Skocz do zawartości
  • Ogłoszenia

    • Jarpen Zigrin

      Zostań naszym fanem. Obserwuj nas w social mediach : )   12/11/2016

      Daj się poznać jako nasz fan oraz miej łatwy i szybki dostęp do najnowszych informacji poprzez swój ulubiony portal społecznościowy.    Obecnie można nas znaleźć m.in tutaj:   Facebook: http://www.facebook.com/pages/Historiaorgp...19230928?ref=ts Twitter: http://twitter.com/historia_org_pl Instagram: https://www.instagram.com/historia.org.pl/
    • Jarpen Zigrin

      Przewodnik użytkownika - jak pisać na forum   12/12/2016

      Przewodnik użytkownika - jak pisać na forum. Krótki przewodnik o tym, jak poprawnie pisać i cytować posty: http://forum.historia.org.pl/topic/14455-przewodnik-uzytkownika-jak-pisac-na-forum/
Albinos

Batalion "Czata 49" - biogramy

Rekomendowane odpowiedzi

FSO   

Witam;

poniższe dane podaje za "Verbrennungskommando Warschau" T. Klimaszewskiego.

Między 8 a 23 sierpnia znajdował się w Verbrennungskommando Warschau, które zajmowało się paleniem zwłok, porządkowaniem ulic Wolska - Elektoralna i ich okolic razem z około pięćdziesięcioma innymi osobami. Wedle jego słów we wspomnianej książce do Czaty 49 dołączył 23 sierpnia '44 r. kiedy na rozkaz SS manów przeszedł przez barykadę w okolicy Ratusza [lub z tego co zrozumiałem na jego terenie]. Barykada miała być wykonana z płyt chodnikowych. Miał przejść z łopatą / szpadlem razem z innymi osobami - tramwajarzem i niejakim Mańko [jak pamiętam prawnikiem] który był kolejnym kapo w grupie.

To tyle dopisania tego co sam Klimaszewski opisał we wspomnieniach.

pozdr

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na innych stronach
Albinos   

Jeszcze w ramach uzupełnienia: Klimaszewski Tadeusz "Góral"; wniosek o awans do stopnia st. strz. z dnia 4.09.1944.

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na innych stronach
grzegorz   

Michał Stefan Rothenburg-Rościszewski ps.Miś , strz. , ur.12.05.1930 r. w Warszawie.

Syn Witolda Rothenburg-Rościszewskiego ps.Jerzy Karewicz, Karliński, Trzebiński (1901-1943)- polityk,

adwokat, działacz Falangi, przywódca Pobudki, od 1940 r. w KN, dca oddziału Wachlarza. Współpracował

w ratowaniu żydów z Ireną Sendler i Janem Dobraczyńskim. Odznaczony medalem "Sprawiedliwi wśród

Narodów Świata". Zamordowany przez Niemców w 1943 r.

Syn Anny Rothenburg-Rościszewskiej z domu Moczarskiej (siostra Kazimierza Moczarskiego, autora książki

" Rozmowy z katem") ps.Margot (1905-1980), sanit. w Śródmieściu w szpitalach na ul.Mokotowskiej 49

i ul.Piusa 24.

Strzelec Miś był jednym z najmłodszych żołnierzy batalionu Czata 49 ( 14 lat ). Dołączył do plutonu Mieczyków

z grupą żołnierzy KN w trakcie walk na Woli. Ciężko ranny 8.08.1944 r. na Cmentarzu Ewangelickim.

Zmarł 19.08.44 r. Centralny Szpital Powstańczy nr 1 na ul.Długiej 7.

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na innych stronach
grzegorz   

Edmund Jan Gayny ps.Mocny , syn Piotra, ur.18.06.1925 r. Wodzymin pow. Płock , st.strz. z cenz.(1943 r.),

kpr. (4.09.44 r.). Mieszkaniec Podleca w powiecie płockim. Żołnierz ZWZ i AK. W czasie Powstania Warszawskiego w plutonie por.Motyla. Ranny 5.08.44 r. na ul.Płockiej. Ulokowany w szpitalu Jana Bożego

i ewakuowany kanałami do Śródmieścia. Włącza się do walk na Czerniakowie przez Mokotów po Śródmieście.

W niewoli niemieckiej Stalag 344 Lamsdorf , Oflag X-C Lubeck , nr jeniecki 102559.

Po wyzwoleniu na emigracji w Australii i póżniej w USA ( San Francisco ).

