Don Pedrosso

Najprawdopodobniej panowie Brodzikowski, Chodyka oraz Koraba-Żebryka podali liczbę oddziałów polskich przed czerwcem 1944, kiedy to spora część żołnierzy opuściła Wilno i udała się do oddziałów partyzanckich. Nic mi nie wiadomo o 10 lipca. 2 lipca uruchomiono akcję "Burza". Sygnałem była zmieniona piosenka w audycji BBC z Londynu, po tym ppłk. Krzyżanowski zwołał odprawę sztabu i ustalono, iż 7 lipca będzie datą uderzenia na Wilno. Ciekawą rzeczą jest również to kto był pomysłowadcą planu Ostra Brama- mówi się, że mjr. Kalenkiewicz, jednak spotkałem się z informacją, iż on tylko rozwinął pomysł por. Bolesława Piaseckiego "Sablewski".

August odbudował wiele starych świątyń i wzniósł nowe o czym Cosiek już napisał. Wiązało się to z tym, iż dążył do odrodzenia religii rzymskiej. Zwracał dużą uwagę na wychowanie młodzieży, chciał by stała się ona wzorem cnót starorzymskich. W tym celu utworzył specjalne organizacje na których czele postawił swoich wnuków Gajusza i Lucjusza. Otrzymali oni tytył naczelników młodzieży(principes iuventutis). Oktawian był negatywnie nastawiony do wierzeń wschodnich, zwalczał magię i astrologię, niektóre z kultów zostały zakazane.

W najbliższym czasie to zrobię. Jak miała wyglądać operacja? Jak już pisałem wstępne założenia zakładały uderzenie o godzinie 23:00 7 lipca. Sygnałem do rozpoczęcia miały być trzy czerwone rakiety, wystrzelone z wieży kościoła św. Jakuba przez oddziały polskie w Wilnie(tutaj co do ich liczebności są pewne rozbieżności- wg. Zbigniewa Brodzikowskiego było to ok. 1500 ludzi, wg. Stefana Chodyki 2500, wg. Romana Koraba-Żebryka 2000, jednak najbliższe prawdy są najprawdopodobniej ustalenia Piotra Niwińskiego, który to podaje liczbę 700 ludzi). Podstawy do ataku przez oddziały polskie miały być osiągnięte o godzinie 17:00 tegoż samego dnia. Zakładano główne uderzenie ze wschodu i południowego-wschodu, mimo tego, że spodziewano się tego, iż będzie to odcinek najlepiej broniony. Dlaczego tak zrobiono? Chciano pokazać Armii Czerwonej wolę walki AK. Daje nam to obraz tego, iż była to bardziej operacja polityczne aniżeli militarna, choć tego drugiego względu nie lekceważono. Zgrupowania Bojowe nr 1 oraz 3 miały poprowadzić atak ze wschodu, wyprzedazając uderzenie Sowietów. Zadaniem nr 1 było zdobyć dzielnicę Zamkową i dotrzeć do Góry Zamkowej. Natomiast Zgrupowanie nr 3 miało nacierać w kierunku Rossy, zdobyć po wejściu do miasta stację kolejową i następnie ruszyć w kierunku ul. Wielkiej. Atak od północy miało wykonać Zgrupowanie Bojowe nr 2, jego zadaniem było zajęcie dzielnicy kalwaryjskiej aż do linii Wilii. Współpracować miało ono ze Zgrupowaniem Nr 5 mające nacierać z zachodu, atakując dzielnicę Zwierzyniec. Południe to teren działań Zgrupowania Bojowego nr 4, które uderzało z terenu Puszczy Rudnickiej. Gdyby operacja zakończyła się powodzeniem, miejscem, w którym miały spotkać się wszystkie oddziały miało być centrum Wilna, a dokładniej pl. Katedralny. Ponadto w ataku miały pomagać, wyżej już wymienione oddziały podległe Garnizonowi Wilna. Ich zadaniem było wykonać uderzenie odciążające. W odwodzeni pozostała 6 Brygada AK oraz jednostki ochrony sztabu. Od strony wschodniej liczba polskich oddziałów biorących udział w ataku miała wynosić ponad 4000 ludzi, od strony połnocno-zachodniej 3000, a od strony południowej niecałe 2000 żołnierzy. Doliczyć do tego trzeba jeszcze 700 ludzi w garnizonie. Całość została zdezorganizowana przez rozkaz mówiący o przyśpieszeniu natarcia. Spowodowane to było tym, iż ppłk Krzyżanowski otrzymał w nocy z 4 na 5 lipca o załamaniu się frontu. Przypuszczano, iż oddziały Armii Czerwonej dotrą do Wilna 7 lipca przed południem. Wczesnym rankiem kurierzy roznieśli nowy rozkaz o przyśpieszeniu natarcia o jedną dobę. W wyniku tego, pod Wilno zdążyły tylko nadciągnąć Zgrupowania Bojowe nr 1 oraz 3, ale i tak spóźniły się, gdyż natarcie zaczęło się o godzinie 2:00 rano. Niektóre z oddziałów nie otrzymały nawet owego rozkazu, jak np. 6 Brygada, czy Zgrupowanie Bojowe nr 2).

