Wyszukaj
Wyświetlanie wyników dla tagów 'rumunia' .
Znaleziono 2 wyniki
-
Skoro ta postać zaczęła się ostatnio przewijać w niektórych wątkach warto by miała własne miejsce na forum. W swym artykule Waldemar Paruch stwierdził: "W Portugalii i w Rumunii dyktatorzy (Antonio de Oliveira Salazar, Karol II, generał Ion Antonescu) walczyli głównie z zagrożeniem faszystowskim". /tegoż, "Autorytaryzm w Europie XX wieku. Zarys analizy politologicznej cech systemu politycznego", "Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska", Vol. XVI, 1, Sectio K, Lublin - Polonia 2009, s. 136/ Czy jednak rzeczywiście Antonescu walczył z faszyzmem? Grzegorz M. Kowalski w swym artykule "Konstytucjonalizm rumuński w dwudziestoleciu międzywojennym (1923–1940)" zauważa: "Państwo przeobraziło się w kraj o ustroju totalitarnym. Pomimo prześladowań mniejszości narodowych i przeciwników politycznych był to wszakże totalitaryzm bliższy faszyzmowi niż narodowemu socjalizmowi". /w: "Prace Komisji Środkowoeuropejskiej PAU", T. XXIII, 2015, s. 27/ Tak gwoli ścisłości to euklides sobie wymyślił tę formę tytulatury tej postaci, prawidłowa to: "Conducător" (czy: Conducătorul Statului). Tak gwoli ścisłości to wedle większości opracowań nie został "powołany przez króla", tak stoi np. w akademickim wydaniu "Istoria Românilor" (Vol. 9 "România în anii 1940-1947" Dinu C. Giurescu, Ed. Enciclopedică, Bucureşti 2008). I trochę innych głosów: Przywołany powyżej G.M. Kowalski podaje: "Podstawą prawną dalszych zmian w kierunku jedynowładztwa w państwie były kolejne dekrety z 6 i 7 września. Rumunia została przekształcona w tzw. „Narodowe Państwo Legionowe” (Statul Naţional Legionar) pod przewodnictwem jednostki – wodza państwa (conducător al statului), którym ogłosił się I. Antonescu". Andrzej Koryn "Powstanie sierpniowe 1944 R. w Rumunii" (w: "Studia z dziejów ZSRR i Europy Środkowej", T. XXI, 1985): "I. Antonescu po objęciu dyktatorskiej władzy we wrześniu 1940 r. zawiesił ustawę konstytucyjną z 1938 r., ogłosił się wodzem (conducãtor) Rumunii...". Piţiche Andreea "Administraţia din România în perioada 6 septembrie 1940- 23 august 1944": "Dispunând de puteri depline, generalul Antonescu a preluat majoritatea prerogativelor fostului suveran, Carol al II-lea, și s-a autoproclamat „Conducătorul statului”". Ioan Botiș "Mari personalități din istoria românilor. Ion Antonescu", "Gazeta de Maramureș", (25 Mai 2018): "Dispunând de puteri depline, generalul Antonescu a preluat majoritatea prerogativelor fostului suveran, Carol al II-lea, și s-a autoproclamat „Conducătorul statului”. Petre Otu ( director-adjunct la Institutul de Studii Politice de Apărare şi Istorie Militară) "150 de ani de la Naşterea Mareşalului Constantin Prezan": "... mareşalului Antonescu (auto) proclamat „conducător al statului român". Livia Dandara "Victimele genocidului: Governanrţi, deminitari (1918-1945)": "... se autoproclamă "Conducător al Statului". Grec Marius-Ioan, Boia Stelean-Ioan "O istorie a holocaustului European: cazul României": "Puterea este acaparată de generalul Ion Antonescu, autoproclamat Conducător...". Ion C. Butnaru, R. Spodheim "The Silent Holocaust: Romania and Its Jews": "Ion Antonescu took for himself the titles of Leader (Conducator) of the of the the State and Chief of the Legionary party". A może coś z ulubionego języka euklidesa? René Ristelhueber "A History of the Balkan Peoples" (oryg. "Histoire des peuples balkaniques", S. Les grandes études historiques, Paris 1950): "... he adorned himself with the title of Conducator". Wedle francuskojęzycznej