Knight_in_Fire

Czy Adam Nawałka mógłby osiągnąć podobne rezultaty z reprezentantami Polski już po okresie rządów "don Leo", z jakimi mamy obecnie do czynienia, patrząc na zwycięstwo z Niemcami? Czy zdołałby ustawić skład w taki sposób, by można było zwyciężyć z Grecją, Czechami, Niemcami i Rosją na Euro 2012?

Akurat to z Neuerem poszło tak, że dwa razy ją wpuścił i za ciekawie to nie wypadł. Lepiej to raczej Szczęsny, bo miał co wyciągać. Tą samą pasję widziałem podczas meczy Polski z Portugalią. Pamięta ktoś gol Krzynówka na 2:2?

To jest historia alternatywna, ale najnowsza. Wygrał z Niemcami 2:0, co przyczyniło się do ustabilizowania morale kadry i spokojną grę. Więc, gdyby zastosowałby tą taktykę już w 2011 roku i dalej, idąc aż do MŚ 2014, to może zmieniłaby się nieco pozycja nasza w FIFA i Polska zakwalifikowałaby się na mundial.

Założenia: 1) Jaruzelski i KC PZPR decydują się odrzucić w 1988 roku pomysł Balcerowicza i Sorosa trójki KOR, dotyczący wprowadzenia liberalnych zasad Konsensusu Waszyngtońskiego w polskiej gospodarce, wyrażone w polskim kodeksie handlowym z 1934 roku po naradach z Beksiakiem i Trzeciakowskim. Nie powstają spółki nomenklaturowe i utrzymywany jest Wydział Przestępstw Gospodarczych Milicji Obywatelskiej.; 2) Podczas spotkań w Magdalence Rakowski, Jaruzelski i Trzeciakowski bronią tych decyzji wobec Kuronia, Michnika i Geremka. W zamian, po przejrzeniu programu Solidarności z 1987 roku, decydują się go wprowadzić i wesprzeć uwłaszczenie się załóg, ale bez otwierania handlu zagranicznego. 5 stycznia 1989 roku Trzeciakowski zostaje ministrem gospodarki, a PZPR 21 marca przedkłada do uchwalenia projekt Ustawy o narodowej liście przedsiębiorstw strategicznych, obowiązując KOR do przyjęcia tych zmian. Ustawa ta przewidywała stworzenie listy przedsiębiorstw strategicznych przez ministra gospodarki, kontrasygnowanej przez Centralnego Planistę i wpisywanie na nią zakładów gospodarczych przez niego o domniemanej konieczności utrzymania, rozwoju i dofinansowania. Zaliczono do nich do nich całą Unitrę, Predom, FSO, FSC FSM, FSR, Romet, kopalnie węgla, miedzi, (z wyszczególnieniem), BPH, PKO, BGK, Hutę Katowice i czasowo Górażdże oraz papiernię w Kwidzynie. 3) Trzeciakowski ogłasza 11 maja wprowadzenie indeksacji płac na poziomie 1,1 - 1,2 (zamiast 0,3 - 0,4). Nie ma mowy o wprowadzaniu popiwku. Co dalej?