30 czerwca 1943 roku w CCS został złożony memoriał z polskim zamiarzeniami i potrzebami odnośnie użycia Armii Krajowej, gdy wojna będzie się mieć ku końcowi. Przedstawicielem Sztabu NW w Waszyngtonie był płk Mitkiewicz, który był głównym koordynatorem akcji mającej na celu uwzględnienie Armii Krajowej w strategii aliantów. Przeprowadził liczne rozmowy, konferencje. W jednej z takich rozmów z gen. Redmanem będącym sekretarzem CCS rtm. Zamoyski stwierdził, iż "sprawa powstania Armii Krajowej i zajęcia przez nią terytorium RP jest kwestią naszego bytu i naszej przyszłości". 23 września 1943 roku otrzymano odpowiedź odrzucającą polskie plany ze względu na brak porozumienia z ZSSR. Co mogliśmy osiągnąć w tych rozmowach? Czy USA było bardziej przychylne, czy mniej przychylne działalności AK w stosunku do Brytyjczyków? Jak mogłaby wyglądać sytuacja wówczas, gdy doszlibyśmy do porozumienia z ZSRR?

Zobowiązań jako takich nie było, co również ich usprawiedliwia. Byliśmy postawieni pod ścianą i szukaliśmy pomocy wszędzie, tylko nie u Rosjan.

W istocie sytuacja odrzucenia naszego memoriału całkowicie pokazała politykę aliantów wobec nas. Czy można ich w jakikolwiek sposób usprawiedliwiać? Tutaj nasuwa się temat ZSRR i jego stosunku do zaistniałej sytuacji. Kto wie jakby Stalin zareagował, gdyby przyjęto nasz postulat? Tak naprawdę pozostaliśmy w tym momencie sami, odmowa USA to takie "róbcie co chcecie, nas w to nie mieszajcie".

Wieczorem 2 sierpnia BBC poinformowało o wybuchu powstania. Dnia 3 sierpnia dzienniki amerykańskie podały informację o tym, iż nawiązano walkę z Niemcami w Warszawie. Ponadto pisano o tym w dzienniku egipskim "Al Ahram" 4 sierpnia oraz tureckim "La Turquie" tegoż samego dnia.

Z tego co pamiętam były ulotki z informacją, iż powstanie jest walką o nową bolszewicką Polskę.

Pozostaje tylko czekać aż będzie dostępna

O proszę, a czy autor jest Ci znany?

Z tego co pamiętam przewożono żywność ze wsi do miast, której było oczywiście tam więcej. Wielu to ratowało życie.

Urząd powoływany na okres 6 miesięcy w sytuacjach krytycznych. Człowiek, który go obejmował otrzymywał nieograniczoną władzę. Czy zawsze jednak powoływano tylko jednego? Czytając o II wojnie punickiej natknąłem się na wzmiankę o tym, iż obok Kwintusa Fabiusza Maksymusa na urząd dyktatora powołano Minucjusza, co było sukcesem elementów demokratycznych w Rzymie, o czym pisze Jaczynowska. Czy ktoś mógłby to zweryfikować?

Zbigniew Mitzner był człowiekiem, który podczas okupacji nabywał prawa do wydawania dzieł. Zakontraktował ok. 150 rękopisów, w tym celu wydał około 1,5 mln złotych. Z tym człowiekiem możemy mieć również doczynienia jako z Marianiem Zawadzkim, bowiem tym pseudonimem posługiwał się przy zawieraniu umów.

