Albinos

Do treści się nie odniosę, gdyż to kompletnie nie moja bajka. Jedna uwaga techniczna. Stosowałeś taki zapis m.in.: Za: Red. Witold Sienkiewicz, Grzegorz Hryciuk, Wypędzenia, wysiedlenia i ucieczki 1939-1959. Atlas ziem polskich, s. 16. Jeśli mamy do czynienia z pozycją, która była pod "red." albo "oprac.", to red./oprac. i autorów podajemy po tytule. No i brakuje mi tutaj miejsca i daty wydania tej pozycji. Nie zauważyłem, abyś podał je w przypisach do tej pozycji. Do tego nie wiedzieć czemu, najpierw podajesz taki prawie pełen zapis, po chwili tytuł skrócony, a dalej znowu wracasz do tego, co podałem. A powinieneś zacząć od pełnego zapisu: Wypędzenia, wysiedlenia i ucieczki 1939-1959. Atlas ziem polskich, red. Witold Sienkiewicz, Grzegorz Hryciuk, Warszawa 2008, s. 16. A potem już skrócony: Wypędzenia, wysiedlenia..., red. Witold Sienkiewicz, Grzegorz Hryciuk, s. 16. To tak na przyszłość

Przy 12 odcinkach? Nie, jest akurat. Inaczej wyszłaby straszna sieczka. A tak można stworzyć coś na kształt mini filmów. Zresztą, jest to bez znaczenia wobec faktu, że to jedynie moje marzenie

Jak się okazuje, w działalność konspiracyjną była zaangażowana spora część rodziny mjra Tarnowskiego. Tak jego żona Elżbieta "Danka", jak siostra Maria "Kalina" oraz siostra żony Maria Grodzicka "Klara", były łączniczkami. Dodatkowo mieszkanie rodziców żony "Waligóry", przy Krakowskim Przedmieściu 5, było przeznaczone jako punkt dla poczty alarmowej III Obwodu. Kiedy 31 lipca łączniczka przyniosła na punkt rozkaz dla "Waligóry", nie było już tam "Danki". Rozkaz zobowiązała się przekazać jej matka. I faktycznie, rozkaz dostarczyła jeszcze tego samego wieczora. Z samego rana 1 sierpnia do poszczególnych d-ców Obwodu rozkazy dostarczała siostra "Waligóry". Co do por. "Ostoi". We wrześniu '39 jako pilot 1. Pułku Lotniczego walczył nad Warszawą. Został strącony w dniu 13 września. Ciężko rannego znajdują Niemcy. Trafia do szpitala w Halle koło Berlina. W marcu 1940 r. wraca do Warszawy, do szpitala Ujazdowskiego. Ponoć dość szybko związał się z Obwodem Wola. Wracając do por. "Wilnianina" i kpt. "Hala" oraz tego, kto objął dowodzenie po tym, jak ranny został "Waligóra". Według Podlewskiego [Wolność krzyżami się znaczy, Warszawa 1989, s. 449], por. Jerzy Dominik był tak zastępcą "Waligóry" jak i oficerem operacyjnym. Można więc przyjąć, ze faktycznie pełnił te dwie funkcje. A skoro te dwie, to może i był szefem sztabu. Ale to już jedynie przypuszczenie. Co do dowodzenia po "Waligórze". I znowu patrzymy, co pisze Podlewski [tamże, s. 505-506]. Ten podaje wersję z ranieniem d-cy III Obwodu w dniu 6 sierpnia na Okopowej (czyli mamy już trzy daty i dwa miejsca), kiedy to chciał powrócić do starej kwatery d-dztwa Obwodu na Młynarskiej w fabryce "Woka" (to co podaje Podlewski w tym temacie jest szalenie interesujące, porównanie tegoż wątku z tym co piszą chociażby Borkiewicz, Kirchmayer i wolskie "trojaczki", aż się samo nasuwa, ale to już w temacie o "bitwie o Wolę"). Według jego opisu, dowództwo przekazano "Wilnianinowi". Ale tutaj trzeba brać pod uwagę termin, kiedy to miało nastąpić. Krytyczny moment obrony Woli, być może sama końcówka, 5-8 sierpnia. Bardzo możliwe, że "Hal" nie miał już wówczas kontaktu z "Waligórą" (6 sierpnia kpt. Stykowski na pewno był już po południowej stronie Chłodnej, tymczasem "Waligóra" w rejonie Gęsiówki). Major Tarnowski udał się razem z częścią oddziałów na Starówkę, z kolei kapitan Stykowski skierował się w stronę Śródmieścia, gdzie już co najmniej od 10 sierpnia miał próbować odtworzyć tenże III Obwód (co nie za bardzo podobało się kpt. Zagórskiemu z "Chrobrego II"). Tak więc w rozkazie KO z 9 sierpnia "Hal" mógł zostać wymieniony jako d-ca III Obwodu, a "Wilnianin" objąć dowodzenie nad rozproszonymi oddziałami w myśl rozkazu "Waligóry" (ale tylko nad tymi, które były w jego zasięgu). Było to możliwe dzięki temu, że oddziały wolskie wycofały się w dwóch kierunkach, na Starówkę i do Śródmieścia. To faktycznie dawało możność sprawowania dowództwa nad oddziałami wolskimi jednocześnie kpt. "Halowi" i por. "Wilnianinowi".