http://nowyobywatel.pl/2013/02/09/bronmy-sie-przed-drenazem/ - gazeta łódzkiego stowarzyszenia "Nowy Obywatel": "Specjalne strefy ekonomiczne to ciekawy eksperyment. Powstały w ok. 300 gminach, co stanowi 11 proc. ogółu gmin. Ale na przykład na Dolnym Śląsku ponad dwa razy więcej, bo 25 proc. gmin udostępniło tereny dla stref. Od 1995 r. na prowadzenie działalności gospodarczej w tych strefach wydano 1200 zezwoleń, zainwestowano w nich 60 mld zł, zatrudnienie znalazło 200 tys. osób. Ale trzeba powiedzieć, że po części były tworzone na gruzach wcześniej istniejącego przemysłu. W niektórych strefach najpierw polikwidowano zakłady przemysłowe, a później stworzono obszar uprzywilejowany, żeby powstały miejsca pracy dla bezrobotnych. To trochę bez sensu – lepiej byłoby nie likwidować, lecz starać się tak przekształcić te przedsiębiorstwa, żeby przetrwały. Ale tego nawet nie próbowano zrobić. W ogóle nie było żadnej polityki przemysłowej. Jednak główny problem ze specjalnymi strefami ekonomicznymi jest taki, że kluczowym bodźcem do prowadzenia tam działalności są ulgi podatkowe. Strefy to obszary uprzywilejowane podatkowo. Ale państwo nie może funkcjonować na takiej zasadzie, że zbyt wielu będzie miało ulgi podatkowe. Strefa nie może być sposobem na ucieczkę przed zobowiązaniami wobec państwa. Państwo potrzebuje przecież określonej puli środków na sfinansowanie swoich wydatków – zawsze podkreślam, że kryzys finansów publicznych polega nie na tym, że jest deficyt, lecz na niedofinansowaniu obszarów, za które państwo jest odpowiedzialne. Oczywiście samo stworzenie miejsc pracy już poprawia sytuację o tyle, że pracownicy płacą podatki, ale to za mało, bo płacą podatki od bardzo niskich wynagrodzeń, a ich pracodawcy są z wielu podatków zwolnieni. System podatkowy musi korzystać z różnych źródeł dochodów, musi być zasilany podatkami od osób fizycznych, osób prawnych i podatkami pośrednimi. Trzeba pamiętać, że podatki płacimy na rzecz państwa – swojego przecież, nie obcego! – więc powinni to zobowiązanie wypełniać i pracownicy, i przedsiębiorcy. Jak sprawić, aby te zyski pozostawały w Polsce? J. Ż.: Opodatkować je. Albo tworzyć specjalne strefy ekonomiczne tylko dla polskich przedsiębiorców. Bo ci zachodni traktują Polskę jak poletko, które mogą wyeksploatować do cna i zostawić jałową glebę, tzn. zostawić społeczeństwo, które ma niezaspokojone podstawowe potrzeby, rodziny żyjące w nędzy, bo tzw. umowy śmieciowe nie dają im zabezpieczenia, i tak dalej. To jest, mówiąc metaforycznie, finansowe wyjałowienie tej gleby ekonomicznej. (...) Jeśli przedsiębiorcy z SSE nie płacą podatków, to ktoś inny musi to robić w większym stopniu, żeby wyrównać braki w budżecie. Proszę zwrócić uwagę choćby na to, co dzieje się w ochronie zdrowia. Składka zdrowotna wynosi 9%. W krajach porównywalnych z Polską kształtuje się ona na poziomie od 13 do 15%, normą jest 14%. Kilka dni temu przeczytałem w prasie, że gdzieś na południu Polski szpital zakupił drogie, wyrafinowane urządzenie do regeneracji stawów kolanowych, którego jednak nie można w pełni wykorzystywać, bo NFZ dał pieniądze tylko na bodajże 100 zabiegów i więcej nie będzie. A dlaczego NFZ nie ma na to pieniędzy? Bo składka jest za niska. Powinna wynosić około 14-15%, ale dzielona między pracownika i pracodawcę, bo pracownika już nie można obciążać jeszcze wyższym podatkiem. Trzeba by zatem podwyższyć koszty pracy. Oczywiście pracodawcy będą oponować, choć są one niskie, jedne z najniższych na kontynencie. I w tym kontekście – zbyt niskich podatków i składek, żeby sfinansować usługi publiczne – specjalne strefy ekonomiczne funkcjonują kosztem nas wszystkich, kosztem całego kraju. A państwo kompletnie ten problem lekceważy. Państwo, które w założeniu jest systemem organizacyjnym, mającym zapewnić lepsze życie społeczeństwu, w ogóle się tymi sprawami nie interesuje. Wręcz przeciwnie, państwo działa na rzecz tych właśnie szemranych biznesmenów, którzy chcą nas tylko „wydoić”. To co to za państwo? Nie ma się czemu dziwić, że obywatele się od tego państwa odwracają, że np. Polki wolą jechać do Anglii i tam rodzić dzieci, a nie w Polsce. Jak sprawić, aby te zyski pozostawały w Polsce? J. Ż.: Opodatkować je. Albo tworzyć specjalne strefy ekonomiczne tylko dla polskich przedsiębiorców. Bo ci zachodni traktują Polskę jak poletko, które mogą wyeksploatować do cna i zostawić jałową glebę, tzn. zostawić społeczeństwo, które ma niezaspokojone podstawowe potrzeby, rodziny żyjące w nędzy, bo tzw. umowy śmieciowe nie dają im zabezpieczenia, i tak dalej. To jest, mówiąc metaforycznie, finansowe wyjałowienie tej gleby ekonomicznej. " http://wgospodarce.pl/informacje/9045-prof-witold-kiezun-dla-gazety-bankowej-polska-jako-przestrzen-neokolonialna "Niesamowitym skandalem, o którym dziś już niewiele się mówi, była prywatyzacja Banku Śląskiego. Był to nowoczesny, jak na tamte czasy doskonale zinformatyzowany, szybko rozwijający się bank o kapitale akcyjnym w wysokości 926 mld zł i portfelu złych kredytów nie przekraczającym średnio 8 proc. Pierwsza wycena wartości akcji wynosiła ok. 230 tys. zł (starych), a potem Marek Borowski, ówczesny minister finansów, podniósł ją do 500 tysięcy. W pierwszym notowaniu akcje uzyskały cenę 13,5 razy wyższą od ceny nominalnej, wzrastając do 6,75 mln złotych. Na tej prywatyzacji zarobili nie przeciętni obywatele, ale przede wszystkim ci, którzy to organizowali. Okazało się także, że przed prywatyzacją bardzo poważnie zaniżono kapitał akcyjny banku oraz zyski banku za 9 miesięcy 1993 roku. Podjęto więc dochodzenie, NIK sprawdzał tę prywatyzację, złożono sprawozdanie w Sejmie. Oprócz dymisji ministra Marka Borowskiego nikomu jednak nie spadł włos z głowy. Drugą wielką i skandaliczną prywatyzacją była prywatyzacja Wielkopolskiego Banku Kredytowego w Poznaniu. Doradzał brytyjski Schroders. Powszechną praktyką było angażowanie niezwykle wysoko opłacanych zagranicznych doradców do wyceny i przeprowadzania emisji akcji. Sprzedawano akcje WBK za 140 tys. zł (starych), a pierwsze notowanie na giełdzie wyniosło 350 tys. złotych. Najwięcej ich nabył Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju, który po roku sprzedał cały pakiet Allied Irish Bankowi… sześć razy drożej! Pokazuje to skalę spekulacji, jaka została zaaranżowana przez państwowego właściciela. Potem były następne prywatyzacje, odbywały się przez giełdę, ale inwestorzy zagraniczni szybko skupywali akcje i przejmowali kontrolę nad bankami. Taki los spotkał np. BRE czy BPH. Pekao SA, po skonsolidowaniu z innymi bankami, sprzedano Włochom za ok. 5 mld zł; dziś aktywa tego banku wynoszą 110-115 mld zł. W przybliżeniu sprzedaliśmy nasze banki za ok. 25-30 mld zł, co stanowiło nie więcej niż 15 proc. ich realnej wartości. W ten sposób na ponad 60 banków istniejących w Polsce mamy jedynie cztery z polskim, większym czy mniejszym, kapitałem. Powszechną praktyką było i jest zaniżanie przez Skarb Państwa ceny emisyjnej akcji przy ofertach giełdowych. Chyba jednak największym skandalem było sprzedanie Citibankowi najstarszego i o zasięgu międzynarodowym Banku Handlowego w Warszawie SA, założonego jeszcze w XIX wieku przez finansistę Leopolda Kronenberga. Dlaczego kraj powinien kontrolować swój sektor bankowy, tak jak to jest np. w Niemczech? Argumentem tych, którzy twierdzą, że należało oddać kontrolę zagranicznym konglomeratom finansowym, jest to, że w Polsce nie było odpowiedniego kapitału, a banki w latach 90. potrzebowały pilnie wzmocnienia, bo miały wysokie portfele złych długów. Zwolennicy tej prywatyzacji argumentują, że inaczej się nie dało, nie było wówczas w kraju pieniędzy. To żaden argument. Na prywatnych rachunkach w Narodowym Banku Polskim w tamtych latach było zdeponowane ok. 8 mld dolarów, a co najmniej drugie tyle stanowiły dewizowe oszczędności Polaków. Również pula rezerwy dewizowej na zabezpieczenie wartości złotego została źle skalkulowana, nie było potrzeby stworzenia aż tak dużych rezerw. Część z nich można było włączyć do procesu prywatyzacji banków. Można było też zaciągnąć pożyczki zagraniczne, ewentualnie sprzedać mniejszościowe zestawy akcji. Obecnie zyski banków w Polsce są wysokie, rzędu circa 15 mld zł rocznie. Po prostu nie było woli politycznej – banki miały zostać tanio wysprzedane tzw. inwestorom zagranicznym. Sprzyjała im także inflacja, w Polsce depozyty i papiery skarbowe były o niebo wyżej oprocentowane niż kredyty na Zachodzie – taki mechanizm utrzymywał się dłuższy czas. Proszę spojrzeć na przykład transformacji banków chińskich. Gdy brakowało im kapitału, zaprosiły zagranicznych inwestorów, udostępniły im pulę akcji nie wyższą niż 30 proc., robiąc przy tym prawdziwy przetarg na międzynarodowych rynkach. Cała prywatyzacja polskiego sektora bankowego odbyła się w sposób chaotyczny i doraźny. Przepłacono zagranicznym konsultantom. Banki sprzedano za tzw. cenę rynkową, ale przez nich wycenianą. Podobnie zresztą, jak i wiele rentownych przedsiębiorstw. Ci, którzy to zrobili, ulegając marketingowi różnej maści zagranicznych „doradców”, doprowadzili nie tylko do ogromnych strat budżetu, ale także zaszkodzili całej polskiej gospodarce. Oceniam, że budżet stracił na operacji prywatyzacji banków ok. 150-200 mld złotych. Po tych prywatyzacjach polską kadrę zarządzającą stopniowo zastępowali cudzoziemcy." Opinię wyróbcie sobie sami. Mam tego więcej, na przykład skany z prywatyzacji między 1989 a 1998 rokiem, ale to na później.

