Ładowanie karabinów

[widiowy7]

Chodzi mi,rzecz jasna o odprzodowe karabiny z XVIII i XIX wieku.

Wiem że żołnierze mieli "patrony". Co to za pies?

[adam1234]

http://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81adunek_%28amunicja%29

[harry]

Chcesz się zaciągnąć ?

Dobry film instruktażowy jest

[widiowy7]

Podczas ładowania broni[4], należało odgryźć przednimi zębami[5] koniec ładunku, podsypać proch na panewkę, resztę prochu wsypać do lufy[6], następnie wsunąć do lufy zmięty papier z opakowania ładunku (jako przybitkę), a na końcu pocisk, ubijając wszystko stemplem.

Czyli jednak wiki nieco się myli.Też podejrzewałem, że pocisk wrzuca się do lufy razem z papierowym opakowaniem, a nie oddzielnie. I to na końcu.

[secesjonista]

Kilka informacji:

http://www.csaregiment.pl/pl/artykuly/bron/1-pociski-naboje-konfekcjonowanie-amunicji.html

[widiowy7]

Kilka informacji:

http://www.csaregiment.pl/pl/artykuly/bron/1-pociski-naboje-konfekcjonowanie-amunicji.html

Tylko to co podałeś, tyczy się pocisków Minie.A są one delikatnie podkalibrowe.Gdy wczesniej ładowano kule w gwintowane karabiny, trzeba, prawdopodobnie "wbijać" stemplem w gwint lufy.

[harry]

Podkalibrowe były również kule do sztucerów, czyli długiej broni gwintowanej. Co prawda były znacznie lepiej dopasowane, ale jednak różnica w kalibrze w stosunku do średnicy lufy wynosiła 1/100 do 1,5/100 cala (w broni gładkolufowej od 1/10 do 7/100 cala). Wbijanie w gwint lufy raczej nie wchodziło w grę, gdyż stemple do broni gwintowanej były drewniane - stalowe niszczyły by gwint. Załadowanie sztucera wymagało raczej więcej wprawy niż fizycznej siły, chociaż ta się też przydawała.

Co do Wiki: chociaż wrzucanie kuli po przybitce jest oczywistą pomyłką, to wrzucenie osobno prochu, kuli i papieru jako przybitki już niekoniecznie. W większości armii, kula w patronie była przewiązywana sznureczkiem PATRZ TU, jednak chyba w armii francuskiej (a co za tym idzie w armii XW) nie stosowano takiego rozwiązania, w związku z tym kula mogła swobodnie wypaść po przechyleniu ładunku nad lufą, ewentualnie można ją było łatwo wypchnąć, praktycznie niezauważalnym ruchem a potem można było zwinąć przybitkę w kulkę.

[Speedy]

Hej

Podkalibrowe były również kule do sztucerów, czyli długiej broni gwintowanej. Co prawda były znacznie lepiej dopasowane, ale jednak różnica w kalibrze w stosunku do średnicy lufy wynosiła 1/100 do 1,5/100 cala (w broni gładkolufowej od 1/10 do 7/100 cala). Wbijanie w gwint lufy raczej nie wchodziło w grę, gdyż stemple do broni gwintowanej były drewniane - stalowe niszczyły by gwint.

Nie żebym się czepiał, ale w takim razie jak twoim zdaniem pocisk wciskał się w gwint lufy?

[harry]

Czepiasz się .

Dokładnie w taki sam sposób jak pocisk minie : pierwsze spłaszczenie wynika z przybicia stemplem, drugie ze sprężenia gazów prochowych. Moje zdanie nie ma tu nic do rzeczy, sprawa jest dość solidnie opisana w literaturze.

[Speedy]

Hej

Czepiasz się .

Dokładnie w taki sam sposób jak pocisk minie : pierwsze spłaszczenie wynika z przybicia stemplem, drugie ze sprężenia gazów prochowych. Moje zdanie nie ma tu nic do rzeczy, sprawa jest dość solidnie opisana w literaturze.

