Narya

Mam czasami dosyć tego, co się wyprawia w mass-mediach i tego co robią politycy. Szanuję ofiarę powstańców warszawskich (to wielka odwaga w tak dramatycznych okolicznościach walczyć o wolność), choć jestem przeciwnikiem powstań typu listopadowe, styczniowe i warszawskie (taką grupę sobie samowładnie dla siebie wydzieliłem). Polska to nie jest Warszawa, a Warszawa to nie jest Polska, a obchody rocznicy wybuchu PW, zdają się w moich oczach przeistaczać w takie święto narodowe jak np. święto niepodległości. Owszem, taka rocznica PW jest potrzebna, ale bez przesady..

W późniejszych czasach znacznie zmitologizowano tę bitwę. Nie wiem, ale wydaje mi się, że prawdę w 100% przebiegu tej bitwy nie da się już odtworzyć. Chyba, że ktoś poczynił tak dokładną analizę i badania jak w przypadku bitwy pod Hastings z 1066..

Masz rację, Albinosie. Przesadziłem, ponieważ zdenerwowałem się tym show które fundują nam politycy i media. Przepraszam. Nie powinienem był. Do samego PW nic nie mam, tylko do samej tej otoczki, którą mamy na okrągło. Myślę, że to uwłaszcza pamięci Walczących w powstaniu.

Nie ma takich opracowań. Chyba, że zależy ci na tych z okresu PRL. Faktów - nie, ale opinie powstańców - tak. Opinie powstańców do PW są subiektywne. Tak uważam.

Akurat mieszkańcy imperium perskiego nie mieli nic do panowania Persów nad nimi. Wystarczy przyjrzeć się Żydom, którzy otrzymawszy sporą autonomię, byli wiernymi poddanymi królów perskich i walczyli u ich boku z Aleksandrem Wielkim do końca. Dopiero za rządów grecko-macedońskich zaczęli się burzyć. Pewnie chodziło Ci o Egipt, z którym Persowie mieli sporo problemów lojalnościowych.. Ptolomeusze zresztą na początku mieli to samo.

To znaczy, że zryw PW jest ważniejszy od innych zrywów w walce o wolność, godność i życie? Wyraziłem swoje zdanie. Nie jest zwolennikiem takich bezsensownych zrywów narodowo-wyzwoleńczych i szafowaniem ludzkim życiem przez grupkę tzw. przywódców politycznych. Nie można szafować ludzkim życiem. Politycy polscy szafowali. Zwracam na to uwagę, na szafowanie ludzkim życiem, jak będziesz wybierać fragmenty moich wypowiedzi. Powtórzę jeszcze raz: to jest mój pogląd i go nie zmienię. Nie będę wbrew moim poglądom wielbił coś co nie miało sensu w realiach. To "coś co nie miało sensu w realiach" też jest moim poglądem.

To przepraszam za moją pomyłkę. Czy jest jakaś wzmianka o tej formacji średniowiecznej w jakiejś kronice, a może roczniku?

Jakby nie było Holokaustu to nie byłoby państwa żydowskiego. Wszak jego istnienie było motywowane doświadczeniami z II wojny światowej.

Cóż nie wątpię, że MA też jest w pewnym stopniu winna, ale jest ofiarą monarchii i stanowi przykład, dlaczego monarchia absolutna nie była dobrym ustrojem.

Na 100% jest w salonach Empik.

Jest książka (po niemiecku) o tej formacji. Przeszło 275 stron: Braun, Ernst , Der verlorene Haufe , Verlag Universitas, 1988. Pierwszy raz usłyszałem o tej formacji. :|

Zgadzam się z Lu Tzy, oprócz ostatniego zdania. Gdyby byli najlepsi, to powstanie byłoby sukcesem. Powstanie nie miało sensu i było z góry skazane na klęskę. Brak profesjonalnego przygotowania, brak rozeznania się w "terenie", jak wygląda sytuacja, walka polityczna na samej górze przywódców politycznych.. Powstanie miałoby sens, gdyby powstańcy poczekaliby na wejście AC do Warszawy. A tak.. wybuch powstania był za szybko. Rząd polski szafował ludzkim życiem z powodu priorytetów politycznych. Nie można nigdy szafować cudzym życiem. Widać, że naród polski jednak ma to we krwi. Powstanie listopadowe, krakowskie, I wielkopolskie i styczniowe, a później warszawskie. Jedyne jakie miało sens w historii polskich powstań, to II wielkopolskie. Warszawskie wybuchło w nieodpowiednim czasie. Szumo, jaka wolność w ciągu tych 63 dniach, skoro musieli walczyć o swoją wolność każdego dnia? Wolność byłaby gdyby nie musieli walczyć, gdyby żyli by w spokoju i szczęściu.. Ale to jest moje zdanie na temat PW. Ad hoc: bardziej mnie wkurza całe to narodowe i państwowe show wokół PW, a nie samo PW. Ciekawe, że takiego szumu medialnego nie było przy okazji obchodów rocznicy powstanie w getcie warszawskim, powstania w Auschwitz, walk o wolność, życie i godność w innych rejonach kraju. Nie! PW było najważniejsze! Ale to jest moje zdanie, pewnie nie zgadzacie się z nim. Cóż.. wobec powstań narodowo-wyzwoleńczych raczej dołączam się do Szkoły krakowskiej zamiast warszawskiej.