Tyberiuszu, masz rację. Pomysły na podatek liniowy spieniężyłyby zyski tych, co są już bogatsi. Proponował to niegdyś Nigel Farage w UKIP. Sam Smith zaś. popierał progresywną skalę podatkową. Pomysł ten forsowała niegdyś liberalna PO. Jeszcze długa droga przed moczarowcami - muszą przejąć SLD, by nie stała się kompletnie liberalną, ale była prospołeczną partią, promującą interwencjonizm gospodarczy.

Nie powstałaby anarchiczny, ale narodowy syndykalizm, bo z rządem, forsującym antyimperialistyczną politykę i po części Chavez. Taką koncepcję forsowała Nacjonalistyczna Partia Francuzów (PNF). Nikt w Polsce by nie dopuścił do braku rządów po uwłaszczeniu robotników i wsparciu dla nich. Żywność była - wystarczy zauważyć, że mieliśmy sporo PGR - ów, mogących produkować żywność na szeroką skalę. Po coraz bardziej widocznym uwalnianiu się od moskiewskich wpływów nie było przeszkód ku temu. Kolejna rzecz - to właśnie Michnik, Geremek i Kuroń mieli decydujący wpływ w KOR, który zdobyli przez terror w nim. Pyjasa tam traktowano jak nie przymierzając Kirowa. Służył im do umacniania władzy nad krajem. Oni nawet prawicowości nie widzieli - zauważ, co Michnik w 1987 roku mówił do red. Tekielego z Brulionu, że niby demony faszyzmu i antysemityzmu się odradzają. Soros i Sachs podrzucili im tę koncepcję, oni się spotkali z Larrym Lindenbergiem i Jaruzelskim i mu uwierzyli, NIE MAJĄC ŻADNYCH KWALIFIKACJI EKONOMICZNYCH DO SKONFRONTOWANIA TYCH PROPOZYCJI Z POTRZEBĄ POLSKIEGO ROBOTNIKA! Od Geremka, po Michnika wszyscy trze byli historykami. Jakoś nie sądzę, że Polakom pod liberalnymi rządami i rezygnacją z planistyki gospodarczej żyje się lepiej, bo sporo wyjeżdża (ok. 200 tys.), nie to, co za komuny (ok 49 tys. na rok) no i mamy niż demograficzny, uwarunkowany brakiem polityki mieszkaniowej i przemysłowej (kto zna te słynne powiedzenie pewnego ministra, że najlepiej polityki przemysłowej nie mieć?). W 2014 roku mieliśmy rekord samobójstw (6188 ludzi), co oznacza, że nic po tej transformacji, także i za czasów Buzka, nie trzymało się kupy. Ani coraz bardziej indywidualistyczne i bezrobotne przez likwidację i optymalizację zakładów przemysłowych społeczeństwo, ani elity, także medialne, ani rząd, dopuszczający coraz więcej zagranicznego kapitału, nie zauważając wyprowadzania pieniędzy z kraju w ten sposób. Jest, kuźwa, tak, jak za liberała Grabskiego. Zresztą, nawet centralne planowanie można było unowocześnić. Kto pamięta projekt Salvadora Allende o nazwie CyberSyn? http://ciborowski.host247.pl/prl.htm - bardzo proszę, dobry tekst na ten temat. "Polska Rzeczpospolita Ludowa na tle II i III Rzeczypospolitej." Łączny drenaż przez zagraniczne spółki wyniósł ok. 82 mld złotych w 2014 roku, a przed przystąpieniem do UE - 10 mld zł. Nie mamy już kontroli nad swoją polityką handlową, bo jest prowadzona w ramach tzw. wspólnego rynku. Jak Thatcher zaczęła likwidować kopalnie i wyprzedawać fabryki Leylanda, to społeczeństwo ją znienawidziło. Dopiero po jej śmierci ludzie z północnej Irlandii i Walii powiedzieli, że dobrze, że już jej nie ma. Podobnie będzie z Balcerowiczem i Buzkiem, zobaczycie. "W publikacjach pogrobowców „Polski Ludowej” i różnej maści endokomuny, okres tzw. transformacji jest często przedstawiany jako skok międzynarodowego kapitału i jego lokalnych reprezentantów na majątek narodowy. Po części jest to opinia uzasadniona, ale clou jest stwierdzenie „po części”. Dziwnym trafem przemilcza się decydujący wpływ czerwonych „patriotów” i niedawnych budowniczych „realnego socjalizmu” na kształt rzeczywistości po 1989 roku. Jak pisze prof. Jacek Tittenbrun w swoim monumentalnym dziele „Z deszczu pod rynnę. Meandry polskiej prywatyzacji”, spośród członków dawnej nomenklatury 1/4 założyła własne firmy lub zajęła wysokie stanowiska w prywatnych i „sprywatyzowanych” przedsiębiorstwach. Bardzo często zapominali wtedy o trosce o „lud pracujący miast i wsi”. Około 17% dawnych championów marksizmu-leninizmu, których polityka doprowadziła de facto do bankructwa kraju, zachowało lub uzyskało stanowiska kierownicze w przedsiębiorstwach państwowych. Warto też wspomnieć o 15%, którzy przeszli na emerytury i renty, w większości przyznane i wyliczone w oparciu o specjalne przywileje, co zagwarantowało im utrzymanie wysokiego stanu materialnego. O tym nie mogli pomarzyć pracownicy likwidowanych PGR-ów i przedsiębiorstw." - Jacek Titenbrunn, Z deszczu pod rynnę. Meandry polskiej prywatyzacji.