Pozowoliłem sobie zmienić nazwę tematu na "Moralność i psychika Polaków"- szerszy zakres i jakże interesujący. Podczas okupacji został wydany Kodeks Moralności Obywatelskiej. Jako datę jego wydania podaje się rok 1943. Dzielił się on na 4 działy- w pierwszym z nich były zawarte zbrodnie przeciw narodowi polskiemu za które przysługuje kara śmierci: 1. Kto zapiera się swego narodu. 2. Kto czynnie współdziała z wrogiem w jego walce, skierowanej przeciwko Państwu i Narodowi Polskiemu oraz jego sprzymierzeńcom. 3. Kto zwraca się do wroga z donosami na swych rodaków. 4. Kto nie udziela niezbędnego schronienia lub nie okazuje doraźnej koniecznej pomocy osobie ściganej przez wroga z powodu jego służby dla Państwa i Narodu Polskiego. 5. Kto w celu osłabienia ducha obronnego Narodu Polskiego podejmuje działania, mogące ducha tego osłabić. W drugim dziale zamieszczone były przestępstwa przeciwko przynależności do narodu polskiego: Dopuszcza się przestępstwa przeciwko przynależności do Narodu Polskiego i ulega karze utraty praw publicznych obywatelskich, praw honorowych i prawa wykonywania zawodu: 6. Kto bez nieodpartego przymusu służy u wroga. 7. Kto w czasie służby u wroga ma możność udzielać pomocy lub działać w interesie Państwa Narodu Polskiego, a działań takich nie podejmuje. 8. Kto w okresie walk z wrogiem, będąc z tytułu swego stanowiska obowiązany do udziału w tej walce- zachowuje całkowitą bierność. 9. Kto wykorzystuje zarządzenia wroga i bezkraność w ich stosowaniu dla własnej korzyści, a za szkodą dla Państwa i Narodu Polskiego. 10. Kto z niedbalstwa, przez próżność lub lekkomyślność ujawnia swym postępowaniem szczegóły pracy niepodległościowej, powodując tym szkodę dla Państwa i Narodu Polskiego. Dział trzeci- przestępstwa przeciwko moralności obywatelskiej: 11. Kto utrzymuje z wrogiem zażyłą znajomość lub stosunki miłosne. 12. Kto bez powaznej i uzasadnionej potrzeby ośmiesza i krytykuje wobec wroga lub też publicznie- urządzenia, prawa i obyczaje Narodu Polskiego. 13. Kto dla zysku majątkowego wykorzystuje przymusowe położenia innej osoby i używa w stosunku do niej przemocy lub groźby zwrócenia się do wroga, bądź zastosowania jego rozporządzeń. 14. Kto bez nieodpartego przymusu bierze czynny udział w widowiskach teatrów, teatrzyków i w filmach oraz w innych imprezach, organizowanych przez wroga. 15. Kto posiadając dostateczne środki materialne, odmawia pomocy rodakom, poszkodowanym skutkiem działalności lub zarządzeń wroga. 16. Kto posiadając wystarczające środki do życia, zabiera pracę innym, kto, mimo swego dobrobytu, uchyla się od pomagania nędzy ludzkiej, kto nie poczuwa się do czynnej solidarności narodowej. 17. Kto uczęszcza do Kasyna Gry lub innych zakładów prowadzonych przez wroga. Za tego typu przestępstwa karano wyłączeniem ze społeczności polskiej. Ostatni już dział czwarty, w jego zakresie znalazły się przestępstwa za które dana osoba podlegała karze publicznego napiętnowania: 18. Kto udaje Niemca dla korzystania z przemijającej wygody. 19. Kto korzystając ze szczegółowych warunków, wytworzonych przez okupację, zmienia zwyczajowo przyjęty w Polsce tryb postępowania. 20. Kto wyraża zadowolenie i pochwałę z powodu jakichkolwiek zarządzeń wroga. 21. Kto wyrzuca pieniądze dla dogodzenia sobie, widząc dookoła ludzką nędzę. 22. Kto uczęszcza do kin oraz na imprezy rozrywkowe, z których dochód przeznaczony jest dla wroga. 23. Kto nie ogranicza się w kupowaniu i czytaniu pracy gadzinowej do wypadków niezbędnej potrzeby. 24 Kto poddaj się i nie zwalcza zgubnego obyczaju rozpijania się, zapominając o stale ciążącym nań obowiązku zachowania godnej moralnej postawy. 25. Kto zachowuje się krzykliwe i niewłaściwie w miejscach i lokalach publicznych. Jak myślicie, na ile przeciętny Polak stosował się do wyżej wymienionych zasad?