A to sorry, źle się zrozumieliśmy. Miałem na myśli klasyczne pociski ołowiane o kształcie kulistym, najszerzej stosowane w XVIII i na początu XIX w. Kule do broni gwintowanej zasadniczo musiały mieć średnicę większą od kalibru lufy i musiały być wbijane czy wciskane tak by wcięły się w gwint (próbowano innch rozwiązań później ale się dla kul niezbyt sprawdzały). A ty piszesz o pociskach typu Minie czyli pociskach o kształcie cylindryczno-stożkowym z dość dużym wgłębieniem dennym. Te oczywiście miały średnicę mniejszą od kalibru lufy i absolutnie nie wymagały żadnego wbijania, dokładnie tak jak piszesz. Przy wystrzale ciśnienie gazów prochowych wpadających w owo wgłębienie denne powodowało lekkie rozdęcie tylnej części pocisku i tym samym wciśnięcie jej ścianek w gwint lufy

[secesjonista]

Walnę "miodziem", ale co mi tam...

aż miło popatrzeć na wymianę zdań kolegów Speedy i harry.

:thumbup:

A kolega widiowy ma talent do zakładania tematów dalekich od politycznych dysput za to całkiem ciekawych.

Jako dyletant pozwolę sobie zadać pytanie:

co z tym odgryzaniem... co odgryzał żołnierz przed strzałem i czemu?

[widiowy7]

Jako dyletant pozwolę sobie zadać pytanie:

co z tym odgryzaniem... co odgryzał żołnierz przed strzałem i czemu?

Zajrzyj do linka, który podał harry na początku dyskusji.

A odgryzało się końcówką "patrona", po stronie przeciwnej od kuli, aby móc podsypać panewkę i wsypać proch do lufy.

Swoją drogą, czemu nie brano do wojska kolesi, którzy mieli wybite przednie zęby?

A kolega widiowy ma talent do zakładania tematów dalekich od politycznych dysput za to całkiem ciekawych.

Polityką się brzydzę.

[adam1234]

Swoją drogą, czemu nie brano do wojska kolesi, którzy mieli wybite przednie zęby?

A odgryzało się końcówką "patrona", po stronie przeciwnej od kuli, aby móc podsypać panewkę i wsypać proch do lufy.

[widiowy7]

A odgryzało się końcówką "patrona", po stronie przeciwnej od kuli, aby móc podsypać panewkę i wsypać proch do lufy.

Chodziło mi o przednie zęby. Są jeszcze trzonowe

Speedy:

A to sorry, źle się zrozumieliśmy. Miałem na myśli klasyczne pociski ołowiane o kształcie kulistym, najszerzej stosowane w XVIII i na początu XIX w. Kule do broni gwintowanej zasadniczo musiały mieć średnicę większą od kalibru lufy i musiały być wbijane czy wciskane tak by wcięły się w gwint (próbowano innch rozwiązań później ale się dla kul niezbyt sprawdzały). A ty piszesz o pociskach typu Minie czyli pociskach o kształcie cylindryczno-stożkowym z dość dużym wgłębieniem dennym. Te oczywiście miały średnicę mniejszą od kalibru lufy i absolutnie nie wymagały żadnego wbijania, dokładnie tak jak piszesz. Przy wystrzale ciśnienie gazów prochowych wpadających w owo wgłębienie denne powodowało lekkie rozdęcie tylnej części pocisku i tym samym wciśnięcie jej ścianek w gwint lufy

Z tym że harry napisał:

Dokładnie w taki sam sposób jak pocisk minie : pierwsze spłaszczenie wynika z przybicia stemplem, drugie ze sprężenia gazów prochowych.

[harry]

Odgryzanie zębami trzonowymi powoduje zawilgocenie pierwszej części ładunku, czyli tej która stanowi podsypkę na panewce. Czarny proch jest bardzo wrażliwy na wilgoć, nawet mała zawartość wilgoci powoduje, że nie nadaje się do użytku.

Kule do broni gwintowanej zasadniczo musiały mieć średnicę większą od kalibru lufy.

I zaczyna być ciekawie. Przewrotnie spytam, kto tak twierdzi, bo znane mi źródła wyraźnie stwierdzają, że kule (nie pociski cylindryczne) były podkalibrowe, i o takich właśnie kulach, jak słusznie zauważył widiowy, pisałem we wcześniejszym poście. Podanego przeze mnie luzu też sobie nie wymyśliłem, tylko wyczytałem w XIX wiecznym traktacie o broni.

Luz 1,5/100 cala (0,2 -0,3mm) oznacza, że w warunkach XVIII i początków XIX wieku, były to kule "spasowane" - same nie spadną na dno lufy trzeba je popchnąć pobijakiem. Podczas tej czynności następuje spłaszczenie kuli i wrzyna się ona w rowki lufy. Ot i cała filozofia.