Był ogłoszony w Lublinie w grudniu 1987 r. właśnie przez Janusza Beksiaka, Wiktora Osiatyńskiego i kilku innych ekonomistów na prośbę Lecha Wałęsy. Kieżun i Bałtowski o nim wspominają. Miał polegać na poszanowaniu własności prywatnej i uwłaszczeniu mienia na bazie akcjonariatu pracowniczego. Nie zakładał on likwidacji planistyki gospodarczej jako "narzędzia przydatnego do dalszego wyrównywania poziomu rozwoju poszczególnych województw", a co za tym idzie, postulował on wprowadzenie tzw. sektora ochronnego (strategicznego?) gospodarki. Nie było tam mowy o terapii szokowej, do której Trzeciakowski i Beksiak przekonani nie byli - potwierdził to późniejszy 9 - letni spadek inflacji. Mówił też o otwarciu granic, ale miało to przebiegać stopniowo. Szkoda, że nie wszedł w życie.

Przynajmniej nie bylibyśmy uzależnieni od światowych giełd aż tak bardzo dzięki inwestycjom państwa w gospodarkę.

Czy sytuacja ta poprawiła się podczas rządów Kwiatkowskiego nad polską ekonomią?

Ja bym wstawił od razu Kwiatkowskiego w miejsce liberalnej polityki gospodarczej Grabskiego. Budowa COP i ujednolicanie obrazu gospodarczego Polski zaczyna się już w 1927 roku i trwa mimo Wielkiego Kryzysu (nie ma takiego spadku poziomu życia) aż do 1939 roku, co oznacza, że mamy całą zbrojeniówkę i produkcję dóbr użytkowych. Armię wycofałbym na linię Wisły i tam zbudował umocnienia. Poziom gospodarki polskiej z 1913 roku jest prześcignięty w 1933 roku.

