Albinos

A gdyby Phelps ogłosił niepodległość? Byłby 7 w klasyfikacji medalowej: http://www.zczuba.pl/zczuba/1,90957,559741...leglosc___.html .

To jednak Orpen w tym miejscu jest bardziej konkretny. A biorąc pod uwagę położenie Okęcia i Służewca, śmiem twierdzić, że jest bliższy prawdy od Bienieckiego. Co do jednostek, z których były te działa przeciwlotnicze, to w przypadku samej Warszawy, można posiłkować się chociażby niektórymi syntezami o Powstaniu. W Warszawie na pewno stacjonowała 10. Brygada Artylerii Przeciwlotniczej, w sile 260 dział (88 mm, 37 mm i 20 mm).

W sumie to Służewiec i Okęcie leżą koło siebie. Orpen pisze, że Liberator Klette'a został zestrzelony nad Dworcem Głównym. I jak sam zaznacza, mogło to oznaczać każdy rejon w tym kierunku. A że Służewiec i Okęcie jak pisałem, leżą niemalże zaraz koło siebie... Orpen pisze, że załoga Liberatora Klette'a opuszczała Okęcie pod strażą niemieckich żołnierzy, a co pisze Bieniecki?

A "Climchoqua" słyszałeś? To jest dopiero magia.

Nieletni idzie do muzeum i słyszy jak dwoje dorosłych ludzi rozmawia o piwie... demoralizują go? Ja nic takiego nie napisałem

