O sposobach zachowania tajemnicy

[Albinos]

I jeszcze jedna skrytka - i znowu należąca do "Prezesa": http://warszawawpigulce.pl/odkryto-tajna-skrytke-plk-rzepeckiego/

[Albinos]

Jednym z ważniejszych elementów dbania o zabezpieczenie organizacyjnych sekretów było bez wątpienia odpowiednie radzenie sobie z kontrolami dokumentów/łapankami. Każdy miał na to swój sposób. Od zachowywania maksymalnego spokoju, czy wręcz epatowania pewnością siebie (Iranek-Osmecki np. w trakcie łapanek starał się jak najszybciej przejść kontrolę, byle tylko nie znaleźć się w sytuacji, kiedy zostałby zgarnięty do "budy" jedynie dlatego, że byłyby tam wciąż wolne miejsca), przez wmawianie żandarmom, że zostało się zatrzymanym w drodze na bardzo ważne spotkanie z jakimś niemieckim urzędnikiem, po udawanie chorego. Jedną z ciekawszych metod opracował por./ppłk Tomasz Kostuch "Bryła", cichociemny [Podwójna pętla, Warszawa 1988, s. 262]:

Pracowałem jak wół, ponadto musiałem dbać nieustannie o własne bezpieczeństwo. Każdego wieczora przygotowywałem legendę na następny dzień. W razie zatrzymania trzeba było przecież mieć gotowe odpowiedzi, co robię o tej porze w danym miejscu, dokąd idę lub skąd wracam. Wychodząc z domu przepłukiwałem usta bimbrowym jarzębiakiem. Mając alkoholowy "chuch" łatwo mogłem w razie potrzeby udać zalanego, a dla pijanych Niemcy bywali czasem pobłażliwi.

[secesjonista]

Dość nietypowe miejsce na przechowywanie grypsów znalazła Anna Olga Czuperska ze szpitala na Pawiaku. Po tym jak wachmajster Weffels oskarżył personel medyczny o przemycanie grypsów, dotychczasowe miejsca ich przechowywania wydały jej się nie dość bezpieczne. Zatem ukryła je w opatrunku na brzuchu, świeżo operowanej Stasi Kiesłowskiej.

/za, A. Czuperska-Śliwicka "Cztery lata ostrego dyżuru. Wspomnienia z Pawiaka 1940-1944", Warszawa 1989, s. 123/