Wiki Antonescu: "Conducător à partir du 15 septembre 1940", jeśli to sobie porówna euklides z datą abdykacji Karola II, to uzmysłowi sobie, że ów władca raczej nie mógł go powołać na takie "stanowisko". Chyba nie trzeba euklidesowi tłumaczyć słów: "autoproclamat", "took for himself", "adorned himself" itp.? Zacznę od takiego drobiazgu biograficznego, który mnie nieco męczy, jeśli by poszukać w sieci biogramu Antonescu to w większości na trafi na informację, iż ukończył on uczelnię Saint-Cyr (na którą wstąpił w 1911 r.), a na wielu dodatkowo, iż uzyskał tam stopień kapitana. Na anglojęzycznej Wiki w jego biogramie możemy wyczytać: "Antonescu was promoted to Lieutenant, and, between 1911 and 1913, he attended the Advanced War School, receiving the rank of Captain upon graduation". Z powołaniem się na pracę Dennisa Deletanta "Hitler's Forgotten Ally: Ion Antonescu and His Regime, Romania, 1940–1944". Na rumuńskiej Wiki podano: "apoi un stagiu la Marele Stat Major (1911-1912) si Școala de observatori aerieni (1912-1913). După Primul Război Mondial a urmat un stagiu de pregătire la Academia militară Saint-Cyr din Franța". Co początkowo zostało opatrzone uwagą, że potrzebne jest źródło (a dokładniej: "sursa nu confirmă"), jako przypisy do tego fragmentu podano trzy pozycje książkowe: wymienioną już powyżej pracę brytyjskiego historyka, oraz: Jipa Rotaru "Românii în istoria universală" (s. 109) i Gheorghe Buzatu "Antonescu, Hitler, Stalin" (s. 7). Dla autora notatki na angielskiej Wiki wspomniana "Advanced War School" nie jest tożsama z École spéciale militaire de Saint-Cyr, nazwa jest wyróżniona na czerwono zatem nie ma swego hasła w tejże Wiki, a Saint-Cyr - ma. Zaś co do rumuńskiej Wiki, jeśli zajrzeć do przywołanej tam pracy prof. Buzatu "Antonescu, Hitler, Stalin" (wersja: III Un report nefinal; Colecţia "Românii în istoria universală", Vol. 132, Iași 2008) to autor podaje: "Următoarea perioadă a vieţii lui Ion Antonescu a coincis adolescenţei şi studiilor. După cum singur avea să consemneze, într-un raport din 17 octombrie 1927, „am urmat următoarele studii: a)Clasele primare; b) Patru clase de liceu; c) Patru clase Şcoala Militară Craiova; d) Şcoala Militară Infanterie şi Cavalerie (2 ani); e) Şcoala Specială de Cavalerie (1 an); f) Şcoala Superioară de Război (2 ani), g) Anul complimentar la MStM (1 an); h) Şcoala Observatori Aerieni (brevet nr. 13)”. Eşalonate pe ani treptele enumerate, acestea au inclus, în: 1890-1894 = clasele primare; 1894-1898 = primele patru clase de liceu; 1898-1902 = Şcoala fiilor de militari din Craiova; 1902-1904 = Şcoala Militară de Infanterie şi Cavalerie; 1905-1906 = Şcoala Specială de Cavalerie; 1909-1911 = Şcoala Superioară de Război; 1911-1912 = studii de stat major; 1912-1913 = Şcoala de observatori aerieni. - 1 iulie 1904 – sublocotenent - 10 mai 1908 – locotenent - 1 aprilie 1913 – căpitan - 1 noiembrie 1916 – maior - 1 septembrie 1917 – locotenent-colonel - 1 aprilie 1920 – colonel - 10 mai 1931 – General de brigadă - 25 decembrie 1937 – General de divizie - 12 iulie 1940 – demisia din armată, acceptată de Carol al II-lea - 16 septembrie 1940 – anularea, prin Înalt Decret, a demisiei din armată şi avansarea la gradul de General de corp de armată - 5 februarie 1941 – General de armată - 22 august 1941 – Mareşal al României, avansat prin Înalt Decret Regal din 21 august 1941". /tamże, s. 7/ Jak dla mnie to nie do końca wynika z tego fragmentu by mogła być ona potwierdzeniem szkolenia na tej uczelni. Zna ktoś bliższe szczegóły co do tej nauki na tej uczelni?