Najbliżej zjednoczenia sami Grecy byli podczas wojny peloponeskiej, kiedy istniały dwa związki wokół Aten i Sparty.

Czy konkurs został już uruchomiony czy jeszcze nie?

Z wikipedii: Moje, amatorskie zdjęcia z 30 lipca 2007 roku: Ruiny zamku: Oranżeria: A to zdjęcie autora artykułu z wikipedii: Kiedy zwiedzałem ten zamek naszła mnie taka oto myśl: Dawniej mieszkali tu ludzie, w salonach bawili się i tańczyli monarchowie i wielcy ludzie tego świata, a dziś? Dziś mieszka tu już tylko flora i fauna wśród ruin i zgliszczy, które milcząco wspominają tamte czasy, czasy ich chwały. A jednocześnie patrząc na te mury, ruiny i puste ściany zadałem sobie pytanie: Czy upadliśmy już tak nisko, porzucając dziedzictwo nam pozostawione? Czy nie ma już szacunku dla historii? Wkrótce, jeśli nie odbuduje się tego zamku, pozostanie mniej niż po kościele katolickim w Zatoniu który dziś wygląda tak: Mówiąc o domu w Zatoniu księżnej Doroty Perigod-Talleyrand, która była wielką osobistością (Talleyrandowie rządzili Zatoniem w XIX wieku), chciałem umieścić właśnie te fotki, a nie rekonstrukcje i obrazy z przeszłości jak to pięknie wyglądał ten zamek. A przecież ten zamek jest jednym z setek jeśli nie tysięcy podupadłych ruin, które odliczają dni do swojej śmierci ostatecznej i staniem się skupiskiem kamieni i jednością z naturą. Widok tego zamku Doroty Perigod-Talleyrand bardzo mnie zasmucił. W tym też zamku wizytowali: cesarz Fryderyk pruski i Mikołaj I. A co wy sądzicie o tym zamku?

Była żoną Edmunda de Talleyranda, który ją wielokrotnie zdradzał. Z tego powodu została wieloletnią towarzyszką księcia Benewentu Karola de Talleyrand-Perigord (stryja Edmunda), który w swoim czasie był wieloletnim ministrem francuskim. (Wystarczy zajrzeć na wikipedię. ;P )

Nie wiem jak będzie u naazy, ale podstawą w pisaniu wypracowania są dwa punkty: 1. Uważne przeczytanie i analiza tematu! (Aby uniknąć zagrożenia, że praca jest nie na temat) 2. Napisanie szczegółowego planu pracy w brudnopisie! (Aby czegoś w pracy nie pominąć) [ Dodano: 2008-09-01, 18:52 ] Kardynalnym błędem jest pomijanie wątków, lepiej jest napisać więcej, opisać i wyjaśnić z zaznaczeniem by pasowały do tematu niż potem żałować. Klucza nie znamy. Najważniejsza sprawa to napisać sobie najpierw plan pracy! Rozrysować sobie wizję wypracowania i posprawdzać! Może ten plan pracy to dziecinada, ale bardzo dobra rzecz by "wpaść" w jak najwięcej punktów w kluczu! Stworzenie takiego planu pracy ułatwi poza tym pisanie, bo wypracowanie wtedy staje się rozwinięciem tego planu w pełne zdania. Im bardziej szczegółowy plan, tym łatwiejsze pisanie wypracowania. I unika się wtedy chaosu, a u dziongi czuć jeszcze takim chaosem, bałaganem lekkim. Z sierpniowych tematów z średniowiecza dotarły do mnie prace: 1. Dzionga. Wrzesień: Czasy Nowożytne - Część Pierwsza: 1. Największe i najmniejsze dzieło artystyczne doby renesansu. Wybór uzasadnij /analiza dwóch dzieł artystycznych, jednego największego i drugiego najmniejszego, z okresu renesansu/. 2. Polowania na czarownice i heretyków. Ustosunkuj się do tego zdania na przykładzie twojej „małej ojczyzny”. 3. „Lew Północy” w wojnie trzydziestoletniej. 4. Przedstaw karierę polityczno – społeczną rodu Habsburgów lub Medyceuszy. 5. Kolonizacja - apogeum średniowiecznego feudalizmu europejskiego. Ustosunkuj się do tej tezy.

Ech... Estero.. szkoda słów na moje farfocle fotograficzne. To zdjęcie z wodą to jest cudo.

