Narya

Jako, że nikt nie odpowiedział na to pytanie i minął ponad miesiąc, wznawiam quiz b. łatwym pytaniem, na które nie będzie potrzebne moje potwierdzenie: Kto i jak zwyciężył pod Crecy w wojnie stuletniej?

W przypadku Mongołów to dlatego, że nie stosowali się do europejskich zasad prowadzenia wojny. Na wykładzie profesor wyjaśniła to na podstawie anegdotki, że kiedy rycerze europejscy robili sobie przerwę w bitwie to Mongołowie takich przerw nie robili. Albo, jak rycerze walczyli bardziej indywidualnie niż grupowo, typu 1 na 1, to Mongołowie nie mieli oporów by zaatakować grupą na 1 albo większą grupą na mniejszą grupą.

Tezę o tym, że tym momentem było nadawanie beneficjów wojownikom czy tą poprzednią o różnicy między wojownikiem a rycerzem?

Czyli od czasów rzymskich, kiedy augustowie nadawali ziemie Germanom w północno-wschodnich prowincjach?

Najwięcej relikwii krzyżowcy wywieźli do Europy po zdobyciu Konstantynopola, kiedy zrabowali skarbiec cesarski. Wiele bizantyjskich relikwii trafiło do Rzymu, gdzie do dzisiaj jest pod pieczą Watykanu. Np. gwoździe z krzyża świętego, drzazgi krzyża świętego (te która znalazła żona Piłata) i inne. Nie zdobyli relikwii pucharu z którego podczas ostatniej wieczerzy korzystał Jezus, bo ten znajdował się już w Europie i trafił do Iberii. A propos tej relikwii to jest odnaleziona i wystawiona na widok publiczny w hiszpańskim kościele. Każdy może go zobaczyć. Na przyszłość proszę cię, jak zakładasz nowy temat, to nie stawiaj kropki w temacie. Z góry dzięki. : )

To kwestia wiary, bo na to nie ma dowodów. Oczywiście osobiście wierzę w to, że Jezus był i jest jedynym mesjaszem i posiadał ogromną wiedzę oraz niezrównane umiejętności, ale żaden historyk jak na razie tego nie udowodnił i wątpię by mógł to dzisiaj udowodnić.

Tak, ale twoja periodyzacja dziejów średniowiecza ogranicza się do Europy zachodniej. W Rzeczpospolitej tak na przykład średniowiecze trwało jeszcze przynajmniej do XVI wieku, a we Włoszech skończyło się już w XIV wieku, a niektórzy spierają się nawet, że w XIII wieku.

Ale Merowingowie też nawiązywali do idei cesarstwa rzymskiego (od kiedy się ochrzcili). Przez wiele pokoleń był to bardzo potężny ród, jeśli nie najpotężniejszy..

To w takim razie, nawiązując do wypowiedzi was obu, jaki był moment przejścia czy narodzin "rycerstwa" z poziomu wojowników i legionistów [za czasów rzymskich]?

Łacińscy kronikarze i rocznikarze tłumaczyli słowiańskie imiona i nazwy własne na łacinę, w takich kwestiach trzeba zdać się na znajomość języka łacińskiego (dźwięczność podczas wymawiania w zgodzie z zasadami łaciny średniowiecznej) oraz na słownik łacińsko-polskiego. Na każdej uczelni, gdzie jest instytut czy katedra historii powinny być ogólnie dostępne słowniki. Dersconem - Dersjusz? Potrassium - może być Protazy, ale byłoby bardziej Protassium niż Potrassium. Potrasja? Patryk? Czader - ??? Bogutha - Bogumiła? Bogumił? Bogusław? Jaschconis Rey - ??? Sulco - Sulcjusz? Sulsjusz? Jacussius - może być Jacek, albo Jarosław? Probolo - Probiusz? Nosz - ??? Wachniconem - ??? Jasconi - Jaś? Jan? ??? Wrochonem - Wronki? Woyslanicz - Wojsław? Nepiesna - ??? Zagorow, Zagorzicz - Jak u Vissa, ale ja nie wiem ??? Chanouicz - Chanouł? ??? Plaouicze - Pla-ł-icze, Płaczliwe... ??? Wanchadlow, Dzewanczicz, Methnow - jak u Vissa, ale ??? Moycouicze - nie wiem ??? Sddza - nie wiem jak się pisze, ale chyba jest takie miasto polskie czy coś w tym rodzaju, Medzuecz - mi się to kojarzy z Międzyrzeczem, ale ??? Trzeba patrzeć na kontekst, bo tak trudno, jeśli nie niemożliwe, odgadnąć nazwę. Takie strzelanie na ślepo. Viss, miałbym prośbę, bo temat jest bardzo ciekawy i szkoda go w dziale pomocowym, czy mógłbyś przenieść, bardzo ładnie proszę, do NPH, po uprzednim przeredagowaniu co niezbędne?