Oto co pisał na temat stosunku Wielkiej Brytanii do Powstania Warszawskie Norman Davies*: Jako „Pierwszy Sojusznik” Wielkiej Brytanii, Polska odgrywała rolę w większości aspektów alianckiej strategii wojennej, szczególnie w dziedzinie podziemnych ruchów oporu. Tak więc już od 1940 r. brytyjski SOE (Special Operations Executive – organ wykonawczy specjalnych operacji) weszła w ścisłą współpracę z polskim podziemiem, a polska sekcja SOE czynnie zaangażowała się w operacje, których zadaniem było wzmocnienie Armii Krajowej i utrzymywanie jej kontaktów z zachodnimi mocarstwami. Jedną z licznych grup agentów SOE, tzw. Cichociemnych, zrzucono na terytorium okupowanej Polski 31 lipca 1944 r., i dotarła ona do Warszawy 1 sierpnia. Rządy brytyjskie i amerykańskie były już od połowy 1943 r. świadome, że dowództwo polskiego podziemia planowało wszcząć powstanie przeciwko Niemcom gdy tylko sytuacja do tego dojrzeje. Notatka wyrażająca właśnie ten zamiar dotarła do biura Prezydenta Roosevelta, jeszcze przed Konferencją Teherańską, 23 listopada 1943 r.. Jednak przy żadnej okazji Anglicy i Amerykanie nie sugerowali rządowi polskiemu, że powstanie było by czymś niepożądanym. Wręcz przeciwnie, ogólny nastrój w kręgach alianckich stale zachęcał Polaków do atakowania Niemców, by tym sposobem wspomóc sojusznicze starania wojenne. Trzeba też podkreślić, iż przez okres co najmniej siedmiu miesięcy Aliancka Koalicja miała możność przygotowania planów w razie nieprzewidzianych wypadków. Początkiem stycznia 1944 r. Armia Czerwona przekroczyła polską granicę i poczęła dalej nacierać na zachód, lecz do Wisły dotarła dopiero w ostatnim tygodniu lipca. W tym czasie rozsądnym by było, żeby Koalicja rozważyła swoją dyspozycję w trzech kluczowych dziedzinach. Pierwsza to koalicyjny wywiad, który wobec nieobecności jakichkolwiek brytyjskich czy amerykańskich oficerów w Warszawie, był wyraźnie nieadekwatny. Druga dziedzina to łączność wojskowa, gdzie mało zrobiono postępów, ponieważ Brytyjczycy skutecznie ignorowali wszelkie prośby o przesłanie do polskiego podziemia brytyjskiej misji wojskowej (działającej na takich zasadach jak ta, która wówczas już funkcjonowała w Jugosławii). Trzecia zaś dziedzina to dyplomacja. Każdy wiedział, iż Czerwona Armia podąża w kierunku stolicy kraju, który był formalnym sojusznikiem Wielkiej Brytanii. Ponieważ jednak ‘wielka trójka’ nie ogłaszała innym swoich głównych decyzji strategicznych, i ponieważ Stalin zerwał stosunki dyplomatyczne z Polskim Rządem, było to czymś oczywistym, iż jedynie władze zachodnie mogły porozumiewać się z Moskwą i przygotować się politycznie na ewentualność, która wpłynęłaby zapewne na cały układ koalicyjny. Żadnej takiej inicjatywy nie podjęto. Sześć tygodni przed Powstaniem Premier Mikołajczyk wybrał się wraz z Generałem Tatarem do Waszyngtonu na spotkania z Prezydentem Rooseveltem, Najwyższym Dowództwem Zachodnich Aliantów (Joint [Combined] Chiefs of Staff of the Supreme Allied Command), oraz z Biurem Służb Strategicznych (Office of Strategic Services – OSS, poprzednik CIA). Przy każdej okazji zamiar polskiego podziemia zaatakowania wojsk niemieckich gdy tylko nadejdzie Armia Czerwona był jawnie dyskutowany. Mikołajczyka Roosevelt przyjął entuzjastycznie i usilnie namawiał do bezpośredniego skontaktowania się ze Stalinem, zapewniając, że z takich rozmów Polska wyszłaby ‘nie pomniejszona’ (‘undiminished’). Ponadto przekazał Armii Krajowej hojną subwencję 10 milionów dolarów. Dowódcy Zachodnich Aliantów szczegółowo pytali Polaków o możliwościach polsko-sowieckiej współpracy, i być może zostali wprowadzeni w błąd przez zbyt optymistyczne wypowiedzi generała Tatara. Tatar był entuzjastycznym orędownikiem Powstania, a także politycznym przeciwnikiem własnego Naczelnego Wodza, generała Sosnowskiego, i wydaje się, że nie przekazał Amerykanom silnych zastrzeżeń polskiego Naczelnego Wodza. Niemniej występy Tatara podobały się bardzo Brytyjczykom. Po powrocie z Waszyngtonu otrzymał on od nich Order Łaźni. Na uroczystym wręczeniu orderu Lord Selbourne powiedział: „Są podstawy by mieć nadzieję... iż w niedalekiej przyszłości polskie siły zbrojne zdołają wybawić swój kraj z rąk nieprzyjaciela.” Do ostatniego tygodnia w pełni informowano Rząd Brytyjski. 