Założenia są takie: 1) Andrzej Lepper i Roman Giertych słyszeli o tym, jak austriacka chadecja połknęła partię Jorga Haidera(FPOe) i nie wchodzą w układ polityczny z Jarosławem Kaczyńskim. 2) Rząd Marcinkiewicza nie jest przez nich wspierany i utrzymuje się na bagnecie PiS, co oznacza większą podatność na oddziaływanie PO, LPR i Samoobrony, 3) LPR i Samoobrona zawiązują stabilną, niepodległościową koalicję, opozycyjną wobec PiS i PO, krytykującą na podstawie jej programu "O co walczy naród polski II": a) członkostwa w Unii Europejskiej i NATO i brak możliwości prowadzenia polityki handlowej po 2004 roku, b) pobyt Wojska Polskiego w Iraku i Afganistanie, c) wyprzedaż majątku publicznego, zainicjowany przez plan Sorosa - Balcerowicza - Sachsa i brak określenia jego dalszej roli w gospodarce (uwłaszczenie), d) podział PKP na kilka spółek z 2003 roku, e) niskie wydatki na służbę zdrowia, f) niskie wydatki na rekompensaty dla robotników (pracowników nieadministracyjnych) po restrukturyzacji spółek z sektora publicznego, g) brak doprecyzowania Na tej czele koalicji staje Krzysztof Bosak. Pojawia się też we programie LPR i Samoobrony postulat znormalizowania polityki zagranicznej, opierając ją na współpracy z krajami Grupy Wyszehradzkiej (postulat Giertycha z lat 90.), Ukrainą, Białorusią (chciał tego Lepper) i Skandynawią, krytyką mesjanizmu demokratycznego oraz budowa alternatywnego Militarnego Paktu Bałtyckiego, skupionego wokół tych państw. 4) Do tarć politycznych nie dochodzi w trakcie przyjmowania ustawy o CBA i w trakcie tworzenia ustawy o tzw. becikowym. 5) Bracia Kaczyńscy otrzymują od partii Leppera i Giertycha falę pokaźnej krytyki wobec współpracy z lożą masońską B'nai B'rith w 2006 r., które wykorzystują okazję podczas "ustanowienia" Chanuki przez Marka Jurka tego roku. 6) Coraz większe tarcia następują między Marcinkiewiczem i Kaczyńskim, tu się nic nie zmienia, powołany zostaje rząd mniejszościowy Kaczyńskiego, bez paktu stabilizacyjnego. PiS i PO nie miałyby monopolu na patriotyzm i nie byłoby tej głupiej retoryki, że Polacy mieliby rzekomo dwa wybory polityczne, podsuwane im przez media, tak przez "GW", jak i "GP". No i nie powstałaby "sekta smoleńska", czyli rzesza manipulowanych przez katastrofę smoleńską propisowskich Polaków właśnie z powyższego powodu. PiS i PO musiałyby walczyć o elektorat. Mówimy też o Romanie Giertychu aka dzisiejszym Wesołym RomanieTVN24, ponieważ nie musiałby przechodzić na stronę mainstreamu politycznego. Stałby się normalnym nacjonalistą. Wybory prezydenckie po śmierci Lecha Kaczyńskiego wygrywa Bronisław Komorowski, ale uwaga, Giertych zyskuje 24% głosów, Lepper 14%, Kaczyński 22% ! W 2011 roku odbywają się wybory parlamentarne, PiS zdobywa 21,65% głosów, LPR 16,31%, Samoobrona 24,04%, PO 22,47%, Ruch Poparcia Palikota 10,03%, SLD - 5,5% poparcia. Samoobrona tworzy rząd z LPR i Ruchem Palikota, stawiając mu warunek, by dokonał zmian u siebie na bliższą ideologicznie, neomoczarowską formację i ogłasza zmiany w polityce zagranicznej i wewnętrznej. Szefem rządu zostaje Andrzej Lepper, wicepremierem i ministrem sprawiedliwości Roman Giertych, ministrem spraw zagranicznych zostaje Krystyna Pawłowicz z ramienia LPR, wiceministrem zostaje tam Krzysztof Bosak, ministrem gospodarki, finansów i skarbu państwa zostaje szef Polskiego Lobby Przemysłowego, prof. Andrzej Karpiński, wiceministrem tam zostaje Janusz Palikot. Ministerstwo Infrastruktury przejmuje Jerzy Polaczek. W MSWiA rządzi generał w stanie spoczynku - Stanisław Koziej, zaś w obronie narodowej - generał Tadeusz Wilecki. Rozpoczyna się udana kampania na rzecz wystąpienia Polski z NATO i Unii Europejskiej, mimo protestów Gazety Wyborczej, PiS, PO, TVN, Newsweeka i Krytyki Politycznej. Rozpoczyna się nacjonalizacja sieci telekomunikacyjnej. Na podstawie odpowiedniej umowy z Orange przejęto całą sieć za odszkodowanie, wynoszące 87,5% jej wartości. Powstaje Generalna Dyrekcja Sieci Telekomunikacyjnej, która dzięki publicznej własności równouprawnia polskie spółki telekomunikacyjne. Zmienia się też system gospodarczy i postępuje krytyka braku planistyki gospodarczej na szczeblu państwowym. W grudniu 2011 r. zaczęto też przekształcać PKP poprzez połączenie PKP Cargo, Przewozów Regionalnych i InterCity. 17 grudnia zaakceptowana zostaje Ustawa o Generalnej Dyrekcji Linii Kolejowych i Magistrali, na mocy której majątek PKP PLK zostaje przeniesiony via Skarb Państwa do dyspozycji nowopowstałej GDLKiM. Wkrótce, w listopadzie 2011 roku Lepper i Pawłowicz zapowiedzieli negocjacje w Grupie Wyszehradzkiej, dotyczące wystąpienia z Unii Europejskiej. Szansę w wystąpieniu z UE widzą Węgry, Słowacja, Czechy i Polska. Postanowiono też zwiększyć wydatki na naukę i kulturę. Dofinansowano Polskie Nagrania i Państwowy Instytut Wydawniczy. W Polsce 24 stycznia 2012 roku większość posłów głosowała za wystąpieniem Polski z niej, większością 2/3 głosów (przeważyła niesubordynacja posłów Prawa i Sprawiedliwości). Poparcie dla tej zmiany wyniosło 67,5%. Skreślono też punkty Konstytucji nr 90 i 91. Wkrótce, po pozytywnym przegłosowaniu wniosku w Parlamencie Europejskim, ustalono z Komisją Europejską, że datą zakończenia członkostwa będzie 2013 rok. Już jednak 21 maja 2012 przegłosowano ustawę o likwidacji podatku VAT. Przed wakacjami sejmowymi podjęto jeszcze ustawę o wystąpieniu z NATO. Obligowała ona rząd RP do wystąpienia z niego i zmiany polityki zagranicznej, choć po zmianie rządów widać już było przychylne nastawienie Leppera np. do Aleksandra Łukaszenki. 6 stycznia 2012 roku Lepper i Komorowski spotkali się z nim w Mińsku i zapewnili, że nie będą podejmować prób włączenia Białorusi do Unii Europejskiej i NATO. Proponowali jednocześnie przyłączenie się Białorusi do Grupy Wyszehradzkiej. Łukaszenka obiecał się tym zająć, ale stawiał warunek, którym była kontynuacja własnej polityki zagranicznej przez Polskę. 16 sierpnia 2012 roku Andrzej Karpiński otrzymuje do współpracy prof. Witolda Kieżuna, który jako wiceminister ma określić nowe założenia dla polskiej polityki handlowej po oddaniu Polsce przez UE kompetencji w sprawach handlowych i celnych. Po miesiącu było już wiadome, że Polska będzie wracać do CEFTA, z tym, że jej polityka gospodarcza będzie bardziej interwencjonistyczna i prospołeczna - w listopadzie pojawił się projekt reformy Rządowego Centrum Studiów Strategicznych, przedłożony przez LPR. 22 sierpnia doszło do rundy negocjacji Polski z krajami Grupy Wyszehradzkiej i zainteresowanymi krajami bałtyckimi, które zakończyły się podpisaniem deklaracji o jej reformie. Od tej pory Grupa służyła do artykułowania interesów państw Europy Środkowej. Powstaje na jej mocy też Fundusz Gospodarczy Europy Środkowej z siedzibą w Zwardoniu, mający być alternatywą dla Banku Światowego i Międzynarodowego Funduszu Walutowego, promujących globalizację. Wystąpienie z NATO poparli też reformatorzy w PiS, zmęczeni neokonserwatywną i proizraelską retoryką jej przywódców, licząc na zmiany, które mają na celu skończyć w niej retorykę bliskowschodnią. 17 października na rundzie negocjacyjnej dla Polski i pozostałych krajów NATO na polskim panelu dyskusyjnym w Waszyngtonie spotkali się Wilecki, Clark, Komorowski, Obama, Kerry i Lepper. Po przedłożeniu zamiarów wystąpienia z NATO i rezygnacji z planów tarczy antyrakietowej powstaje pomysł na Militarny Pakt Bałtycki, zaproponowany przez Giertycha i Wileckiego, a poparty przez Leppera. W jego skład miałaby też wchodzić Skandynawia, Białoruś i Grecja. Data wystąpienia z NATO ostatecznie miała zostać ustalona po głosowaniu w poszczególnych parlamentach. 18 listopada 2012 zdecydowano się na wprowadzenie służby na przejściach granicznych. Rozpoczyna się też program kontroli zagranicznych sieci handlowych, istniało bowiem podejrzenie, że sieci te działały na szkodę podatkową Polski. Ponadto wprowadzono pierwsze kary celne za nielegalny transfer środków finansowych za granicę na branżę handlową.