Ach, to jest czepianie się Ludwika Węgierskiego. Znacznie większą szkodę dla pozycji szlachty przynieśli tacy królowie jak Jagiełło, Kazimierz Jagiellończyk, Henryk Walezy (ten to najwięcej poprzez podpisanie artykułów). Władcy średniowieczni traktowali swoje włości jako rzecz prywatną, nie dziwmy się więc, że król węgierski nie chcąc problemów w Koronie [nazwa Polski ówczesnej] chciał pozyskać rycerstwo. Co do tematu: możemy wpisywać się w spór szkoły krakowskiej [naród polski jest winny] albo warszawskiej [Polska nie miała szans na zmasowany atak trzech potężnych mocarstw], ale wydaje mi się, że należy postawić między założeniami obu szkół znak równości.

W narodzie żydowskim w okresie życia Jezusa bardzo popularny był mesjanizm. Pojawiało się wielu proroków i mesjaszów, którzy korzystali z tradycji żydowskiej, że kiedyś przyjdzie mesjasz, który zbawi swój naród i zostanie królem żydowskim. Saduceusze i faryzeusze - dwie najbardziej wpływowe grupy społeczne u Żydów w tym czasie - tępili mesjaszy (w obronie wiary prawowiernej), nie dziwmy się więc, że Jezus nie był tu wyjątkiem. W założeniu, że Jezus był prawdziwym (a jak chrześcijanie wierzą, to i jest) mesjaszem, to wybrał dość zły czas na zbawienie swojego ludu, który był sceptycznie nastawiony do mesjaszy. Był to czas pustelników-czarowników wpisujących się w kult mesjasza.

"Ewangelia" wg Judasza jest apokryfem. Wszystkie odrzucone ewangelie w Nicei są apokryficzne. Kiedy Judasz zdradził został wykluczony z grona Apostołów, później próbowano dokoptować kogoś do pełnej 12. Mówi się, że to miał być Józef z Arymatei, gdzie indziej, że Szaweł/Paweł z Tarsu, gdzie indziej, że Marcin, itd itp. Uczniów Jezus miał mnóstwo. Wybrał z setkę może, a następnie dokonał selekcji do 12. Coś w rodzaju selekcji studentów poprzez sesje egzaminacyjne tyle, że w warunkach świata starożytnego.

Ach, w takim razie przepraszam. Ale w takim razie skąd się wzięła ta nazwa rycerzy, skoro wcześniej byli wojownikami? Czy był to element kulturyzacji świata barbarzyńskiego, a jednocześnie elementem procesu ideologizacji Kościoła i monarchów chrześcijańskich?

W zasadzie to pierwsi chrześcijanie żyli w communio, czyli w wspólnocie, gdzie najpełniej była zrealizowana idea wolności, równości, godności człowieka w prawie miłości ustanowionym przez Chrystusa i Apostołów. Nie byli komunistami, jak zasugerował autor tematu, ponieważ byli skrajnymi pacyfistami, a komuniści XIX-wieczni i XX-wieczni nawoływali do walki klas, walki proletariatu z burżuazją, do rewolucji - czyli zbrojnego wystąpienia przeciwko uciskowi i łamaniu praw.

