Roosevelt był wielkim politykiem. Niekoniecznie wielkim dyplomatą, ale wielkim 'aktorem' -- posiadał niewątpliwy urok osobisty. Miał spore doświadczenie polityczne, był asystentem sekretarza d.s. Marynarki Wojennej za prezydentury Wilsona i mógł obserwować dokładnie niepowodzenia ówczesnej głowy państwa. Nauczył się ważnej rzeczy -- bardzo duże znaczenie ma współpraca między zwycięzcami -- nie taka luźna i symboliczna, jak w Wersalu. Dążył do jak najlepszych relacji ze swymi najpotężniejszymi sojusznikami, lubił Stalina. Uważał się za kontynuatora zarówno swojego wielkiego kuzyna Theodore'a, 'realisty', jak i Woodrow Wilsona, 'idealisty' (na marginesie dodam, że Teddy Roosevelt i Wilson nie pałali do siebie sympatią). Podziwiam, że mimo paraliżu zaszedł na sam szczyt, w prezydenckich rankingach znajduje się mniej więcej na drugim m-cu, po Lincolnie. New Deal najprawdopodobniej przedłużył nieco kryzys, ale dał Amerykanom nadzieję, czyli to, czego nie dokonał jego poprzednik, Herbert Hoover.
W kwestii Pearl Harbor mogło to być zarówno celowe działanie prezydenta, jak i zręczne nagięcie go przez współpracowników -- o to trzeba by już zapytać samego ś.p. prezydenta. Jeżeli było to zgodne z jego planem, najprawdopodobniej nie chciał sie migać od wojny tak długo, jak Wilson. Pod względem przystąpienia do wojny okazał się zręczniejszym politykiem.
Dodatkowy plus daję za rozpoczęcie za jego prezydentury badań nad bronią jądrową (która teraz może przynieść więcej szkody niż pożytku), ważkiego argumentu siły na czas wojny, który wykorzystał potem Truman, kończąc wojnę z Japonią fajerwerkami.
Dobrym zagraniem politycznym były jego Fireside Chats -- okazja do bliższego kontaktu z obywatelami.
Nie przejmował się zbytnio sprawami jakichśtam państewek Europy Wschodniej (zbyt egzotycznymi dla USA; poza tym więcej łączyło z Polską Churchilla niż FDR), przedkładał je nad interes własnego państwa (z punktu widzenia USA -- lepiej mieć w Stalinie wroga niż przeciwnika, szczególnie, gdy Japońce się z nimi tłukli; ZSRR walczy z Niemcami -- ergo jest dobre -- typowo zaoceaniczny brak rozeznania w realiach Starego Kontynentu). Duży wpływ doradców na postawę prezydenta, w tym barwna postać Algera Hissa -- szpiega sowieckiego.
Do tego ciekawa biografia Roosevelta, dzieciaki rozwodzące się i biorące kolejne śluby, kolorowa postać żony...
To wszystko czyni z FDR jednego z moich ulubionych prezydentów USA :wink:
