Albinos

Moment, ja tu czegoś nie rozumiem. Zasady w quizie są dość jasne. Pytanie i odpowiedź. Nie ma miejsca na rozważania, co kto robił, kiedy, jak, dlaczego. Do tego proszę założyć sobie nowy temat albo przenieść się na PW. Zadający pytanie powinien od razu być pewnym tego, jakich odpowiedzi oczekuje. Dlatego proszę się skupić na szukaniu odpowiedzi a wszelkie wątpliwości wyjaśniajcie sobie na PW.

Wracając jeszcze do wątku firmy Willy Keymer-Hoch-Tief und Strassenbau. Pojawiła się tutaj informacja, że na potrzeby firmy zajęto gmach szkoły. Tymczasem na forum Odkrywcy znalazłem coś, co każe postawić tutaj znak zapytania. Otóż ponoć Jerzy Kasprzycki w jednym z tomów Korzeni Miasta napisał, iż firma magazyny ulokowała na terenie obok gimnazjum. A kto jak kto, ale J. Kasprzycki jest w tej tematyce autorytetem bezwzględnym. Tak więc kwestia ciągle do rozstrzygnięcia. Ten sam autor podaje jednak również, iż szkoła była usytuowana przy Kraszewskiego. Przyznam, że po raz pierwszy spotykam się z podaniem tej ulicy jako miejsca usytuowania szkoły. Młynarska, Rogalińska... ale Kraszewskiego (nie jestem nawet pewien, czy ta ulica w ogóle powstała, była co prawda planowana w '39 na linii dzisiejszej Rogalińskiej, tym niemniej pewności nie mam)? Ciekawostek ciąg dalszy, tym razem jednak pozwolę sobie oddać głos specjaliście: Ten rozdział rozpoczniemy od miejsca, które znajduje się na tyłach liceum im. Sowińskiego przy ulicy Rogalińskiej. Tutaj pomiędzy bieżnią i asfaltowym placem służącym czasem jako boisko, a czasem jako parking, znajduje się dziwnie wyglądający wybetonowany placyk o średnicy 5-6 m. Przy jednej z krawędzi stoi na nim około metrowej wysokości walec przypominający cembrowinę studni. Dokładniejsze oględziny pozwalają zauważyć, że ów walec zbudowano najprawdopodobniej ze zbrojonego betonu. W dolnej części walca znajduje się otwór o średnicy około 15 cm. Być może miejsce to nie zasługiwałoby na większe zainteresowanie, gdyby nie informacja mówiąca, że ma to być poniemieckie stanowisko przygotowane dla... działa przeciwlotniczego. Według jednej z relacji, niedaleko od tego miejsca miały znajdować się także resztki schronu amunicyjnego. Będąc na miejscu nie znalazłem ich, ale udało mi się zajrzeć do wnętrza walca zbudowanego na betonowym placu. Ku mojemu zaskoczeniu okazało się, że wewnątrz znajduje się woda, a na jej powierzchni pływają w dużych ilościach puste... puszki po piwie oraz inne śmiecie. Co ciekawe, woda wypełnia nie tylko przestrzeń o średnicy "cembrowiny", ale sięga szerzej, pod duży betonowy krąg. Być może jest to więc jakiś rodzaj zbiornika? Zbadałem zdjęci lotnicze z połowy 1944 roku, na którym znajduje się szkoła i otaczający ją teren. Zdjęcie nie jest może rewelacyjne, ale z pewnością widać na nim jaśniejsze miejsce ta, gdzie ma znajdować się rzekoma betonowa podstawa. Ciekawe jest jednak to, że to jaśniejsze miejsce ma nieregularny kształt i najwyraźniej nie jest okrągłe! Na zdjęciu widoczny jest także obiekt, który może być czymś w rodzaju schronu lub... stanowiska artyleryjskiego. Jednak odszukanie go dziś w terenie jest raczej niemożliwe, gdyż na miejscu gdzie się znajdował podczas okupacji, dziś jest bieżnia sportowa. Tak więc przeszłość i przeznaczenie betonowej konstrukcji nadal pozostaje zagadką. Za: J. Olecki, Wojenne tajemnice Warszawy i Mazowsza, Warszawa 2006, s. 70-71. Człowiek przez tyle lat kręcił się przy tym, a nigdy nie przyszło mu do głowy, co to może być. Jak tylko pogoda się poprawi, trzeba będzie naprawić ten błąd. I to zdecydowanie.