Czytając tak po raz kolejny co to sobie sam wymarzyłem, a teraz jeszcze to co podrzucił Kadrinazi, to dochodzę do wniosku, że ja chyba nie będę zaglądał do tego tematu. Propozycje które się tutaj będą pojawiać, mogą źle wpłynąć na mnie. Tyle pięknych filmów/seriali do stworzenia, a ja muszę męczyć się z czymś, czego nie da się oglądać dłużej jak 15 minut. A potem dziwię się sobie, że wolę po raz enty obejrzeć "Kanał", "Kolumbów" czy "Potop", niż oglądać te najnowsze produkcje... Skoro już o takich postaciach mowa, to jak dla mnie idealny jest tutaj mjr Bolesław Kontrym "Żmudzin". Carski kadet, rosyjski oficer podczas I WŚ, kawalerzysta II Korpusu Polskiego, bohater rewolucji październikowej i wojny domowej, trzykrotnie odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru, członek partii bolszewików, niedoszły zdobywca Warszawy 1920 roku (sic!), kombryg ACz pacyfikującej chłopskie bunty, szpieg zarówno polski jak i sowiecki, uciekinier z ZSRS, oficer polskiej Straży Granicznej, funkcjonariusz Policji Państwowej zwalczajacy zarówno "komunę" jak i najróżniejsze przejawy bandytyzmu, komisarz w Białymstoku i Wilnie, po zakończeniu walk wrześniowych '39 na Zachodzie walczył m.in. pod Narwikiem, cichociemny, dowódca III Odcinka "Wachlarza", pracownik Delegatury Rządu RP na Kraj, współorganizator PKB (Państwowy Korpus Bezpieczeństwa) oraz "Startu", dowódca oddziału osłonowego "Sztafeta-Podkowa", uczestnik Powstania Warszawskiego, jeniec niemiecki, żołnierz 1. Dywizji Pancernej generała Maczka, więzień bezpieki, skazany na karę śmierci, zamordowany 2 stycznia 1953 roku... Życiorys, jakim można by obdzielić kilka innych osób.

Skoro już Andreas wspomniał o moim pomyśle na serial o Powstaniu: Aktualnie wprowadziłbym do tego niewielkie zmiany. Przede wszystkim w odcinku trzecim dorzuciłbym do bohaterów "Olszynę". Do tego walki o "Twierdzę" na Woli, masakra przy Kilińskiego, nalot na Mławską i Franciszkańską, odcinek 11 skończyłbym śmiercią "Małego". Odnoszę jednak dziwne wrażenie, że jakby jakiś spec od układania scenariuszy zobaczył to co wymęczyłem, to głośno by się zaśmiał a po chwili rzuciłby coś w stylu "żadnych złudzeń". Ale pomarzyć zawsze można