Narya, a chcesz poczytać o Eleonorze? ;P Kiedy układałem ten temat domyśliłem się, że możesz go wziąć i napisać o Eleonorze. To się nazywa męska intuicja. Możesz napisać, jak chcesz, czemu nie? Idę, sprawdzić skrzynkę zatem. :] [ Dodano: 2008-07-31, 23:37 ] Lizzy, przeczytałem twoje wypracowanie. Swoje komentarze dodałem i wysłałem z powrotem. Teraz jeszcze tylko tekst naazy. :razz:

Kilka moich próbek z moich nauk obsługi aparatu: Z 30 lipca 2007 (a część zdjęć jest w temacie o domu Doroty Perigod-Talleyrand) : Te wyżej to są z drugiego wywołania, te poniżej są starsze, z pierwszego wywołania: Słowem: kiepska amatorszczyzna, ale cóż powiedzieć.. moja przygoda z fotografią dopiero się zaczyna. :roll:

Wiesz dzionga, nie musisz na moje tematy, sama możesz ułożyć sobie tematy (ale to w semestrze letnim na powtórkę) przekrojowe przez cały materiał. Mogą się spóźnić trochę, ważne, miło będzie jak dotrą (dla spóźnialskich coś się wymyśli , hehe - żart).

Okey, w takim razie daję tematy na sierpień. Idziemy dalej. Czas na kolejną epokę: ŚREDNIOWIECZE: 1. Rzym, Konstantynopol, Antiochia, Jerozolima i Aleksandria w okresie wędrówek ludów. 2. Krucjata oczami Franka, Araba i Bizantyjczyka. Rozwiń przedstawione hasło na przykładzie jednej, dowolnie wybranej wyprawy krzyżowej. 3. Kto był najpotężniejszym władcą w średniowiecznej Europie – papież czy cesarz? Odpowiedz na pytanie w formie eseju. 4. Analiza architektury średniowiecznej Hagi Sophii w Konstantynopolu. 5. Przedstaw jedną, dowolnie wybraną postać z czasów średniowiecza oraz zarysuj jej krótki rys biograficzny w formie eseju. Wiesz, proponuję (ale to zależy od czasu i chęci) napisać na wszystkie tematy (ale później po lutym - czyli ostatnim zestawie), to utrwalą się wiadomości z historii. Tematy są ułożone przekrojowo, aby w jakimś tam ogóle powtórzyć sobie całą historię. Podkreślam jednak, że to zależy od chęci i woli. Myślę, że ta metoda, którą tu przedstawiłem, może przynieść owoce, ponieważ w każdym tym temacie trzeba przedstawić porcję faktów. Przy pisaniu nie trzeba korzystać z faktów z pamięci, ale otworzyć podręcznik, książkę, sprawdzić jeszcze raz, przeczytać, żeby wpleść w wypracowania jak najwięcej faktów dotyczących tematów. Przeczytanie, napisanie i pomyślenie jak tu przypasować do tematu danego faktu, sprawi, że ten fakt zapamięta się. Proponuję również pisać przy pomocy podręczników, do zaglądania do książek, nie pisania z pamięci, i wpleść jak najwięcej faktów. Każdy napisany taki temat daje dużo w powtarzaniu materiału i nie trzeba "wkuwać". To jest tylko propozycja, a zrobisz, zrobicie jak uważacie. Czekam na obiecane prace naazy i Lizzy.

Mam nadzieję, że nie jesteś zła i nie byłem zbyt surowy. Analiza to nie jest rozprawka czy ocenianie, to zestawienie faktów, o które prosi temat.

Tyle, że Mariusz i Sulla zostali uznani za dyktatorów jeszcze za ich życia przez senat. Cezarowi senat również proponował ten tytuł, ale jego własne ego chciało czegoś więcej, chciał uznania siebie za boga, za cesarza. Senat na to się nie zgodził i doszło do zamachu. Po zamachu wybuchła wojna domowa między poplecznikami Cezara a republikanami. Władzę przejęli Marek Antoniusz, Oktawian i jeszcze ktoś (niech to, zapomniałem jak on się zwał...)... Oktawian z Antoniuszem zostali konsulami. Oktawian umacniał swoją władzę w Rzymie, po prostu przejmując kolejne funkcje państwowe, gromadząc je, aż w końcu miał tak silną władzę i wszystkich w ręku, że był niemalże władcą, ale bez tytułu "władcy". Riv dobrze zauważył, symbolicznie Republikę zabił Dioklecjan, ale praktycznie systemem republiki zabił republikę Oktawian. Mariusz i Sulla byli dyktatorami, ale z ramienia senatu (wiadomo, że senat był zastraszony albo w rękach tych wodzów, ale liczy się sam fakt).

A istnieje jakiś rodzaj podręcznika jak prowadzić bitwę? Chodzi mi o to czy jakiś duchowny nie pokusił się napisać pouczenia o prowadzeniu bitwy?