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na innych stronach
Albinos   

Małe uzupełnienie biogramów Zdzisław Zołocińskiego "Piotra" i Stanisława Zołocińskiego "Domana". Pierwszy, jak napisał Grzegorz, zmarł po wojnie w wyniku odnowienia się ran z okresu Powstania. Chodziło o odłamki, a właściwie ich pozostałości w głowie po eksplozji pocisku. Pochowany na Powązkach Wojskowych, w kwaterze 24A-11-5. Z kolei "Doman" został pochowany w kwaterze 24A-11.

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na innych stronach
Albinos   

Uzupełnienie biogramu Włodzimierza Pietrzaka "Balka".

Syn Ksawerego (z zawodu weterynarz) i Ewy z Kokowskich. Dzieciństwo spędził nie w samym Kaliszu, ale w Turku nieopodal. Swój debiut literacki zaliczył w roku 1928 na łamach szkolnej gazetki "Świt". Był tam współredaktorem, pisywał pod pseudonimami "Juliusz Wolden" i "Litterarius". W 1931 r. zapisał się na Uniwersytet Warszawski, na Wydział Prawa, jednak ze względu na chorobę płuc musiał rozpoczęcie studiów przełożyć o rok. W trakcie studiów nawiązywał coraz bliższe kontakty ze środowiskiem literackim Warszawy. Od studenckiego Koła Polonistów, przez Klub Artystyczny "S" aż po znajomość z Julianem Przybosiem i Tomaszem Peiperem. Studia ukończył w roku 1936. Rozpoczął pracę w Urzędzie Funduszu Pracy. Od 1937 zaangażowany w politykę, jako członek ONR "Falanga" i ZMP. Po powołaniu przez Skwarczyńskiego Służby Młodych OZN Pietrzak został jednym z czołowych członków SM OZN. Z konspiracją związany od '41. W 1943 wraz z Mieczysławem Kurzyną "Mieczem" stanął na czele jednego z dwóch oddziałów w środowisku młodzieży KN. W Powstaniu zginął 22.08 w okolicach skrzyżowania Franciszkańskiej i Świętojerskiej. Po trafieniu w głowę próbowano wyjąć mu odłamek. Nie udało się. Pośmiertnie odznaczony KW i awansowany na porucznika (wniosek o awans z dn. 17.08).

Od '38 żonaty z Ireną Pietrzykowską, łączniczką w trakcie Powstania. Zginęła w płomieniach palącego się szpitala albo Jana Bożego albo na Długiej, kilka dni przed śmiercią męża. Nie mieli dzieci.

Pochowany na Powązkach Wojskowych, kwatera 23A-6-20.

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na innych stronach
Albinos   

Szymański Marek "Sęp", "Czarny", ur. 25.04.1915 r. w Końskich, syn Mariana i Marii.

Od 1927-1930 uczył się w gimnazjum w Końskich, do '36 w Korpusie Kadetów nr 2 w Chełmnie. Następnie przez rok był słuchaczem Szkoły Podchorążych Rezerwy Saperów w Warszawie. Od 4.01.1937 do 12.08.1939 r. w Szkole Podchorążych Saperów w Warszawie. W dniu 1.09 awansowany do stopnia ppor., walki wrześniowe prowadził jako żołnierz 28. baonu saperów w Armii Łódź. Od połowy października '39 w oddziale "Hubala", początkowo jako kwatermistrz, następnie jako d-ca oddziałów piechoty. Po śmierci "Hubala" wstępuje do ZWZ, od '41 do sierpnia '42 działał w Wywiadzie Wschodnim KG ZWZ OSR II Północ-Wilno. Z Wilna trafia do Warszawy. Tutaj otrzymuje awans do stopnia por. Bierze udział m.in. w akcji "Góral". W marcu '44 wyjeżdża z Warszawy i trafia do 27. "Wołyńskiej" DP AK. W lipcu tego samego roku ponownie znajduje się w Warszawie.