W ramach kontynuowania wątków "wolskich" tym razem co nieco o 3. kompanii "wolskiej" walczącej na Muranowie i Starym Mieście w ramach Zgrupowania "Leśnik": Oddziały dowodzone przez ppłk Szypowskiego zostały wzmocnione przez kompanię ppor. "Sępa" z oddziałów wolskich. Na Starym Mieście niedobitki wolskich oddziałów mjr "Waligóry" (Jana Tarnowskiego), zbliżone do stanu batalionu- ok. 300 ludzi, podzielono na dwie kompanie. Jedna z nich, pod dowództwem ppor. "Sępa" (Eugeniusz Śmieszek) z asystującym por. "Wilnianinem" (Jerzym Dominikiem) i częścią służb Obwodu III, została skierowana na Muranów po południu, 10.08.1944 r. w sile trzech plutonów czyli ok. 130 żołnierzy. Prawdopodobnie to por. "Wilnianin" dowodził od samego początku kompanią wolską na Muranowie. Według relacji Stanisława Frey-Kułakowskiego, uczestnika tamtych wydarzeń, "Wilnianin" był faktycznym d-cą, jednak formalnie d-cą kompanii był "Sęp". W składzie nowo utworzonej kompanii pod dowództwem ppor. "Sępa" znalazły się plutony: pluton chor. "Zbroji" (Kaczmarczyk vel Kaczmarek), pluton "300" pchor. "Ludwika" (Janusz Przedborski), pluton st. ogn. "Harta" (Jan vel Janusz Ostrowski). Do plut. "300" przydzieleni zostali ponadto bracia: plut. "Pantera" (Tadeusz Zabudowski) i plut. "Bafomet" (Władysław Zabudowski) oraz sanitariuszki: "Krystyna"-"Dalia" (Krystyna Zielińska), "Iza" (Izabela Majchrowicz), "Mirka" (Maria Baranowska) oraz "Jagoda" (Jadwiga Kędziorekk). W skład plutonu "300" wchodziło 43 żołnierzy, w tym: 3 oficerów, 4 podchorążych i 16 podoficerów. Za: J. Żbikowski, Zgrupowanie Armii Krajowej "Leśnik". Geneza i szlak bojowy w Powstaniu Warszawskim, Warszawa 2007, s. 103-104. To na dobry początek, niedługo postaram się zamieścić listę żołnierzy 3. kompanii. A potem... to jeszcze zobaczymy.

Nie mylisz się, poza jedną rzeczą. Nie tylko w końcówce sierpnia. Razem walczyli już od momentu, kiedy "Radosław" opuścił Wolę, czyli w zasadzie od 11-12 sierpnia. Współdziałanie "Leśników" z bonem mjra Runge mamy chociażby 13 sierpnia (obrona pozycji na Inflanckiej, z redutą w zajezdni autobusowej), 14 sierpnia ("Reduta Pokorna"), noc 16/17 sierpnia (szturm "Czaty" na Stawki, wspierany przez kompanię ppor. "Jaronia"), 19 sierpnia (uderzenie niemieckie na linię Konwiktorskiej i Bonifraterskiej), ostatnie walki w obronie PWPW. W okresie walk o Starówkę ciężko mówić tutaj o baonach. Nie orientuje się do końca jak wyglądała sytuacji "Pięści", ale "Miotlarze" zostali 12 sierpnia detaszowani do "Czaty". Z formalnego punktu widzenia baon przestał istnieć. I koniec offa:)

Prawo tworzą i egzekwują ludzie. I to oni są wkurzający, żeby nie użyć bardziej dosadnych określeń. A teraz pytanie, od czego zaczęła się awantura? Ano od tego, że właściciel chciał miejsce pamięci ustawić w innym miejscu. Znowu, zgodnie z prawem... A ja mam wrażenie, że strona prawna to tylko jedna strona medalu. Kto ma w tym przypadku rację, nie wiem. Nie znam się. Ale od strony czysto ludzkiej ktoś wykazał się brakiem jakichkolwiek uczuć.

