U-Boot typ VII

[FSO]

Witam;

za wiki: Typ VII – typ niemieckich okrętów podwodnych. Największa seria okrętów, zbudowana kiedykolwiek na świecie, ok. 700 jednostek. Główna siła bojowa niemieckiej U-Bootwaffe. Wprowadzony do służby w '36 r, wycofany ostatecznie w '70 ["mutacja" U-573 - Hiszpania].

Istniało kilka wersji:

A: wywodzący się bezpośrednio z bardzo udanej klasy UB III (budowanej w latach pierwszej wojny światowej). Typ VIIA był jednostką półtorakadłubową ze zbiornikami balastowymi wewnątrz kadłuba. Okręt posiadał zdolność do błyskawicznego zanurzenia - głębokość 200 m osiągał w 50 sekund. Posiadał 4 wyrzutnie torped (dziobową, dwie burtowe i rufową) i zabierał 11 torped. Rufowa wyrzutnia umieszczona była w kadłubie lekkim i można jej było użyć tylko w wynurzeniu. W służbie 10 okrętów

B: Podwójny ster umieszczono za śrubami. Na miejsce zwolnione w kadłubie sztywnym przeniesiono rufową wyrzutnię torpedową, w w jej miejscu w kadłubie lekkim można było przechowywać dodatkowe 2 torpedy. Zwiększono zasięg (dwa zbiorniki bunkrowe) oraz prędkość maksymalną (sprężarka). Dzięki zwiększeniu zbiorników balastowych okręty tego typu mogły zanurzyć się na głębokość 200 m już w 30 sekund. W służbie 24 jednostki

C: Przedłużenie kadłuba o jedną wręgę (60 cm) umożliwiło nie tylko zainstalowanie nowej aparatury [sonar aktywny S-gerat], lecz także na powiększenie zbiorników paliwowych (zwiększenie zasięgu) oraz dołożenie kolejnych zbiorników szybkiego zanurzania. Maksymalna głębokość zanurzenia wynosiła 280 m, w praktyce kadłub pozwalał na osiągnięcie większych głębokości. W służbie 568 jednostek tego typu. KM podjęło próbę zmodyfikowania kilku jednostek tego typu na tzw. U-flak - na pokładzie zainstalowano 2 poczwórne działka plot. Flakvierling oraz eksperymentalne działko automatyczne 37 mm. Celem tych modyfikacji było przystosowanie okrętów do służby eskortowej w Zatoce Biskajskiej. Eksperymentowano nawet, bez powodzenia, z baterią 86 mm rakiet przeciwlotniczych odpalanych z zanurzenia.

C/41: Większą prędkość nawodna, grubszy pancerz umożliwiający głębsze zanurzanie się. Zmieniono także kształt dziobu w celu zmniejszenia oporów. Ogółem zbudowano 91 jednostek tego typu.

U-995 przetrwał do dzisiaj. Po zakończeniu powojennej służby w norweskiej flocie, został zakupiony (za symboliczną markę) przez swojego ostatniego dowódcę Hansa-Georga Hessa i stał się okrętem-muzeum w Laboe.

D: za kioskiem dodano prawie 10 metrową sekcję zawierająca pięć pionowych pojemników na miny (każdy na 3 sztuki). Tak znaczne wydłużenie okrętu znacznie poprawiło zasięg zmniejszając jednak prędkość. W służbie 6 jednostek

F: w zasadzie transportowiec surowców w Norwegii, w służbie 4 jednostki.

Oprócz tego istniało kilka innych projektów, ktore z racji zmian w taktykach walk i innych "okolicznościach" wojennych nie weszly do produkcji a zamówienia anulowano: m.in C/42 , C/43 i in.

Jak należy oceniać tą serię i typ okrętów, jak spelniał swoją rolę, czy fakt tak dużych zmian oznaczał że projekt się "zestazał" w czasie walk, czy może mial jeszcze jakieś perspektywy rozwoju.

pozdr

[gregski]

Zmiany wynikały raczej z chęci przystosowania pierwotnego projektu do dłuższych i dalszych patroli.

Późniejsze modyfikacje i przeróbki na "U-booty przeciwlotnicze" to efekt desperacji.

W czasie gdy Alianci dokonali olbrzymiego skoku jakościowego, ilościowego i organizacyjnego niemiecka machina podwodna w zasadzie się nie zmieniła. Jedyne zmiany to zainstalowanie kilku mniej lub bardziej użytecznych gadżetów.

U-booty VII to nieznacznie ulepszona idea z I wojny i taka pozostała praktycznie do końca. Mogły one zadać nieprzygotowanemu przeciwnikowi bolesne straty ale w miarę jak obrona krzepła robiły się bezsilne.

Trzeba podziwiać ludzi którzy w takich warunkach potrafili odbywać kilku, kilkunasto-tygodniowe patrole i zachować potencjał bojowy.