Wiadomo było, że między wyznawcami różnych religii dochodziło do spięć i konfliktów, sporów, ale również toczono spory między teologami tej samej wiary czy religii. Spory między teologami chrześcijańskimi (spory chrystologiczne np.) doprowadziły do rozkładu tej, wydawać by się mogło spójnej, religii. A jak wyglądały spory religijne w średniowieczu? Przyznam się, że temat zainspirowany dyskusją nad fanatyzmem w średniowieczu oraz tym, by tam nie robić off-topic.

Marocow nigdzie nie stwierdziłem, że poezja średniowieczna jest kiczem. Osobiście uważam, że jest to jedna z form sztuki średniowiecznej w takiej a nie innej formie, a więc wyrazem uczuć, emocji, jakie miał poeta średniowieczny w sobie. Wyrazem - zamkniętym w sztywne karby schematyzmu.

Tak, właśnie sobie dzięki tobie przypomniałem, że przecież basileusowie tępili ruchy heretyckie i schizmatyckie (monofizytów, arian itp), a Arabowie traktowali wszystkich chrześcijan na równi. Chyba też dlatego arianie czy monofizyci nie byli skłonni ufać krzyżowcom w okresie wypraw krzyżowych.. hm..

Tu schodzimy na boczny tor na dyskusję o znaczenie Poitiers. Ja schylam się ku stanowisku historyków uznających Poitiers za mało znaczącą potyczkę (ale o tym istnieje oddzielny temat). Poza tym to Karol Młot głównie walczył z Arabami, Karol Wielki skoncentrował się na Longobardach, Sasach i Awarach. Sasi na granicy północno-zachodniej stanowili ogromne zagrożenie dla państwa Franków.

Tak, ale najbezpieczniej mieli pielgrzymi, kiedy w Syrii i Palestynie panowało Bizancjum, które zapewniało im ochronę (można polemizować z schyłkowym panowaniem bizantyjskim tam, kiedy nadciągały hordy Arabów), ponieważ jeszcze Kościół Zachodni i Wschodni nie był tak oddalony jak po 1054 roku. Co do samego ruchu pielgrzymkowego, to początkowo były to zrywy spontaniczne, i chyba można to rozciągnąć na całe średniowiecze, mimo, że wielkie pielgrzymki, ale i też małe, organizowano pod auspicjami patronów, czy to Kościoła czy możnych lub władców.

Różnica między Hiszpanią a Jerozolimą była taka, że ta druga była Ziemią Świętą. Mi chodzi cały czas o ideę krucjatową do Ziemi Świętej. Oczywiście, że były i inne wyprawy krzyżowe gdzie indziej, czy to rekonkwista hiszpańska, czy na ziemie pruskie, Pomorze, Ruś, Litwę, ziemie połowieckie..

Wow, to to jest w internecie już? Dzięki wielkie. Ale podstawową książką do dziejów starożytnych Litwy jest A. Bruecknera "Starożytna Litwa. Ludy i bogi. Szkice historyczne i mitologiczne.", Olsztyn 1984

Polemizowałbym z tym. Pielgrzymi zwykle się nie bronili, zazwyczaj część która była uzbrojona, była w rodzaju body-guard. Przeciętny pielgrzym-chłop nie mający broni po prostu szedł za księdzem z krzyżem na boso (taki stereotypowy obrazek wyrysowałem ale chyba oddaje moją myśl). To z ruchu pielgrzymkowego wyrosła idea krucjat i krzyżowcy, którzy byli po prostu uzbrojonymi pielgrzymami, czyli rycerzami-pielgrzymami, bo zazwyczaj uzbrojeni byli rycerze i bandyci.

Tak, wcześniej nawoływano do wypraw do Ziemi Świętej, ale były to tylko czcze mrzonki. Istnieje spór historyków czy w Clermont rzeczywiście zawołano na krucjatę. To zwołanie krucjaty było raczej dodatkiem i to zbędnym. Jednak, jak się przyjrzeć działalności Urbana II poza Clermont, to już wcześniej zbierał "w terenie" uczestników i zwolenników na krucjatę.

Ale nie przesadzałbym z tymi inwazjami wrogów zewnętrznych. Kiedy Arabowie podbijali Syrię i Egipt (bizantyjski), to koptyści i Syryjczycy przyjmowali z wielkim entuzjazmem mahometan.