Skirgiełło

[Tofik]

Najwierniejszy i najlepiej współpracujący z Władysławem Jagiełłą Olgierdowicz, jeden z tych, którzy pertraktowali z Polakami w sprawie unii w imieniu Jagiełły. Po koronacji Jagiełły na króla został jego "pełnomocnikiem" (że to tak określę, bo rola Skirgiełły w WKL nie jest jeszcze do końca ustalona) i ścierał się z zakonem oraz Witoldem. Umowa z Witoldem zmusiła Władysława do zmniejszenia znaczenia Skirgiełły na rzecz Witolda. Witold rozpoczął kampanię przeciw Skirgielle i stale pracował nad tym, by zmniejszać teren jego dzielnic. Rodzony brat Jagiełły zmarł ok. 1394/1395. Co o nim sądzicie? Czy jego śmierć znacząco pogarszała sytuację Władysława na Litwie?

[Marek Aggrypa]

Na pewno znacznie pogorszyło sytuację Jagiełły na Litwie. Skirgiełło starał się walczyć o poparcie Władysława na Litwie, ale po jego śmieci nie miał kto już go bronić więc teraz Litwini źle wspominają Jagiełłę a Witolda nazwali nawet Wielkim.

[secesjonista]

Najwierniejszy i najlepiej współpracujący z Władysławem Jagiełłą Olgierdowicz, jeden z tych, którzy pertraktowali z Polakami w sprawie unii w imieniu Jagiełły. Po koronacji Jagiełły na króla został jego "pełnomocnikiem" (że to tak określę, bo rola Skirgiełły w WKL nie jest jeszcze do końca ustalona)

(...)

Używano na określenie jego roli formy: namiestnik, w litewskiej literaturze: gubernator (Kronika litewska wyd. Narbutta).

Sam jako i bracia pisał się księciem litewskim: dux Lithuaniae dominus trocensis et połocensis.

Pamiętać jednak trzeba, że ambicje, a jak i się zdaje porywczy charakter Skirgiełły; pomimo jego zgodnej współpracy z królem; przysparzał czasem kłopotów w planach królewskich.

Edited September 17, 2012 by secesjonista

[kalki]

ale po jego śmieci nie miał kto już go bronić więc teraz Litwini źle wspominają Jagiełłę a Witolda nazwali nawet Wielkim.

Przecież chodzi o separatyzm, który przejawiał Witold i dążył do samodzielności swojego dominum kosztem Korony. Współcześni Litwini uważają, iż Jagiełło zatrzymał procesy państwotwórcze i dążył do integracji polsko - litewskiej. Zarazem chodzi o spolonizowanie szlachty w późniejszych wiekach, co nie jest bezpośrednią zasługą (czy raczej winą) Jagiełły, ponieważ nie mógł przewidzieć tego procesu, a nacjonalistom łatwo oceniać poprzez pryzmat późniejszych wydarzeń i wiązać to w proces przyczynowo - skutkowy. Należy przy tym zauważyć, że Jagiełło przez piszącego kilkanaście lat po jego śmierci, Jana Długosza, oceniany jest krytycznie głównie z powodu jego przywiązania do Litwy i przedkładania interesu Wilna nad interes Krakowa i Korony.

Dobrze obrazuje to książeczka Alvydas Nikžentaitis, Witold i Jagiełło: Polacy i Litwini we wzajemnej stereotypie, Poznań 2000, ss. 89.