Najnowsze nabytki: Strzyż P., Płowce 1331, Warszawa 2009, ss. 208; Wyszczelski L., Warszawa 1939, Warszawa 2009, ss. 368; Olecki J., Wojenne tajemnice Warszawy i Mazowsza. Przewodnik inny niż wszystkie, Warszawa 2006, ss. 118 [z tego jestem szczególnie zadowolony, od dawna już polowałem i w końcu się udało]; Drozdowski M.M., Generał Kazimierz Sosnkowski Naczelny Wód wobec Powstania Warszawskiego. Fakty, dokumenty, interpretacje, Warszawa 1992, ss. 120 [nie sądziłem nawet, że to jeszcze można w księgarniach spotkać, a jednak, pozycja ze wszech miar godna uwagi, bo porusza wątek, który zazwyczaj gdzieś tam uciekał, choć każdy kto opisywał Powstanie z politycznego punktu widzenia, zaznaczał istnienie takiego problemu]. Teraz jeszcze tylko planuję nabyć: Strzeżek P., Warszawa 1831, Warszawa 2010, ss. 184. ... i będę mógł na jakiś czas zapomnieć o zakupach.

Tak w dużym skrócie tutaj pisałem co nieco: https://forum.historia.org.pl/index.php?s=&...st&p=135400

Ale z każdej większej akcji można wyjąć jakąś jedną postać, i ukazać jej losy:) Ale skoro już wiemy, do czego potrzebna jest ta historia, to ponownie polecam zajrzeć do Podlewskiego. Przykładów takich postaci znajdziesz tam bez liku.

Ale takich nazw nie znajdziesz. Na palcach jednej ręki można policzyć akcje, które dostały swoje własne nazwy. Inne to po prostu opisy typu "szturm na...", "przebicie przez...". Bez szczegółów nic nie znajdziesz. Każda z wyżej podanych akcji pasuje do tego co podałeś. Poza tym w trakcie Powstania codziennie młodzi ludzie ginęli w "obronie Ojczyzny, podejmując walkę z Niemcami". Masz więc do przekopania dosłownie 63 dni. To o czym mówisz, to równie dobrze mogła być ogólna historia, nie mająca rzeczywistego odbicia w faktach.

To skoro o Podlewskim mowa, to w zasadzie polecić można pozostałe dwie pozycje, czyli Przemarsz przez piekło i Rapsodia żoliborska. To są nawet nie tyle same wspomnienia, co opisy oparte na relacjach uczestników.

Biorąc pod uwagę, że oddziały jego zostały zaatakowane przez wroga dysponującego m.in. czołgami, a po godzinie walki rannych rozstrzelano... to tak, masakra. Nazwy "pułk" nie rozumiałbym tutaj dosłownie. W warunkach powstańczych w sporej części są to terminy czysto umowne. Tym niemniej, bez jakichkolwiek konkretów nie jestem w stanie Ci pomóc. To co podajesz, można podciągnąć pod całkiem sporą liczbę akcji.

To nam dalej nic nie daje:) To może być pierwsza akcja z brzegu. Chociażby początek Powstania i Pułk AK "Jeleń". Walki o Nordwache. Szturm domu Schichta 1 sierpnia. Walki na Stawkach 11 sierpnia. Wola i 1 sierpnia (tutaj masakra oddziałów por. "Ostoi").

Problem w tym, że takich historii w Powstaniu była masa. Jakbyś był w stanie uściślić cokolwiek (pierwsza połowa sierpnia, koniec września, Wola, Mokotów itp.), to można by spróbować poszukać.

Jedyne moje obawy ograniczają się do tego, żeby płyta nie różniła się specjalnie do tego, co można było usłyszeć w singlu zapowiadającym płytę i wzmiankowanym promomixie. Bo jak na razie bardzo mi pasuje coś takiego. Chociaż jestem lekko nieobiektywny, jako że wszystko czego się Lao dotyka, podoba mi się już na starcie:)

W ramach uzupełnień. Na stronie MPW udało mi się znaleźć informację, iż matką por. Wiwatowskiego była Adela Kirchner. Może to pomoże w dalszej identyfikacji stopnia pokrewieństwa:)

Do wydania czwartej płyty zostały dwa tygodnie. Tymczasem zespół zmienił wygląd strony głównej i udostępnił promomixa (6:30 min; warto posłuchać): http://www.laoche.art.pl/ Ja już chcę koncert...

Faramir to fakt, choć on u Yeskova dostaje chyba jednak trochę więcej miejsca niż u Tolkiena. Niemniej istotnie sprawia wrażenie pozytywne.

Z dwoma wyjątkami;) Eomer i Imrahil niespecjalnie odbiegają od tego, co zaprezentował nam Tolkien.

To już teraz rozumiem;) Aktualnie nową stronę dopiero uzupełniają o dane z poprzedniej (nie wszystkie literki np. są dostępne). Trzeba zwyczajnie poczekać.