-
Gra o ropę naftową w czasie II wojny światowej
jakober dodał temat w Gospodarka, kultura i społeczeństwo
Są już dwa wątki obracające się wokół ropy: Karpacka nafta w służbie III Rzeszy oraz Brytyjsko-francuskie plany ataku na ZSRR Ja jednak chciałbym, żebyśmy spróbowali przekrojowo spojrzeć na zagadnienie ropy nafotwej, szczególnie na potwierdzone przykłady działań (ekonomicznych, militarnych, służb specjalnych, sabotażowych) w celu pozyskania lub zniszczenia obiektów wydobywczych ropy naftowej w czasie drugiej wojny światowej. Jakie bylibyśmy w stanie zebrać i po krótce przedstawić? W drugim z wymienionych powyżej wątków, z którego właściwie przenoszę dyskusję wokół jednej z akcji w Rumunii, Secesjonista nawiązał już do planów francusko-brytyjskich dotyczących rafinerii na Kaukazie. Faktem jest też przejęcie przez Niemców instlacji na złożach w Polsce czy też w Kotlinie Wiedeńskiej. Jak przebiegały te przejęcia? Jakie gry toczyły się wokół złóż w Rumunii? Jakie były plany i ruchy wobec złóż na Kaukazie? Gdzie jeszcze toczono grę o ropę? W dostępnym online naukowym oporacowaniu "Annals of the Academy of Romanian Scientists, Series on History and archeology," Volume 1, Number 2/2009, można znaleźć opracowanie prof. Gheoghe Buzatu: „Oil and War in Romanian History During the XX-th Century”. W nim dotarłem do fragmentu poświęconego tzw. planowi Wengera. We fragmencie tym prof. Buzatu nawiązuje do dokumentów przechwyconych najpierw przez Niemców na skutek inwazji na Francję w maju/czerwcu 1940 roku a następnie przejętych przez Armię Czerwoną po wkroczeniu na teren III Rzeszy i wysłanych do Moskwy, gdzie spoczęły w tamtejszych archiwach. Dokumenty te przeanalizowali rumuńscy naukowcy w 1992 roku w Moskwie. Tzw. plan Leona Wengera (byłego szefa francusko-belgijskiego konsorcjum Petrofina) z 1 października 1939 roku i przedstawiony rządowi francuskiemu przez generała Gemelin 18 października 1939 roku, zakładał dwa warianty: szybki (do przeprowadzenia w 24 h) oraz metodyczny (do zrealizowania w przeciągu 10 do 30 dni) zniszczenia przemysłu naftowego w Rumunii mające sparaliżować 90 % produkcji oraz jego środki transportu. Celem sabotażu miały być szyby wiertnicze oraz blokada Dunaju w celu przerwania połączenia Rumunia-Niemcy. Ze strony francuskiej stworzony został sztab koordynujący (Roger Sarret, Pierre Angot, Jacques Pierre Coulon, etc.) który nawiązał kontakt z grupą oficerów brytyjskiego Intelligence Service w Rumunii (Colonel Colin Gubbins, Major Garfit Watson oraz Ted Masterson). Francusko-brytyjski plan przedstawiony został dwództwu armii rumuńskiej, które podjęło intensywne przygotowania. Jednakże wobec nacisku na Bukareszt ze strony Berlina oraz wobec współpracy szefa rumuńskich tajnych służb (RSS) Mihaila Moruzova z szefem Abwehry Wilhelmem Canarisem szczególnie wokół zagadnień ropy, plan ten nigdy nie został zrealizowany, ale też nie został ujawniony. Dopiero w czerwcu 1940 roku Niemcy przechwycili w La-Charite-sur-Loire francuskie tajne archiwa polityczno-dyploatyczne oraz wojskowe, a wraz z nimi dowód na podwójną grę Moruzova, który, współpracując zimą 1939/1940 roku z Abwehrą dążącą do udaremnienia jakichkolwiek akcji sabotażowych wymierzonych w rumuński przemysł naftowy, jednocześnie nie przerwał swej współpracy z Deuxieme Bureau i z Intelligence Service. Jednakże do momentu fatalnego dla Moruzova w skutkach przechwycenia przez Niemców francuskich dokumentów, jego służby przyczyniały się do demaskowania i zapobiegania aktom sabotażu na Dunaju czy też przymykały oko na niemiecki przemyt broni dla straży strzegącej terenów roponośnych na wypadek francusko-brytyjskiego ataku. Zaangażowanie Moruzova we współpracę z Abwehrą było chwalone i przez Wilhelma Keitela, szefa OKW (Berlin, marzec 1940), i przez Canarisa (29 maja 1940 roku) przekazującego osobiste wyrazy wdzięczności samego Hitlera oraz „całego narodu niemieckiego”. Nie uratowało to jednak jego głowy. Po przejęciu rządu przez Antonescu został aresztowany i w listopadzie 1940 roku stracony w Jilavie. Jak widać z powyższej skrótowo przedstawionej treści części opracowania prof. Buzatu, przebieg działań wokół planu Wengera jest nieco odmienny od tego przedstawionego w 1973 roku w artykule na łamach „Der Spiegel” przytoczonym wczoraj przeze mnie w wątku Brytyjsko-francuskie plany ataku na ZSRR. Być może jest to też przykład „dziesięciu postaci wybiórczości”, jak je zdefiniował swego czasu Norman Davies.