W Powstaniu zostaje d-cą plutonu w baonie "Czata 49". W trakcie walk na Woli zostaje ranny na Płockiej w ramię i głowę. Trafia do szpitala. Do walki powrócił na Czerniakowie. Tam ponownie został ciężko ranny. Groziła mu amputacja ręki. Dzięki opiece Ludwiki Wyszomirskiej "Ksenii" i Cezarii Iljin-Szymańskiej "Kai", oraz sprawnemu przeniesieniu do szpitala w Aninie i Śródborowie, udaje się go uratować. Następnie trafia do Lublina i Zamku Lubelskiego. Zostaje skazany na 10 lat więzienia. Z Lublina przewożą go do Wronek, a potem do Warszawy. Na wolność wychodzi po roku. Rozpoczyna studia na Politechnice Warszawskiej, pracuje też dla "Gazety Handlowej". Prowadzi działalność społeczną. Organizuje środowisko "Hubalczyków". Zostaje jego pierwszym przewodniczącym, działa również w środowisku żołnierzy 27. DP AK. Udaje mu się wprowadzić byłych żołnierzy "Hubala" do ŚZŻAK. Umiera 27.03.1996 r. Pochowany zostaje na Starych Powązkach w Warszawie.

Żonaty z Cezarią Iljin-Szymańską "Kają". Autor książki Oddział majora "Hubala", Warszawa 1972. Konsultant filmu "Hubal" w reżyserii Bogdana Poręby. Odznaczony:

- VM V kl.

- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

- KW x4

- Krzyż Armii Krajowej

- Warszawski Krzyż Powstańczy

- Medal Wojska Polskiego x4

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na innych stronach
grzegorz   

Życiorys Tadeusza Stachowiaka autorstwa Agnieszki Łuczak z AIPN Poznań.

"Bogdan","Kmicic" ; kurier Oddziału Vk KG AK, dowódca drużyny w antykomunistycznym oddziale

partyzanckim w Wielkopolsce, ppor. AK (1 IX 1944)

Ur.21 XII 1926 w Warszawie, syn Alfonsa ( zawodowego podoficera WP) i Janiny z d. Kończak. W 1943 ukończył II Miejskie Gimnazjum Mechaniczne w Warszawie. W grudniu 1942 został zaprzysiężony do AK (pułk "Baszta"). Od przełomu 1943 i 1944 do wybuchu powstania warszawskiego działał jako kurier Oddziału Vk KG AK ( komórka "Dworzec Wschodni"). Utrzymywał kontakty z oddziałami partyzanckimi na Kresach Wchodnich. Do 17 IX 1944 brał udział w powstaniu w batalionie "Czata 49" zgrupowania "Radosław".

Trzykrotnie ranny, ewakuowany na prawy brzeg Wisły, był leczony w szpitalu w Śródborowie, skąd zbiegł zagrożony aresztowaniem przez NKWD.

W grudniu 1944 został aresztowany przez WUBP w Lublinie. Przeszedł ciężkie śledztwo. W lutym 1945 zbiegł w trakcie konwojowania. Powrócił do Warszawy , a następnie zamieszkał w raz z rodzina w Bydgoszczy.Podjął pracę i naukę w gimnazjum dla dorosłych. W pażdzierniku 1945 ujawnił się przed Komisją Likwidacyjną b. AK w Warszawie. Zagrożony ponownym aresztowaniem wyjechał z Bydgoszczy do Tuliszkowa( pow. Turek).

Przyłączył się do oddziału Eugeniusza Kukolskiego ( wg obecnych ustaleń Kokolskiego) "Grożnego" działającego w Wielkopolsce Wschodniej. Został dowódcą liczącego ok. 30 żołnierzy patrolu na pow. Turek.

Brał udział w kilkunastu akcjach, m.in. rozbrojeniu posterunku MO w Tuliszkowie...

5 III 1956 został aresztowany podczas akcji grupy operacyjnej PUBP i MO z Kalisza i Turku ( 50 funkcjonariuszy) w gm. Ceków (pow. Kalisz)...

Sądzony w procesie grupowym z żołnierzami "Grożnego" 16 IV 1946 przez Wydział Karny ds. Dorażnych SO w Poznaniu... Sprawa miała charakter pokazowy. 6 osób otrzymało wyroki śmierci, Stachowiak został skazany na dożywocie...Był więziony w Kaliszu, Strzelcach Opolskich i Barczewie. Na podstawie amnestii 1947 wyrok obnizono do 15 lat. Został zwolniony 27 X 1953.

W latach 1956-1982 był zatrudniony w Centralnym ZarzAdzie Budowlnictwa Rolniczego w Warszawie. W 1982 przeszedł na emeryturę. Do 2000 pracował w Ministerstwie Ochrony Środowiska. Od 1968 działał społecznie w WKS "Legia" oraz w Polskim Związku Pływackim.