A można prosić o link? Próbowałem znaleźć wzmiankowaną relację, ale na nowej stronie MPW wyskakiwało mi, że brak takowej. A sprawa ciekawa. Zwłaszcza, że Wojciech Wiewiórkowski "Wojtek", s. Tadeusza, ur. 22.06.1928 r. w WIEPW w przydziale ma podany plutonie "Bończy" kompanii "Bradla" baonu "Miłosz", o "Radosławie" ani słowa.

Rozmawiając o Powstaniu Warszawskim warto byłoby poznać także relacje drugiej strony. Przykładem takiej relacji są wspomnienia Mathiego Schenka: http://powstanie-warszawskie-1944.ac.pl/z_...iej_strony1.htm . Ostrzegam, że tekst jest miejscami naprawdę wstrząsający, jego czytanie nie należy do najprzyjemniejszych. Mimo wszystko zapraszam do lektury i dzielenia się wrażeniami.

Jak najbardziej jest: https://forum.historia.org.pl/index.php?showtopic=5818

Nie "co", ale "kto" Komendant Okręgu, czyli "Monter".

To znaczy jakie odstępstwa? Wszystko było regulowane rozkazami KO. Nie było za dużo miejsca na improwizację w tym temacie. Skoro na Starówce wszystko działało dość sprawnie, to taki Mokotów i Śródmieście tym bardziej.

Jak pisałem, tak zrobiłem. Od jakiegoś czasu powoli powracam do mojej dawnej pasji, czyli świata SW. Na pierwszy ogień Posłuszeństwo Timothy'ego Zahna, czyli historia szturmowców Imperium, dla których służba to coś więcej, niż tylko wypełnianie rozkazów (cała akcja ma miejsce jakieś pół roku po bitwie o Yavin). Ciekawe spojrzenie na świat stworzony przez Lucasa oczami kilku szeregowych żołnierzy (plus kilka innych wątków, ale ten interesuje mnie szczególnie). Zastanawia mnie tylko, ile trzeba będzie czekać u nas na wydanie kontynuacji (Choices ma pojawić się w USA za rok). A w kolejce już czeka trylogia Micheala Reavesa Noce Coruscant (Pogrom Jedi, Aleja Cieni oraz Ścieżki Mocy) i seria Komandosów Republiki autorstwa Karen Traviss (na razie wydane: Bezpośredni Kontakt, Potrójne Zero i Prawdziwe Barwy a w kolejce czeka Rozkaz 66, który ukazać ma się w kwietniu). Choć nie ukrywam, że ciągnie mnie też do Szturmowców śmierci Joe Schreibera (to z kolei tuż przed Nową Nadzieją), pierwszego horroru osadzonego w realiach SW (w Polsce wydane w styczniu tego roku).

A i owszem, znamy z opisów sytuacje, kiedy to żołnierze niemieccy chcieli bronić Polaków. Chociażby kiedy zajmowano szpital powstańczy, pacjenci niemieccy nie raz nie dwa przekonywali swoich towarzyszy, żeby darować Polakom, którzy zajmowali się nimi z największą troską (faktycznie tak było, bodajże na Czerniakowie, już we wrześniu kiedy Niemcy zamykali kocioł, w jednej z placówek wydano polecenie, aby przy rozdziale żywności najpierw dać ją Niemcom, nie wszystkim się to podobało, ale rozkaz respektowano). Pasującą do tego wątku historię opisywał dr Woźniewski, ze Szpitala Wolskiego. Już po tym, jak dokonano masakry pacjentów i personelu szpitala (dr Woźniewski cudem przeżył), mąż pacjentki (Jan Łaski) wraz z jednym z oficerów niemieckich opuścił na pewien czas szpital i udał się do samego Recka. Doktor otrzymał ochronę w postaci niemieckiego żołnierza. Przydała się. Lekarz wdał się bowiem w kłótnię z jednym z oprawców szpitala. Gdy ten miał już strzelać do dra Woźniewskiego, Niemiec wyrwał mu broń "i wobec wszystkich zebranych w hallu wyrżnął go w pysk, aż echo rozniosło się po pustym hallu." [Woźniewski Z., Książka raportów lekarza dyżurnego. Szpital Wolski w okresie Powstania Warszawskiego, Warszawa 1974, s. 29]

W zasadzie poza chęcią poddania się nic więcej mi tu do głowy nie przychodzi. Nie każdy walczący wówczas w Warszawie po stronie niemieckiej musiał być urodzonym mordercą, który wolał zginąć niż pójść do niewoli.

Często? Takie sytuacje spotyka się nadzwyczaj rzadko we wspomnieniach. A jak do tego doszło, to bez większej ilości danych ciężko stwierdzić. Dawno nie czytałem wspomnień p. Kurdwanowskiego. Kiedy dokładnie i gdzie miało miejsce to wydarzenie?