A jak to miało się do powszechnego prawa? Czy samo słowo dyktator nie wykluczało tego, że powinien być tylko jeden?

Ciekawy artykuł: http://portalwiedzy.onet.pl/4870,25297,152...czasopisma.html

I ja się pochwalę Przeszedłem dalej i ogromnie się cieszę

O małżeństwach piszemy tutaj: https://forum.historia.org.pl/viewtopic.php?t=5805

Ścieżka dźwiękowa z Gladiatora utwór Earth.

Organizacja powołana 15 października 1939 roku w Warszawie. Początkowo złożona była głównie z młodych studentów środowiska czasopisma "Orka na ugorze". Na przełomie listopada i grudnia dołączyła do nich grupa instruktorów harcerskich z przedwojennego KIMB. Na czele PLAN-u stał komendant- Jerzy Drewnowski "Stanisław" i szef sztabu- Gustaw Herling-Grudziński a nastepnie kpt. Zbigniew Rawicz-Twarow "Jacek". Utworzono dwa wydziały mające charakter militarny: Wydział Wojskowy oraz Wydział Bojowy. Zadaniem tego pierwszego było szkolenie wojskowe członków organizacji, a Wydział Bojowy miał prowadzić akcje małosabotażowe i sabotażowe, które nastepnie miały się przerodzić w akcje bojowe. W tym celu powstały tzw. "piątki". Kilka takowych "piątek" miało tworzyć "dzielnicę", na której czele stał szef. Działalność tej organizacji przerwały aresztowania w połowie stycznia 1940 roku, które objęły niemal całe jej kierownictwo. Opuszczenie Warszawy przez Kazimierza Kotta, który był głównym koordynatorem spowodowało, że członkowie rozproszyli się i PLAN nie został odbudowany. Jak oceniacie działalność tej organizacji? Czy miała potencjał? Jakie znacie akcje sabotażowe z ich udziałem?

Jedną ze znanych akcji PLAN-u jest rozlepianie małych karteczek na których widniał tekst: "Kobiety, które utrzymują z Niemcami stosunki towarzyskie, zawiadamia się, że są jeszcze miejsca wolne w domach publicznych."

Czy dysponuje ktoś wykazem kościołów zniszczonych podczas powstania?

Ah tak, przepraszam. Niestety nie znajduję żadnych informacji na temat jego źródeł, z których korzystał omawiając tą kwestie.

Za: "Operacja Burza i Powstanie Warszawskie 1944", Rodział: "Okręg Wołyń" Władysław Filar

Zorganizowane były 2 zgrupowania pułkowe: -kowelskie ps. "Gromada" liczące 3074 ludzi + ochrona cywilna ludności i kwatermistrzostwo 320 ludzi; dowódca: mjr. Jan Szatowski "Kowal", "Zagończyk" -włodzimerskie ps. "Osnowa" liczące 1946 ludzi + ochorna cywilna i kwatermistrzostwo 250 ludzi; dowódca: Kazimierz Rzaniak "Garda" W sumie daje nam to 6558 żołnierzy. Dużym zagrożeniem były oddziały UPA podległe północno-zachodniemu OW "Turiw" . Mieściły się one na terenach zachodniego Wołynia. W lasach skulińskich na północny wschód od Kowla znajdował się sztab OW "Turiw". Między Włodzimierzem Wołyńskim a Kisielinem, stacjonowały duże siły, rozmieszczone w warownych miejscowościach: Owadno, Gnojno. 16 stycznia 1944 roku komendant okręgu polecił prowadzić walki z ukraińskimi nacjonalistami. Od 11 stycznia do 18 marca 1944 roku zostało przeprowadzonych szesnaście akcji bojowych przeciw UPA. Miały one na celu poszerzenie bazy operacyjnej dla "Gromady" i "Osnowy". Do największych możemy zaliczyć akcje za Stochodem- brały udział 3 bataliony, uderzenie na bazy UPA w lasach świnarzyńskich- 4 bataliony, na Ośmigowicze- 2 bataliony i jedna kompania. Do nieudanych ataków należy uderzenie na Gnojno 19 stycznia 1944 roku, czy też bój pod Ośmigowiczami 16 lutego tegoż roku. Główną przyczyną niepowodzenia było złe rozpoznanie. W ostatecznym rozrachunku osiągnięto to co było celem owych akcji, czyli stworzyło warunki do formowania oddziałów.