Cieszę się widiowy, że mam tak wiernego czytelnika moich wypocin:) Qrosavo, dzięki piękne za wstawienie OdB, ale temat o samym Zgrupowaniu "Leśnik" już mamy Ten chciałbym poświęcić jednak samej kompanii "wolskiej". Robię to z kilku względów. Przede wszystkim, pochodzenie oddziałów wchodzących w jej skład. Po drugie, kompania stosunkowo często współpracowała z baonem "Czata 49", czyli tym, któremu poświęcam sporo uwagi już od kilku lat. Po trzecie, oddział jest słabo znany, a ja lubię tematy rzadko poruszane. Po czwarte w końcu, w skład oddziału wchodził pluton "300", czyli dawne ODB-16. A to z kolei struktury KeDywu OW AK, którym zajmuje się również od kilku lat. A teraz wracam do tematu o III Obwodzie (widiowy, będzie małe uzupełnienie biogramu por. "Ostoi").

Nie no, jasne że to będzie sukces. Powiem więcej, tak jak nie jestem zwolennikiem pracy Daviesa o Powstaniu, tak jak nie wszystkie działania MPW mi się podobają a film Bagińskiego budzi jakieś tam obiekcje, to jestem zdania, że w tym wypadku cel uświęca środki. Jeśli tylko ktoś zainteresuje się tematem, to będzie bardzo miło. Ale to nie zmienia faktu, że w przypadku naszych ostatnich produkcji serialowych osadzony w realiach II WŚ, nie mamy pozycji na miarę chociażby "Kolumbów". I to mnie wkurza. Zamiast wykorzystać prawdziwe historie, tak jak robią to Amerykanie ("Kompania Braci", "Pacyfik"), to wymyśla się super szpiegów, przeinacza fakty itd. Wystarczy zmienić trochę metodę i już byłoby znacznie lepiej. Czy nam naprawdę brakuje prawdziwych historii z okresu II WŚ, że trzeba wymyślać fikcyjne?

To jeszcze lepiej. W rzeczywistości podziemie dopiero wypracowywało sobie struktury działania, a tutaj już mamy akcje na miarę KeDywu KG AK. No bomba. To ja może faktycznie nie będę tego oglądał, bo się zdenerwuję i ze złości coś złamię (sobie albo czemuś/komuś w pobliżu). Ehh, a scenariusz filmu o Powstaniu leży w szufladzie, bo kasy brak.

Powyższy post FSO obrazuje idealnie to, co mnie tak bardzo wkurza w całej tej sytuacji. Uwagę zwraca się na prawną stronę, na to kto jest winny, kto nie, a kto co powinien robić/wiedzieć. Tymczasem mówimy o miejscu, gdzie zostało wymordowanych blisko 12 tys. ludzi. Na to nikt nie zwraca uwagi (pomijam kombatantów, którzy i tak zapewne będą mieli najmniej do powiedzenia i media). Kto zapłaci najwięcej? Najwięcej przy tej awanturze już płacą ludzie, którzy stracili tam bliskich, bo muszą obserwować, jak miejsce mające dla nich szczególne znaczenie, jest obiektem urzędniczej przepychanki. FSO, ale kamień upamiętniający tamte dni stał w tym miejscu gdzie teraz stoi długo przed tym, zanim wybudowano salon i parking. Osoba, która budowała te obiekty, musiała być na miejscu, żeby ocenić czy teren nadaje się dla firmy. Tłumaczenie się teraz, że nie wiedzieli, jest zwyczajnym mydleniem oczu, bo wiedzieć musieli.