Może nie uzyskałyby. Masz rację, ale wciąż widzę, że do tej drużyny powinno dołączyć parę silniejszych krajów, jako, że byłyby one (po Polsce i Węgrzech) mecenasem Europy Środkowej. A co do sojuszu Wyszehradu z Grecją i państwami skandynawskimi oraz - kiedyś faworyzowałem taką koncepcję bałtycko - czarnomorską, która ograniczałaby tarcia w relacjach Ameryka - Rosja i pozwalałaby dać szansę zaistnieć polskiej, czeskiej, rumuńskiej, węgierskiej czy innej polityce zagranicznej, handlowej i gospodarczej, bo nie wygląda zdrowo utrzymywanie presji politycznej na wschodniego sąsiada, nienależącego do UE, byle miałby się zdemokratyzować. Ale co to da? O Balcerowiczu w Ukrainie nie wspomnę, bo mi zwyczajnie wstyd widzieć marksistowskiego ekonomistę, zindoktrynowanego przez szkołę austriacko - chicagowską, której opierał się Kwiatkowski, Kieżun, czy wzmiankowany prof. Andrzej Karpiński. Chodziłoby tutaj o emancypację Europy Środkowej względem Zachodniej. W nowej Grupie państwa nie byłyby zasypywane tonami dyrektyw. Jedynie kładłoby się nacisk na samodzielny protekcjonizm, dystrybucjonizm i interwencjonizm gospodarczy państw środkowoeuropejskich no i na systematycznie ograniczanie zjawiska drenażu kapitału spółek zagranicznych z Polski i pozostałych państw Wyszehradu. Co do PKB, to ono jest niskie, Węgrzy mieli też w 2012 r. spadek PKB, więc może dam 4%. Pieniądze te byłyby zbierane do Funduszu i co jakiś czas, nie często, dajmy na to, że co 5 - 10 lat państwa Grupy dostawałyby dotacje, na początku na nacjonalizację części majątku przemysłowego i (opcjonalnie) prywatyzację w ramach akcjonariatu obywatelskiego, później na infrastrukturę gospodarczą i dalej na drogową i kolejową.

Lepper występuje tam jako inicjator zmian w Europie Środkowej. Nie. Po prostu część partii dążyłaby tam do reorientacji polityki zagranicznej na alternatywną wobec NATO, w większości byłyby to partie narodowe, tj. NPD, która od ok. 2007 nie stosuje już retoryki granicznej wobec Polski. Z pewnością też Partia Szwedów patrzyłaby na osiągnięcie Samoobrony i LPR dobrze. Masz rację, skoryguję ten błąd. Bezpośrednie działania tych państw w celu przyłączenia się do bloku środkowoeuropejskiego są raczej ograniczone. Może co najwyżej uaktywniłyby się bardziej obrady Trójkąta Weimarskiego. Fundusz byłby finansowany ze wspólnych składek państw Grupy Wyszehradzkiej, które przeznaczałyby na niego 0,5% PKB rocznie. Pożyczałby pieniądze na 3,2% tylko klientom indywidualnym i państwom spoza Grupy, 6,4% bankom inwestycyjnym i 5% dla banków z większościowym kapitałem, pochodzącym z Grupy, ale państwa z Grupy miałyby z niego pewne dotacje, ale byłyby one uczciwiej prezentowane, niż fundusze europejskie - jako Fundusze Państw Członkowskich z dającą się przeprowadzić kwerendą procentową, ile procent części funduszy danego państwa zostało wykorzystane na dany projekt w danym kraju. Dane te trafiałyby do opinii publicznej w postaci diagramu kołowego na tablicy z danym projektem.

