TeodorykWielki

Prawda jest jedna. Ustrój i mentalność Rzymu zmieniała się wraz z rozwojem terytorialnym państwa. Jego zbliżający się koniec można było dostrzec już na poczatku naszej ery, za panowania Tyberiusza, był to ostatni cesarz, mogący pochwalić się takimi znacznymi podbojami, później było już tylko gorzej, a z czasem to Rzym stał sie ofiarą ataków. Ale wracając do tematu. Ustrój się zmieniał, zmieniała się mentalność ludzi, społeczeństwo dojrzewało, szukano najlepszych sposobów zarządzania tak olbrzymim państwem. Jedynie system gospodarczy nigdy nie rozwinał się w Rzymie w znaczący sposób, a mógł. Niektórzy historycy uważają, że mogło dojść w Rzymie do rewolucji przemysłowej, jaka wydarzyła się dopiero 1500lat później. Gdy ludność ( Italii i prowincji najbardziej zromanizowanych) przestała wierzyć i wyznawać kult cesarski, pojawiły się nowe kulty wschodnie, rola senatu stała się zerowa, a o wyborze cesarza decydowały legiony lub prefekci pretorianów, dzięki czemu do władzy doszli szaleni cesarze ( np. Heliogabal), wiadomym stało się, że kres jest bliski. Panował dominat, ale ludność traciła poczucie wspólnoty, ktorą kiedyś posiadała, gdy Rzym był potęgą, zajmował nowe krainy, a propaganda cesarska nie dawała o tym zapomnieć. Italia straciła na znaczeniu (również gospodarczym), zasyskała Galia, Hiszpania, Grecja. To była jedna z głównych przyczyn upadku cesarstwa. Tylko silne wewnętrznie państwo jest w stanie prowadzić jakąkolwiek ekspansję, a ta zatrzymała się już w I wieku. Silne wewnętrznie państwo tworzą obywatele, o których zapomnieli cesarze Rzymscy, zarówno w okresie pryncypatu jak i dominatu. Zapomnieli o ni o tych, ktorzy stworzyli potęge Rzymu.

Bardzo ciekawy temat :arrow: Wiem, że udowodnione, iż w Brytanii nosili skarpetki. Tak jak ktoś wyżej napisał, "głupi nie byli, nosili to co tubylcy".