Co ja na to? Jak na lato. Nie rusza mnie ani trochę. Zdążyłem się przyzwyczaić, że u nas marnuje się kasę przeznaczając je na kolejne podobne do siebie produkcje, których poziom nie zachwyca. Tak przy okazji, orientuje się ktoś, który jest rok w serialu? Bo z tego co pamiętam, to nie powinno być później jak koło wiosny '42. Tymczasem akcje, które nam scenarzyści serwują, przypominają jak nic te z okresu, kiedy warszawska konspiracja działał naprawdę sprawnie. Ten rabunek pieniędzy, to jak nic odwołanie do akcji "Góral" (sierpień '43). Mamy aresztowanie w trakcie ślubu (ponoć ma być na początku trzeciej serii). Nie żebym coś tego, ale znowu mamy wyraźne nawiązanie do faktycznych wydarzeń. I ja się pytam. Czy nie dałoby się, skoro już autorzy odwołują się do prawdziwych wydarzeń, poprowadzić serialu zgodnie z faktami? Czemu "Akcja pod Arsenałem" czy "Kolumbowie" mogli odpowiadać prawdziwe, a tutaj się nie da? Czy trzeba było wymyślać fikcyjne postaci, zamiast wykorzystać te prawdziwe, które niejednokrotnie miały życiorysy godne osobnych seriali? Odpowiedzi od razu mówię, nie znam. Ale się pytam, tak grzecznie.

W temacie warszawskiego socrealizmu polecam kwietniowy numer "Stolicy" z 2009 r., a w szczególności artykuł Jarosława Trybusia [Mało dyskretny urok perwersji, s. 19-21], co by nie mówić, w sprawach warszawskiej architektury specjalisty. Bardzo trzeźwe i profesjonalne podejście do tematu.

Sporu o miejsce pamięci na Woli ciąg dalszy: http://www.tvnwarszawa.pl/2,2332863,1,2,0,0,wideo.html

Jego twórczość znam dopiero od kilku tygodni, ale już mogę powiedzieć, że zrobiła na mnie niesamowite wrażenie. Radek dysponuje głosem iście niesamowitym, skala imponująca. Delikatne i lekkie pioseneczki, głębsze i poważniejsze utwory, czy kawałki o kabaretowym charakterze... Za co się nie bierze, wychodzi imponująco. Ostatnio miałem możliwość zapoznać się z jego ostatnim albumem Dziękuję za miłość, oraz wcześniejszym dziełem Królowa nocy. O ile pierwszy album poza ogólnym tematem nie wyróżnia się jakimś zaplanowanym układem, nie jest concept-albumem, o tyle już drugi, będący zapisem przedstawienia, jakie swego czasu pokazywała TVP2, jest przemyślany od początku do końca. Historia Sandora Vessanyi, człowieka który stracił swoje prawdziwe ja. Przeróbki piosenek z całego świata, w wykonaniu Radka. O ile początek nie robi wielkiego wrażenia, o tyle już kolejne utwory raz że pomagają zbudować całą historię, a dwa, są znacznie lepsze od tych początkowych. A jak Wy patrzycie na Janusza Radka? Istotnie można mówić o nim jako o artyście dużej klasy, czy raczej jest to na wyrost powiedziane? Na ile znany jest dzisiaj?

A widzisz, i tutaj już nie mogę się zgodzić, choć to jedynie moje odczucia. To jak wykonał chociażby "Wiersze wojenne", to jak zaprezentował się w "Królowej Nocy", jak dla mnie wystarczy aby powiedzieć, że bezosobowy to on nie może być w żadnym razie. Ale jak widać, opinie można mieć różne. Niemniej dla mnie kluczowa pozostanie tutaj ocena, jaką Radkowi wystawił Michał Bajor:) Ok, kłócić się nie mam zamiaru. Nie znam się na skali głosu tak, aby móc ocenić to. Niemniej nie kojarzę zbyt wielu wykonawców na naszej scenie muzycznej, którzy potrafią śpiewać tak różnymi głosami. To wszystko i tak nie zmienia faktu, że najlepszym wokalistą na naszej scenie muzycznej jest "Spięty"... i basta

Pozostałe też jakoś idzie rozpoznać, zawsze można się posiłkować ortofotomapą na stronach UM. Ale tym, co robi największe wrażenie na tych zdjęciach, są idealnie miejscami widoczne linie okopów. Wszystko to pozwala jeszcze lepiej widzieć wydarzenia opisywane we wspomnieniach. No i to "Ostatnie spojrzenie". Widać, jak Warszawa wyglądała tuż przed Powstaniem. Ogółem trzeba przyznać, że zdjęć lotniczych Warszawy z okresu wojny jest niemało. Mamy przecież z '35, '44 i '45.