25 lipca, w dniu kiedy Polska Rada Ministrów podjęła ostateczną decyzję, ambasador Raczyński przekazał wiadomość, że powstanie ma wybuchnąć w Warszawie. Oświadczenie to spowodowało wielki rozłam w polityce brytyjskiej. Ministerstwo spraw zagranicznych zareagowało negatywnie, mówiąc Raczyńskiemu bez ogródek, że nie będzie możliwości otrzymania żadnej pomocy. Szefowie SOE zaś zareagowali pozytywnie. Na spotkaniu z generałem Tatarem 29 lipca generał Gubbins wyraził zgodę na polskie prośby o naloty bombowe, oraz zrzut Polskiej Brygady Spadochronowej. Lord Selbourne osobiście przekazał tę petycję Churchillowi, wyrażając przy tym od siebie mocne poparcie. Gdy już Powstanie wybuchło, reakcje brytyjskich polityków oraz opinii publicznej były siłą rzeczy przytłumione z racji braku niezależnych źródeł informacji. Wieczorem 2 sierpnia Churchill przemówił w Izbie Gmin na temat politycznego problemu dotyczącego Sojuszu, podkreślając zarazem odwagę Polaków jak i „zapotrzebowanie na przyjaznych sąsiadów dla Rosji”. (Znamienne, iż nie wspomniał o zapotrzebowaniu przyjaznych sąsiadów dla Polski.) Następnie wydal rozporządzenie na wykonywanie misji dostawczych RAF-u do Warszawy ze swych baz w południowych Włoszech, tak właśnie rozpoczynając długą epopeję mostu lotniczego do Warszawy... Brytyjskie ministerstwo spraw zagranicznych, dla kontrastu, wykazało niezwykłą bezczynność, którą można poniekąd wyjaśnić niespójnymi radami, ale również istnieniem pro-sowieckich wtyczek (moles) we swych szeregach. (Historyk Christopher Hill, który później okazał się być członkiem Partii Komunistycznej, wówczas kierował Działem ds. Sowieckich w tymże ministerstwie.) Dopiero po czterech tygodniach Eden przezwyciężył swój długotrwały opór wobec wysłania brytyjskiej misji wojskowej do Polski, a dopiero po siedmiu tygodniach zareagował wobec protestów ambasadora Raczyńskiego przeciwko aresztowaniom i morderstwom żołnierzy AK przez sowieckie NKWD. Co do tej ostatniej kwestii, 27 września zdawkowo poinformował Izbę Gmin, iż ambasada sowiecka zaprzeczyła tym zarzutom (które, jak dziś wiemy, były w pełni trafne). SOE, którego rada aktywnego zaangażowania się została odrzucona, prędko straciła wcześniejszy zapał dla sprawy polskiej. Generał Gubbins, który przed Powstaniem spotykał się z Tatarem co tydzień, 13 sierpnia wyjechał do Francji i nie było go przez trzy miesiące. Jego zastępca, płk Perkins, zaadoptował postawę Foreign Office (ministerstwa spraw zagranicznych) i ostro skrytykował Polaków za brak koordynacji. W rzeczywistości SOE nie zdołało dotrzymać swych obietnic co do samolotów dostawczych i przygotowania stałego ‘mostu lotniczego’ do Polski. Według Brytyjskiego specjalisty w tej tematyce (Teda Harrisona), SOE prawdopodobnie spisał Powstanie Warszawskie na straty i skupił się teraz wyłącznie na dwóch krajach, Francji i Jugosławii, gdzie plany współdziałań były lepiej przygotowane. Churchill był szczerze oburzony niewrażliwością reakcji Stalina wobec Powstania Warszawskiego, a w szczególności nie udostępnieniem przez władze sowieckie lądowisk dla RAF-u. Chciał wspólnie z Rooseveltem wyrazić głośny protest, jednak, ku jego zdumieniu, amerykański prezydent odmówił. Warszawa wykazała, iż wpływy Churchilla w „Wielkiej Trójce” już malały. Wielu brytyjskich polityków irytowały rozpaczliwe próby Rządu Polskiego do wzniecenia larum. Wice-Premier, Clement Atlee, kontestował: „Cóż więcej mogliśmy zrobić?” Lecz największy gniew wywołało orędzie Naczelnego Wodza z 1 września – z okazji piątej rocznicy wybuchu wojny – w którym otwarcie skrytykował Wielką Brytanię za brak pełnego wsparcia i tym samym nie odpłacenie długu wobec lojalnego sojusznika. Jeden z brytyjskich ministrów skomentował, iż: „To obraza wobec Imperium”. Niewielu Brytyjczyków wiedziało, że Naczelny Wódz był osobiście przeciwny opcji Powstania. Tak więc winiono go teraz o kryzys związany z Powstaniem; powszechnie też żądano jego dymisji. We wrześniu najpilniejszą sprawą było naprawienie rozłamu w stosunkach pomiędzy Polską a Moskwą aby zwiększyć szanse sowieckiego wybawienia Warszawy. Zrewidowane propozycje premiera Mikołajczyka wręczono brytyjskiemu ministerstwu spraw zagranicznych 30 sierpnia, a następnie przekazano ambasadzie sowieckiej. Jednak po raz kolejny brytyjskie Foreign Office nie wykazało ochoty spełnienia roli uczciwego pośrednika, czy przyśpieszenia dojścia do ugody. Podobnie nie wykazano żadnego zapału w organizowaniu brytyjskiej misji wojskowej w Armii Krajowej, nawet gdy taki zamiar został już oficjalnie ogłoszony. W trakcie całego Powstania, brytyjska opinia publiczna była głęboko podzielona. Wrzaskliwa część prasy lewicowej, z gazetami „Daily Herald” i „Daily Worker” na czele, była aktywnie pro-sowiecka, bezwstydnie powtarzając interpretację Moskwy, iż Powstanie to „kryminalna wyprawa” kierowana przez „faszystów” i „reakcjonistów”. Prowadzony przez E.H. Carr dział spraw zagranicznych gazety „The Times” podobnie rozumował, choć słowa były ostrożniej dobierane. Jednak większość ludzi była po prostu zagubiona. Nie brakowało pochwał dla odwagi Polaków, lecz nie wyjaśniano dlaczego polityka aliantów w tej sprawie była tak nieskuteczna. Mało kto rozumiał z czego wywodziły się problemy. Ponadto mało było dyskusji na kluczowe tematy, jak np. brak zgody Stalina na stworzenie mostu lotniczego, czy sowiecka bezczynność po początkowym wstrzymaniu żołnierzy Rokossowskiego na wschodnim brzegu Wisły. Minister spraw zagranicznych, Anthony Eden, nie został poddany dociekliwym i długim pytaniom w Izbie Gmin prawie że aż do samego końca Powstania. Jeden tylko wybitny głos zabrzmiał przeciwko przeważającej atmosfery zadowolenia. Pierwszego września George Orwell, który wówczas pisał „Folwark zwierzęcy”, wydał w socjalistycznym czsopiśmie „Tribune” ostry felieton. Potępił on brak zasad w brytyjskiej prasie ogólnie, a w szczególności na łamach lewicowych gazet. Bezpośrednim celem jego krytyki by młody historyk Geoffrey Barraclough, wówczas pracujący w brytyjskim ministerstwie spraw zagranicznych. Jednak naprawdę potępiał on brytyjską publiczność ogólnie, której zapatrzenie w Związek Radziecki nie pozwalało na jakąkolwiek poważną analizę. Gdy w końcu Armia Krajowa skapitulowała, nastąpiły wylewne wyrazy współczucia i powszechne rozpaczanie nad „warszawską tragedią”. Jednak brakowało gotowości wśród zwykłych obywateli, a tym bardziej w kręgach rządowych do zastanowienia się nad tym, jak Brytania przyczyniła się do tejże tragedii. Brytyjczycy, już antycypując koniec wojny, nie byli w nastroju by rozważać swoje niedociągnięcia. Churchill wziął Mikołajczyka ze sobą do Moskwy na początku października by wznowić od dwóch miesięcy zawieszone polsko-sowieckie rokowania. W trakcie dramatycznego spotkania z Mołotowem zostało ujawnione, iż rok wcześniej w Teheranie potajemnie zaproponował on ustanowienie przyszłej granicy polsko-sowieckiej wzdłuż linii Curzona. Innymi słowy, wszystkie plany terytorialne oraz negocjacje, które zatruły stosunki ze Stalinem, i minimalizowały szanse jego współpracy w czasie Powstania, były przeprowadzane na podstawie nierealnych oczekiwań. Churchill bezwstydnie przyznał się do winy, ale później obrócił swój gniew na polskiego premiera, którego sam tak niewybaczalnie wprowadził w błąd. Zapewne był to jeden z najbardziej haniebnych epizodów w karierze Churchilla. Mikołajczyk wkrótce potem podał się do dymisji; a dotyczczasowy bliski sojusz pomiędzy rządem brytyjskim a polskim przestał istnieć. Serię wydarzeń lat 1944-45 można potraktować jako dokończenie spraw powiązanych z Powstaniem. Na przykład, Misja Frestona do Armii Krajowej, w końcu wylądowała w Polsce 26 grudnia 1944 r. i nawiązała kontakt z polskim Podziemiem, ale wkrótce potem znalazła się w więzieniu NKWD. O tą misję prosił Mikołajczyk jeszcze w lutym; by mogła ona usprawnić współpracę wywiadowczą i łączność w okresie przedpowstańczym. A jak to określił jeden z uczestników – okazało się to być ‘całkowitym zmarnowaniem czasu”. W styczniu i lutym 1945 r. obyła się Konferencja Jałtańska. Zachodni przywódcy zrezygnowali ze wszelkich istotnych wpływów nad Polską i wschodnią Europą w zamian za współpracę Stalina w Niemczech i na Dalekim Wschodzie. Taki układ byłby nie do pomyślenia, gdyby Powstanie się powiodło. Wkrótce po Konferencji, 16tu demokratycznych przywódców Polskiego Podziemia, którzy przeżyli Powstanie i którzy zapewne odegraliby kluczową rolę w systemie proponowanym dla Polski w Jałcie, zostało aresztowanych przez NKWD. Ich pokazowy proces w Moskwie w czerwcu zbiegał się z powstaniem tzw. Rządu Jedności Narodowej, którego w innych warunkach, zapewne mogliby być członkami. Głównego oskarżonego, Generała Okulickiego – ongiś zastępcę, później następcę Dowódcy Armii Krajowej Bora-Komorowskiego i który przyleciał do okupowanej Europy samolotem RAF-u – na przesłuchaniach nie zdołano złamać, i wygłosił on z ławy oskarżonych bojowe przemówienie. Później zmarł na Łubiance. Jego brytyjscy sojusznicy, których ambasador był obecny na sali sądowej, nie zaprotestowali. Prof. Norman Davies Tłum. z ang. W. Zbirohowski-Kościa * Artykuł pochodzi ze strony polishresistance-ak.org

