bawarskij

Joos Cadonau, OTA and Secure SIM Lifecycle Management

Nie podoba się to Nie pisz.

Powołam się zatem raz jeszcze na Dziennik Praw KP, T. III [dalej D.P. tom... itp.]; Artykuł 1, str. 271-272 podaje iż "uszlachcenie będzie nagrodą znakomitych usług krajowi uczynionych, przez rodowitego lub naturalizowanego Polaka." Art. 2, str. 272 podaje przedział osób które mogą być podanym do uzyskania szlachectwa: a) Każdy nauczyciel szkół publicznych, który przez lat dziesięć nieprzerwanie pracować będzie z zaletą w zawodzie oświecenie krajowego. b) Każdy urzędnik, który podobnie przez lat dziesięć nieprzerwanie i ze znamienitą gorliwością zostawać będzie w służbie publicznej. c) Każdy żołnierz, który się dosłuży stopnia Kapitana. d) Każdy Oficer, który otrzyma krzyż Polski zasługi wojskowej. Oraz wreszcie: e) Każdy Obywatel, który pracą, talentem, lub pożytecznym wynalazkiem, przyłoży się do zakwitnienia światła, przemysłu, rolnictwa, zgoła do ogólnego dobra Kraju. Dla porównania, prawo o szlachectwie w KP z 26 czerwca [7 lipca] 1836 roku, obszerniej opisywało, kto może a kto nie może dostąpić nobilitacji, np. Art. 1, s. 187 podaje iż "szlachectwo jest dziedziczne, albo osobiste." Oddział I, o nabywaniu szlachectwa dziedzicznego., art. 2; Szlachectwo dziedziczne nabywa się: [1] Przez służbę wojskową i cywilną. [2] W skutek otrzymania orderu Rosyjskiego, Cesarsko-Królewskiego, przez osoby w służbie zostające. [3] Przez łaskę szczególną Monarchy. Przy czym D.P. definiował w art. 3 iż przez służbę wojskową rozumie się iż nabywa szlachectwo dziedziczne każdy mieszkaniec KP, który służy, lub na przyszłość służyć będzie jako oficer w wojsku Cesarskim. Art. 4 dodaje formułkę w kwestii służby cywilnej iż nabywają szlachectwo dziedziczne wszyscy ci którzy obecnie sprawują, lub nadal sprawować będą, w skutek nominacji, urzędnicy od klasy VI -wzwyż...

Władza Heroldii na mocy art. 19 Postanowienia królewskiego z dn. 5/17 czerwca 1817 [Dziennik Praw, t. III, s. 271], składała się z deputacji Senatu, złożonej z trzech wojewodów i czterech kasztelanów, wybieranych corocznie przez Senat. Deputacja ta utrzymywała księgę tytułów honorowych, do której mieli być zapisani wszyscy, którym tytuły honorowe, służące z dawniejszych nadań, były przyznane, lub którym takowe tytuły po roku 1817, nadane zostały [art. 18]. Osoby, używające tytułów honorowych z dawniejszych nadań, winny były prawa swoje udowodnić w Senacie. Deputacja Senatu obowiązana była także rozpoznawać wszelkie podania o uszlachecenie i przedstawiać takowe wraz z swoją opinią Namiestnikowi do dalszego postępowania. Po roku 1831, prawo o szlachectwie KP, z 26 czerwca [7 lipca] 1836 roku [D.P. , t. XIX, s. 187], tyczące sprawdzenia dowodów szlachectwa, znalazło się pod głównym dozorem Namiestnika, na ustawiającą się przy Radzie Stanu Heroldię i na tę Radę Stanu [art. 51]. Heroldia jak wiemy oprócz sprawdzania dowodów szlachectwa, zajmowała się wydawaniem świadectw na zatwierdzone dowody szlachectwa, sporządzeniem dyplomów na szlachectwo i utrzymywaniem księgi szlachty całego KP, ułożeniem herbiarza i kontrolowaniem składanych jej przez deputacje szlacheckie wykazów osób, wniesionych do ksiąg szlachty [art. 65] Ergo, wracając do Pytania Secesjonisty - polski szlachcic, nie mógł być szlachcicem jeżeli nie figurował na liście szlachty KP. Zadanie Heroldii tyczyło li tylko rozpatrywania wniosków osób wnoszących przed jej oblicze dowodów iż pochodzą z rodziny o szlacheckim rodowodzie. Heroldia przeto nie zajmowała się nadaniem szlachectwa osobom które takiego wstępnego warunku nie spełniały. Zgodnie z Prawem, szlachectwo w takich przypadkach, nadać mógł tylko Imperator, względnie na prośbę Namiestnika.

Odrębność ustrojowa KP i jego stosunek do unii z Cesarstwem Rosyjskim, Konstytucja z 1815 r. stanowiła: "Stosunki cywilne i polityczne, które jemu naznaczamy, jako też i związki to połączenie ustalić mające, objęte są niniejszą ustawą, którą mu nadajemy". [w:] Konstytucja KP z 27 XI 1815 r., Dziennik Praw KP, t. 1, s. 2, art. 2. Podobnie sformułowania zawierał Statut Organiczny KP z 1832 r.: "Królestwo Polskie przyłączone na zawsze do państwa rosyjskiego stanowi nierozerwalną część tego państwa. Ono będzie miało osobny, do potrzeb miejscowych zastosowany zarząd; niemniej własne kodeksy cywilny i kryminalny i wszystkie dotychczas istniejące po miastach i w gminach wiejskich nadane im miejscowe prawa i ustawy pozostają na dawniejszych swoich zasadach i w dawnej mocy". [w:] Statut Organiczny KP z 14/26 II 1832 r., Dziennik Praw KP, t. 14, s. 172, art. 1 Dlatego też nie do końca zgodzę się ze zdaniem: Dopiero bowiem wybuch i klęska powstania styczniowego wywołały w Rosji wzrost nastrojów antypolskich oraz spowodowały zasadniczą zmianę polityki władz carskich wobec KP. Toż po krótkim okresie ustępstw politycznych Impeartora Aleksandra II w czasie tzw. "odwilży sewastopolskiej" a zwłaszcza na niewie fiaska reform Aleksndra Wielopolskiego z lat 1861-62, zmierzających do odbudowy autonomii KP, w Petersburgu podjęto decyzje o konsekwentynym i ostatecznym zniesieniu wszystkich odrębności prawnoustrojowych KP i unifikacji miejscowego zarządu administracyjnego z analogicznymi instytucjami funkcjonującymi w wewnętrznych prowincjach Cesarstwa. Np. symbolicznie dopuszczano się tego iż do zacierania śladów odrębności ustrojowej Królestwa Polskiego, od lat 70. XIX wieku wykorzystywano - niezgodnie z jego oficjalnym statusem prawnym w ramach Imperium - praktyka zastępowania w dokumentach urzędowych nazwy "Królestwo Polskie" określeniem "Generał-Gubernatorstwo Warszawskie", tudzież znany większoszości "Kraj Przywiślański".