Jedynym elementem jednolitego umundurowania, jakim mogli pochwalić się Powstańcy, była opaska. Panterki były co najwyżej elementem jednolitym dla poszczególnych oddziałów, które walki rozpoczynały głównie na Woli i w rejonie Starego Miasta (polecam pooglądać zdjęcia z np. Mokotowa i Starego Miasta, widać różnicę? to samo można spotkać w relacjach dt. przejścia oddziałów staromiejskich do Śródmieścia, panterki były charakterystycznie niemalże wyłącznie dla tych oddziałów, tak więc pisanie o jednolitym umundurowaniu i powoływaniu się na zdobycz ze Stawek- tutaj przy okazji warto byłoby pamiętać o Rybakach- jest dość dalekie od prawdy). Został wydany w tej sprawie przez KO rozkaz: Rozkaz nr 14 Komendanta Okręgu Warszawa AK z 11 VIII 1944 r. (druk) Komenda Okręgu AK w Warszawie Rozkaz nr 14 (...) Pkt 4/I. Oznaki zewnętrzne i ubiór żołnierzy AK - wytyczne tymczasowe Wobec stwierdzenia wśród żołnierzy AK różnorodności w oznakach zewnętrznych na nakryciach głowy i ubiorze, polecam wszystkim d-com bezzwłocznie przystąpić do uregulowania tej sprawy w myśl poniższych wytycznych: 1. Każdy żołnierz AK występuje w opasce biało-czerwonej, na białej części opaski - litery WP, między literami pośrodku - godło państwowe (orzeł), pod orłem - nr oddziału. Opaska na prawym przedramieniu ponad łokciem. Służby noszą ponadto na końcu prawego rękawa opaskę szerokości 5 cm z nadrukiem swej służby. 2. Jako nakrycie głowy można nosić furażerki, berety, czapki okrągłe, hełmy wzgl. rogatywki. 3. Dystynkcje posiadanych stopni wojskowych mają być noszone wg obowiązujących przepisów i regulaminów WP, tylko na nakryciu głowy i na naramiennikach. Na furażerce z lewej strony furażerki, na berecie z przodu pośrodku, na czapce - na otoku czapki pod orzełkiem. Zamiast orzełka można nosić wstążkę biało-czerwoną w formie prostokąta o wymiarach 2 na 5 cm - noszoną na przedzie czapki, beretu, hełmu. 4. Wobec braku przepisowych dystynkcji obowiązujących w WP, obowiązuje tymczasowo ujednostajniony wzór biało-czerwonych proporczyków o wymiarach 2 na 5 cm, noszonych na obu bokach kołnierza, wzgl. klapach płaszcza, bluzy lub kurtki. Zabraniam stosowania przez żołnierzy AK indywidualnych, własnego pomysłu oznak i upiększeń w postaci różnych wstążeczek, kokardek itp. noszonych na czapkach, hełmach, mundurach lub ubraniach. (...) Komendant Okręgu (-) Monter [Antoni Chruściel] Za: K. Komorowski, Bitwa o Warszawę '44: Militarne aspekty Powstania Warszawskiego, Warszawa 2004, s. 428-432; ZS WBBH, sygn. III/42/1, k. 162-163.

Mam wrażenie, że Kadrinaziemu chodziło jednak o sam fakt, że dzisiaj jest to potrzebne, aby kogoś historią zainteresować. Ja sam pamiętam, że jak miałem te 10 lat, wystarczyły mi 2-3 polskie filmy historyczne, jakiś komiks i już zainteresowanie historią zaczynało kiełkować. Mój tata potrzebował jedynie opowieści swojego taty i spacerów po Warszawie. A dzisiaj trzeba uciekać się do takich metod, które bardziej przypominają właśnie grę. I to jest smutne. Dlaczego nie można zainteresować poprzez książki czy opowieści świadków historii? Bo to mało kogo interesuje, dla większości są to rzeczy nudne. Więc trzeba historię potraktować jak każdy inny materiał do sprzedaży.

