Najwybitniejsi dowódcy kampanii włoskiej

[mch90]

Jak w temacie- których dowódców, biorących udział w kampanii włoskiej można uznać za najwybitniejszych? Prosiłbym uzasadniać swoje wypowiedzi.

[mch90]

Temat wydaje mi się, że nie należy do tych specjalnie wymagających, o wysokim stopniu trudności, a jednak świeci pustkami.

No cóż, spróbuję to zmienić.

Wydaje mi się, że front ten nie skupiał żadnych wybitnych generałów, jednak znalazło by się kilku po obu stronach barykady, którzy odznaczyli się bardzo pozytywnie na tle tego naprawdę pechowego teatru działań wojennych.

Albert Kesselring- głównodowodzący Grupą Armii "C" we Włoszech- za umiejętne prowadzenie walk obronnych z wykorzystaniem sieci fortyfikacji wplecionych w i tak bardzo trudny dla nacierających górzysty teren. Skutecznie opóźniał nieustanny marsz aliantów w stronę Alp Włoskich, zmuszając ich do płacenia ogromnej daniny krwi. Już na samym początku kampanii podjął decyzję, bardzo ważną i kluczową dla przyszłych walk, by bronić Półwysep Apeniński od samego południa, w przeciwieństwie do Rommla, który chciał ustanowić linię obronną na północ od Rzymu i oddać przeciwnikowi cały "dół".

Frido von Senger- zaczynając kampanię we Włoszech dowodził XIV KPanc, w pewnym momencie przejmując dowodzenie 14. Armią. Prawdziwy profesjonalista. Podczas pierwszego okresu walk we Włoszech opóźniał skutecznie marsz 5. Armii gen. Clarka na Rzym, z przyczółka pod Salerno, z pomocą 5 dywizji, dając czas Kesselringowi ukończyć budowaną Linię Gustawa. Jego oddziały tworzyły często ariergardę niemieckiego odwrotu.

Z amerykańskich dowódców na największą uwagę zasługują ci średniego szczebla:

Gen. Juin- dowódca Francuskiego Korpusu Ekspedycyjnego, być może najlepszej formacji górskiej aliantów podczas tej kampanii. Bardzo doświadczony w walkach w terenie górskim oficer, którego korpus odegrał decydującą rolę w IV bitwie o Linię Gustawa. Zagorzały krytyk sposobu prowadzenia tej bitwy przez dowództwo alianckie. Jego próby zmienienia strategii natarcia poprzez oflankowanie niemieckich pozycji spełzły na niczym. Podobnie sugerował gen. Tucker, d-ca hinduskiej 4. DP i jego próby wpłynięcia na zmianę strategii również zakończył się fiaskiem. Ci dwaj oficerowie należeli do osób najtrzeźwiej myślących z alianckiego dowództwa podczas półrocznej bitwy o Monte Cassino.

Należy też pochwalić marszałka Alexandra i gen. Clarka za to, że zdołali utrzymać jedność wojsk złożonych z żołnierzy 17 narodów i wykonać postawione zadanie pomimo przeciwności, jakie ich dotykały- odbieranie sprzętu i ludzi na rzecz frontu w Europie Zachodniej czy też problem wielonarodowości wojsk. Taki np. Clark nauczył się w toku kampanii bardzo dużo od swojej sromotnej porażki nad rzeką Rapido w listopadzie '43. Wielkim ich sukcesem- zwłaszcza Clarka- jest ostatnia ofensywa sprzymierzonych w dolinie Padu 9-20 kwietnia 1945 roku.

[Leuthen]

Z niemieckich dowódców dorzuciłbym generała Richarda Heidricha - dowódcę 1 Dywizji Spadochronowej, broniącej skutecznie przez długi czas (na spółkę ze strzelcami górskimi z 5 Dywizji Górskiej i 4 Batalionu Wysokogórskiego) pozycji pod Monte Cassino, za które to walki Heidrich otrzymał najpierw Liście Dębowe (5 luty 1944 r.), a następnie Miecze do Krzyża Rycerskiego Krzyża Żelaznego (25 marca 1944 r.). Pod koniec czerwca 1944 r. objął stanowisko dowódcy I Korpusu Spadochronowego, również walczącego we Włoszech.