To ja mam pytanie: wie ktoś jak dotrzeć do prac Śreniawy-Szypiowskiego o "Czacie 49"?

Każdemu wydawnictwu można coś wytknąć. Bellona jakoś nie zachwyca, ale też nie jest tak znowu fatalnie. Akurat HB-ki jak pisał Tofik, prezentują różny poziom. Błędy w tłumaczeniu zdarzają się też innym wydawnictwom (dlatego wolę książki rodzimych autorów, przynajmniej wiadomo, że błędów w tłumaczeniu nie będzie ). Akurat u mnie Bellona za współudział przy wydaniu serii "Warszawskie Termopile" ma dużego plusa. Co nie zmienia faktu, że gdyby się postarali mogli by być znacznie lepsi.

Akurat "Hava Nagila" to przeszła już tyle różnych wykonań, że już nie dziwi mnie, jak gdzieś słyszę nowe wykonanie. W sumie wybór na chwilę obecną duży nie jest.

A to już mi zalatuje kosmogonią orficką Chyba że o czymś nie wiem, a to jest całkiem możliwe.

To jest raczej oczywiste. Przecież wystarczy zestawić sobie trzy proste fakty, aby zobaczyć że tak było. A teraz pytanie za 100 punktów: co to za trzy fakty ?

Bujda, już w Grecji nie zawsze dotrzymywano tej zasady. Poza tym nie chodzi tutaj o jakąś nienawiść, ale o zwyczajną rywalizację, która toczy się od lat. I to nie tylko pomiędzy Legią a Lechem. Na świecie jest identycznie.

Kibice Lecha i Legii jakoś nie przepadają za sobą A co za tym idzie, niepowodzenia rywala przyjmują raczej z zadowoleniem. Jednak w pucharach europejskich sytuacja wygląda inaczej. Tutaj chodzi także o dobro polskiej piłki.

Nosiłem się od jakiegoś czasu z założeniem tego tematu. Jedyne co mnie blokowało, to w sumie trudna tematyka. Nie spotkałem się nigdy z żadnym opracowaniem, które zajmowało by się tylko tym zagadnieniem. Zawsze tylko jakieś wzmianki, krótkie statystyki, zarządzenia, rozkazy itp. A niewątpliwie jest o czym rozmawiać. Jednak ciekawość zwyciężyła. Działalność kwatermistrzostwa jest dla wojska bardzo ważna. Zabezpieczenie materiałowe, działalność gospodarczo-administracyjna... A jak to wyglądało podczas Powstania?

Biorąc pod uwagę ówczesną sytuację, mieliśmy wybór? Pomijam już to, że najlepszym wyborem było nie rozpoczynać Powstania. Zgadzam się, ale Teheran zostawmy

W ramach dalszego zachwycania się "Spiętym" nagrania koncertowe z pożegnalnego koncertu Pidżamy Porno w Palladium z 1 grudnia 2007 i "Chłopcy idą na wojnę" oraz "Wieczność". I tak jak bardzo cenię "Grabaża", tak przy tych kawałkach wypadł gorzej od swojego młodszego kolegi.

Zwycięstwo Lecha to dla mnie duże zaskoczenie, nie wspominam już o rozmiarach zwycięstwa. Chociaż powinienem życzyć im jak najgorzej, mam nadzieję że zajdą daleko. Legia niestety zawiodła mnie. Pierwsza połowa fatalna. W drugiej było już lepiej. Paradoksalnie Legia była w drugiej połowie lepsza, miała więcej okazji do zdobycia bramki. Jednak piłkarze FK Moskwa pokazali, jak ważna jest skuteczność. Szanse na odrobienie strat są, ale jest sporo do poprawienia.