Zmarł 19 I 2001 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powiązkowskim.

Odznaczony VM V kl., dwukrotnie KW, Krzyżem AK i Warszawskim Krzyżem Powstańczym.

24 Vii 1956 ożenił się z Zofią Stankiewicz. Miał dwoje dzieci: Bogdana ( ur. 1957) i Barbarę (ur. 1960).

Warto przeczytać wspomnienia P. Stachowiaka:

"Wolność otrzymałem na imieniny" Gazeta Polska 6 X 1999

"Desant na Placu Bankowym" Zycie Warszawy 1981 nr 177

"Żołnierze Komendy Głównej Armii Krajowej wspominają " Pomost , Warszawa 1994

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na innych stronach
grzegorz   

Harasymowicz Stanisław Wacław ps. Lalka , ur. 26.10.1917 r. Lwów , ppor. rez. artylerii.

W Kampanii Wrześniowej 1939 r. w 1 Pułku Obrony Warszawy. Po kapitulacji przedostał się do Anglii.

Przeszkolony jako cichociemny w dywersji i propagandzie. Zaprzysieżony 5.11.43 r. Zrzucony

16/17.04.44 r. w ekipie XLVI w okolicy Tłuszcza. Przeznaczony wraz z grupą kpt. Zgody do 30 Poleskiej

Dywizji Piechoty AK. W Powstaniu Warszawskim dowódca drużyny, od 6 (9).08.44 r. dca plutonu Mieczyków.

Ciężko ranny 10.08.44 r. na Stawkach. Ponownie ranny w drodze do szpitala. Zmarł 11.08.44 r. w szpitalu

św. Jana Bożego. Odznaczony pośmiertnie VM V kl. rozkazem Dowódcy AK nr 512 z dnia 2.10.44 r.

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na innych stronach
Albinos   

Por. Byczkowski Jan Andrzej "Cedro", urodzony 8 grudnia 1910 r. w Piotrkowie Trybunalskim, syn Mariana (Jana?) i Wandy Cedrowskiej.

Pochodził z dość zamożnej rodziny, ojciec był prezesem Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Piotrkowie Trybunalskim. Jan sporo czasu spędzał u babki w Warszawie. Do Powstania poszedł za namową Kazimierza Augustowskiego "Jagody", kwatermistrza baonu "Czata 49".

W trakcie walk dowodził plutonem, około 20 sierpnia wchodzącym w skład kompanii "Rolicza". Jego oddział początkowo był jednym z sześciu podstawowych, które wchodziły w skład baonu mjra Witolda" (obok plutonów "Ruskiego", "Franka", "Bronka", "Rolicza" i "Drzewicy"). Uznawany za jednego z najodważniejszych oficerów w batalionie. Brał udział w walkach m.in. o:

- Monopol Tytoniowy (unieszkodliwienie bunkru);

- Stawki w dniach 10-11 sierpnia (kamienice przy Dzikiej, gruzy getta, magazyny na Stawkach);

- Muranów (Muranowska róg Pokornej, Bonifraterska);

- Stawki w dniach 16-17 sierpnia (wespół z plutonem por. "Piotra" zajął magazyny);

- natarcie na Dworzec Gdański w nocy z 21/22 sierpnia;

- obrona Franciszkańskiej róg Bonifraterskiej;

- kontrnatarcie z dnia 27 sierpnia, zakończone odzyskaniem domów przy Bonifraterskiej;

- desant kanałowy na plac Bankowy w nocy z 30/31 sierpnia, jako d-ca oddziału, który wydostał się na powierzchnię (w trakcie walki poległ).

Ciała por. Byczkowskiego nigdy nie odnaleziono. Po wojnie w okolicach placu Bankowego szukała go matka, ale bez efektów. Symboliczny grób, ze spaloną ziemią z Warszawy, znajduje się na starym cmentarzu w Piotrkowie Trybunalskim.

Por. Byczkowski został odznaczony VM V kl., zweryfikowany pośmiertnie na podstawie rozkazu nr 515 d-cy AK z 21 sierpnia '44 (sic!), nr krzyża 13068.

