowani w sytuacjach gwałtownego zaostrzenia konfliktu między patrycjuszami i plebejuszami wykorzystywali swój autorytet i swoją władzę do doprowadzenia do kompromisu, a czasem wręcz do zmuszenia patrycjuszy do ustępstw wobec plebsu. Dyktatura Q. Hortensiusa podczas drugiej secesji plebsu, której wynikiem była słynna lex Hortensia zrównująca plebiscyty z leges jest tego najlepszym przykładem.

Zgadza się w 216 roku p.n.e. stanowisko dyktatora posiadało dwóch ludzi: Marcus Junius Pera i Marcus Fabius Buteo. Ten pierwszy za cel miał wypędzić Hannibala z Italii, z kolei Buteo miał sobie poradzić z kwestiami konstytucyjnym Rzymu.

A Renatus Flavius i jego dzieło "O Sztuce Wojskowej"? Sławne dzieło rzymskiego wojskowego, które opisuje wojskowość Rzymu. http://www.romanum.historicus.pl/art/Renat...20Wojskowej.pdf Też najdziesz wiele przydatnych informacji.

6-8 kg bo tyle ważyła segmentata, (o ile o ten okres Wam chodzi) nie był zbyt wielkim ciężarem jeśli weźmiemy pod uwagę to że zwykły legionista na barkach nosił bo reformie Mariusza ok. 36 kg. Dodać można że podobno zdolni byli dziennie przejść 37 km!

Mogę przytoczyć pewną anegdotkę. W I i II wieku n.e. w Chinach żył jeden z najsłynniejszych dyplomatów i dowódców chińskich - Pan Czao. Jako zarządca prowincji zachodnich potrafił skłócić wzajemnie plemiona Hunów i zadał im klęskę, która położyła kres ich najazdom na Chiny. W swym wojennym pochodzie na zachód podporządkował Chinom duże połacie Centralnej Azji. Tam też dowiedział się o istnieniu cesarstwa rzymskiego, potężnego państwa. Chińczycy nazywali je Ta-Cin!! W celu nawiązania stosunków dyplomatycznych, wysłał on misję, która niestety dotarła do Partii. Ci przemyślnie skierowali ją zamiast na zachód, na południe. Ci gdy zorientowali się że nie dotarli do państwa rzymskiego zawrócili. Partowie uniemożliwiali Chińczykom lub Rzymianom podobne misje z punktu widzenia handlu. Był on jednym ze środków dochodu dla Partii, która pośredniczyła transakcjom obu państw. Gdyby Rzym i Chiny się dogadały pewno wybrałyby inny sposób handlu, z pominięciem Partii.

Jak już fantazjować to czemu nie na taki temat. Cezar, który ma całą władzę w swoich rękach, zdaje się nie lękać nikogo. Ubóstwiany przez lud, z małym zastrzeżeniem co do Kleopatry, przygotowuje się na wojnę w Azji mniejszej. 15 marca 44 roku pne zamach się nie udaje. Jeden ze spiskowców rani Cezara w obojczyk, ten jednak zabija go i wymyka się z kurii. Zapamiętuje twarze Brutusa i Kasjusza. Przeprowadza czystki wśród arystokracji. Dochodzi do kolejnej wojny domowej, a Cezar musi odwlec w czasie swoją inwazję partyjską. Ostatecznie jednak 65 letni Cezar kolejny raz wygrywa i dominuje w Rzymie. Myśli o zdobyciu jeszcze większej władzy i utwierdzeniu swojego panowania wraz z Ptolemeuszami. Po zwycięstwie z Partami, granice imperium sięgają Indii. Jednak czy w przyszłości nie doszłoby do rywalizacji o tron? Może Cezar w jakiś sposó zapewniłby trwałą i łagodną sukcesję? Czy Rzym "cezarski" przeżyłby 476 rok? Macie jakieś inne pomysły na alternatywną wizję przeszłości Rzymu I połowy I wieku pne?

Sposób budowy obozu zapożyczyli od Pyrrusa? :shock: Pierwsze słyszę. Prosimy o więcej info jachu! Rzymianie budować obozy warowne zaczęli już z pewnością w czasie wojny z Pyrrusem w latach 280-275 p.n.e, ale myślałem że akurat tej kwestii nie zapożyczyli. Co do przygotowań: Budowa zazwyczaj zaczynała się popołudniem, bowiem dzienny rozkład zajęć armii był ułożony co do godziny. Bardzo wcześnie rano (wraz ze wstaniem słońca) legioniści wyruszali w drogę. Podróż wynosiła średnio w czasie 8 godzin. Przodem wysyłano specjalną grupę, która miała wybrać najlepsze miejsce na budowę obozu oraz rozpocząć przygotowania do budowy. Po ciągłym marszu, legioniści zatrzymywali się w dogodnym miejscu na obóz i dzielili na grupy: 1) przynoszenie drewna i materiału budulcowego 2) budowa 3) składowanie materiału i zanoszenie na miejsce budowy 4) patrolowanie i ochranianie miejsca prac Samą budowę rozpoczynano od elementów obronnych...

