Amerykańsko-Angielska misja "Maine"

[secesjonista]

Wspomniana w podtytule pani, Amerykanka będąca żoną dyrektora jednego z większych syndykatów kopalnianych w Afryce Południowej, postanowiła zorganizować amerykański statek szpitalny, który miał się zająć rannymi Anglikami, toczącymi boje z Burami. Nie mając ku temu odpowiednich stosunków towarzyskich gwarantujących sukces pomysłu, podekscytowana zwróciła się w tej kwestii do lady Jennie Churchill.

Przed zawiązanym 25 października 1899 r. komitetem organizacyjnym w osobach: pani Blow (honorowy sekretarz), pani Cornelii Adair (wiceprzewodnicząca), pani Churchill (przewodnicząca), stanęły dwa problemy. Jeden to kwestia sfinansowania przedsięwzięcia. Drugi - przełamanie niechęci Amerykanów do angażowania się, nawet w ten sposób po stronie angielskiej. Ogół społeczeństwa amerykańskiego skłaniał się raczej do sympatii wobec mieszkańców Transwalu. Jako, że miała to być inicjatywa amerykańskich kobiet włączając w to oczywiście i te, które wyszły za Brytyjczyków za punkt honoru stawiano sobie by gros funduszy zebrano pośród Amerykanów.

Co ciekawe akcji na terenie Ameryki omal nie storpedowały... Kobiecy Związek Chrześcijańskiego Umiarkowania, Towarzystwo Studiów Politycznych i jedna z najbardziej wpływowych osób nowojorskiej society pani Williamowa Backhouse Astor.

Jak pokonano tę niezwykłą koalicję?

[secesjonista]

Taki drobiazg... statek szpitalny "Maine" okazał się być statkiem... pirackim!

[secesjonista]

Odpowiadając...

lady Randolph powierzyła zbieranie funduszy w USA m.in. znanej podówczas aktorce (śpiewaczce) Lily Langtry. Ta postanowiła zorganizować koncert i podwieczorek w Sherry's, atrakcją miał być "Bar amerykański". Niestety gruchnęła plotka, że kobiety z towarzystwa wystąpią w kusych spódniczkach co wywołało reakcję wspomnianego Kobiecego Związku, na łamach "New York Journal" pojawił się artykuł pt. "Czy dobre, czyste kobiety powinny się zadawać z panią Langtry nawet dla celów charytatywnych?". Imprezę postanowiła zbojkotować niezwykle wpływowa w towarzystwie pani Astor, zdegustowana faktem, że ma być na przyjęciu organizowanym przez taką kobietę.

Do przełamania oporów pani Astor użyto szantażu - książę Walii prywatnymi kanałami dał jej znać, że jej nieobecność na podwieczorku spowoduje, że jej córka będzie miała kłopoty w angielskim towarzystwie nie mówiąc już o rodzinie królewskiej. Pani Astor uległa a w ślad za nią oczywiście poszło cała nowojorska śmietanka.

Co do kwestii pirackiej...

na maszty "Maine" wciągnięto trzy flagi: angielską przekazaną przez królowa brytyjską, którą wciągnął na główny maszt książę Connaught (syn królowej Wiktorii). Na bezanmaszcie pojawiła się flaga Stanów Zjednoczonych. Na fokmaszcie pojawiła się flaga Czerwonego Krzyża. D tego doszła flaga transportowa admiralicji przy sterze. W gazecie "Truth" (z 21 grudnia 1899) napisano:

"Dowodzące damy przypuszczalnie nie zdają sobie sprawy, że okręt pływający pod flagami dwóch krajów jest, według prawa międzynarodowego, statkiem pirackim".

Dodajmy, że statek był podarunkiem niezwykle cennym ze względu na ograniczone finanse, choć okazał się kłopotliwym ze względu na konieczność przystosowania do nowych funkcji, jako że był to pływający głównie pomiędzy Londynem a Filadelfią transportowiec do przewozu bydła. Podarunek ów został sprawiony przez amerykańskiego milionera Bernarda Nadela Bakera, co istotne, zaoferował on utrzymanie statku i załogi.

Nazwę nadano na cześć statku zatopionego w Hawanie prze rozpoczęciem wojny amerykańsko-hiszpańskiej.