Kilka opinii nt. "Cedry" autorstwa mjra "Witolda":

Bardzo dobry D-ca, rozważny, opanowany, zdecydowany w wykonywaniu zadań. Dbały o podwładnych. Świeci zawsze przykładem odwagi i poświęceniem. [wniosek awansowy na stopień por. rezerwy i służby stałej z dn. 17 sierpnia '44; B. Nowożycki, Batalion Armii Krajowej "Czata 49" w Powstaniu Warszawskim, Warszawa 2008. s. 140; WBBH, sygn. III/44/54, k. 9-10];

Wybitnie ofiarny i odważny oficer. Odznaczył się we wszystkich działaniach Czaty. Wzór ofiarności, poświęcenia i rozsądnej odwagi.- Dwukrotnie dowodził czołową w uderzeniu na Stawki i odwagą swoją i przykładem przyczynił się do wykonania akcji w obu wypadkach. [wniosek o odznaczenie VM V kl. z dn. 17 sierpnia '44; B. Nowożycki, Batalion..., s. 147; WBBH, sygn. III/44/54, k. 14-15];

Bardzo odważny, inteligentny, niezawodny w akcji oficer. Cechy te wykazał w wielu akcjach. Wybitnie przyczynił się do powodzenia nocnego wypadu na Stawki. Zginął na placu Bankowym. [wniosek o awans do stopnia porucznika z dn. 4 września '44; B. Nowożycki, Batalion..., s. 173; WBBH, sygn. III/44/54, k. 27-28].

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na innych stronach
Albinos   

Por. Stolarski Janusz Ireneusz "Mały", urodzony 15 grudnia 1919 r. w Warszawie, syn Franciszka i Stefanii.

Przed Powstaniem Warszawskim żołnierz KeDywu KG AK.

W trakcie walk w Warszawie dowódca plutonu. Najpierw działającego samodzielnie, później w ramach kompanii "Zgody" (około 20 sierpnia), po przejściu na Czerniaków z-ca "Głoga" na stanowisku d-cy plutonu w kompanii "Piotra", około 14 września d-ca plutonu w kompanii "Głoga" a w końcu od 16 września d-ca ostatniej kompanii baonu i z-ca mjra Runge na stanowisku d-cy batalionu ("Witold" był chory, najprawdopodobniej choroba wrzodowa żołądka). Brał udział w walkach m.in. o:

- obrona Muranowa (wspierał "Zośkę" na rogu Muranowskiej i Pokornej);

- desant kanałowy na plac Bankowy w nocy z 30/31 sierpnia;

- obrona willi Pniewskiego (początkowy okres walk o Czerniaków);

- obrona Okrąg i Rozbrat (tutaj m.in. "twierdza" przy Okrąg 2);

- walki o Królikarnię;

- obrona włazu kanałowego przy Szustra róg Bałuckiego (jego ludzie mieli być ostatnimi, którzy opuścili Mokotów kanałami).

Zginął 27 września w domu przy Alejach Ujazdowskich 22 bądź też 39 (rejon skrzyżowania z Wilczą). Gdy siedział w oknie trafił go odłamek pocisku granatnika. Był najprawdopodobniej ostatnim żołnierzem batalionu "Czata 49", poległym w trakcie Powstania. Odznaczony VM V kl. zgodnie z rozkazem nr 507 d-cy AK z dnia 14 sierpnia '44, informacja powtórzona w rozkazie d-cy Grupy "Północ" nr 6 z dnia 16 sierpnia '44 (brak numeru krzyża, dokumentu weryfikacji, nie figuruje także na liście Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari).

Kilka opinii nt. "Małego" autorstwa mjra "Witolda":

Wybitne zdolności dowódcze i odwaga! Duża bystrość umysłu w walce. Bezwzględny dla siebie i podwładnych przy wykonywaniu zadania. Bardzo ładna sylwetka żołnierza. [wniosek awansowy do stopnia por. rezerwy i służby stałej z dnia 17 sierpnia '44; B. Nowożycki, Batalion Armii Krajowej "Czata 49" w Powstaniu Warszawskim, Warszawa 2008, s. 140; WBBH, sygn. III/44/54, k. 9-10];

Po wdarciu się npla do posesji Bonifraterska 31 poprowadził drużynę do przeciwnatarcia wypierając npla z posesji. [wniosek o odznaczenie Krzyżem Walecznych z dnia 4 września '44; B. Nowożycki, Batalion..., s. 160; WBBH, sygn. III/44/54, k. 23-24];

Inteligentny, zaradny, niezawodny w akcji oficer-dowódca. Dał się poznać z tych zalet w szeregu zlecanych mu zdań. Wybitna odwaga. [wniosek o awans do stopnia por. z dnia 4 września '44; B. Nowożycki, Batalion..., s. 172; WBBH, sygn. III/44/54, k. 27-28].