Zgoda, ale to jest miecz obosieczny. Samoobrona by nie była za bardzo chętna do rządów z PO, raczej PSL. Nawet podczas faworyzowanej przez "Wyborczą" koncepcję "rządu odpowiedzialności narodowej" Lepper się do niej za bardzo nie kwapił. A czy Tusk by w takim bądź razie utrzymywał wakat na stanowisku przewodniczącego klubu PO, jeśli w takim bądź razie Rokita okazywałby się na nowo mu potrzebny w dalszych negocjacjach z PiS? Z drugiej strony takie "obserwowanie" by Samoobronie i LPR pozwoliło zachować swoje postulaty polityczne i kapitalizować na nich poparcie, to nie to samo, co dostępem do stanowisk politycznych płacić podstawowymi punktami swoich programów. Kaczyński musiałby dać dość dużo peowcom, a dzielenie tego tortu politycznego było, jak wiemy trudne, choć ministrowie byli przygotowani z obu stron. Zakładając więc, że PO i PiS tworzą koalicję, powstaje układ dwubiegunowy. Zaczyna się realizacja programu wyborczego PO i PiS, a LPR z Samoobroną zbliżają się do siebie.

No, racja.

No, to można uznać, że są dwie koncepcje. Zatem brzmi to tak "Wystąpienie z NATO poparli też reformatorzy w PiS, zmęczeni neokonserwatywną i proizraelską retoryką jej przywódców, licząc na zmiany, które mają na celu skończyć w niej retorykę bliskowschodnią. 17 października na rundzie negocjacyjnej dla Polski i pozostałych krajów NATO na polskim panelu dyskusyjnym w Waszyngtonie spotkali się Wilecki, Clark, Komorowski, Obama, Kerry i Lepper. Po przedłożeniu zamiarów wystąpienia z NATO i rezygnacji z planów tarczy antyrakietowej powstaje pomysł na Militarny Pakt Bałtycki, zaproponowany przez Giertycha i Wileckiego, a poparty przez Leppera. W jego skład miałaby też wchodzić Skandynawia (w rozszerzonej koncepcji), Białoruś i Grecja. Data wystąpienia z NATO ostatecznie miała zostać ustalona po głosowaniu w poszczególnych parlamentach." Jutro będę dalej rozwijał koncepcję Polski z LPR i Samoobroną u władzy, budującą antyglobalistyczny blok środkowoeuropejski z Polską, Czechami, Białorusią, Ukrainą i Węgrami. To grupa państw, poszkodowanych przez komunizm w materii przywództwa politycznego, które skorzystały jednak na skoku ekonomicznym w okresie realnego socjalizmu, a owoce tego skoku zostały skonsumowane nie przez klasę robotniczą, ale liberalizm i firmy zagraniczne. Na razie próbujcie mi też coś pomóc konstruować, bo się trochę naprodukowałem. Z góry dziękuję.

Dania nie, ale Szwecja, Finlandia i może Norwegia. Niemcy by też miały dostęp do takiego sojuszu, jeśliby chciały, to wówczas i Dania zostałaby przyłączona do MPB.

Taki Chavez to zrezygnował z liberalizmu, marksizmu i leninizmu, ale połączył hasła socjalne z poszanowaniem dla katolicyzmu i antyglobalizmem w efekcie powstał taki sympatyczny latynoamerykański miks, znany pod postacią boliwaryzmu. Ba, Łukaszenka sobie dobrze radzi, o Castro nie wspominając. Antyklerykalizm? Popatrzcie na Francję z Rewolucji Francuskiej albo na rządy Callesa w Meksyku, by zobaczyć, do czego on doprowadził. Także to już było grane i się ludziom przejadło. Może moczaryzm byłby szansą? Jakby ktoś w SLD albo PPS pomyślał, odrzucając liberalizm, leninizm i marksizm, ogólnie - materializm, na którym są te ideologie zbudowane, i pochylił się nad moczaryzmem na bazie odrzucenia prymitywnego antyklerykalizmu i łagodnej linii w kwestii cywilizacyjno - światopoglądowej, przeproszenia społeczeństwa za uwłaszczenie nomenklatury (PZPR i jej byli członkowie, tj. Michnik, Geremek i Kuroń przecież zdradzili klasę robotniczą z planem Sorosa - Balcerowicza - Sachsa i nie wprowadzili programów Solidarności z 1981 i 1987 r.), interwencjonizmu gospodarczego a la Eugeniusz Kwiatkowski z uwłaszczeniem załóg robotniczych i antyglobalizmu z antyunijnymi i antynatowskimi implikacjami, może by to coś dało. Patriotyczny socjalizm z gomułkowskim antysyjonizmem. Takie połączenie Józefa Kowala - Lipińskiego, Tadeusza Rossmanna, Wojciecha Korfantego z Gomułką, Limanowskim, Ryszardem Filipskim, Joanną Dudą - Gwiazdą, Lepperem i Gierkiem. I niech ktoś rzuci te oskarżenia o faszyzm, rasizm i antysemityzm gdzieś w cholerę, właściwe "Wyborczej", czy kawiorowcom z "Krytyki Politycznej" bo one są przeciwskuteczne. Nic lewicowcom nie da oskarżanie o te rzeczy. To jest anachroniczna pozostałość po dyrektywach Stalina, a prawda jest taka, że i nacjonaliści z Akcji Narodowej i Narodowego Odrodzenia Polski walczą z globalizmem i biedotą Polaków. A kto zdradził klasę robotniczą? Wiadomo. Właśnie, SLD chyba nie ma takiej sekcji charytatywnej, jaką mają nacjonaliści, poza jedną Kancelarią Sprawiedliwości Społecznej.

Zapraszam do dyskusji. Wyrażam zgodę na rozwój powyższego scenariusza politycznego.

Po 1815 roku ks. Drucki - Lubecki decycuje się zostać parę lat w rosyjskiej Kongresówce i poobserwować sytuację polityczną. Z braku zadowolenia wyjeżdża do RK i robi tam karierę polityczną. Zostaje ministrem gospodarki. Są też (nie jego) decyzje o poprawie stosunków z Austrią i rozwoju UJ. Co dalej z Krakowem - zostanie potęgą czy nie?