Auspicje/auspicjum generalnie najbardziej popularne były do II wojny punickiej oraz od Oktawiana do wprowadzenia chrześcijaństwa. Oczywiście chrześcijanom pogańskie zwyczaje zaczęły przeszkadzać i zakazano ich odprawiania. A mogę się mylić, ale czy Cezar nie kierował się w swoich poczynaniach lotem ptaków? Liczę na sprostowanie, i czuję że będzie to puella, doskonale zaznajomiona z tematem rzymskim :wink:

A ciekawi mnie czy ocenzurowano scenę miłosną Atii na samym początku filmu?? Ja miałem przyjemność obejrzeć całość bez przeróbek + wypowiedzi aktorów. Naprawdę fascynujący film. A co do zgodności z historią. Film pod wieloma względami oddaje prawdę nam znaną, choć zdarzają się pewne uchybienia. Autorzy serialu skupili się bardziej na pokazaniu życia w ówczesnym Rzymie, zwyczajach i mentalności mieszkańców. Wydarzenia ogólnopolityczne pokazane są dość skrótowo, przez pryzmat bohaterów, czyli naszych dwóch przyjaciół, których żywoty są poplątane z wydarzeniami wokół M. Śródziemnego. Film btw genialny! i jedyny w swoim rodzaju.

Twój wynik to: 224 znaków na minutę Ostateczna ocena: 71 % No, całkiem nieźle, choć oczywiście wymagana dalsza nauka... Możesz dodać się do listy! (Formularz na dole) Wcześniej było 80%. TAK TAK znowu się pojawiłem po 2 tyg. przerwy :mrgreen:

Może nie pierwszy ale na pewno jeden z najwybitniejszych władców Imperium. Mimo braku wyraźnych źródeł na temat kampanii w Dacji uznaje się ją za jedną z najlepiej zaplanowanych w historii Rzymu. Sprawdzał się także jako administrator, prowadząc bogatą korespondencję z namiestnikami. Zresztą to za jego panowania Rzym stał się największą i najozdobniejszą metropolią świata.

Mocno stroną była naturalnie elastyczność rzymskich legionów. Wymienność pozycji, podział na mniejsze jednostki wojskowe. Mam takie pytanie, w jaki sposób generalnie żołnierz rzymski mógł przejść przez strefę pełną najeżonych włóczni i dotrzeć do przeciwnika i rozpocząć walkę w starciu?

Z tego co wyczytałem Regulus w ramach tortur został zamknięty w beczce ponabijanej ostrzami i spuszczony z wysokiej góry, co miało przynieść mu okropne cierpienia.

Tak pisze nam Horacy. Prawdy pewno nigdy nie poznamy. Nawet jeżeli jest to legenda to bardzo możliwa. Rzymianie słynęli z oddania dla swoich racji, wiec tu mogło być podobnie.

Jego największą zasługą było wyniesienie na następcę Trajana i zapoczątkowanie tzw. "złotego okresu", wielkich podbojów i mądrych rządów.

Zgodzę się z Jarpenem, jakoby był pod wpływem swoich żon. Messalina wymuszała na nim różne decyzje. Messalina była najgorszą, a jednocześnie najbardziej ukochaną żoną Klaudiusza. Antyczne źródła przedstawiają Messalinę jako nimfomankę organizującą orgiastyczne zabawy i doprowadzającą do skazywania na śmierć byłych kochanków lub tych którzy ośmielali się odrzucać jej awanse. Zgubiła ją formalna ceremonia małżeństwa z Gajuszem Siliuszem odbyta pod nieobecność Klaudiusza, który przebywał w porcie w Ostii. Narcyz, wyzwoleniec cesarza ujawnił to Klaudiuszowi i dopilnował egzekucji Messaliny. Klaudiusz do końca nie wierzył we wszelkie zarzuty jej stawiane i chciał ją uratować. Na pewno pod dużym wpływem był także Agryppiny. Jej silna osobowość zdominowała ostatnie lata panowania cesarza. Wyrazem jej wzrastającej roli politycznej był przyznanie jej przez senat tytułu Augusty. Doprowadziła też do zajęcia przez jej syna z pierwszego małżeństwa, Nerona pierwszeństwa w sukcesji, przed rodzonym synem Klaudiusza, Brytanikem. Jak tu nie mówić o dominacji kobiet nad mężczyzną.

Albo mi się wydaje albo był już podobny temat... ale Budżet cesarstwa opierał się w dużej mierze na łupach wojennych, podatkach od handlu i produkcji, zwłaszcza rolnej. Początkowo były one względnie niskie, znaczne dochody pochodziły z wojen (wraz z darmową siłą roboczą). Później, wraz z powstawaniem wielkich latyfundiów, pojawiły się pokusy uwalniania się od podatków. Stąd wynikła ogromna korupcja przy zwalnianiu z danin i spędzanie w nędzę i tak już ubogich mas, które musiały różnicę pokrywać. Ponieważ od około końca III wieku n.e. zaprzestały napływać łupy (praktycznie skończył się okres kampanii ofensywnych), a także spadła liczba niewolników, budżet imperium cechował chroniczny deficyt. Zmniejszanie się siły roboczej zmniejszało wpływy z podatków, które próbowano uzupełniać zwiększaniem podatków. Dochody cesarstwa także w znacznym stopniu pochodziły z opłat za wjazd do państwa, czyli przekroczenie limesu przez sąsiadów z zewnątrz np. celtów czy innych barbarzyńców, bo przecież nie tylko do obrony militarnej. Dochody przychodziły także z handlu. Na przykład na jedwabnym szlaku przez rzymskich negotiatores, którzy sprzedawali towary produkowane tylko w cesarstwie. Tyle ode mnie