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na innych stronach
Albinos   

Por. Popławski vel Drzewiecki Witold "Drzewica", "Skoda", urodzony 27 października 1907 r. w Tyflis (ob. Tbilisi), syn Dionizego i Anny.

Przed wojną uprawiał żeglarstwo sportowe. W okresie przedpowstaniowym w Centrali Zaopatrzenia Terenu jako z-ca komendanta "Startu III" (mjr Tomasz Zan "Borek"), komendant "Godziny III", z-ca komendanta CZT (wówczas już mjra "Witolda"). To on zaproponował mjr. Runge, aby powstrzymać transport broni i ludzi na wschód wobec spodziewanego rozpoczęcia walk w Warszawie, tak aby można było utworzyć oddział bojowy. Major "Witold" przystał na tę propozycję i polecił "Drzewicy" aby ten zajął się organizacją batalionu (zbieranie ludzi, zakup broni), zwalniając go jednocześnie z obowiązku wypełniania zadań bieżących.

W trakcie Powstania oficer organizacyjny oraz d-ca plutonu. Brał udział w walkach m.in. o:

- rozpoznanie terenu przed planowanym połączeniem Starówki z Żoliborzem w nocy z 20/21 sierpnia;

- obrona szkoły graficznej;

- obrona PWPW.

Zginął w dniu 28 sierpnia, zasypany podczas próby ratowania ofiar nalotu niemieckiego na domy przy Mławskiej 3 i 5 oraz Franciszkańskiej 12.

Opinia nt. "Drzewicy" autorstwa mjra "Witolda":

Wybitne zdolności dowódcze i organizacyjne. W konspiracji pełnił funkcję o etacie of. sztabowych. Wniosek awansowy przedłożony przed powstaniem nie został załatwiony tylko ze względów natury formalnej. Obecnie pełni funkcję kwatermistrza, wykazał pełną samodzielność i wybitną inicjatywę. Ochotniczo brał udział bezpośrednio w walce, zjawiając się w ciężkich sytuacjach w pierwszej linii. Dość ciężko kontuzjowany. [wniosek awansowy do stopnia por. rezerwy i służby stałej; B. Nowożycki, Batalion Armii Krajowej "Czata 49" w Powstaniu Warszawskim, Warszawa 2008, s. 140; WBBH, sygn. III/44/54, k. 9-10]

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na innych stronach
Albinos   

Ppor. Jaxa-Dębicki Bohdan "Gryf", "Danek", "Świstak", urodzony 17 czerwca 1921 r. w Brześciu Kujawskim, syn Józefa i Heleny Mathies.

W okresie konspiracji żołnierz Dywizjonu 1806 i ułan 21. pułku ułanów 27. Wołyńskiej DP AK.

Do Powstania przyszedł z por. Zbigniewem Ścibor-Rylskim "Motylem", którego został adiutantem najpierw na stanowisku szefa sztabu baonu a później z-cy d-cy. Ranny w dniu 5 sierpnia, w trakcie ataku na pozycje niemieckie przy Płockiej i 28 sierpnia, w wyniku nalotu niemieckiego na Mławską 3 (nalot przeżył razem z mjr. "Witoldem" i por. "Motylem"), 5 i Franciszkańską 12. Zmarł 2 listopada 1998 r.

Opinie o "Gryfie" autorstwa mjra "Witolda":

Wyróżnił się bezprzykładną dzielnością w czasie natarcia na Płockiej gdzie mimo odniesionej rany pozostaje w oddziale. [wniosek o odznaczenie Krzyżem Walecznych z dnia 4 września '44; B. Nowożycki, Batalion Armii Krajowej "Czata 49" w Powstaniu Warszawskim, Warszawa 2008, s. 163; WBBH, sygn. III/44/54, k. 23-24]

Przedstawiam z tem, że wymienieni w walkach wykazali wysokie walory D-cze. [zbiorowe uzasadnienie autorstwa ppłka "Radosława" z wniosku o awans do stopnia ppor. z dnia 4 września '44; B. Nowożycki, Batalion..., s. 169; WBBH, sygn. 4III/44/54, k. 26].

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na innych stronach
Albinos   

Por. Ciecierski Jan vel Dąbrowski Jan (nazwisko konspiracyjne) "Grabowski", urodzony w 1914 r.