Rakowski i Gierek zostają zaś wicesekretarzami KC PZPR, mającymi wpływ na gospodarkę. Jaruzelski decyduje się na utworzenie socjalizmu rynkowego i systematycznie usuwa "podwieszeniową mentalność", która decydowała, co i jak będzie produkowane, przywracając ustawodawstwo w kwestii firm państwowych z lat 1945 - 1948, pochodzące z czasów przedwojennych, które nadaje autonomię państwowym przedsiębiorstwom. Oprócz budowy trasy Andrespol - Bielsko Biała, z której zacznie się w 1987 roku projektować pełną A1, powstaje A2: Września - Stryków (1978 - 2001), Stryków - Warszawa (1989 - 2011), Września - Trzciel (1997 - 2006) i Trzciel - Frankfurt (1984 - 1989), A4: Szarów - Kleszczów (1977 - 2005), Kleszczów - Wrocław (1987 - 2005), Zgorzelec - Krzyżowa (1986 - 1994) i Szarów - Rzeszów - Przemyśl (1989 - 2016). i systematycznie dokańcza się A6 szlakiem poniemieckiej Berlinki modernizacją DK 142 (1973) i budową odcinka Chociwel - Barwice - Miastko (1973 - 2004), Miastko - Pruszcz Gdański (1979 - 1998), gdzie powstaje Trasa Trójmiejska i Pruszcz Gdański - Morąg - Orzysz - Augustów - Grodno (od 1987), A7 Kraków - Chyżne (1976 - 2018), A 12 Olszyna - Krzywa (1981 - 87). Trwa też (od 1974 do 2009) budowa Centralnej Magistrali Kolejowej Zwardoń - Bielsko - Oświęcim - Trzebinia - Olkusz - Grodzisk Mazowiecki - Elbląg - Gdańsk. PLK zostaje wyodrębnione ze struktur PKP (1984) jako jednostka odpowiedzialna za rozwój i utrzymanie dróg kolejowych. Prowadzi się racjonalną politykę ekonomiczną, nie niszczącą gospodarki, tworząc konta bankowe za granicą. Zagadnienia związane z ekonomią demograficzną i ukrytym bezrobociem pozostawia się, jednocześnie wprowadzając już w 1970 możliwości szybkiego tworzenia się tzw. firm uspołecznionych w ramach socjalizmu rynkowego. Zaprasza się ekonomistów zachodnich, aby uczestniczyli w obserwacji polskiej gospodarki i uczestniczyli w debacie publicznej na temat reform podatkowych i dalej wymienionych, pewne wiadome elementy reform wprozwadza się w 1973 roku. Jest robiona duża propaganda w TV na tworzenie takich firm. Zachęca się Polaków z poszczególnych Polonii do inwestowania w Polsce. W 1976 roku powstaje nowatorski plan zagospodarowania przestrzennego, wskazujący potrzebę zrównoważenia gospodarczego Pomorza, Podlasia i Lubelszczyzny ze Śląskiem i Wielkopolską. Wdraża się go systematycznie. Nie unika się jednak indoktrynacji konstytucji, wprowadzając zapis, głoszący "wiernopoddańczość" wobec ZSRR. Po śmierci Breżniewa zastępuje się go ustawą o współpracy PRL i uspołecznionych podmiotów gospodarczych z państwami i zagranicznymi organizacjami gospodarczymi. Dyskutuje się (od 1981 roku) również nad reformą służby zdrowia, administracji i odtworzeniem samorządów terytorialnych z możliwością wyboru władz niezależnych od PZPR, trwają też ostrożne dyskusje na temat rozwoju uspołecznionych firm kolejowych i przekształcenia PGR - ów. W 1978 roku zostaje wybrany Karol Wojtyła na Papieża. Państwo decyduje się zatem nawiązać dialog w kwestiach społeczno - politycznych z Kościołem i obywatelami celem ewentualnego uspokojenia nastrojów. Z samochodów powstają między innymi Syrena 110 z dwulitrowym silnikiem stworzonym w koprodukcji z Roverem, dostawczy fiat 126p (Bombel), 126p kombi i cztery jednostki silnikowe do niego: 652 ccm (do 1987 roku), 812 ccm od Abartha, dieslowe 0,8 od Kuboty i 1,4 (w koprodukcji z Fiatem po 1983 roku, przeniesienie silników malucha do przodu i pięciobiegowa skrzynia biegów od Skody Rapid w 1986 r.). Syrena 105 otrzymuje mocny silnik i zawieszenie od Mini Coopera, pomimo prywatyzacji firm motoryzacyjnych w Wielkiej Brytanii. Zmienia się również asortyment jednostek silnikowych i zawieszenie w Dużym Fiacie i Polonezie. Zamiast przestarzałego 1,3 i 1,5 mają teraz 2 - litrowy agregat Abartha 131 (1981), 1,8 diesel od Alfy (1982) i 1,6 od Rovera (1996). W 1988 roku zastępuje się Poloneza Warsem, 125p otrzymuje face - lifting, a Malucha produkuje się do 1997 roku wspólnie z Beskidem (1984) z wysokoprężnym 1.6 TDi od OBR SM. Wszystkie samochody są systematycznie modernizowane w Bielsku i Warszawie. Ma ktoś może pomysł na strajki i własne na ten temat? Na ile można było stworzyć promocarstwowe państwo w bloku wschodnim? Kiedy ekipy PZPR powinny oddać władzę?

Najwyżej Prusy nadałyby Ks. Poznańskiemu język polski jako drugi język urzędowy.

Szkoda, że Sparteni z Neapolu nie przejęli Salerno i Sycylii...

I dzisiaj nie jesteśmy już tak całkiem niepodlegli. Żyjemy u boku niebieskiego potwora, zabierającego nam tylko coraz więcej - częściowo na własne niedopatrzenie.