Por. Romuald Podwysocki "Ostoja". Urodzony 15 marca 1905 bądź też 16 marca 1903 r. w Żytomierzu (pierwszą datę podaje MPW, drugą WIEPW), syn Ksawerego i Gertrudy Miałkowskiej. Legitymacja AK nr 30009. W trakcie Powstania Warszawskiego d-ca III Zgrupowania 2 Rejonu III Obwodu AK Wola. Jego oddziały zbierające się w dniu 1 sierpnia w rejonie ul. ks. Janusza zostały rozbite przez niemieckie oddziały, stacjonujące na terenie Ulrychowa. Zgrupowanie przestało istnieć. Sam "Ostoja" wraz z niewielką grupką swoich ludzi zdołał uniknąć śmierci. Przez następnie dni bronił m.in. barykad na Górczewskiej przy Płockiej i Działdowskiej a w dniach 6-7 sierpnia obszaru Chłodnej, Ogrodowej, Krochmalnej i Wroniej. Po upadku Woli wraz z kpt. "Halem" przeszedł do Śródmieścia, gdzie walczył jako jeden z d-ców batalionu im. Sowińskiego. Bardzo wysoko oceniał jego zdolności dowódcze kpt. Wacław Zagórski "Lech Grzybowski". Po Powstaniu trafił do Oflagu VII-A Murnau, nr jeniecki 102035. Zmarł 12 maja 1986 r.

Kilka zdjęć "Kmity": - http://www.1944.pl/img/fototeka/L/MPWIN160.jpg: mjr "Kmita" prowadzi przegląd II plutonu kompanii "Koszta", tyłem stoi ppor. Stanisław Kuśpit "Kruk", z prawej strony ppor. Roman Rozmiłowski "Zawada", zdjęcie wykonane na początku sierpnia; - http://www.1944.pl/img/fototeka/L/MPWIN223.jpg, http://www.1944.pl/img/fototeka/L/MPWIN224.jpg: mjr Mich na ulicy Moniuszki, połowa sierpnia; - http://www.1944.pl/img/fototeka/L/MPWIN641.jpg: d-ca "Koszty"w bramie jednej z kamienic przy Zielnej, niedaleko PASTy, 20 sierpnia; - http://www.1944.pl/img/fototeka/L/MPWIN807.jpg: mjr "Kmita" ze swoim adiutantem "Wisłą" i strz. Janem Gietko "Kupcem", początek września; - http://www.1944.pl/img/fototeka/L/MPWIN821.jpg, http://www.1944.pl/img/fototeka/L/MPWIN822.jpg: z prawej Zofia Domańska "Zocha", siostra Eugeniusza Lokajskiego "Broka", obok mjr Stefan Mich "Kmita", początek września.

Film nawet w tym skrócie wygląda zachęcająco. Jeśli reszta jest równie dobra, to ukłony w stronę autora. Z drugiej strony faktycznie trzeba przyznać Kadrinaziemu rację. Dzisiaj bez dobrej reklamy historii się nie sprzeda. Od kilku lat obserwuję to na przykładzie Powstania Warszawskiego. Dopóki nie było MPW i wszystkiego tego, co władze muzeum i osoby wokół niego skupione robią, zainteresowanie tematyką było nikłe, a już na pewno nie poświęcano mu tyle uwagi. A dzisiaj? Każdy widzi. Smutne to, ale i dość zrozumiałe. Nie wszyscy mają czas i chęci na to, aby poznawać historię w bardziej tradycyjny sposób. Pozostaje jedynie liczyć na to, że choć część spośród tych, którzy oglądają takie filmy bez wcześniejszego większego zainteresowania historią, zmienią zdanie. Ot taki znak czasów.

Aktualnie "Kolumbów" na YT znaleźć się nie da (poza kilkoma fragmentami), ale za to można obejrzeć w całości "Kanał", "Eroicę" i "Zakazane piosenki": http://www.youtube.com/user/OldFilmPL

Wcześniej w tym wątku Armia pojawiała się z kawałkami "Warszawskie dzieci" i "Wczorajszemu", teraz znalazłem jeszcze to: http://www.youtube.com/watch?v=k50KkNclS1s