W okresie okupacji związany z Centralą Zaopatrzenia Terenu. W Bazie III (od czerwca '43) był odpowiedzialny za kontakty z Konfederacją Narodu.

W tracie Powstania Warszawskiego w dniu 18 sierpnia pod jego dowództwem zaczął się formować oddział złożony z ozdrowieńców baonu oraz żołnierzy Dyonu Motorowego. Około 20 sierpnia dowodził drużyną w plutonie "Drzewicy". W dniu 28 sierpnia, gdy śmierć w wyniku zasypania przy Mławskiej 3/5 poniósł "Drzewica", objął dowodzenie nad całym plutonem. Oddział po opuszczeniu Starego Miasta wchodził kolejno w skład kompanii "Piotra" i "Głoga". Porucznik Ciecierski brał udział w walkach m.in. o:

- rejon szpitala zakaźnego przy Zakroczymskiej (końcówka sierpnia);

- barykada na Zakroczymskiej (30 sierpnia);

- desant kanałowy na plac Bankowy;

- willa Pniewskiego;

- Poselstwo Chin przy Ambasadzie Francji;

- obrona Czerniakowskiej;

- walki na Mokotowie (był jednym z niewielu oficerów baonu, którzy przeszli na Mokotów).

Zginął 10 października 1946 r. w wypadku samochodowym.

Opinia mjra "Witolda" nt. por. "Grabowskiego":

Inteligentny. O dużym poczuciu odpowiedzialności oficer. Spełnił bez zarzutu wszystkie powierzone mu zadania, w najcięższych warunkach bojowych. Ranny nie wycofał się z linii. [wniosek o awans do stopnia por. z dnia 4 września '44; B. Nowożycki, Batalion Armii krajowej "Czata 49" w Powstaniu Warszawskim, Warszawa 2008, s. 172; WBBH, sygn. III/44/54, k. 27-28].

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na innych stronach
Albinos   

Ppor. Kończal Antoni "Gram", "Antoni", "Antoni Mały", "Mały", urodzony 29 grudnia 1914 r.

W latach 1935-1936 przeszedł ośmiomiesięczne szkolenie na Dywizyjnym Kursie Podchorążych 4. Dywizji Piechoty w Brodnicy. Został zwolniony z kategorią C.

W ZWZ?AK od marca '41. W grudniu '41 skierowany do "Wachlarza", w połowie lutego '42 trafia do III Odcinka. Był d-cą 4 Rejonu. Uczestnik akcji z 10 kwietnia '42, kiedy to uszkodzono monitor rzeczny na Kanale Królewskim. Za akcje rozbicia więzienia w Pińsku (odpowiadał za rozpoznanie i przygotowanie zaplecza) awansowany do stopnia ppor. cz. w. Od połowy 1943 r. komendant Bazy II Centrali Zaopatrzenia Terenu.

W Powstaniu Warszawskim został adiutantem d-cy baonu. Jego oddział żołnierzy z Bazy II w dniu 1 sierpnia swoją zbiórkę miał w domu przy Pańskiej 3. Zginął w nocy z 14/15 września '44 w rejonie ulicy Wilanowskiej.

Opinie nt. "Grama" autorstwa mjra "Witolda":

Bardzo dobry oficer z dużą inicjatywą i samodzielnością. W walce odważny wykona każde powierzone mu zadanie. W pracy konspiracyjnej zajmował kierownicze stanowisko na którym bardzo dobrze wywiązywał się ze swoich obowiązków. [wniosek awansowy do stopnia por. z dn. 17 sierpnia '44; B. Nowożycki, Batalion Armii Krajowej "Czata 49" w Powstaniu Warszawskim, Warszawa 2008, s. 141; WBBH, sygn. III/44/54, k. 9-10];

Bardzo inteligentny, stanowczy, opanowany, umiejący wzbudzić posłuch oficer. Jako d-ca patrolu oficerskiego wykonywał z pełną upartością każde powierzone mu zadanie. Duże zdolności dowódcze. [wniosek awansowy do stopnia por. z dn. 4 września '44; B. Nowożycki, Batalion..., s. 173; WBBH, sygn. III/44/54, k. 27-28].

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się

×

Powiadomienie o plikach cookie

Przed wyrażeniem zgody na Warunki użytkowania forum koniecznie zapoznaj się z naszą Polityka prywatności. Jej akceptacja jest dobrowolna, ale niezbędna do dalszego korzystania z forum.