Aż tak źle to nie jest, przynajmniej jak na moje oko. Kilka ciekawych pozycji z serii "Wielkie bitwy- Wielcy dowódcy" i wznowienie serii "Warszawskie Termopile". Jak dla mnie za coś takiego zasługują na słowa uznania. Chociaż niewątpliwie nie prezentują jakiegoś specjalnie wysokiego poziomu. Też coraz bardziej zaczynam się do nich przekonywać. Prosta i ładna oprawa książek, z tego co wiem, naprawdę niezły poziom (sam znam zaledwie kilka pozycji, wiec ciężko wypowiadać mi się o całości), ciekawa tematyka (żeby jeszcze tylko coś było z moich zainteresowań, sama starożytna Grecja to dla mnie ciut mało). Jednym z ciekawszych wydawnictw jest dla mnie Rytm. Interesująca seria "Biblioteka Armii Krajowej", biografie Komorowskiego, Roweckiego, Tokarzewskiego-Karaszewicza, Sikorskiego czy też Fieldorfa, prace o okupowanej Polsce i Powstaniu Warszawskim Kunerta, Komorowskiego czy też Szaroty. Dla kogoś zainteresowanego historią Polski w latach 1939-1945 wydawnictwo idealne. Ładna oprawa, wysoki poziom, ciekawa tematyka.

A tutaj bym polemizował. Samo spotkanie aż tak bardzo nie pokazało prawdziwej twarzy Stalina. To dopiero późniejsze wydarzenia, z oświadczeniem TASS-u z 13 sierpnia na czele, pokazały jak dla mnie, w co Stalin gra. Wcześniej można było się co najwyżej domyślać.

Dowództwo na Woli sprawował major Jan Tarnowski "Waligóra".

Tak dla formalności: [center:29ec16aff2]Komunikat Dowódcy AK dla Komendantów Okręgów o rozpoczęciu walk o Warszawę[/center:29ec16aff2] Nr 351/XXX W 1 to 54, 40, 49 de 09 Dnia 1 sierpnia 1944 Nadano dnia 2 sierpnia 1944 O.VI L. dz. 13109/tjn/44 31 grudnia 1944 Murzyn do Komendantów Okręgów Rozpoczęliśmy walkę o Warszawę. Reszta wykonuje "Burzę". Znicz 1351 [gen. Tadeusz Komorowski] Źródło: Komorowski K., Bitwa o Warszawę '44: Militarne aspekty Powstania Warszawskiego, Warszawa 2004, s. 390.

Przed chwilą "Opuszczone Porty" w wykonaniu "Spiętego", a teraz "Unieś mnie"... również w wykonaniu "Spiętego". Słuchając go coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że jest wprost niesamowity. Mam nadzieję, że jego solowa płyta ukaże się jak najszybciej.

I jaki ma to wpływ na podjęcie decyzji o Powstaniu?

O to to W przypadku pana profesora, znacznie ciekawsze są historyjki o jego różnych przygodach. Oczywiście pytanie, na ile są one prawdziwe, a na ile są efektem plotek, jakich po uczelniach wyższych krąży co niemiara, przyjmując coraz to nowe wersje. Kiedyś ponoć podczas egzaminu bujając się na krześle, wylądował w pewnym momencie za biurkiem. Studentka przerażona zamilkła. Na co pan profesor wystawiając głowę zza biurka spokojnie poprosił, aby kontynuowała swoją odpowiedź. Z kolei innym razem, ponoć również podczas egzaminu, zaczął spierać się ze studentem na temat szyku rzymskich legionistów podczas jakiejś bitwy. W efekcie wyszli na korytarz, stanęli obok siebie, złapali się pod ręce i zaczęli iść zachowując się jak rzymscy legioniści podczas bitwy. Pan profesor ma też ponoć dziwne zamiłowania do siłowania się ze studentami przy drzwiach, oraz publicznego wyrażania na głos swojej zdecydowanej dezaprobaty dla dawania wiary Herodotowi :lmao: . Dobra kończę, bo jeszcze ktoś mu doniesie i wylecę... Poza tym i tak zrobił się off.

To co przedstawiłeś, to podział Szarych Szeregów z okresu okupacji. Druga grupa nosiła nazwę "Grupy Bojowe". Było to uzupełnienie GS-ów. Poza tym, ciężko mówić w przypadku GS-ów o dzieciach. W końcu to z tej grupy wywodziły się baony "Zośka" i "Parasol" z "Radosława", baon "Wigry" porucznika "Trzaski", kompanie "Aniela", "Gertruda" i "Harcerska" w baonach "Gustaw" i "Harnaś" wraz z plutonami łączniczek i sanitariuszek czy też 2. i 3. kompanie w baonie "Kiliński".